"ေနာက္တစ္ခါငါ့ကိုအခ်ိန္မရွိျပန္လႊတ္မယ္ဆိုရင္အရာ
ေတြထင္ေအာင္မနမ္းနဲ႔ JeonJungkook"

ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ေရွ႕ပန္းႏုေရာင္ေတာက္ေတာက္
ဆံပင္ေတြအားပုံခ်ေနရင္းခံစားခ်က္မဲ့လွေသာအသံတခု
ျဖင့္ခပ္ျပင္းျပင္းရိုက္ခ်က္။ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေမြ႕ယာထက္
ကက်ေတာ္သည္ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္မိလိုက္သည္လား
မသိငရဲလိုလိုနိဗၺာန္လိုလိုမ်က္လုံးလွလွေတြျဖင့္ၾကည့္
လာခဲ့ေသာအလွတရားငယ္သည္ပစ္မ်ိဳးမဲ့မထင္လွေနျပန္​ေသးသည္။

"ပိုက္ဆံေပးထားတာပဲေလ..ဘယ္လိုနမ္းနမ္းေပါ့...
မႀကိဳက္တာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔"

လက္စြပ္ေျခာက္ကြင္းကို
လက္ဆယ္ေခ်ာင္းတြင္ေသေသခ်ာခ်ာ
ေနရာခ်ေနရင္းမွစကၠန့္ပိုင္းေလာက္ရပ္တန့္သြားကာ
ဘာအဓိပၸာယ္မွမရွိေသာ
အၾကည့္တခ်က္ျဖင့္ႏူတ္ဆက္လ်က္
မွန္ဆီသို႔ျပန္ေရာက္သြားသည္။

"မႀကိဳက္ဘူး"

နားဆြဲလွလွေလးအားတပ္ေနရင္း
ေအးစက္စက္ထပ္ထြက္
လာေသာထိုအသံငယ္။

"ခုMsgပို႔လိုက္တဲ့ေကာင္နမ္းရင္ေတာ့ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တယ္
မလား ႀကိဳက္လို႔ဘဲ ဖုန္းျပန္ဆက္ဖို႔လုပ္ေနတာမလား
တန္ဖိုးမဲ့လိုက္မ်ိဳးမ်ား..ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေတာ္မတန္ဘူးေျပာ
ၾကတာလည္းဘယ္သူမွမလြန္ပါဘူး...."

ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ဂ်ာကင္အနက္အား
ထပ္ဝတ္လိုက္ၿပီး
အိပ္ယာေဘးစားပြဲခုံေပၚက
ကားေသာ့ႏွင့္ကဒ္တစ္ကဒ္အားယူကာဖုန္းအားေစာင္ပုံေတြၾကားထဲမွရွာေနေသာလူသား။
ဘယ္အရာေတြကစမွားယြင္းေနသလဲေတာ့မသိ
ႏွင္ထုတ္ၿပီးတိုင္းအသဲခိုက္ေအာင္ေၾကကြဲရသည္ကသူ
လာဆိုလာ သြားဆိုသြား အသက္ေအးေအးရွုနိုင္သူက
ထိုအလွတရား။ညႏွစ္နာရီဝင္လာေသာMsgတေၾကာင္း
ေၾကာင့္သူနဲ႔ပတ္သတ္လ်င္ထိခိုက္နာက်င္ရလြယ္လြန္း
သည့္က်ေတာ္သည္ထုံးစံအတိုင္းေပါက္ကြဲခဲ့ေသာ္လည္း
သူကေတာ့ခံစားမရွိေသာမ်က္ႏွာျဖင့္Phoneျပန္ေခၚဖို႔
ေတာင္ျပင္ဆင္ေနလိုက္ေသးသည္။စိတ္မထိန္းနိူင္၍
ကိုင္ေပါက္လိုက္ေသာသူ႔ဖုန္းပ်က္စီးသြားသည္ကိုေမ့
ေနတာလားမသိဆက္ရွာေနေသးသည္။

"ေအာ္....ဟုတ္သားပဲ မင္းရိုက္ခြဲပစ္လိုက္တာကို"
"သြားခ်င္လြန္းလို႔ စိတ္ေတြေတာင္ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္
ေနပုံပဲ...."

"တကယ္ေတာ့ငါမင္းကိုစိတ္မပါဘူး Jungkook...!"

မ်က္လုံးထဲအထိတည့္တည့္ၾကည့္ကာရဲရဲတင္းတင္းေျပာ
ခ်လိုက္ေသာစကားစုသည္ဘဝပ်က္မတတ္ၿပိဳလဲက်
သြားကာေယာက်္ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ရွက္စိတ္နာက်င္
စိတ္ ခံျပင္းေသာစိတ္ခံစားခ်က္တို႔ျဖင့္ရိုက္လိုက္မိေသာ
ပါးျပင္ႏုႏု။
ျဖန္းးး!
ေယာက်္ားအားႏွင့္မို႔လည္ထြက္သြားေသာပါးျပင္ႏုႏုတြင္
လက္ငါးေခ်ာင္းရာကအတိုင္းသား။ရိုက္လိုက္ငိုလိုက္လုပ္
ရသူက က်ေတာ္...အရိုက္ခံရသူကက်ေတာ္ေဘးမွက်
ေတာ့္ဖုန္းအားဆက္ခနဲယူကာ
"ငါဒါယူသြားမယ္ ငါဒီအခ်ိန္ျပန္ရင္ဖုန္းတလုံးေတာ့လို
တယ္တခုခုအႏၲရာယ္ရွိရင္ဆက္သြယ္လို႔ရတာေပါ့..."
"မဆက္သြယ္နဲ႔...."
"မင္းကအႏၲရာယ္မ်ားေအာင္လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့သူေလ
ငါကမင္းကိုဆက္သြယ္စရာလား"
ေက်ာပိုးအိတ္ေကာက္လြယ္ကာအခန္းတံခါးကိုျပင္းစြာ
ပိတ္ခ်လိုက္ေသာအသံသည္က်ေတာ္ေရွ႕တြင္မထြက္ခဲ့ရ
ေသာေဒါသအစုအေဝးပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။သူသည္ေဒါသ
ကိုအခန္းတံခါးေဆာင့္ပိတ္ျခင္းျဖင့္ေျဖေဖ်ာက္တတ္
သူမလား။ေျခသံတို႔ေဝးေဝးသြားသည့္ေနာက္ဖရိုဖရဲ
က်ဆင္းလာေသာမ်က္ရည္ေတြႏွင့္ခုတင္ေပၚကဆင္းကာဝရံတာသို႔ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ထင္ထားသည့္အတိုင္း
သန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္ေသာကားအနက္ႀကီးေပၚသို႔
ေက်ာ့ေက်ာ့ေကာ့ေကာ့တက္သြားေလေသာထိုလူသား
ငယ္။တခ်က္ေလးမၽွပင္ျပန္မၾကည့္ခဲ့ဘယ္ေတာ့မွမစာ
နာေပးခဲ့..။ရိုက္ခဲ့မိခဲ့ေသာလက္အားျပန္ၾကည့္ၿပီးခြင့္မ
လႊတ္နိုင္သည့္စိတ္သည္ေယာက်္ားတန္မဲ့ငုတ္တုတ္ထိုင္
ခ်ကာခ်ဳံးပြဲခ်ငိုမိသည္အထိ။
ခ်စ္သည္ ခ်စ္တာထက္အဆတစ္ရာတသိန္းမကျမတ္န္ုး
မိရေသာထိုအလွဘုရားသည္သူ႔ဘဝအားတတိတိတိုက္
စားေနေသာပိုးမႊားငယ္..။
ဗလာျဖစ္ေသာမ်က္ဝန္းေတြ ခံစားခ်က္မရွိေသာႏွလုံးသားပိုင္ရွင္သည္သူ႔ကိုအ႐ုပ္ကေလးလိုကစားေနခဲ့တာ
သိေနလည္း႐ုန္းမထြက္နိုင္ခဲ့။
"ငါရွင္းျပမယ္ ဒါကဒီလိုေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ဆိုရင္က်
ေတာ္ကစကားမဆုံးခင္ခြင့္လႊတ္ၿပီးဖက္ထားေပးမဲ့သူ
ပါHyungရာ...."
........။
ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းကားႀကီးေပၚတြင္အသက္ရွု႐ုံ
မၽွၿငိမ္သက္ေနေသာေကာင္ေလးအားNamjoonၾကည့္
ကာသက္ျပင္းတခ်က္ခ်မိသည္။
"ကေလး...အဆင္ေျပရဲ့လား...."
"က်ေတာ့္ကိုပါးရိုက္လိုက္တယ္"
ခပ္တိုးတိုးကိုအသံငယ္သည္ဝမ္းနည္းေနျခင္းလား
ေဒါသထြက္ေနျခင္းလား မခြဲနိုင္၍မ်က္ႏွာႏုႏုကိုေသခ်ာ
စပ္စုၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္းတရိတ္ရိတ္ျဖတ္သန္းေန
ေသာလမ္းမီးေတြကိုေငးေနကာဘာအရိပ္အေယာင္မွ
မရွိ။
"ဘာေတြမခံခ်င္ေအာင္သြားေျပာလိုက္ျပန္တာလဲ....."
"အဲ့လိုမွမေျပာရင္က်ေတာ့္ကိုျပန္လႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး
ေနာက္ဆုံးက် နာက်င္ရမွာက်ေတာ္ပဲျဖစ္မွာက်ေတာ္
နာရတာမ်ိဳးကိုမႀကိဳက္ဘူးHyung"
"Jungkook ကိုခ်စ္တယ္မလား....."
ေျဖးေျဖးေလးညိတ္လိုက္ေသာေခါင္း...။ပါးစပ္ကဘယ္
ေတာ့မွမေျဖခဲ့ေသာ္လည္းေမးတိုင္းအေဝးကိုေငးကာ
ေခါင္းညိတ္ျပတတ္သူ။
"အိမ္ကိုမေမာင္းနဲ႔Hyung Barတခုခုသြားရေအာင္...
က်ေတာ္Jungkook အိမ္မွာသုံးရက္ေလာက္ပိတ္မိေနတာ
အရက္အရသာကိုေမ့ေနသလိုလိုပဲ"
"အိုေက ..ကိုယ္ေမာင္းလိုက္မယ္ ပါးကနာေနေသးတာ
လား ေဆး႐ုံဝင္မလားၾကည့္ရတာနည္းနည္းေတာင္
ေယာင္ေနသလိုပဲ..."
"ရတယ္...."
တုန္ခါလာေသာVibrateသံေၾကာင့္လက္ထဲကဖုန္းအား
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ထင္ထားသည့္အတိုင္းႏူတ္ခမ္းေလး
တြန့္႐ုံမၽွျပဳံးကာကိုင္လိုက္ေတာ့
"မနက္ျဖန္က်ရင္ ခင္ဗ်ားကိုသတ္ပစ္မွာ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ
ခင္ဗ်ားကိုထြက္သြားရေအာင္လုပ္တဲ့ခင္ဗ်ားဆိုတဲ့လူ
ကိုခင္ဗ်ားအေလ့က်ေလၽွာက္သြားတဲ့ေယာက်္ားေကာင္း
ေတြရဲ့အိမ္ေတြကိုတအိမ္ခ်င္းစီရွာၿပီးသတ္ပစ္မွာခင္ဗ်ား
က်ေတာ့္ကိုဘယ္အခ်ိန္အထိႏွိပ္စက္ေနအုန္းမွာလဲ
ခင္ဗ်ား....."
ေအာ္ငိုေနပုံရေသာသူ႔အသံအေနအထားေၾကာင့္Hyung
ကိုမသိမသာၾကည့္မိေတာ့ကားကိူပဲဂ႐ုစိုက္ေမာင္းေန
ေသာပုံ။
"တအိမ္ဆင္းတအိမ္တက္လိုက္မရွာနဲ႔ငါNamjoon
ဆီမွာ..."
"ParkJimin!!!!!!!!!!!"
"ငါမအားဘူး...'ဘိုင့္"
ဖုန္းခ်လိုက္ကာစက္ပါပိတ္လိုက္ေတာ့Hyungကျပဳံးသည္။Hyungဘာေၾကာင့္ျပဳံးရသလဲကိုသူမေမး
ေတာ့ သိရမွာကိုစိတ္မဝင္စားပါ။သူသိတာJeonjungkook
တစ္ေယာက္ထဲ...တေလာကလုံးတြင္သူျမင္တာ
JeonJungkook ဟူေသာေယာက်္ားတစ္ေယာက္ထဲ
သို႔ေသာ္ ထိုေယာက်္ားကျဖင့္သူ႔ကိုမျမင္.ခဲ့ပါ....။