Κύριε Jun, η ώρα πήγε 9. Θα κάνετε υπερωρία;" ρώτησε η γραμματέας μου καθώς διόρθωσε πάλι τα ρούχα της

Στην αρχή πίστευα ότι απλώς ήταν τελειομανης και ήθελε να βρίσκεται στη πένα.

Μετά συνειδητοποίησα ότι επισκεπτόταν αρκετά συχνά το γραφείο του Rowoon και όταν έβγαινε από το γραφείο πάντα διόρθωνε τα μαλλιά και ρούχα της.

Είναι ο τρόπος της για να διατηρεί τη δουλειά της. Το τελευταίο καιρό ο Rowoon εχει απολύσει το μισό τμήμα οπότε όλοι φοβόμαστε.

Την καταλαβαίνω, κι εγώ αναγκάζομαι να κάνω πράγματα που δεν θέλω.

Αλλα και πάλι θα προτιμούσα να ήταν τελειομανης. 

"Ναι. Είναι για μια νέα υπόθεση" είπα ψέματα καθώς η κοπέλα έγνεψε καταφατικά και χαμογελασε

"Καληνύχτα κύριε Jun" είπε η κοπέλα καθώς έφυγε από το γραφείο μου

Επέστρεψα το βλέμμα μου στην οθόνη του υπολογιστή μου και συνέχισα να βλέπω το πλέον τρίτο στικάκι.

Ήπια μια γουλιά από τον πικρό μου καφέ και τότε παρατήρησα ότι αυτό το βίντεο είχε καταγραφεί την ημέρα που το πτώμα της Jisoo βρεθηκε.

Προχώρησα το βίντεο όμως σταμάτησα απότομα σε ένα συγκεκριμένο σημείο.

Στο βίντεο έδειχνε έναν αρκετά ψηλό άντρα που φορούσε μαύρα ρούχα και μαύρο καπέλο να βγαίνει από το σοκάκι που βρέθηκε το πτώμα της Jisοο.

Δεν περνουν πολλοί από εκείνο το σοκάκι επειδή είναι αρκετά επικίνδυνο. Και αυτός ο άνδρας ήταν ο μόνος που πέρασε από εκεί, την ημέρα εκείνη.

Με βάση την νεκροψία όταν οι μάρτυρες βρήκαν το πτώμα είχαν περάσει μόνο δύο ώρες από την ώρα θανάτου της κοπέλας. 

Παρατήρησα προσεκτικά τον άντρα και προσπάθησα να μεγεθύνω το βίντεο αλλά δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο του επειδή φορούσε μάσκα και είχε σκυμμένο το κεφάλι του συνέχεια.

Ώστε εσύ είσαι…

Συνέχισα το βίντεο και παρατήρησα ότι ο  μυστηριωδης άντρας μπήκε μέσα στη πρώτη καφετέρια που υπήρχε μπροστά του. 

Περίμενα ανυπόμονα για πάνω από 10 λεπτά μέχρι να βγει από τη καφετέρια αλλά δεν βγήκε ποτέ από εκεί! Προχώρησα το βίντεο αλλά δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Δεν είναι δυνατον… Ήταν σαν να εξαφανίστηκε.

Μα που μπορεί να πήγε;

Σημείωσα σε ένα χαρτί το όνομα της καφετέριας και σηκώθηκα απότομα.

"Υποθέτω ότι αύριο πρέπει να κάνω μια επίσκεψη σε αυτή τη καφετέρια" σκέφτηκα καθώς κοίταξα το χαρτί

"Από πότε είχαμε να διεξάγουμε έρευνα στο σπίτι σου;" ρώτησε ο Yugyeom καθώς απομακρυνθηκαμε αρκετά από την Irene Και τον Minho

"Πραγματικά ώρες ώρες πιστεύω ότι δεν έχεις πει ποτε ψέματα στη ζωή σου" είπα καθώς ο Yugyeom Μόλις τώρα συνειδητοποίησε ότι ειπα ψέματα

"Γιατί να πεις ψέματα στη φίλη σου; Αφού νοιάζεται για εσένα" ρώτησε το αγόρι καθώς κοιτούσα το δρόμο.

Δεν ένιωθα άνετα να κάνω αυτή την συζήτηση. Ένιωθα ένα κόμπο στο λαιμό μου και μια περίεργη αίσθηση.

Μακάρι να ήξερες. Να μην ήσουν τόσο αθώος για να μην χρειαζόταν να σου πω.

"Καμία φορά λέμε ψέματα στους ανθρώπους που αγαπάμε για να τους προστατέψουμε. Η για να προστατέψουμε τον εαυτό μας από την πικρή αλήθεια " είπα σοβαρά καθώς επικράτησε ενός λεπτού σιγή

Η διαδρομή μας πλέον έγινε πολύ άβολη και είπα στον Yugyeom ότι δεν χρειαζόταν να με συνοδεύσει μέχρι το σπίτι μου. Αλλά αρνήθηκε να φύγει.

Ευτυχώς, η διαδρομή έπειτα από εκεί δεν κράτησε πολύ. Μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε στο σπίτι μου και ο Yugyeom χαμογέλασε γλυκά.

"Τα λέμε αύριο στη δουλειά " είπε το αγόρι καθώς τον χαιρέτησα

Την ωρα που εβγαζα τα κλειδιά από τη τσάντα μου γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα τον Yugyeom να απομακρύνεται.

Ήμουν έτοιμη να μπω σπίτι μου αλλά τότε άκουσα μια εκκωφαντική φωνή να με καλεί από μακριά.

"ALISIA ΠΕΡΙΜΕΝΕ" άκουσα μια αντρική φωνή και γύρισα ελαφρώς το κεφάλι μου

Ήταν ο....

Jeonghan .

Ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγει και να κάνει τον θώρακα μου να πονά.

"Ήρθα για να πάρω τα τελευταία μου πράγματα και για να σου αφήσω τα κλειδιά σου" είπε το αγόρι λαχανιασμένο καθώς φόρεσε πάλι το μαύρο καπέλο που του είχα πάρει στα γενέθλια του

"Επίσης εχω ξεχασει το αγαπημένο μου πινέλο στο κομοδίνο σου και αυτή τη στιγμή έχω τεράστια έμπνευση. Πρέπει να ζωγραφίσω " είπε ο Jeonghan καθώς το πρόσωπο του φώτισε

Με πόνεσε λίγο που τον είδα να είναι καλά. Τη τελευταία φορά που μιλήσαμε  ακούστηκε χαλια και τώρα απλώς εμφανίζεται μπροστά μου και είναι ο συνηθισμένος του εάυτος.

"Ναι φυσικά περνα μέσα" είπα γεμάτη πικρία καθώς άνοιξα τη πόρτα

Ο Jeonghan μπήκε βιαστικά μέσα στο μικρό μου διαμέρισμα και άρχιζε μανιωδώς να ψάχνει τα πινέλα του.

"Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Θες να πιεις κάτι; Το ξέρεις ότι είμαι αφραγκη οπότε δεν έχω να σου προσφέρω τίποτα άλλο " είπα ντροπαλά καθώς ο Jeonghan με αγνόησε

"Μόνο τα πινέλα μου να βρώ θέλω και θα φύγω" είπε βιαστικά καθώς έκατσα άβολα στο καναπέ και κοίταξα στο πάτωμα

"Βρήκα ένα πινέλο κάτω από το καναπέ-" δεν πρόλαβα να πω και ο Jeonghan είχε πέσει ήδη κάτω και πλησίασε προς εμένα

Το πρόσωπο του συνάντησε τα πόδια μου και εγώ άρπαξα γρήγορα το πινέλο και του το έδωσα.

"Ξέχασες τίποτα άλλο;" ρώτησα καθώς προσπάθησα να απομάκρυνω το βλέμμα μου απο το πρόσωπο του.

"Μου μένει να πάρω κάτι τελευταία ρούχα που έχω αφήσει" είπε ο Jeonghan καθώς σηκώθηκε και έκατσε δίπλα μου, αφήνοντας τα πινέλα στο τραπεζάκι. Ξαφνικά δεν βιαζόταν τόσο πολύ.

"Υποθέτω ότι θα θες να έχεις και πιο πολύ άδειο χώρο τώρα που θα έρθει ο Minho" ψέλλισε ο Jeonghan και τον κοίταξα εκνευρισμένη

"Έχω σταματήσει να του μιλάω. Μόνη μου μένω " είπα ψυχρά

"Αντέχεις να ζήσεις μόνη σου;" ρώτησε κοροϊδευτικά το ξανθό αγόρι καθώς γέλασα

"Όταν με γνώρισες ήμουν 22 λογικό είναι τότε να μην μπορούσα να ζήσω μόνη μου. Αλλά αλλάξαμε όλοι μας από τότε " είπα καθώς σοβαρεψαμε και οι δύο μας

Εκείνος ξεφυσηξε πριν μιλήσει. "Alisia γιατί καταλήξαμε ετσι;" ρώτησε ο Jeonghan και σκούπισε γρήγορα ένα δάκρυ που έκανε την εμφάνισή του.

Ένιωθα την καρδιά μου να ραγίζει.

"Εγώ φταίω. Τείνω να καταστρέφω τα ωραία πράγματα" είπα άβολα καθώς χαμογέλασα

Γύρισα να κοιτάξω τον Jeonghan αλλά τον είδα να με πλησιάζει απειλητικά.

Εκείνη τη  στιγμή ένιωσα το ζεστό σώμα του να ακουμπά το δικό μου και με αγκάλιασε. Η κίνηση του με ξάφνιασε.

"Ας μείνουμε έτσι για λίγο. Θέλω να έχουμε μια ωραία τελευταία ανάμνηση μαζί " είπε ο Jeonghan

"Μην είσαι τόσο μελοδραματικος.  Με αηδιάζει" είπα καθώς στάθηκα ακουνητη

Πάντα στη σχέση μας ο Jeonghan Ήταν ο ρομαντικός της υπόθεσης. Εγώ τους ρομαντισμους τους βρίσκω βαρετους και ανιαρους.

Αλλά ομολογώ ότι καμία φορά τα λόγια του Jeonghan άγγιζαν την καρδιά μου.

"Απλώς παραδέξου ότι θα σου λείψω " είπε το αγόρι καθώς αναστέναξα

Δεν απάντησα και ο Jeonghan απογοητεύτηκε. Εκείνος λοιπόν με άφησε και σηκώθηκε αργά. Μάζεψε τα πινέλα που είχε αφήσει και έκανε να φύγει.

Τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν αφού σκέφτηκα όλες εκείνες τις ωραίες στιγμές μαζί. Δεν ήξερα τι με έπιασε, όμως ήξερα πως ήταν κακό να τελειώσει έτσι σιωπηλά.

"Jeonghan…" είπα σιγανα και εκείνος σταμάτησε. Επικράτησε μια ησυχία μεταξύ μας. Ένιωσα το βλέμμα του να με διαπερνά, αν και εγώ δεν είχα το κουράγιο να τον κοιτάξω στα μάτια.

Ήρθε η ώρα να δώσω ένα κανονικό τέλος.

"Θα μου λείψεις. Πολυ" είπα σιγανά

Ανέβασα νωρίτερα από ότι είχα σχεδιάσει επειδή ζω τη ζωή μου στα άκρα 😂