"ဖယ္ပါရွင့္CEOႀကီးေတြ႕လို႔ က်မအရိုက္ခံေနရပါအုန္းမယ္"
"ပုခုံးေလးပဲဖက္တာကို ဘယ္ကCEOလဲမသိဘူး ခုခ်ိန္မွာ
မင္းေလးကိုပဲသိတယ္..."
PhotoShootingတခုပီးေနာက္အတူတူရိုက္ခဲ့ေသာModel
ေပါက္စမေလးသည္ရင္ခြင္ထဲသို႔ေအာ္တိုေရာက္လာတာ
ေၾကာင့္ထိုင္ေနက်Barသို႔ေခၚလာခဲ့သည္။ပုန္းလၽွိုးကြက္
လ်ိဳးလိုက္လာေသာသတင္းသမားတခ်ိဳ႕ကိုသတိထားမိ
ေသာ္လည္းဂ႐ုစိုက္မေနခ်င္ေတာ့။ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္လွပႂကြရြေနေသာModelမေလးကိုသာဂ႐ုစိုက္
ခ်င္ေနသည္။
"Honeyေသာက္မလား....ကိုယ္ကိုယ္တိုင္စပ္ေပးမယ္ က်န္တာသိပ္မရေပမယ့္ အရက္စပ္တာကေတာ့ကိုယ္အေတာ္ဆုံး....."
"နည္းနည္းေပါ့....."
Vibrateျမည္လာေသာဖုန္းေၾကာင့္Contact အားတခ်က္
ၾကည့္ကာ မကိုင္ျဖစ္ခဲ့။ကိုင္ရမဲ့ဖုန္းလည္းမဟုတ္ဘူးေလ။
📩Minဘယ္မွာလဲ အလုပ္ကိစၥတခုအေရးႀကီးလို႔ကိုယ္
ျပန္ရမယ္...ျပန္လာဖို႔ကျပန္စဥ္းစားရမွာမလို႔
ႏူတ္ဆက္လို႔ရမလား📩
ကိုရီးယားေျမေျခစခ်စဥ္ကေတာ့အဆိုးေလးအားပိုင္ဆိုင္
ခ်င္သည့္စိတ္ အီတလီအထိအပီးေခၚသြားခ်င္ေသာစိတ္
ဘာေတြလာလာရင္ဆိုင္လိုက္မည္ဆိုေသာစိတ္မ်ားျဖင့္
ယုံၾကည္မွုေတြလြန္ကဲခဲ့ေပမယ့္ ၿပိဳလဲေနသည္ထင္ရေသာ္
လည္းခိုင္ခိုင္မာမာတည္ေဆာက္ထားေသာထိုလူသားေလး၏Relationship ကိုတေန႔ထက္တေန႔သတိထားမိ
လာေသာ္အခါသူယုံၾကည္ခ်က္ေတြတဆတဆပ်က္သုန္း
လာၿပီးေရေပၚအ႐ုပ္ေတြဆြဲေနသလိုျဖစ္ခဲ့သည္။
ထယ္ေယာင္းနဲ႔တိုက္ဆိုင္စြာစကားေျပာမိလိုက္သည့္အခါ
စြန့္လႊတ္ျခင္းသည္အေကာင္းဆုံးဟုသိလာၿပီး
ဆုံးျဖတ္ခ်က္အားခက္ခဲစြာခ်ခဲ့ရသည္။
"Jiminက Jungkookကလြဲရင္ဘယ္သူ႔ကိုမွခ်စ္မွာမဟုတ္
ဘူး YoongiHyung....ေရွ႕ဆက္မတိုးပါနဲ႔...
ေနာက္ဆုံးအရာအားလုံးေပ်ာက္ဆုံးတာကိုယ္ပဲျဖစ္လိမ့္
မယ္"
ရိုးသားစြာပင္ေအးရာေအးေၾကာင္းေျပာျပခဲ့ေသာ
ထယ္ေယာင္းသည္လိမ္ညာေနသည့္ဟန္လည္းမေပၚ။
သူအခ်ိန္ေတြယူကာအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေတြးမိေနာက္
အီတလီေလယာဥ္လက္မွတ္အားျဖတ္ကာေနာက္ဆုံး
အခ်ိန္ေတာ့ႏူတ္ဆက္ရန္ဆက္သြယ္မိသည္။ဖုန္းမကိုင္
ေသာအဆိုးေလးသည္သူ႔အားေႏွာက္ယွက္မည္ထင္သလားမသိ။
"Phကိုင္လိုက္ေလ..Honeyေရွာင္ေပးရမလား...."
"မလိုပါဘူးကြာ ...ကိုယ့္နားမွာေန..."
ေကာင္မေလးႏွင့္ခြက္ခ်င္းတိုက္ကာအေရာင္လဲ့လဲ့အရက္
ခြက္အားႏွစ္သက္စြာလည္ေခ်ာင္းတေလၽွာက္စီးဆင္းေစ
သည္။
"ေကာင္းလိုက္တာ...Honeyအနားမွာရွိေနေပးလို႔လားမ
သိဘူး အရသာကိုရွိေနတာပဲ..."
"စကားကေတာ့သိပ္တက္ ၾကားဖူးတာေတြကပုံျပင္ေတြ
မဟုတ္ဘူးဘဲ"
"ရိုးရိုးသားသားေကာင္ပါကြာ...."
"မယုံပါဘူး...."
"မင္းေလးက ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာလဲ"
မ်က္ႏွာခ်င္းနီးနီးကပ္ကပ္ျဖစ္သြားတာမို႔ေကာင္မေလးက
ရွက္သလိုမ်က္လႊာခ်သည္။သူကေတာ့ရီေဝေဝျပဳံးရင္း
ျပန္ခြါသြားကာအျမည္းစားေနျပန္သည္။
"ငါ့ဆိုင္ကို တေန႔တေယာက္မရိုးနိုင္ေအာင္ေခၚေခၚလာတာ
ဘယ္ေတာ့မွရပ္မလဲမသိဘူး သူ႔ေကာင္ကလိုက္လာရင္
သမၼတထက္ဆိုးတယ္ ငါ့မွာအသက္ေတာင္ရဲရဲမရွုရဲဘူး
ဖဲရိုက္ေနရင္ကေတာ္ေသးတယ္..."
"ပုံခိုးရိုက္ပီး တင္လိုက္ရမလား..သူ႔ဆိုအကုန္လုံးကစိတ္
ဝင္စားၾကတာ Modelေပါက္စမေလးနဲ႔ဆိုေတာ့
သတင္းႀကီးျဖစ္မွာပဲ...."
"အ...ဘာလို႔ရိုက္တာလဲ...."
"Jiminကိုဘယ္ေတာ့မွအဲ့လိုမလုပ္နဲ႔...သူ႔ဘဝကမင္းတို႔
လက္သရမ္းမွုေတြေအာက္ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲခဲ့လဲသိ
လား လႊတ္ထားလိုက္စမ္းပါ လူတေယာက္ရဲ့ဘဝကို
ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္အတြက္အသုံးမခ်စမ္းပါနဲ႔..."
"သူေဌးကလဲ....."
"သြားအလုပ္သြားလုပ္..."
တစ္နာရီေလာက္Modelမေလးႏွင့္အရက္ေသာက္ပီး
ေနာက္ဟန္မပ်က္ေကာင္တာကိုလာၿပီးေငြရွင္းသည္။
ထိုမိန္းကေလး၏ခါးအားဖက္လ်က္ပင္
"အိမ္ျပန္ပို႔လိုက္အုန္းမယ္ ပီးရင္ငါျပန္လာမယ္
လူေတြစုထား ..."
"သေဘာ သေဘာ...."
ကားေသာ့အားလွည့္လ်က္ပင္ထြက္သြားေသာJimin
ေက်ာျပင္အားၾကည့္ကာသက္ျပင္းခ်မိသည္။
ၿပိဳင္ကားနီနီရဲရဲေလးအားအမိုးဖြင့္ကာဆိုးလ္ၿမိဳ႕၏
ေလေအးေအးေတြအားမိန္းမေခ်ာေလးႏွင့္ခံစားေနရ၍
ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။အရွိန္ျမႇင့္လိုက္ေသာ္လည္းထိုမိန္းက
ေလးကေၾကာက္လန့္သည့္ပုံမေပၚမူးေနတာလည္းပါလိမ့္
မည္။စကတ္တိုတိုျဖင့္မိန္းကေလးသည္ၿပိဳင္ကားနီနီ
ျဖင့္မ်က္လုံးထဲေတာ့သိပ္လိုက္ဖက္လြန္းေနသည္။
နာရီဝက္ေလာက္ေမာင္းပီးသည္ႏွင့္အိမ္ေရွ႕သို႔ေရာက္
ေတာ့ သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းတဖြဖြဆိုကာမူးမူး႐ူး႐ူး
နမ္းသြားေသးသည္။
"ရွင္အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ...အဲ့တာေၾကာင့္လည္း
နာမည္ႀကီးတာ"
"မေကာင္းတဲ့ေနရာမွာမလား....."
"မေျပာရဲပါဘူး Honeyသြားေတာ့မယ္.....Goodnight
JiminShi..."
"SweetNightပါ Honey...!!!"
ေကာင္မေလးဝင္သြားသည္ႏွင့္တျဖည္းျဖည္းပိတ္သြား
ေသာၿခံတံခါးဆုံးသြားသည္ႏွင့္သူလည္းျပန္ရန္ကားတံခါး
ဖြင့္လိုက္သည္။ကားတံခါးကပြင့္မလာနိုင္ခဲ့။
လည္ပင္းေပၚသို႔ေရာက္လာေသာဓားတစ္ေခ်ာင္းေၾကာင့္
တကိုယ္လုံးေအးစက္သြားရသည္။
"ဘယ္ေကာင္လဲ..."
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ...သိေတာ့...."
သူခ်က္ခ်င္းေရွာင္တိမ္းကာ႐ုန္းထြက္သည္။ကၽြမ္းက်င္လွ
ေသာထိုလူ၏မ်က္ႏွာတည့္တည့္အားရိုက္္ခ်လိုက္မွု
ေၾကာင့္ေျမျပင္ေပၚသို႔႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္လဲက်သည္။
အေမွာင္ထဲမွတစတစထြက္လာေသာလူေတြအား
Barမွာထဲကသတိထားမိေပမယ့္သတင္းသမားေတြဟုသာ
ထင္ခဲ့ျခင္းသည္မွားယြင္းသြားခဲ့သည္။
ႀကံရာမရအဆုံးထေျပးေတာ့ငါးေယာက္ထက္မနည္း
လိုက္လာၾကသည္။အစိမ္းသက္သက္ေနရာတခုတြင္
ဦးတည္ရာမရွိခဲ့။အဓိကသည္သူဘာမွမထိခိုက္ရန္ျဖစ္
သည္။Jungkook၏လက္ထပ္ပြဲအားျပတ္သားစြာျငင္း
ခ်လိုက္သည့္အေပၚသူ႔အတြက္လက္ေဆာင္သည္
ေရာက္လာၿပီျဖစ္သည္။အရင္လို အရင္တုန္းကလိုမ်ိဳး
အမိမခံနိုင္ငရဲအားလူတိုင္းေၾကာက္လန့္တတ္ၾကတာပဲ
မလား။အက်ီအိတ္ထဲမွဖုန္းအားထုတ္ကာေျပးေနရင္း
ႏွင့္ပင္ေခၚေနခဲ့သည္။လမ္းအေကြ႕တခုထဲသို႔ေျပးဝင္
လိုက္ကာဖုန္းကိုသာဆက္ေခၚမိသည္။
"ကိုင္စမ္းပါ Jungkook ရာ......"
အပ်က္အစီးပုံတခုဟုယူဆ၍ရရေသာအမွိုက္ပုံလိုလို
ေနရာတခုေနာက္တြင္ျမန္ျမန္ပုန္းကာJungkook၏
ဖုန္းနံပါတ္အားထပ္ခါထပ္ခါႏွိပ္ေနမိသည္။
"Hyung...!ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေမာင္အလုပ္မွာျပသနာ
တက္ေနလို႔ ဂ်ပန္ခ်က္ခ်င္းသြားေနရတယ္....ထပ္မေခၚ
နဲ႔ပီးရင္ျပန္ေခၚလိုက္မယ္..."
"Jungkook....Jungkook...!!!"
ေျခသံေတြသည္နီးကပ္လာသည္ဟုခံစားမိလာသည္ႏွင့္
ခ်သြားေသာဖုန္းအားထပ္ေခၚေတာ့ေခၚ၍မရေတာ့။
ငါမင္းကိုမုန္းလိုက္တာကြာ။NamJoonHyungPh no
အားရိုက္မည့္ဆဲဆဲ ဝင္လာေသာဖုန္းCallတခု..။
"Hello YoongiHyung......!!က်ေတာ္..."
တိခနဲပ်က္က်သြားသာဖုန္းCallေၾကာင့္Yoongiထရပ္မိရဲ့
သား။Jiminအသံသည္ဖုန္းေျပာလာသည့္တေလၽွာက္လုံး
မၾကားဖူးခဲ့သည္အသံမ်ိဳး။ေလယာဥ္ကြင္းကခုံတန္းအား
ထားခဲ့ကာJiminဖုန္းအားေတာက္ေလၽွာက္ျပန္ေခၚေန
ေသာ္လည္းမရေတာ့။အခ်ိန္သည္လည္းေနာက္က်ေနပီ
တခုခုျဖစ္ေနတာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။
တခုခုျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ေရာ....။
.....................။
ၾကမ္းျပင္သည္ရက္စက္စြာေအးခဲေနကာတကိုယ္လုံးထုံ
က်ဥ္ေနလ်က္။မ်က္လုံးအစုံတို႔ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာ္အခါ
သူေရာက္ေနေသာေနရာသည္ဂိုေထာင္ပ်က္တခုႏွင့္
တူသည္။လူတေယာက္၏ေျခသံသည္တျဖည္းျဖည္းနီး
လာၿပီးသူ႔ဆံပင္ေရႊအိုေရာင္ေတြအားဆြဲကိုင္ကာေခါင္း
ကိုေမာ့လိုက္တာေၾကာင့္ေသမတတ္နာကာေအာ္လိုက္
မိသည္အထိ။
"လွလိုက္တာကြာ...."
"ထြီ.....!!!!!"
"ဒုန္း.....'!!!"
မ်က္ႏွာအားၾကမ္းျပင္ျဖင့္ကိုင္ရိုက္လိုက္ေသာအသံ..။
အသိစိတ္သည္လြတ္ထြက္သြားေတာ့မတတ္ျဖစ္ကာ
ခ်ာခ်ာလည္သြားသည္။ေနာက္ထပ္တေယာက္ေရာက္
လာကာေတြ႕ရာျမင္ရာကန္ေက်ာက္ေနတာေၾကာင့္
သူ႔ရင္ဘက္ႏွင့္ဗိုက္ေတြသည္တစစီျပဳတ္ထြက္လာသည္
ဟုေတာင္ထင္ရသည္အထိနာက်င္လြန္းပါသည္။
"Jungkook...နဲ႔ေဝးေဝးေန....."
Phတလုံးနားနားသို႔ကပ္ေပးလာေတာ့ၾကားလိုက္ရသည့္
ေအးစက္ေသာအသံ...။ေသခ်ာေပါက္သူမပါပဲ။
ထိုဖုန္းအားလက္ျဖင့္ရိုက္ခ်ေတာ့လက္ဖဝါးအားတက္နင္း
လာေသာေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ကပိုရက္စက္သည္။
"ေသသြားခ်င္တာလား...."
"သတ္ပလိုက္..."
"သတၱိကေတာ့မေသးဘူး...အေၾကာမတင္းနဲ႔ေနာ္
မင္းကိုတစစီလုပ္ပစ္လိုက္လို႔ရတယ္...."
"မင္းဒီနိုင္ငံကေနထြက္သြား......မထြက္သြားဘူးဆိုရင္
ဒီညမင္းရဲ့ေနာက္ဆုံးပဲ .....ျမန္ျမန္ေရြးခ်ယ္...."
"ပိုက္ဆံေပးခိုင္းရင္ ေျခေထာက္ေတာင္ေျပးယက္မဲ့မင္း
တို႔ေကာင္ေတြရဲ့စကားကိုငါကဘာေရြးခ်ယ္ေပးရမွာလဲ
ရြံစရာေကာင္ေတြ...."
"ေျဖာင္း..'!!!!!!"
မ်က္ႏွာတခုလုံးလည္ထြက္သြားကားပါးစပ္ထဲမွထြက္လာ
ေသာေသြးမ်ားသည္အျပာႏုေရာင္အက်ီေပၚသို႔ပစ္စလတ္
ခတ္စီးသြားသည္။သတိထပ္မလစ္ေအာင္သတိထားရ
မည္။ထပ္ေမ့သြားလၽွင္သူေနာက္ဘဝဒါမွမဟုတ္
တျခားနိုင္ငံတခုကိုေရာက္ေနနိုင္သည္။
"မင္းကတကယ္ ေစာက္မွတ္မရွိဘူးပဲParkJimin..."
"မင္းတို႔ငါ့ကိုအဲ့လိုေျပာဖို႔မတန္ဘူးေနာ္....."
"အခ်ိဳးကိုက....."
အနားမွထြက္သြားၾကကာဖုန္းေျပာေနၾကသည္။တရိတ္
ရိတ္တက္လာေသာနာက်င္မွုမ်ားသည္ဒုကၡေရာက္ေန
သည့္အခ်ိန္ေခၚခဲ့ေသာဖုန္းကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းမေမး
ခ်ပစ္လိုက္ေသာလူတစ္ေယာက္အေပၚတြင္
အရင္းတည္သည္။ေတာက္တခ်က္ေခါက္ကာႀကိဳးစား
၍ထၾကည့္ေသာ္လည္ရခါးရိုးေတြက်္ုးေနလို႔လားမသိ
လွုပ္ေတာင္လွုပ္မလာ။ဟိုတုန္းကအမ်ိဳးမ်ိဳးနာက်င္
ေအာင္ထိပါးခံရတိုင္းတြင္ဘယ္ေတာ့မွဒီေယာက်္ားကို
မပတ္သတ္ေတာ့ဘူးဟုဆုံးျဖတ္ကာေသေလာက္ေအာင္
သတိရပါေသာ္လည္းေရွာင္ဖယ္ကာေနခဲ့သည္။
ေမာင္လြမ္းေနပီဟု...စကားသံတိုးတိုးေလးၾကားလ်င္
အစြယ္က်ိဳးေနေသာအဆိပ္မဲ့သတၱဝါလိုထိုေယာက်္ား
အိပ္ယာေပၚသို႔ေရာက္ခဲ့ျမဲ။
စိတ္သည္စုျပဳံထားရပါမ်ားလာသည့္အခါေပါက္ကြဲထြက္
ေတာ့မည့္ဆဲဆဲအေျခအေနသို႔ေရာက္လၽွင္အရာအားလုံး
အားအေမွာင္တိုက္သြင္းပစ္နိုင္သည္။
မေသလၽွင္JeonJungkook ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းေမးၿပီး
ေရြးခ်ယ္ခိုင္းမည္...ေဝဝါးေနလၽွင္အျပတ္ရွင္းမည္
ေသေလာက္ေအာင္ခ်စ္သည္ သို႔ေသာ္တိရိစၧာန္တေကာင္
လိုဖမ္းၿပီးေအာက္တန္းက်တာမ်ိဳးအားဆက္သည္းမခံ
နိုင္ေတာ့ပါ။ တရားခံသည္လည္းအျပစ္ေႂကြးေကာင္း
ေကာင္းဆပ္ရမည္ျဖစ္သည္။
"နင္ထြက္မသြားနိုင္ဘူးလား ParkJimin"
Phထဲမွက်က္သေရအတုံးဆုံးဟုသူသတ္မွတ္ထားေသာ
အသံသည္နားထဲသို႔တိုက္ရိုက္ဝင္လာခဲ့သည္။
"မထြက္သြားဘူး..."
"နင္ကငါ့သားနဲ႔တစက္ကေလးမွမတန္ဘူးဆိုတာကိုနား
မလည္ဘူးလား...."
"ခင္ဗ်ားကသာ Jungkook အေမျဖစ္ဖို႔မထိုက္တန္တာပါ"
ေနာက္ဆုံးအသိပါပဲ.။ျပင္းထန္စြာရိုက္ခ်က္တခုတြင္
သူၿငိမ္သက္သြားခဲ့ေတာ့သည္။
"သယ္လာခဲ့ တေနရာရာမွာပစ္ထားလိုက္မယ္သူကားယူ
လာတယ္မလားသူ႔ကားထဲထည့္ပိတ္ထားလိုက္"
"မသတ္ေတာ့ဘူးလား..."
"ငါမသတ္ရက္ဘူး ဒီတိုင္းလည္းေသရင္ေသသြားမွာေပါ့"
"မင္းျပသနာတက္လိမ့္မယ္ေနာ္...."
"ငါ့ကိစၥပါ......."
ၿမိဳ႕ျပင္လမ္းမတေနရာတြင္ရပ္တန့္ေနေသာအနီေရာင္ၿပိဳင္
ကားလွလွေလးသည္ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြား။သို႔ေသာ္လည္း
ကားထဲတြင္ႀကိဳးပ်က္ေနေသာ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလးလို
တစစီၿပိဳပ်က္ေနေသာေကာင္ေလးသည္အသိမဲ့ေနလ်က္။
"အလုပ္ကိုဘယ္ေတာ့မွေသေသခ်ာခ်ာမလုပ္ၾကဘူး
ဒီBarကက်ေတာ့္ခ်စ္သူအတြက္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္
ေပးဖို႔အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ေသခ်ာစီစဥ္ထားပါတယ္
ဆိုမွေျမကိစၥကအာ႐ုံလာေနာက္ရလား ခင္ဗ်ားအလုပ္ကို
အလုပ္နဲ႔တူေအာင္လုပ္ပါ....."
ေလယာဥ္စီးသည့္တေလၽွာက္လုံးေအာ္ဟစ္ဆူပူေနေသာ
CEOသည္ဂ်ပန္တြင္Jiminအတြက္ဘယ္သူကမွယွဥ္ၿပိဳင္
ၿပီးလိုကိမလုပ္ေပးနိုင္ေသာခမ္းနားမွုမ်ားကိုေသေသခ်ာ
ခ်ာအစီအစဥ္ခ်ကာလက္ေဆာင္ေပးနိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေန
ျခင္းျဖစ္သည္။အလုပ္တြင္သာသန္းခ်ီဆုံးရွုံးသြားလည္း
မတုန္လွုပ္တတ္ေသာCEOသည္ဂ်ပန္တြင္အေသးအမႊား
ပင္ျပသနာျဖစ္ပါကကိုယ္တိုင္သြားကာအထူးေျဖ
ရွင္းတတ္သည္။ဝိုင္ပုလင္းတခုမၽွအမွားမခံ..
အေရာင္တခုမၽွအမွားမခံပါ....။
"ေနာက္တခါထပ္လြဲရင္အကုန္အလုပ္ထုတ္ပစ္မယ္..."
အသံကုန္ေအာ္ကာေလယာဥ္ေပၚတြင္ေပါက္ကြဲေနေသာ
CEOအားဘယ္သူမွျပန္မေျပာရဲၾက။တိတ္တိတ္သာေန
ၾကသည္။မၾကာမီဂ်ပန္နိုင္ငံေလဆိပ္သို႔ဆိုက္ေရာက္
ပီးကိုယ္ရံေတာ္တစုျဖင့္ထြက္ခြါသြားခဲ့ေသာCEO
သည္ဖုန္းျပန္ေခၚဖို႔ေမ့ေနခဲ့သည္။

"Min...!!!!!!"
ေသြးခ်င္းခ်င္းရဲေနေသာလက္ကေလးတဖက္သည္ေပ်ာ့
ေခြကာသူ႔အားႀကိဳဆိုလ်က္...။