တပတ္မၽွအၾကာ....
"Hyungျပန္သတိရလာရရင္မာမီနဲ႔
က်ေတာ္ ဘာမွမဆိုင္ေတာ့တဲ့ေၾကာင္းသတင္းစာထဲ
မွာေၾကာ္ျငာမယ္ ါက်ေတာ္ဂ်ပန္မွာHyung
ကိုလက္ထပ္ပီးအပီးသြားေနမယ္....ဒီကိစၥတခုထဲေၾကာင့္
က်ေတာ္ဆုံးျဖတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး မာမီအရင္ကလည္း
ဘာေတြလုပ္ခဲ့လည္းသိတယ္မလား မေမ့ေသးဘူးမလား
အိမ္ကေျမေအာက္ခန္းထဲထည့္ႏွိပ္စက္တာမ်ိဳး
Social Mediaေပၚမွာနာမည္ဖ်က္တာမ်ိဳးေတြေပါ့
ဒီကမၻာေပၚမွာေသြးသားဆိုလို႔မာမီနဲ႔က်ေတာ္ပဲရွိတာမို႔
မၽွေတြးခဲ့လည္း မာမီကက်ေတာ့္အေမျဖစ္ဖို႔မထိုက္တန္
ဘူး...."
"မေမၽွာ္လင့္ဘဲနင့္ကငါ့ဗိုက္ထဲေရာက္လာလို႔နင့္အေဖက
ငါ့ကိုမယူခ်င္ယူခ်င္နဲ႔ယူလိုက္ရတာမေမၽွာ္လင့္ပဲ
ငါ့ကိုတစ္ႏွစ္သားေလးနဲ႔ထားခဲ့ပီး သတ္ေသသြားတယ္
နင့္အေဖတမ်ိဳးႏြယ္လုံးကငါ့ကိုအျပစ္ေတြတင္လိုက္ၾက
တာ ငါသတ္ပစ္တာေပါ့ေလ....နင့္မ်က္ႏွာတခုထဲနဲ႔
ငါေလာကႀကီးကိုရင္ဆိုင္ခဲ့တာJeonJungkook
နင္ေလၽွာက္မဲ့လမ္းမွာဆူးေတြေျငႇာင့္ေတြေသးေသးေလး
ပဲရွိငါဖယ္ပစ္မွာပဲ ငါ့သားဟာငါ့ပ်ိဳးေထာင္မွုေအာက္မွာ
အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ျမင္ေနရမယ္..."
"ParkJiminက ဆူးမဟုတ္ဘူး အမွားမဟုတ္ဘူး
က်ေတာ္ခ်စ္တဲ့ က်ေတာ့္အခ်စ္ဦး..."
"နင့္ဘက္ကၾကည့္တာေလ...တဖက္ထဲမၾကည့္ပါနဲ႔
နငိအကုန္လုံးကိုလက္စေဖ်ာက္ပစိလိုက္ပီပဲေက်နပ္
ေတာ့ေလ နင့္အေကာင္လည္းဘာမွမွမျဖစ္တာ..."
"သူတို႔ကိုသတ္ပစ္လိုက္တာနဲ႔ဒီကိစၥကပီးမသြားဘူး
က်ေတာ့္ေရွ႕ေနနဲ႔လာမယ္ မာမီက်ေတာ္တသက္လုံးစာ
ရွင္းလင္းၾကတာေပါ့...."
စကားကုန္ေျပာကာေလွကားထစ္မ်ားေပၚတက္လာခဲ့ၿပီး
အိမ္ႀကီး၏သူအႀကိဳက္ဆုံးေနရာဝရံတာအက်ယ္ႀကီး
သို႔ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တည့္တည့္မွထယ္ေယာင္းတို႔အိမ္ေတာ္ႀကီးအားေငးၾကည့္မိသည္။
ၿခံထဲရွိျမက္ခင္းစိမ္းေပၚတြင္ပန္းခ်ီဆြဲေနပုံရေသာ
ထယ္....ေျခေထာက္နားတြင္ပြတ္သီးပြတ္သတ္လုပ္ကာ
ရွုပ္ခ်င္ပုံေနရေသာေခြးညိဳေလးအားလက္ညိဳးထေထာင္
ေထာင္ျဖင့္ဆူေနေသာပုံ....။သူနဲ႔သာမဆုံျဖစ္ခဲ့ရင္
ဒီအခ်ိန္ေခြးေလးအားခ်ီၿပီးထယ္ေအးေဆးပန္းခ်ီဆက္
ဆြဲလို႔ရေအာင္ကူညီေပးမည္သူျဖစ္လာမွာမလြဲ။
"သခင္ေလး...ထမင္းစားပါလား...ပီးရင္ေဆး႐ုံျပန္မွာ
မလား...."
"ရတယ္ ဆာလည္းမဆာဘူးအိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးလုပ္စရာ
ရွိတာလုပ္ပါ...."
"ေဂ်ာင္ေလး......ခဏေလးပါ ပီးရင္အရာအားလုံးက
အဆင္ေျပသြားမွာ အေမျဖစ္သူကလည္း ေစတနာအမွား
ျဖစ္ေနရတာ ဘယ္မိဘမဆိုကိုယ့္သားသမီးကိုအေကာင္း
ဆုံးေတြႀကီးပဲျဖစ္ေစခ်င္တာပါ....."
"ခက္တာက သားသမီးေတြအမွန္တကယ္စိတ္ႏွလုံးသား
ထဲက သတ္မွတ္ထားတဲ့အေကာင္းဆုံးကိုလက္မခံနိုင္ဘဲ
သူတို႔စံထားရတဲ့အရာကလၽွင္အေကာင္းဆုံးဆိုၿပီး
တယူသန္ေနတာၾက က်ေတာ္နဲ႔မျဖစ္ေတာ့ဘူး...."
"ေဂ်ာင္ေလး အေမ့ကိုနားမလည္တာပါ...."
"သူကလည္းက်ေတာ့္ကိုမသိဘူးေလ...က်ေတာ္သြား
ေတာ့မယ္ စိတ္ေတြမြန္းက်ပ္လို႔ခဏမတ္တပ္လာရပ္တာ"
Jungkookထြက္သြားခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္တဖက္ၿခံထဲမွ
လက္ကေလးျပကာႏူတ္ဆက္ေနေသာထယ္ေယာင္းသည္
မၾကာမွီကJungkookေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္ကိုမသိဘဲေန
ေရာ့မလား။
"သူစိတ္ညစ္လာပီဆို ဝရံတာႀကီးထြက္ထြက္ပီးမင္းနဲ႔ငါ
ရန္ျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္ၾကည့္ေနရတာႀကိဳက္တာလား
မသိဘူး...."
ဝရံတာေပၚတြင္ေငးေနပုံရေသာေယာက်္ားတေယာက္၏
ပုံအားအေရာင္ထပ္ျဖည့္ရင္းပြစိပြစိေျပာေနေသာသခင္
အားေခြးေလးကနားလည္ပုံရကာေထာက္ခံေနသည္။
"ငါ့မွာဘယ္ေလာက္ၿပိဳလဲၿပိဳလဲ သူငါ့ကိုၾကည့္လိုက္႐ုံ
နဲ႔စိတ္သက္သာရာရေအာင္အျမဲေနေပးခဲ့တာဘာလို႔လဲ
မင္းသိလား"
"မေျပာဘူး...လာမစပ္စုနဲ႔...."
ေခြးညိဳေလးသည္မ်က္ႏွာအႏွံ့နမ္းရွုံ႔လာတာေၾကာင့္
ေရွာင္တိမ္းရင္းျမက္ခင္းစိမ္းေပၚတြင္ထိုအေကာင္ေလး
အားဖက္ထားကာဦးေအာင္အရင္နမ္းေနလိုက္သည္။
....................။
ပန္းစည္းျဖဴျဖဴေလးအားကိုင္ကာေဆး႐ုံေရွ႕တြင္ဝင္သင့္မဝင္သင့္စဥ္းစားေနမိသည္။
Jim inသတိရပီျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔အရာအားလုံးပုံမွန္ျဖစ္ကာ
ထိုင္ေနနိုင္ေၾကာင္းNamjoonဆီမွဖုန္းရတာေၾကာင့္
ေျပးလာခဲ့ျခင္း။ေရာက္ခါမွ ေတြေဝကာခ်ီတုံခ်တုံႏွင့္
ငါကပ္တြယ္သလိုမ်ားျဖစ္ေနမလား....
ငါကယ္ထားတာပဲေလ....
Jungkookရဲ့အၾကည့္ေတြကိုသည္းခံနိုင္လို႔လား...
ရပါတယ္...ငါအမ်ားႀကီးကူညီထားတာပဲ
တလွည့္စီေတြးရင္းေဆး႐ုံအထပ္အဆင့္ဆင့္သို႔တက္လာ
ခဲ့သည္။လက္ထဲမွပန္းစည္းျဖဴျဖဴအားတခ်က္ေမႊးၾကဴ
လိုက္ၿပီးအခန္းတံခါးေရွ႕အေရာက္တခုခုက်ကြဲေသာ
အသံ...။
"အယုတ္တမာ မိသားစု..မင္းေရာမင္းအေမေရာ
ေသသင့္တာ...ထြက္သြားစမ္း...!!!"
ဝင္သြားဖို႔ကမျဖစ္နိုင္တာေၾကာင့္အခန္းတံခါးေရွ႕တြင္
မလွုပ္မယွက္ရပ္ေနမိသည္။ေနာက္ထပ္က်ကြဲသံတခု..
"ဖုန္းေတြကိုဘာလို႔ျဖဳန္းတီးေနတာလဲ ...!!!!!!"
"မင္းကိုငါဖုန္းဆက္တယ္ ငါ့ဆံပင္ေတြကိုေဆာင့္ဆြဲမခံ
ရခင္ ငါ့လက္ေတြကိူရိုက္ခ်ိဳးမခံရခင္ ငါအသိစိတ္
မေပ်ာက္ခင္ မင္းဘာလုပ္ခဲ့လဲJeonJungkook....
သြား အဲ့​ေ-ာက္လုပ္ေတြပဲလုပ္....မင္းေသရင္မင္းရွာ
ထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔သၿဂီုလ္ေပးမယ္...."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒူးလည္းေထာက္ပီးပီ ထိုင္ရွိခိုးဖို႔ပဲ
က်န္ေတာ့တယ္Hyungရယ္.ေမာင္အကုန္လုံးကိုလမ္း
အဆုံးကိုပို႔ပီးပါပီ ေမာင္လည္းခြင့္မလႊတ္နိုင္ပါဘူး
Hyungေဆး႐ုံဆင္းတာနဲ႔ဂ်ပန္မွာလက္ထပ္ပီးအၿပီးသြား
ေနရေအာင္....."
စားပြဲေပၚတြင္အလွတင္ထားေသာေႂကြပန္းအိုးငယ္သည္
Jungkookဆီသို႔ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္....။ျပန့္က်ဲ
သြားေသာအပိုင္းအစေတြႏွင့္အတူဘယ္ေနရာေတြထိ
လို႔ထိမွန္းေတာင္မခံစားနိုင္ခဲ့....။
"Hyung...ပစၥည္းေတြကိုလႊင့္ပစ္မေနနဲ႔ ေနာက္ထပ္လက္
တဖက္ထပ္ထိသြားမယ္ ေတာ္ပါေတာ့...."
"ငါကလူသတ္ခ်င္ေနပါတယ္ဆိုမွ မင္းကအေရမရ
အဖတ္မရကိစၥကိုလာေျပာေနတယ္ မင္းသိလား
အဲ့ေကာင္ေတြငါ့ကိုေခြးက်င့္ေခြးႀကံႀကံသြားတာထက္
ငါ့ဖုန္းကိုမင္းေစာက္ဖက္လုပ္ပီးမေျပာတာကိုငါပိုနာ
က်င္တယ္ အယုတ္တမာေကာင္ရဲ့...."
ရက္ပိုင္းအတြင္းပိန္က်သြားေသာHyungသည္ေဆး႐ုံ
ဝတ္စုံေလးေအာက္ေသြးေကြးေနလ်က္..။ေဆးပိုက္ေတြ
သြယ္တန္းထားတာေၾကာင့္ခုတင္ေပၚတြင္အားမလိုမရ
သူ႔အားနီးစပ္ရာပစၥည္းမ်ားျဖင့္ေကာက္ေပါက္ရင္း
တုန္ရီေနခဲ့သည္။
"ေနာက္မျဖစ္ေစရပါဘူး...အသက္နဲ႔က်ိန္ပါတယ္..
ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွမထိခိုက္ေစရေတာ့ပါဘူး..."
"မင္းပဲေသသြားလိမ့္မယ္...သြားထြက္သြား...
မင္းမ်က္ႏွာကိုျမင္ရင္မင္းအေမကိုျမင္ေနရလို႔႐ူးေတာ့
မယ္...."
"ထြက္မသြားခိုင္းပါနဲ႔....ေမာင္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ
ကေလး...ေက်နပ္ေအာင္ေမာင္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ..."
"ျပတ္မယ္...ငါတို႔လမ္းခြဲသင့္ပီ ေနာက္တစ္ခါဆိုေသခ်ာ
တယ္ငါေသပီ ခုလည္း YoongiHyungလာကယ္တာ
ျမန္လို႔..ငါသူ႔ကိုေသခ်ာေတာင္ေက်းဇူးမတင္ရေသးဘဲ
မင္းမ်က္ႏွာကိုအရင္ျမင္ရတာ
အရမ္းမုန္းစရာေကာင္းတယ္"
"Hyung.....!!!"
"ငါ့ကိုလာမေအာ္နဲ႔ JeonJungkook.....အရာအားလုံးက
မင္းရဲ့အမွားေတြႀကီးပဲ...."
"Hyungကိုခ်စ္လို႔မွားခဲ့တာႀကီးပဲ...သိပ္ေက်းဇူးတင္ခ်င္
ေနရင္တင္ရမယ္ အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္ႀကီးဆို
ေတာ့ သိတတ္ရမွာေပါ့ေလ...."
"အမွန္တရားပဲဟာ မေက်နပ္ရင္ေသြးအန္ေနလိုက္...."
သူစိမ္းေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္၏နာမည္သည္
ရန္ပြဲထဲသို႔ဝင္ေရာက္လာသည့္အခါJungkook၏
ခံစားခ်က္မ်ားသည္ေဒါသဘက္သို႔ကူးေျပာင္းလာခဲ့သည္။အခ်ိန္မွီကယ္ေပးခဲ့တာဟူေသာသတ္မွတ္ခ်က္
တခုျဖင့္ပိုမိုနီးကပ္လာေသာMinYoongi အားအေကာင္း
အဆိုးတခုမၽွပင္မေျပာဘဲဘာလုပ္လုပ္ၾကည့္ေနေပးခဲ့
သည္။ေဆး႐ုံလာခဲ့လည္းသူေအးေဆးစြာႀကိဳဆိုခဲ့ျမဲ...
လုပ္ငန္းရွင္တေယာက္အေနနဲ႔ Jiminနဲ႔သုံးႏွစ္ေက်ာ္မၽွ
တည္ေဆာက္ထားေသာRelationship တခု၏ပိုင္ရွင္
အေနနဲ႔ ရင့္က်က္ေပးခဲ့တာ တရားေပါက္ေနလို႔မဟုတ္
သူရဲ့ေပါ့ဆမွုတခုေၾကာင့္ေခါင္းငုံ႔ေနခဲ့ျခင္းပင္။
"က်ေတာ့္ကိုေဒါသထြက္လာေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔လား
ဒီလိုအခ်ိန္မွာဘာမွမျဖစ္ခ်င္ဘူး Hyungရယ္..."
"ငါလည္းမင္းနဲ႔ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ဘူး...သြားေတာ့..
JeonJungkook..ငါေရစက္ကုန္ခ်င္ပီ..."
"ေမာင္တို႔တေနရာကိုထြက္သြားၾကမယ္...ေမာင့္အလုပ္
ေတြလည္းထားခဲ့လိုက္ေတာ့မယ္..Hyungသေဘာက်
ေနေပးမယ္ ဟုတ္ပီလား ေရစက္ကိုေတာ့မကုန္လိုက္ပါနဲ႔
ေမာင္ ကေလးမရွိရင္တရက္ေတာင္အသက္ရွင္နိုင္မဲ့
ပုံမေပၚဘူး..."
"ဟုတ္လား...."
ေတြးဆဆျဖစ္သြားခဲ့ေသာJiminသည္မဲ့ျပဳံးလွလွတခုျပဳံး
လ်က္...
"ဒါဆို တေနရာရာကိုထြက္မသြားဘဲ မင္းအိမ္ေတာ္
ခမ္းခမ္းနားနားႀကီးမွာပဲငါနဲ႔အတူေနလိုက္မယ္ဆိုရင္
ေရာ လက္ထပ္မယ္ဆို ငါ့ကိုတိုက္ခန္းမွာတိတ္တိတ္ေလး
ဖြက္ထားတာထက္စာရင္ Officalခ်စ္ၾကည့္လိုက္ပါလား"
အခန္းအျပင္ဘက္တြင္MinYoongi အျပင္ေနာက္ထပ္
ေရာက္ေနေသာNamjoonသည္အခန္းတံခါးအားဖြင့္
ဝင္သြားေၾကာင့္တားခ်ိန္မရလိုက္။
"Jimin...မဟုတ္တာေတြမေတြးစမ္းနဲ႔...အကုန္ဒုကၡေရာက္
ကုန္မယ္ အရြဲ႕တိုက္တိုင္းအရာအားလုံးအဆင္ေျပသြားတာမဟုတ္ဘူး မေနရဘူး Hyungလက္မခံဘူး..."
"ရတယ္...လိုက္ေန အဓိကက Hyungေမာင့္ကိုစိတ္ဆိုး
ေျပဖို႔ပဲ..Hyungျဖစ္ခ်င္တာအကုန္ျဖစ္ရမယ္..."
"JeonJungkook.....မင္းJiminကိုထပ္အဆိပ္မခတ္ပါနဲ႔"
"က်ေတာ့္ကိစၥပါ က်ေတာ့္ေယာက်္ားက်ေတာ္ဘာလုပ္
လုပ္..."
"တခုေတာ့ရွိတယ္...မင္းအေမကိုငါမျမင္ခ်င္ဘူး
အိမ္ေပၚကထြက္သြားခိုင္းလိုက္ဘယ္ေတာ့မွမလာေစ
နဲ႔ငါအရိပ္ေတာင္မျမင္ခ်င္ဘူး..."
"Jimin...."
Namjoon၏ေအာ္သံသည္ဟိန္းထြက္သြားတာေၾကာင့္
Jiminကိုယ္လုံးေသးေသးသည္တုန္ခနဲျဖစ္ကာငယ္ငယ္
ထဲကေလးစားရိုေသရသည့္အရွိန္ေၾကာင့္အသံေလး
သည္တိခနဲက်သြားခဲ့သည္။
"Hyungသေဘာအတိုင္းပဲ .....Hyungမေျပာခင္ထဲက
က်ေတာ္ကလည္းစီစဥ္ထားမိသားပါ ဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္
ခဲ့ေပမယ့္..."
"ငါမခြဲနိုင္လို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္ ငါဒုကၡေပးခ်င္လို႔....."
တပဲ့ပဲ့ေႂကြက်ခဲ့ရေသာစိတ္အစဥ္သည္Hyung၏ရြဲ႕တဲ့တဲ့
ႏူတ္ခမ္းေလးတြင္ဒူးေထာက္က်ကာလည္စင္းေပးခဲ့ရ
သည္။ဘာမွထပ္မေျပာမိေခါင္းတဆက္ဆက္ညိတ္ကာ
ထြက္လာခဲ့မိသည္။ေဒါသထြက္ကာတစစီဖ်က္ဆီးပစ္
လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္းရင္ကြဲမတတ္သနားေနသည့္စိတ္
အစဥ္သည္႐ူးမလိုပင္။
အဆိပ္ေတြထဲဆြဲမထည့္ခ်င္ဘူးဆိုမွကေလးရယ္....။
ဘာလို႔ဒုကၡရွာခ်င္ရတာလဲ.....။
မခံခ်င္စိတ္နဲ႔အတၱေတြကိုေမာင့္အခ်စ္ေတြနဲ႔ေခ်ဖ်က္ပစ္
လို႔မရဘူးလား.....ကြာ။
ေဆး႐ုံခန္းေလးထဲတြင္ေတာ့..
"က်ေတာ့္ကိုဘာလို႔ေအာ္တာလဲ...က်ေတာ္ကဘာမွား
လို႔လဲ Hyungကက်ေတာ္လြန္တယ္လို႔ပဲထင္ေနတုန္းလား"
ရင္ဘက္အားတဘုန္းဘုန္းထုကာႏူတ္ခမ္းေတြကိုက္လ်က္
အသံမထြက္ေသာရွိုက္ငိုမွုေတြနဲ႔အတူကုတ္ဖဲ့ေနရင္း
ခက္ခက္ခဲခဲဆိုလာေလသူ..။
"က်ေတာ္သူ႔ကိုခ်စ္တာHyungမသိလို႔လား...သူေျပာသလိုထြက္သြားဖို႔ကေရာထင္သေလာက္လြယ္မယ္တဲ့လား
Jungkook ကငယ္ပါေသးတယ္..ထင္ရာျမင္ရာေလၽွာက္
လုပ္ဖို႔ငယ္လြန္းတဲ့ကေလးေလးဆိုတာHyungကမသိလို႔
က်ေတာ့္ကိုလာေအာ္ေနတာလား..."
"သူ႔အိမ္မွာသြားေနပီးျပသနာရွာတာသူ႔အေမကိုနိုင္မဲ့နည္း
လမ္းမဟုတ္ဘူးေလကြာ...."
"မသိဘူး မသိခ်င္ဘူး...က်ေတာ္Jeonနဲ႔လည္းမခြဲရဘူး
အဲ့ဒီမိန္းမကိုလည္း တုန္ဆင္းေစမဲ့နည္းကဒါပဲရွိေတာ့
တယ္....Hyungလာမကန့္ကြက္နဲ႔..."
"ခက္လိုက္တာကြာ...."
ပန္းစည္းျဖဴျဖဴေလးအားအခန္းဝတြင္ထားခဲ့ကာတေရြ႕
ေရြ႕ျပန္ထြက္သြားေသာေက်ာျပင္သည္အနည္းငယ္တုန္
ရီေနခဲ့သည္။ငိုေနတာလား...
ဟားတိုက္ရီေနခဲ့တာလားဆိုတာေတာ့
ဘယ္သူမွမခန့္မွန္းနိုင္ခဲ့ပါ....။