"မဟုတ္ဘူးေလ NamjoonHyungရာ က်ေတာ္ဘယ္လို
လုပ္ေဆး႐ုံကိုသြားျပတတ္မွာလဲ အရင္ထဲကHyungလုပ္
ေပးေနၾကကိစၥေတြကို Riအေၾကာင္းကိုက်ေတာ့္ထက္
ေတာင္ Hyungကသိေနတာ..."
ခပ္တိုးတိုးဖုန္းေျပာသံေလးေၾကာင့္Jungkookေစာင္ပုံထဲ
မွနိုးေနေသာ္လည္းမထေသးဘဲဖုန္းခိုးေျပာသံေလးအား
သေဘာက်၍နားေထာင္ေနမိသည္။
"Hyung..မလုပ္ေပးခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး..မင္းလည္းအ
ရြယ္တခုေရာက္ေနၿပီပဲ Hyungကိုအရမ္းႀကီးအားမကိုး
ေစခ်င္တာပါ မင္းအိမ္ကိုလြယ္လြယ္ေလးဝင္ထြက္ေနတာ
မ်ိဳးေတြကလည္းပတ္ဝန္းက်င္မွာသိပ္အဆင္မေျပဘူး
လို႔ထင္လို႔ ခုတေခါက္ကHyungအိမ္ကိစၥနည္းနည္း
ေလးရွုပ္ေနလို႔ပါ....."
"လိမ္ေနတာ က်ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမမွာHyungပဲရွိတာပါလို႔
ဘယ္ႏွခါေျပာရမလဲဗ်ာ...က်ေတာ္ကဘယ္အခ်ိန္
ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္မိမလဲမသိဘူး အရင္ကလည္းက်ေတာ္ဘာျဖစ္ျဖစ္Hyungရွိေနေသးလို႔ေတာ္ေသးတာ
က်ေတာ္တို႔ကိုပစ္မထားပါနဲ႔ဗ်ာ"
ညဝတ္အက်ီပြပြေလးႏွင့္ခုတင္ေပၚခပ္က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး
ထိုင္ေနရင္းလက္သည္းေလးေတြကိုသြားျဖင့္တတိတိ
ကိုက္ကာတုန္တုန္ရီရီေျပာေနပုံေလးကသူ႔ရင္ကိုအဆမတန္နာေစသည္။ေမာင္ကာကြယ္ေပးပါမယ္ဟုထေျပာ
လိုက္ခ်င္ေပမယ့္အတိတ္တြင္Jiminၾကဳံခဲ့ရေသာအျဖစ္
အပ်က္ဆိုးေတြအားလုံးကသူ႔ေၾကာင့္ႀကီး။

"Jungkook ကသူစိတ္မၾကည္ရင္တေလာကလုံးကို
ပက္ရမ္းတာHyungလည္းသိတာပဲအေတြးေတြမလြန္ပါနဲ႔"
"Hyungစိတ္ခုေနတာမဟုတ္ပါဘူး ဆင္ျခင္သင့္တယ္ထင္
တာပါ နည္းနည္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့"
"Ri ကိုစာသင္ေပးေနတဲ့သူကဆင္ျခင္ေနစရာမလိုပါဘူး
ဆင္ျခင္ရမယ္ဆို က်ေတာ္ပဲဆင္ျခင္မယ္
က်ေတာ့္ညီမေလးကက်ေတာ့္ဘဝမွာအေရးႀကီးဆုံးပဲ
က်ေတာ္ပိုင္တာဆိုလို႔Ri ပဲရွိတာ"
"Jiminေလးေတာင္အရြယ္ေရာက္လာၿပီပဲHyungဝမ္းသာ
လိုက္တာ ဟုတ္တယ္ ညီမေလးကိုတန္ဖိုးထားရမယ္
အိမ္ကိုေတာ့မလာေတာ့ဘူးကြာ ေဆး႐ုံေရွ႕ကေစာင့္ေန
မယ္ေလ....."
"ျဖစ္တယ္ ျဖစ္တယ္....."
သူဆက္နားေထာင္ဖို႔အဆင္မေျပေတာ့တာႏွင့္အိပ္ယာထဲ
မွထကာေရခ်္ုးခန္းထဲတန္းဝင္သြားလိုက္သည္။ခုတင္
ေပၚကလူေသးေသးေလးကေတာ့သူ႔အားမ်က္လုံးအဝိုင္း
သားျဖင့္လိုက္ၾကည့္ေနလ်က္..။ေဘစင္တြင္ေရေအးေအး
ျဖင့္မ်က္ႏွာသစ္ရင္းမွန္ထဲကကိုယ့္ပုံစံကိုကိုယ္ၾကည့္ကာ
ဒီမနက္ေတာ့စိတ္ပ်က္မိသည္။
ေမာင္ကHyungရဲ့စည္းအတြင္းထဲမွာလား
စည္းအျပင္ဘက္မွာလား....။KimNamJoonေလာက္
ေတာင္အားကိုးမွုေလးတစုံတရာမရခဲ့ဖူးဘူးမလား....
တျခားသူကိုအားကိုးသြားရေအာင္ဖန္တီးခဲ့တာကသူပဲကို
ကံတရားကိုအျပစ္ပုံခ်လိုက္ရင္ေရာ..။။
"မ်က္ႏွာျမန္ျမန္သစ္ မနက္စာစားရေအာင္...."
သြားတိုက္တံအားသြားတိုက္ေဆးထည့္ေပးၿပီးလက္ထဲ
သို႔ထည့္ေပးကာသဘက္တခုပုခုံးေပၚတင္ေပးေသာ
Hyung။
"Namjoon ကလာခ်င္တဲ့ပုံမေပၚဘူးထင္တယ္ က်ေတာ္
တို႔ပဲသြားျပၾကည့္ၾကမလား အေကာင္းဆုံးေဆး႐ုံမွာ
ျပေပးမယ္ေလက်ေတာ္.....ဘယ္လိုလဲ"
"Ri ေရာဂါအေၾကာင္းအစအဆုံးကိုမင္းမသိဘဲဘယ္
ေလာက္ေစ်းႀကီးတဲ့ေနရာမွာပဲျပျပအနာနဲ႔ေဆးတလြဲဆို
ရင္ပိုဆိုးမကုန္ဘူးလား....အေကာင္းဆုံးတိုင္း
ေစ်းအႀကီးဆုံးတိုင္းလည္းအဆင္မေျပဘူး
ကိုယ္နဲ႔အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္မွထိေရာက္တာ..က်န္းမာေရးက
မင္းပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးေပးဝယ္လို႔မရဘူး"
"ေမာင္သိပါတယ္...ေမာင္ကေမာင့္ကိုနည္းနည္းေလး
ျဖစ္ျဖစ္အားကိုးလိုက္ေစခ်င္တာ အေလးထားလိုက္ေစ
ခ်င္တာ.ပါ. Hyungအိမ္ကျပသနာေလးေတြကလည္း
ေမာင္နဲ႔ဆိုင္တာပဲေလ...."
"ေျဖရွင္းနိုင္ပါတယ္ မင္းလည္းမင္းဘက္ကတတ္နိုင္
တာထက္ေတာင္ေက်ာ္လြန္ၿပီးငါ့အေပၚၿပီးျပည့္စုံေအာင္
ထားခဲ့ၿပီးၿပီပဲ မင္းကိုငါအေသးအမႊားေလးေတြအတြက္
ၾကည့္ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး....ငါ့အတြက္မင္းအမ်ားႀကီး
စဥ္းစားေပးဖို႔မလိုပါဘူး"
"ခ်စ္လို႔ေလဗ်ာ....Hyungေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းခက္ခဲျခင္း
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အရာခပ္သိမ္း ေမာင္အ႐ူးအမူးကိုသိခ်င္
တာ Namjoon နဲ႔Hyungၾကားထဲကသံေယာဇဥ္ကိုနား
လည္ပါတယ္...ဒါေပမယ့္ေမာင့္ကိုပိုၿပီးေျပာျပေစခ်င္တာ
ေမာင္က Hyungခ်စ္သူေလ...."
"ေျပာျပပါမယ္ ေနာက္ဆို.....စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔...
မင္းနဲ႔မလိုကိဖက္ပါဘူး"
ဆံပင္ေလးေတြအားမမွီမကန္းေျခဖ်ားေလးေထာက္ကာ
လွမ္းဖြလိုက္သူအားအသဲယားလာ၍ေဘစင္ေပၚသို႔ခ်ီ
တင္လိုက္သည္။အဝါေရာင္ဆံပင္ေတြအားထိပ္တည့္
တည့္တြင္စုစည္းေပးလိုက္ၿပီးရွင္းရွင္းလင္းလင္းမ်က္ႏွာ
ဖူးဖူးေလးအားေနရာအႏွံ့နမ္းေနလိုက္ေတာ့ရင္ဘက္အား
ထုရိုက္ေနေတာ့သည္။Hyungကသူ႔ကိုကေလးလိုလို
ဆက္ဆံတာမ်ိဳးကိုအလြန္မုန္းတီးတတ္သူမလား။
"သြားမတိုက္ရေသးဘဲ မနမ္းစမ္းနဲ႔ စည္းကမ္းမရွိလိုက္
တာ....."
"ေမာင္က Hyungနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ထာဝရစည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ပဲ ခ်စ္တယ္ ParkJimin...."
မေရွာင္တိမ္းျဖစ္ေတာ့ပါ။မနက္ေစာေစာႏွင့္အၿပိဳင္ခန့္
ညားမွုေပါင္းသရဖူေဆာင္းေနေသာJungkook၏မ်က္
ႏွာေခ်ာေခ်ာသည္အႀကိမ္ႀကိမ္က်ဆုံးခဲ့ရာစစ္ေျမျပင္လို
ေသသပ္ေသာပါးရိုးေတြ ပါးလ်လ်ႏူတ္ခမ္းပါးေလးနဲ႔
ဝိုင္းစက္ေနေသာမ်က္လုံးေတြသည္အခ်ိဳးညီညီေပါင္း
ထုလုပ္ထားသလိုအလိုအပိုမရွိ။ယုန္ျဖဴေလးလိုဝိုင္း
စက္ေနေအာင္ၾကည့္တတ္သလို သားရဲတေကာင္လိုျပာ
က်သြားေအာင္လည္းေျပာင္းလဲနိုင္သည္။
ထူးဆန္းပါေပ့...။
Namjoon Hyungဖုန္းေတြျပန္ေခၚသည္လည္းမၾကားမိ
ေတာ့ပါ...။
.............။
ဟန္ျမစ္ေဘးသို႔စားစရာျခင္းေလးအားကိုင္ဆြဲလ်က္
လမ္းေလၽွာက္လာခဲ့ေသာလူတစ္ေယာက္။လမ္းေလၽွာက္
ပုံကစမတ္တက်ရွိလြန္းလွ၍မနက္ခင္းႏွင့္အၿပိဳင္လန္း
ဆန္းေနသည္။ပန္းႏုေရာင္Longcoatအရွည္ႀကီးႏွင့္
အနက္ေရာင္ဆံပင္ပြပြေလးေတြပိုင္ဆိုင္ထားေသာ
ခ်စ္စရာလူသားငယ္ေလးသည္ခဲတံတေခ်ာင္းျဖင့္အာ႐ုံ
စိုက္ေနလ်က္။မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္ကာစဥ္းစားပုံရၿပီး
ခဏအၾကာျပန္ဖြင့္ၿပီးပုံေဖာ္ေနပုံကမွတကယ့္ပန္းခ်ီကား
စစ္စစ္ရယ္..။
"ထယ္ေလး...."
ေခၚသံေၾကာင့္ဆက္ခနဲေမာ့ၾကည့္ေသာမ်က္ဝန္းညိဳညိဳ
ေလးေတြသည္ခဏတာမွင္သက္သြားေစသည္။
မူပိုင္အျပဳံးေလးတခ်က္ျဖင့္သူ႔အားႀကိဳဆိုေနတာေၾကာင့္
ေျခလွမ္းမွန္မွန္ပင္ေလၽွာက္လိုက္သည္။
"မုန့္ေတြပါလား...ထယ့္အတြက္လား Hoseok Hyung"
"စားမဲ့သူကဘယ္သူရွိလို႔လဲ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ေခါင္းေလးညြတ္ကာေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းျပေနပုံေလး
သည္ပါးေလးတဖက္အားဆြဲဖ်စ္လိုက္ရသည္အထိ
ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းခဲ့သည္။ထိုကေလးငယ္ကေတာ့
ျပဴးတူးေၾကာင္ေတာင္ရယ္..။
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္"
ရဲခနဲျဖစ္သြားေသာပါးေလးေတြသည္ထယ္ရွက္သြားသည္
ဆိုေသာသက္ေသခံ။ပန္းခ်ီျပန္ဆြဲေတာ့မလိုမုန့္စားေတာ့
မလိုလိုႏွင့္ေယာက္ယက္ခတ္သြားေသာထယ္အား
"ထယ္ ဆြဲလို႔ပီးေတာ့မွာလား.ပီးရင္ဒီနားကဆိုင္မွာတခုခု
သြားစားရေအာင္..."
ရွက္သြားမွန္းသိ၍သူစကားလႊဲခ်လိုက္ေတာ့ေကာင္ေလး
ကသူ႔မ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္ပန္းခ်ီကားကိုေထာင္ျပသည္။
လက္ရာအေျမာက္လြန္ကာအသက္ဝင္လြန္း၍ရင္ဘက္
ထဲတြင္ေတာင္ေအာင့္တက္သြားရသည္အထိ။ႏူတ္ခမ္း
ေအာက္ကမဲ့အနက္အထိအေသးစိတ္က်ကာစူးစူးရဲရဲ
စိုက္ၾကည့္ေနပါေသာCEOJeon....။
"တူရဲ့လား....ထယ္ေတာ့တူတယ္ထင္တာပဲ"
"CEOရဲ့မ်က္ႏွာကိုေသေသခ်ာခ်ာအလြတ္ရပုံပဲ"
"ငယ္ငယ္ထဲကသူ႔မ်က္ႏွာကိုပဲတခ်ိန္လုံးလိုက္ၾကည့္ေနခဲ့
လို႔ထင္တယ္ တေနရာေလးေတာင္ေမ့မသြားဘူး"
ဆံပင္ေနရာေလးေတြအားထပ္ျဖည့္ရင္းထယ္ကျပဳံး
လ်က္ပင္ဆိုသည္။
"ပုံမွန္ဆိုသူရီေနတဲ့ပုံေလးေတြဆြဲတာမ်ားပါတယ္
ဟိုညက သူ႔ခ်စ္သူအတြက္ ေဖေဖ့ဆီမွာရဲရဲဝင့္ဝင့္
ျငင္းခဲ့တဲ့ပုံစံကပိုပီးမိုက္ေနလို႔ Hyungေသခ်ာၾကည့္
အဲ့တာထယ့္ေမြးေန႔ညက Jungkookie မ်က္လုံးေတြပဲ"
"ကိုယ္ခံစားမိပါတယ္"
"HoseokHyungကိုအလုပ္စဝင္ထဲကခင္စရာေကာင္း
မယ္ဆိုတာသိပီးသား အဲ့တာေၾကာင့္ထယ္ပန္းခ်ီဆြဲတာ
ကိုဖိတ္လိုက္တာ ပုံမွန္ဆိုJungkook ကလြဲပီးဘယ္သူကို
မွမေခၚဖူးဘူး...အႏုပညာဆိုတာမ်က္လုံးနဲ႔ခံစား႐ုံနဲ႔
မပီးဘူးေလ ႏွလုံးသားပါပါမွ...Hoseok Hyungကို
ၾကည့္ရတာထယ့္ ပန္းခ်ီကားေတြကိုခံစားေပးဖို႔
ႏွလုံးသားပါလာတယ္ထင္လို႔"
"တျခားခံစားခ်က္ေတြလည္းခံစားေပးလို႔ရပါတယ္
ထယ္ေလး အဆင္မေျပတာရွိရင္ ရင္ဖြင့္လို႔ရတယ္"
"တျခားခံစားခ်က္ေတာ့ဘာမွမရွိပါဘူး ထယ္က
အျမဲတမ္းအဆင္ေျပတယ္...."
ႏူတ္ခမ္းေနရာအားခဲသားနည္းနည္းျဖည့္ရင္းသေဘာတက်ေငးၾကည့္ေနပုံေလးသည္သူ႔ရင္ထဲတြင္ဘာေတြမ်ား
ကိန္းေအာင္းေနမလဲဆိုတာဘယ္သူခန့္မွန္းေပးနိုင္မလဲ။
"အျမဲတမ္းေတာ့အဆင္ေျပေအာင္မေနပါနဲ႔ထယ္ေလး
ရယ္ ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္းအဆင္ေျပေနဖို႔မလိုအပ္ပါဘူး"
နားမလည္ျခင္းတဝက္ျဖင့္မ်က္ဝန္းေလးေတြ။စေတြ႕တုန္း
ထဲကCEOလ်စ္လ်ဴရွုသြားေလးတိုင္းၿပိဳက်ေတာ့မလို
မ်က္ႏွာလွလွေလးအားဘာမွမျဖစ္သလိုျပန္ျပန္ျပဳံးနိုင္
ေအာင္ႀကိဳးစားလြန္းေသာထယ္ေယာင္းကိုသူအံ့ဩသည္။
တစ္ခါတစ္ေလစကားေျပာေနေသာထယ္ေယာင္းက
သပ္သပ္CEO၏အာ႐ုံေတြသပ္သပ္ ထထထြက္သြား
ေလတိုင္းမ်က္ႏွာေသနဲ႔သာက်န္ခဲ့ေလေသာထယ္..။
ဘယ္သူမွမသိခဲ့ေသာတဖက္ျခမ္းတြက္ထယ္ဘာေတြကို
သိမ္းထားမလဲ....။
"ထယ္က သပ္သပ္မဲ့ႀကီးအဆင္ေျပေအာင္အတင္း
လုပ္ယူေနတယ္လို႔ Hoseokကေျပာခ်င္တာလား"
"အဲ့လိုလုပ္ေနမွာစိုးတာပါ...."
ေလေျပညႇင္းသည္ေအးစက္စြာတိုက္ခတ္သြားေလေတာ့
ထယ္သည္ ပန္းႏုေရာင္အေႏြးထည္ေလးအားပိုလုံျခဳံ
ေအာင္ရင္ဘက္နားကိုဆြဲစိကာပန္းခ်ီကားအားလက္စ
သတ္လိုက္ပုံ။
"မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ကိုယ္ေဖာ့ေနတတ္တာလည္းအရည္အခ်င္း
တမ်ိဳးပဲေလ....Jungkookieနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးလူတိုင္းက
ထယ့္ကိုအထင္လြဲေနပုံပဲ....သနားစရာေကာင္ေလးလို
ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ေကာင္လို ဇာတ္နာသလိုစတိုင္ေတြ
လည္းပါတယ္....ထယ္သူရွိေနရင္ကိုရပါတယ္
ျဖစ္တည္မွုေလးတစ္ခုနဲ႔တင္အဆင္ေျပလြန္းလို႔
ပုံရိပ္ေယာင္ေတြအစခုလိုလက္နဲ႔ဆြဲၿပီးသိမ္းတယ္....
ခ်စ္တာလို႔ေခါင္းစဥ္တပ္ခ်င္လည္းရတယ္
မတပ္ခ်င္လည္းရတယ္ ထယ့္အတြက္သူကေဘာင္ေတြ
စည္းေတြမရွိဘူး....လႊင့္ခ်င္တိုင္းလႊင့္ပစ္လို႔ရတယ္"
"ကိုယ္ဥာဏ္မမွီဘူးထင္တယ္ ...ထယ္ေျပာတာကိုတကယ္
နားမလည္ဘူး..ကိုယ္စီမံခန့္ခြဲတဲ့အလုပ္ေတြကိုပဲလုပ္ခဲ့ရ
လို႔ထင္ပါတယ္..."
"Jungkookေတာင္နားမလည္တာJungkookလူယုံေတာ္
ကဘယ္လိုနားလည္နိုင္မွာလဲ အျပစ္မတင္ပါဘူး"
"နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားမွာပါ"
HoseokHyungသည္စုတ္တံေလးေတြအားသူ႔ေနရာနဲ႔သူ
ေသခ်ာသိမ္းေပးရင္းေနေရာင္ျခည္ႏွင့္အၿပိဳင္လင္းလင္း
လဲ့လဲ့ျပဳံးျပေနသည္။ဘာလို႔မ်ားအျပဳံးေတြကေအးခ်မ္း
သြားေစတာလဲမသိ HoseokHyungျပဳံးျပလ်င္အရာရာ
အဆင္ေျပသြားသလိုခံစားရသည္။
ထိုအျပဳံးေတြအားထိၾကည့္ခ်င္၍Hyung ပါးေပၚလက္က
ေလးေရာက္သြားမိေတာ့Hyungကအံ့ဩသြားသလို
မ်က္လုံးေတြဝိုင္းသြားသည္။
"Hyung ကေနေရာင္ျခည္နဲ႔တူတယ္..Hyungျပဳံးရီေနတာ
သိပ္ၾကည့္ေကာင္းတာပဲ....."
အ႐ုပ္ကေလးလိုမ်က္ႏွာလွလွေလးကသူ႔အားစိုက္ၾကည့္
ၿပီးေဝဖန္မွုေတြေပးေနေတာ့ရင္ခုန္သံေတြဗရမ္းဗဒါ။
ႏွာေခါင္းထိပ္ကမွဲ႕ေလးႏွင့္မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေလး
ေတြသည္စကၠန့္ေတြထပ္မံၾကည့္ဖို႔မရဲေတာ့ေအာင္
လက္ဖ်ားေတြေအးစက္သြားသည္အထိလွသည္။
"သြားၾကမယ္ ထယ္....ကိုယ္ဗိုက္ဆာ....လာ...ပီ"
"ထယ္ေရာပဲ...HoseokHyungဘာစားခ်င္လဲ...ထယ့္
Hotelမွာသြားစားမလား စားဖိုမူးအမိုက္စားရွိတယ္
ထယ့္ကိုယုံ..."
"ထယ္ေလးနဲ႔တြဲၿပီးအဲ့လိုေတြဘယ္ေလၽွာက္သြားလို႔ျဖစ္
မလဲ..ဒီနားေလးကေတာ့ပိုကီစပ္စပ္ေလးဆိုရင္ေရာ...."
သူေဌးသားေလးသည္ေတြေတြေလးစဥ္းစားေနပုံရၿပီး
"အဲ့လိုစားလို႔ျဖစ္ပါ့မလား..တစ္ေယာက္ေယာက္ေတြ႕လို႔
ေဖေဖ့ကိုျပန္တိုင္ရင္ ထယ္အဆူခံရမယ္ထင္တယ္"
"ကေလးေလးမွမဟုတ္ေတာ့တာပဲကြာ...စားခ်င္လို႔ဝယ္
စားတာပဲ..အမ်ားႀကီးစဥ္းစားမေနပါနဲ႔...ေၾကာက္ရင္
Maskေလးတပ္ထား...."
"စားေတာ့ခၽြတ္ရမွာပဲကို....."
အသံေသးေသးေလးသည္တကယ္ပြဲက်သြားစရာ....။
စံအိမ္ေတာ္ႀကီးေတြရဲ့စည္းေတြေဘာင္ေတြကန့္သတ္
ခ်က္ေတြၾကားေနသားက်ေနပုံရေသာလူသားေလးသည္
လမ္းေဘးဆိုင္မွာမုန့္ထိုင္စားရျခင္းအားခ်ီတုံခ်တုံ
အခ်ိန္ၾကာၾကာျဖစ္ပီးေနာက္Maskျဖဴျဖဴေလးတပ္ကာ
လိုက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
မၾကာေသာအခ်ိန္ကာလတြင္ ေတာ့ပိုကီေတြအားစိတ္ပါ
လက္ပါစားရင္းစပ္သြားလၽွင္ေရေတာင္းေနေသာ
ႏူတ္ခမ္းစူစူေလးသည္သူ႔ကိုေတာ့ပိုကီေတြဝါးဖို႔ပင္ေမ့
သြားသည္အထိ။ေရထည့္ေပးလိုက္ တစ္သ်ဴးေလး
ခ်ေပးလိုက္..ႏွင့္ နတ္ဘုရားငယ္သည္တသက္လုံး
အလုပ္အေကၽြးျပဳလိုက္ခ်င္စရာ.......။

ေနာက္တပိုင္းေတာ့ မုန္တိုင္းေတြစပီ💪