စေနေန႔တိုင္းပန္းခ်ီဆြဲရန္လိုအပ္တာေလးေတြဝယ္ဖို႔
အျပင္ထြက္တိုင္းHoseokHyungသည္အႀကံဥာဏ္
တခ်ိဳ႕ေပးကာေစ်းဝယ္လိုက္ေပးသည္။ခုတပတ္တြင္
လည္းHoseokHyungႏွင့္ခ်ိန္းဆိုကာျပင္ဆင္လ်က္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာခ်ိန္တြင္ေဖေဖသည္ဧည့္ခန္းတြင္Tabletတခုျဖင့္ထိုင္ေနသည္။ေမေမသည္Coffeeငွဲ႕
ေပးေနကာသူ႔အားျမင္သည္ေႏြးေထြးစြာျပဳံးျပကာ
"သားငယ္ အျပင္သြားမလို႔လား"
"ဟုတ္ ေမေမ....ေဆးေတြနည္းနည္းလိုေနလို႔..."
"မနက္စာစားသြားအုန္းေလ....ေမေမျပင္ေပးမယ္"
"ရတယ္ ေမေမ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔သားခ်ိန္းထားတာသူနဲ႔အတူတူစားလိုက္မယ္"
အညိဳေရာင္အိတ္ေလးစလြယ္သိုင္းလ်က္အနက္ေရာင္
ကိုင္းမ်က္မွန္တပ္ထားေသာထယ္သည္ေခါတ္ေနာက္ျပန္
ဆြဲေနသလိုခံစားမွုမ်ိဳးရေနေသာ္လည္းတည္ၿငိမ္စြာလွေန
ျပန္သည္။
"ထယ္ေယာင္း...."
ျမန္ျမန္အိမ္ကထြက္ခ်င္လွေသာေျခလွမ္းေတြသည္ဆု
ေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါ။ေဖေဖသည္အလုပ္မသြားဘဲထူးထူး
ဆန္းဆန္းထိုင္ေစာင့္ေနသည္ကိုထဲကသူနားလည္သည္။
"ဗ်ာ...ေဖေဖ..."
"လာထိုင္အုန္း..."
မတတ္နိုင္ပါ..ေဖေဖႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ထိုင္ရင္း
မ်က္ႏွာကိုေတာ့ေအာက္သို႔ငုံ႔ထားလိုက္သည္။
ထယ္ေယာင္းသည္အေဖျဖစ္သူမ်က္လုံးေတြကို
ဘယ္တုန္းကမွမၾကည့္ရဲခဲ့ပါ...။
"Jeonအိမ္ေတာ္မွာဘယ္သူေရာက္ေနလဲသိလား..."
"သိပါတယ္..."
"မင္းကပန္းခ်ီဆြဲေနနိုင္ေသးတယ္ေပါ့"
"ထယ္က ဘာတပ္နိုင္မွာလဲ ေဖေဖ...Jungkookေခၚထား
တာ..ထယ္ဘယ္လိုလုပ္လို႔ရမွာလဲ..."
"မင္းအသုံးမက်လို႔ေလ...."
ထယ္ေယာင္း၁၅ႏွစ္သားစာရြက္ျဖဴေပၚတြင္ခဲတံ
တေခ်ာင္းျဖင့္အခန္းေအာင္းထဲကစၾကားခဲ့ရေသာစကားစု..။ပညာေရးတြင္ထူးခၽြန္သည္ လိမ္မာယဥ္ေက်းကာ
အေနေအးလြန္းေသာေၾကာင့္ ထယ္ေယာင္းဆိုလၽွင္
လူတိုင္းကအသက္ငယ္ေသာျငားေလးေလးစားစားဆက္
ဆံခဲ့ၾကသည္။ေကာင္းမြန္ေသာခံစားခ်က္မ်ိဳးကိုသာဆုံ
ေတြ႕ခဲ့ေသာလူတိုင္းအားေပးစြမ္းနိုင္ခဲ့ေသာသူသည္
ေဖေဖ့အတြက္ဘယ္တုန္းကမွဟုတ္ခဲ့ဟန္မတူ။
စရင္းတြက္ခ်က္မွုမ်ားႏွင့္ေငြေၾကးကိစၥမ်ားကိုထယ္
စိတ္မဝင္စားျခင္းသည္အျပစ္ႀကီးႀကီးတခုလိုမ်က္ႏွာ
ခ်င္းဆိုင္တိုင္းေဖေဖသည္ "အသုံးမက်လိုက္တာ"ဟု
ေဝဖန္ခဲ့သည္။ထယ္ေယာင္းသည္အတၱမဲ့သူေလာဘမရွိ
သူ အနာဂါတ္ထက္ ေကာ္ဖီပူပူတခြက္ျဖင့္အခန္းထဲနား
ေအးေအးေနရလ်င္တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲေနတတ္သူ။
ပန္းခ်ီနယ္ပယ္ထိုက္သင့္သေလာက္ေအာင္ျမင္ေနေသာ္
လည္းေဖေဖသည္ထ္ုအရာအားေအာင္ျမင္မွုဟုမထင္
စိတ္လည္းမဝင္စားခဲ့။Jungkookနဲ႔ယွဥ္ကာသူ႔အားဖိအား
ေပါင္းစုံလွည့္ပတ္ေပးခဲ့သည္။ျငင္းခံခဲ့ရေသာလက္ထပ္ပြဲ
ကိုလည္းေဖေဖသည္ေက်နပ္မေနခဲ့ေတြ႕ဆုံတိုင္းနာက်င္
ရေသာစကားေတြကိုသာေရြးေျပာႏွိပ္စက္သည္။
"ထယ္ သိပါတယ္.."
"ငါ့အလုပ္ေတြကိုစိတ္ပါဝင္စားပီးထက္ထက္ျမက္ျမက္
ဆိုJungkookကမင္းကိုမျငင္းဘူး သူကိုယ္တိုင္ကေတာ္
လြန္းေနေတာ့ အိပဲ့အိပဲ့မင္းလိုပုံစံကိုမေရြးခ်ယ္တာ
သိပ္ေတာ့မဆန္းေပမယ့္ ငါ့သိကၡာကရွိေသးတယ္.."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္....ေဖေဖ"
"မင္းေခါင္းထဲမွာဘာေတြရွိေနလဲ ကင္မ္ထယ္ေယာင္း
သင္ထားခဲ့တဲ့ပညာေတြကနည္းတာမဟုတ္ဘူး
မင္းဘဝကိုဘယ္လိုသတ္မွတ္ထားလဲ"
"ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကိုလက္ထပ္ျဖစ္တာ
လက္မထပ္ျဖစ္တာက ထယ့္ဘဝမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ေသခ်ာတယ္ေဖေဖ...ထယ္ေအးခ်မ္းခ်င္႐ုံပဲ...."
"မင္းေအးခ်မ္းေနေပမယ့္ ငါမေအးခ်မ္းဘူးေလ...."
"ထယ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ...ေဖေဖထယ္ေၾကာင့္ဘာမွ
မထိခိုက္ရဖူးပါဘူး အျမဲတမ္းေကာင္းတဲ့အရာေတြကို
ပဲရခဲ့တာပါ အမွားလည္းထယ္မလုပ္ခဲ့ဖူးပါဘူး
ပီးေတာ့လူတေယာက္ရဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ကလုပ္ယူလို႔မွ
မရတာ သူထယ့္ကိုမခ်စ္တာကို ထယ္ကဘာဆက္လုပ္
ရမွာလဲ ေဖေဖ"
"အခ်စ္မလိုဘူး ကင္မ္ထယ္ေယာင္း....စီးပြါးေရးပူးေပါင္း
မွုေတြ အက်ိဳးတရားအေၾကာင္းတရားေတြပဲလိုတယ္"
"က်ေတာ္ကေတာ့အခ်စ္လိုတယ္ ေဖေဖ..က်ေတာ္
အခ်စ္မခံဖူးတဲ့အတြက္ Jungkook ကိုေသေလာက္
ေအာင္ခ်စ္ပါေစ....က်ေတာ့္ကိုလက္မကမ္းရင္က်ေတာ္
ကလည္းေငးပဲၾကည့္ေနမွာမာနလို႔ဆိုခ်င္လည္းရပါတယ္"
"ဒါဆိုလည္းလုပ္ယူေပါ့ ငါ့အလုပ္မွာေကာင္းေကာင္း
ဦးေဆာင္ၿပီးသူနဲ႔တန္းတူလုပ္နိုင္ရင္.."
"အခ်စ္ကလုပ္ယူလို႔မွမရတာ..Jungkook ကေဖေဖေျပာ
တဲ့ပုံစံမ်ိဳးကိုမႀကိက္ဘူးဆိုတာJiminကသက္ေသပဲဟာ"
"မင္းကBarကပ်က္ဆီးေနတဲ့ေကာင္ေလာက္ေတာင္
အသုံးမက်ဘူးလို႔ဆိုလိုတာေပါ့...."
"က်ေတာ္ခ်ိန္းထားတာေနာက္က်ေနပီေဖေဖ...."
ဆက္ေျပာေနလၽွင္ထိုေနရာမွာတင္ငိုခ်လိုက္မိေတာ့မည္
ျဖစ္တာေၾကာင့္သူထြက္ေျပးလာခဲ့သည္။ၿခံတံခါးမွ
ေျပးထြက္သည္ႏွင့္အစိမ္းေရာင္ၿပိဳင္ကား
ေပၚတြင္ဖုန္းေျပာရင္းလက္တဖက္ထဲႏွင့္ကၽြမ္းက်င္စြာ
ထိန္းထားလ်က္Jeonစံအိမ္ေတာ္ႀကီးမွေမာင္းထြက္လာသူ
Jiminသည္သူ႔အားျမင္သြားဟန္တူသည္။
"ထယ္ေယာင္း...ပါလား...ဘယ္လဲ ကားမပါဘူးလား.."
"ေမ့က်န္ခဲ့တာ...ထယ္..ေဖေဖနဲ႔စကားနည္းနည္းမ်ားလာ
လို႔..."
"တက္ေလ..ကိုယ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္.."
"ဟို..ရပါတယ္..HoseokHyung နဲ႔ခ်ိန္းထားတယ္.."
"Hoseok.....!"
Jim inသည္မ်က္မွန္ေအာက္မွမ်က္လုံးစူးစူးေတြႏွင့္သူ႔
အားေလ့လာေနဟန္..။
"Junghoseokနဲ႔ Dateေနတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး...ထယ္တို႔ကခင္တာပါ..သူအလုပ္စဝင္ထဲကခင္မင္တာပါ ထယ္ပန္းခ်ီဆြဲရင္လည္းကူညီေပးတာနဲ႔"
"Hoseokကမအားဘူးဘယ္ေတာ့မွJungkookကတမ်ိဳး
ပီးတမ်ိဳးညႊန္ၾကားေနတာ အဲ့ၾကားထဲက မင္းကိုကူညီေပး
နိုင္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ထူးဆန္းလိုက္တာ..."
"အဲ့တာက..."
Jim inသည္လွလွေလးျပဳံးကာထယ္ေယာင္း၏စကားအားဆက္နားစြင့္ေနေသာ္လည္းဆက္မေျပာနိုင္ေတာ့
ေသာထယ္ေယာင္းသည္မ်က္ႏွာလႊဲသြားခဲ့သည္။
"မင္းမလိုက္ဘူးဆို ကိုယ္လစ္ပီ...ကိုယ္လည္းခိုးထြက္လာ
တာ JeonJungkookကနားတအားညီးလို႔..သြားပီထယ္..."
အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းထြက္သြားေသာကားေလးအားေငး
ၾကည့္ေနမိသည္။ခဏအၾကာၿခံထဲမွေနာက္ထပ္ကား
အနက္ေရာင္တစ္စီးသည္လည္းမေလၽွာ့ေသာအရွိန္တခု
ျဖင့္အစိမ္းေရာင္ၿပိဳင္ကားေလးေနာက္သို႔ေဒါသတႀကီး
လိုက္သြားသည့္ပုံ။ကားထဲကလူသည္သူ၏ငယ္ခ်စ္ဦး
အခ်စ္ဆုံးႏွင့္ပုံတူပန္းခ်ီရာေက်ာ္ဆြဲခဲ့ဖူးေသာလူသား
ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။လိုက္ၾကည့္မေနမိေတာ့...။
တဖတ္သတ္ဆိုအုန္းေတာ့...
တခါတေလစိတ္ကုန္တတ္သည္....။
......။

"ေခ်ာလြန္းပါတယ္ဟာ မ်က္ေတာင္ေလးေတြကိုၾကည့္ပါ
အုန္း အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေတာင္အသက္ဝင္ေနသလိုပဲ"
"ထိၾကည့္လိုက္ပါလား..."
"မထိရဲပါဘူး...ဒီလိုအနီးကပ္ၾကည့္ရ႐ုံနဲ႔တန္ေနပီ..
တစ္ခါသူ႔ပန္းခ်ီျပခန္းမွာေတြ႕ထဲကငါ့မွာ႐ူးေနရတာ
ဘယ္လိုမ်က္စိလည္ပီးClubမွာမူးပီးအိပ္ေနပါ့လိမ့္..."
"အသဲကြဲေနလို႔ေနမွာေပါ့ ပါးမွာမ်က္ရည္ေတြေတာင္
မေျခာက္ေသးဘူး...."
"သူက ခံစားခ်က္ရွိလို႔လား KimTaeHyung အေၾကာင္း
ဘာမွလည္းမသိဘဲနဲ႔"
"လူပဲ မခံစားတတ္ပဲေနမလား....."
ဆူညံေသာတီးလုံးသံေတြၾကားေဒါင့္က်က်စားပြဲတြင္
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာလူသားငယ္သည္ေဘးပတ္လည္တြင္
လူတခ်ိဳ႕ဝိုင္းၾကည့္ကာေဝဖန္ေနသည္ကိုမၾကားနိုင္။
ေသာက္ထားသည္ကနည္းနည္းဆိုေပမယ့္ေသာက္ေလ့မ
ရွိသူအဖို႔အရက္ျပင္းျပင္းမ်ားသည္တခါထဲေမွာက္သြား
ေစသည္။
"ဓာတ္ပုံရိုက္ ဓာတ္ပုံရိုက္ နင္ခုတင္လိုက္တာနဲ႔
စပ္စုခ်င္တဲ့သူေတြအကုန္ေရာက္လာလိမ့္မယ္ သူ႔ကိုဆို
ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ဖူးခ်င္တဲ့သူေတြႀကီးပဲ....နင့္Acc
ေတာင္Followersတိုးနိုင္တယ္ေနာ္..."
"ေအးေအး..မသိရင္ငါတို႔နဲ႔အတူတူေသာက္စားရင္း
ေမွာက္သြားတယ္ေပါ့ဟယ္..Kimစံအိမ္ကမင္းသားေလး
ကိုဂယက္ၾကတာေပါ့..."
"ရိုက္ ရိုက္...!!"
ထိုအခ်ိန္ဖုန္းကိုယ္စီထုတ္ကာရိုက္ေတာ့မည္ျပင္ေသာမိန္းကေလးတခ်ိဳ႕အားတြန္းတိုက္ကာဝင္လာခဲ့ၿပီးကုတ္အက်ီအမဲအားထယ္ေယာင္းအေပၚအုပ္ခ်လိုက္ေသာလူေၾကာင့္
ေကာင္မေလးေတြသည္ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။
Maskအမဲကိုတပ္ထားၿပီးဦးထုပ္ပါေဆာင္းထားတာ
ေၾကာင့္ဘယ္သူမွန္းေတာ့မသိ။ထယ္ေယာင္းအားေကာက္
ခ်ီကာClubအျပင္သို႔ထြက္သြားေသာသူ။
"ဘာလဲ ဘာလဲ...ဘာလုပ္သြားတာလဲ"
"သူ႔ကိုယ္ရံေတာ္ထင္တယ္ .."
"အခ်ိန္ကိုက္ႀကီးဘာကိစၥေရာက္လာရတာလဲဟာ..."
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးအားကား
အတြင္းသို႔ေျဖးညႇင္းစြာေနရာခ်လိုက္ရင္းကားမွန္ေတြ
အားလုံးအားတင္လိုက္သည္။အိပ္ေပ်ာ္ေနသူသည္
အိမ္မက္ဆိုးေတြမက္ေန၍လားမသိမသိမသာမဲ့ေနေသာ
မ်က္ႏွာေလးသည္ငိုခ်ေတာ့မလို။
"ထယ္ေလး....ထယ္ေလး...."
ပုခုံးေလးအားလွုပ္ခတ္နိုးလိုက္ေတာ့မ်က္ခြံေလးေတြစ
လွုပ္ရွားလာကာမ်က္လုံးေတြပြင့္လာခဲ့သည္။သူ႔အားျမင္
ျမင္ခ်င္းအံ့ဩသလိုျဖင့္ေဘးဘီအားခ်က္ခ်င္းစူးစမ္း
ေတာ့သည္။
"ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္တာလဲ"
"ကိုယ့္ကားထဲမွာ....ကိုရီးယားမွာပါပဲ.."
"ေအာ္...."
စိတ္နဲ႔လူနဲ႔ကပ္ပုံမရေသာထယ္သည္ ေခါင္းညိတ္ျပကာ
မ်က္မွန္ေလးအားအက်ီအိတ္ထဲမွႏွိုက္ထုတ္ကာတပ္
လိုက္သည္။
"စိတ္ညစ္စရာေတြရွိေနတာလား ထယ္...."
"မရွိပါဘူး.."
"ကိုယ္ေစာင့္ေနတာဘာလို႔မလာဘဲအရက္ေတြေသာက္ေန
တာလဲ...."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...."
"ေတာင္းပန္ခိုင္းေနတာမဟုတ္ဘူး ေျပာျပခိုင္းေနတာ"
"ဘာကိုေျပာျပရမွာလဲ..."
ဖ်က္ခနဲၾကည့္လာေသာထယ့္မ်က္လုံးေတြသည္ကိုင္းအမဲ
ေရာင္မ်က္မွန္ေလးေအာက္နီရဲေနခဲ့သည္။မီးခဲအားၿမိဳခ်
မိလိုက္သလိုပင္။
"ငိုေနတာလားထယ္ ကိုယ္ေမးေနတယ္ေလ..."
"အဆင္ေျပသလိုေနေနလို႔ မင္းအျမဲမေပ်ာ္နိုင္ဘူး"
႐ုတ္တရက္ဝက္ဝံေလးသည္သူ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔ပစ္ဝင္လာခဲ့
ေတာ့သည္။စကၠန့္ပိုင္းမွကမၻာႀကီးတခုလုံးရပ္တန့္သြား
ကာရင္ခြင္ထဲမွာစေတာ္ဘယ္ရီလူသားေလးအား
အလန့္တၾကားၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။ေက်ာျပင္ေလးအား
ထိရမလား မထိရမလား ေဝဝါးေနခဲ့ေသးသည္။
"ေဖေဖ ထယ့္ကိုမခ်စ္ခဲ့ဘူး ေမေမကအပင္ေတြကိုပဲစိတ္
ဝင္စားတယ္....Jungkookieက ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး
ပဲလ်စ္လ်ဴရွုထားတယ္ ထယ္လည္းဘာမွမမွားဘဲ
ထယ္လည္းဘာမွမလုပ္ဘဲနဲ႔ မရယူခ်င္ရင္လည္းအျပစ္
ျဖစ္သလို ရယူခ်င္ျပန္လည္းအျပစ္သားျဖစ္ေနရတယ္..."
"ေဖေဖနဲ႔အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့တာလား"
"ဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိပီအဆင္မေျပတာ...ထယ့္ရဲ့ျဖစ္တည္မွု
ကိုေဖေဖက ဘယ္တုန္းကမွသေဘာမက်ခဲ့ဘူး
အသုံးမက်ဘူးလို႔ပဲ အျမဲတမ္းေျပာတယ္....ထယ္တကယ္
ပဲအသုံးမဝင္တာလား..ဟင္Hyung....ထယ္ဝါသနာပါတဲ့
ဘဝမွာေနတာနဲ႔ ေလာကႀကီးမွာအသုံးမဝင္ေတာ့ဘူးလား"
"မဟုတ္တာကြာ...."
မူးမွေပၚလာေသာကေလးငယ္၏ခံစားခ်က္မ်ားသည္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာရင္ထဲထည့္သိမ္းထားခဲ့ပုံ။သည္းသည္း
ထန္ထန္ငိုေႂကြးေျပာေနပုံသည္ရင္ကိုတခ်က္ခ်င္းခြဲေန
သကဲ့သို႔နာရသည္။
"မမွားဘဲ ဘာလို႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တာနဲ႔မွားတယ္ပဲေျပာ
ေနတာလဲ....."
"ကိုယ့္ကိုၾကည့္ ထယ္ ၾကည့္ပါအုန္း..."
ရင္ခြင္ထဲပုန္းငိုေနေသာဝက္ဝံေလးသည္မ်က္ရည္စေတြ
သီးေနေသာမ်က္ေတာင္ရွည္ေတြျဖင့္ၾကည့္လာေတာ့သည္။သူျပဳံးျပကာမ်က္ရည္ေတြအားဖြဖြေလး
သုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ေငးၾကည့္ေနေသာမ်က္ဝန္းေတြထဲ
တြင္ဘာအနက္ေတြရွိမွန္းမသိ.....။
"အကုန္ေျပာျပလိုက္လို႔ရတယ္...ထယ့္ရင္ထဲကခံစားခ်က္
ေတြအားလုံးကိုယ့္ကိုရင္ဖြင့္လိုက္လို႔ရတယ္ ကိုယ့္ကိုယုံ
အားလုံးေျပာျပပီးပီဆိုရင္ ေမ့ပစ္လိုက္
မနက္ျဖန္ကစ ထယ့္ကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားေပးမယ္...."
"ဘယ္ဟာကေပ်ာ္ရႊင္မွုလဲဆိုတာ ထယ္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္
မသိတာ Hyungက ဘာေတြလုပ္ေပးနိုင္မွာလဲ...."
"ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္ေလ....ထယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မွုက Jungkook
ဆိုရင္ေတာင္ကိုယ္ႀကိဳးစားၾကည့္ေပးမယ္ ကြာ..."
"Jungkookieကလား....."
"အင္း...."
ထယ္သည္ရင္ခြင္ထဲမွထြက္ကာမ်က္လုံးေတြထဲအထိ
ေငးေငးစိုက္စိုက္ၾကည့္လာခဲ့သည္။အရက္နံ႔ႏွင့္ရေနၾက
ကိုယ္သင္းနံ႔ေမႊးေမႊးေလးသည္ကားထဲတြင္ေရာေႏွာေန
ကာသူပင္မူးေဝလာခဲ့သလို..။နီရဲေနေသာႏွာေခါင္းထိပ္
ႏွင့္ပါးျပင္ေလးမ်ားသည္လြတ္လမ္းတကယ္ပင္မရွိ။
စဥ္းစားေသာထယ္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာစိုက္ၾကည့္ပီးမွ
စဥ္းစားတတ္သလားမသိ...။ႏွလုံးခုန္သံမ်ားသည္အျပင္
သို႔တိုးထြက္လာေတာ့ ထယ္ ႏူတ္ခမ္းေတြလွုပ္ရွားသြား
သည္။ႏူတ္ခမ္းေတြကိုကိုက္လိုက္ျခင္းလား...။
ႏွာေခါင္းထိပ္မွမွဲ႕ေလးဆီသူအၾကည့္ေရာက္ခဲ့ေသာအခ်္န္
တြင္သူ႔လက္ေတြသည္ထယ့္ခါးေသးေသးေလးအားသိမ္း
ပိုက္ေနခဲ့ၿပီးၿပီ။
"ဘာလို႔ၾကည့္ေနတာလဲထယ္ ကိုယ္ေျပာတာမွားသြားလို႔
လား...."
"Hyungကၾကည့္ေနတာပါ ထယ္ကေပ်ာ္ရႊင္မွုအေၾကာင္း
စဥ္းစားေနတာ..."
အသံဩရွရွသည္တိုးတိုးေလးထြက္လာေတာ့သူသည္
အသိစိတ္လြတ္သြားေခ်ၿပီ။အသဲပုံထယ့္ႏူတ္ခမ္းေတြ
အားဆြဲယူသိမ္းပိုက္မိေလေတာ့ထယ္သည္အလိုက္သင့္
ပါလာခဲ့သည္။အျမဲတမ္းေငးၾကည့္ေနခဲ့ရေသာအ႐ုပ္က
ေလး၏ႏူတ္ခမ္းေတြသည္ေသေလာက္ေအာင္ခ်ိဳေန
ျခင္းေၾကာင့္အသိမကပ္နိုင္စြာသိမ္းပိုက္မိလ်က္။
အမူးသမားသည္သူပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္...။
မ်က္မွန္ေလးသည္ပစ္စလက္ခတ္ျပဳတ္က်လာကာ
ျပန္ေကာက္မည့္သူမရွိခဲ့။ရီေဝေဝထယ္သည္အနမ္း၏
အဓိပၸာယ္အားရွာေဖြေနသလိုၿငိမ္သက္စြာလက္ခံေနခဲ့
သည္။မိနစ္ပိုင္းေတြစြန္းၿပီးေနာက္အသက္ရွုက်ပ္လာ၍
တြန္းတိုကိလာေသာလက္ကေလးေတြေၾကာင့္ႏူတ္ခမ္း
တို႔အားခြါလိုက္ေတာ့ ေမာေနျပန္ေသာထယ္သည္
ဖရိုဖရဲအလွနတ္ဘုရားငယ္....။
"ခြင့္လႊတ္ပါ ေယာင္းငယ္...."
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုလက္သြယ္သြယ္ေလးေတြအားဆုပ္
ကိုင္ကာသူေတာင္းပန္မိသည္။အတင္းအက်ပ္ဆန္ေသာ
အနမ္းမဟုတ္ေသာ္ျငားထယ့္ဆီကသူခြင့္မေတာင္းခဲ့
ထယ္မူးေနျခင္းကိုအခြင့္ေကာင္းယူလိုက္မိျခင္းပင္။
"........"
"ဒီအျပဳအမူအတြက္......!!!"
"လူတေယာက္ကိုဘယ္ေတာ့မွစိုက္မၾကည့္ဖို႔ငယ္ငယ္တုန္း
ကJungkook ကမွာခဲ့ဖူးတယ္..ဒါေၾကာင့္မလို႔ထင္တယ္
ေနာ္...."
မွာၾကားခဲ့ေသာသူကေရာမနမ္းခ်င္ခဲ့ဘူးလားမသိ...။
တန္ဖိုးထားခဲ့တာမ်ိဳးလည္းျဖစ္နိုင္တာပဲေလ။CEO
သည္ထယ္အားအျမဲတန္ဖိုးႀကီးေသာအ႐ုပ္ကေလးလို
ေျပာဆိုဆက္ဆံတတ္သည္မလား။
"ျဖစ္နိုင္တယ္....ထယ္စိုက္ၾကည့္လိုက္တာ ကိုယ္
အနာဂါတ္ေရာ ပစၥဳန္ပန္ပါေမ့သြားခဲ့တယ္ ထပ္ေတာင္းပန္
ပါတယ္...."
ထယ္သည္မ်က္ေတာင္ေတြအားတဖ်က္ဖ်က္ခတ္ကာ
မ်က္ႏွာေလးအားေအာက္သို႔ငုံ႔ခ်သြားခဲ့သည္။ရွက္သြား
ျခင္းဟုထင္ရေသာခရမ္းခ်ဥ္သီးမ်က္ႏွာေလးအားမရမကသူလိုက္ၾကည့္ေသာ္လည္းထယ္သည္ေရွာင္ဖယ္
ကာက်သြားေသာမ်က္မွန္ေလးအားျမန္ျမန္ဆန္ဆန္
ေကာက္တပ္သည္။
"ထယ္ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္..အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးပါ..."
"စိတ္ဆိုးသြားတာလား ထယ္ေလး...ကိုယ္တကယ္
မရည္ရြယ္ေပမယ့္ေလ...ဒါက..."
"ရပါတယ္....ဒါျပသနာမဟုတ္ပါဘူး..
.အ္မ္သာျပန္ပို႔ေပးပါ ထယ္ေနာက္က်ေနပီ..."
ပထမဆုံးအနမ္းသည္ျပဳံးလိုက္ပါကေနၾကာပန္းေတြ
တခင္းလုံးပြင့္လန္းသြားသလိုခံစားမွုကိုရေသာHoseok
Hyungဆီမွာက်ဆုံးခဲ့ရတာလား....။ဘာလို႔ဘာလို႔
ရည္ရြယ္ထားခဲ့သူမဟုတ္တာေတာင္စိတ္ညစ္မသြားရတာ
လဲ။ဘာလို႔ ဘာလို႔ရင္တခုလုံးေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မလို
ခုန္ေပါက္ေနရသလဲ...။စ္တ္ညစ္စရာကိစၥေတြအားလုံး
ေမ့ေပ်ာက္ကာ ေႏြးေထြးေသာအနမ္းတခုကိုခဏခဏ
စဥ္းစားေနမိပါလိမ့္..။
အားအင္တစက္မွမရွိေတာ့သလိုေပ်ာ့ေခြသြားရတာပါလိမ့္
ေမးခြန္းေတြ...ေမးခြန္းေတြ...
အိမ္ျပန္လမ္းတြင္...စကားတခြန္းမွမဆိုမိေတာ့ဘဲ
အေျဖေတြအားထပ္ခါထပ္ခါထုတ္ေနမိသည္။
ထပ္ခါထပ္ခါေတာင္းပန္ေနေသာထိုလူကိုလည္း
စိတ္မရွည္စြာေအာ္ပစ္လိုက္မွၿငိမ္က်သြားသည္။
ႏူတ္ခမ္းေတြသည္ထူးဆန္းစြာ ေႏြးေထြးေနတုန္း...။