Δύο κοπελες .

Και οι δύο μαχαιρωμενες στη καρδιά.

Και οι δύο πέθαναν στην ηλικία των 26 ετών.

Η μόνη διαφορά είναι ότι η Gyuri βρέθηκε έξω από την πόρτα του σπιτιού της ενώ η Jisoo σε ένα σκοτεινό σοκάκι.

Κοίταξα τις σημειώσεις μου καθώς ήπια μια γουλιά από τον πλέον κρύο καφέ μου.

Πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί θέλω τόσο πολύ να αναλάβω τη συγκεκριμένη υπόθεση.

Υποθέτουν ότι θέλω να πάρω ένα καλό αποκλειστικό -γεγονός που αληθεύει εν μερη- αλλά ο αληθινός λόγος είναι επειδή στα μάτια αυτών των κοριτσιών που έχασαν τόσο άσχημα τη ζωή τους, βλέπω τη ξαδέρφη μου.

Ήταν μόνο 24 όταν έχασε τη ζωή της.

Άλλη μια αθώα ψυχή χάθηκε άδικα και εγώ δεν αντέχω να ανέχομαι άλλο πια αυτή τη κατάσταση.

"Τι κάνατε και σας τιμωρεί ο Θεός έτσι;" ρώτησα πληγωμένη καθώς κοίταξα στις φωτογραφίες των δύο νεαρών κοριτσιών.

Κοίταξα μελαγχολικά τη παλιά μου τηλεόραση όπου έπαιζε μια παλιά ταινία.

"Αυτή είναι η αγαπημένη ταινία του Jeonghan" σκέφτηκα καθώς κοίταξα το τηλέφωνο μου

Ξαφνικά ο ήχος της δόνησης κατέκλυσε το σιωπηλό μου δωμάτιο και απάντησα γρήγορα στη κλήση.

"Ει-εισαι πολύ αααακαρδη... ΑΛΗΤΙΣΣΑ ΣΟΥ ΈΔΩΣΑ ΤΑ ΠΆΝΤΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΙ ΜΟΥ εΔωΣεΣ;" άκουσα τη φωνή του Jeonghan και άμεσα κατάλαβα ότι είχε μεθύσει.

"Σε παρακαλώ Jeonghan. Μην κάνεις τα πράγματα πιο δύσκολα " είπα διστακτικά καθώς σηκώθηκα από τη ξύλινη καρέκλα μου και άρχισα να περπατώ στο χώρο.

"ΕΓΩ ΚΑΝΩ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΠΙΟ ΔΎΣΚΟΛΑ; ALISIA ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΤΟ ΓΝΩΡΊΖΕΙΣ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΚΕΡΑΤΑΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ!" φώναξε ο Jeonghan και για μια στιγμη πόνεσαν τα αυτιά μου.

"ΑΠΟ ΤΑ ΚΈΡΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΦΟΡΕΣΕΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΠΕΡΝΆΩ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΠΟΡΤΑ!" συνέχισε ο Jeonghan θυμωμένα καθώς έκλεισα τα μάτια μου και ξεφυσηξα.

"Δεν θα ξανασυμβεί στο υπόσχομαι. Ήταν κάτι που έκανα πάνω στον αυθορμητισμό μου!" είπα προσπαθώντας να δικαιολογήσω.

Αν ήταν η Irene εδώ άραγε ποιόν θα υπερασπιζόταν; Εμένα ή εκείνον;

"Όχι Alisia πάνω στον αυθορμητισμό μας αγοράζουμε κάτι ακριβό ΔΕΝ ΑΠΑΤΑΜΕ ΤΟΝ ΣΎΝΤΡΟΦΌ ΜΑΣ" ακούστηκε η φωνή του αγοριού μου καθώς άρχισε να κλαίει σαν ένα μικρό κουτάβι.

Μάλλον εκείνον.

"Έλεος εσύ και οι χαζοί συναισθηματισμοί σου με έχουν κουράσει." είπα απεγνωσμένη καθως ήμουν έτοιμη να λήξω τη κλήση.

"Πίστευα ότι ήσουν η μούσα μου. Ο άγγελος που θα με έσωζε από τη μιζέρια μου αλλά τελικά είσαι μια δειλή " είπε πικρά ο Jeonghan καθώς η κλήση μας έλαβε ένα τέλος.

Άγγελος...

Γιατί είμαι έτσι;

Εγω υποτίθεται είμαι ένας άγγελος, γιατί εξακολουθώ να πληγώνω όσους με αγαπούν;

Γιατί είμαι τόσο καταστροφική;

Ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι μου καθώς κοίταξα την οθόνη του κινητού μου και κάλεσα το μόνο άτομο στο οποίο μπορώ να μιλήσω πλέον.

"Minho...σε χρειάζομαι" ψελισα αδύναμα

"Park Junhee ο κύριος Rowoon ζήτησε να πας στο γραφείο του" είπε η βοηθός μου καθώς διόρθωσε τη μακριά της μαύρη φούστα.

Με γρήγορους βηματισμους έφτασα στο γραφείο του αρχηγού μας και χτύπησα απαλά τη πόρτα.

Εφόσον πήρα την άδεια του μπήκα μέσα στο γραφείο και είδα τον προβληματισμένο Rowoon να περπατάει πανικόβλητος μέσα στο δωμάτιο.

"Jun έχουμε προβλημα" είπε ανήσυχος καθώς τον κοίταξα.

"Τι θα κάνουμε με τον θάνατο της Kim Jisoo; Πρέπει η υπόθεση να κλείσει σύντομα. Οι γονείς της είναι εργοστασιαρχες και θα κάνουν τα πάντα για να τιμωρηθεί ο δολοφόνος της κόρης τους." είπε ο Rowoon.

"Δεν με νοιάζει ποιον θα βρείς αλλά η υπόθεση πρέπει να κλείσει άμεσα. Οι πολίτες κάνουν παράπονα και λένε ότι δεν προστατεύουμε τη πόλη" συνέχισε ο Rowoon ενοχλημένος.

Ο κόσμος ποτέ δεν θα είναι ευχαριστημένος.

"Κύριε από ότι έχω καταλάβει έχουμε να κάνουμε με έναν ακριβή δολοφόνο. Δεν θα είναι απλό να τον βρώ." είπα ελαφρώς ενοχλημένος.

"Ποιός είπε ότι θέλω να βρεις τον αληθινό δολοφόνο;" ρώτησε ο Rowoon καθώς χαμογέλασε.

"Κάνε αυτό που ξέρεις καλύτερα. Αν θες να κρατήσεις τη θέση σου..." πρόσταξε ο Rowoon καθώς έγνεψα καταφατικά.

Καλό λαμόγιο είσαι και εσύ...

"Με χρειάζεστε κάτι άλλο;" ρώτησα ευγενικά.

"Όχι Απλώς κλείσε γρήγορα την υπόθεση " είπε ο άνδρας καθώς με κοίταξε άγρια.

Έφυγα γρήγορα από το δωμάτιο, ελαφρά ενοχλημένος και περπάτησα γρήγορα μέχρι το γραφείο μου. Η βοηθός μου είδε πως δεν ήμουν και σε καλύτερη διάθεση και ενώ αρχικά πήγαινε προς το μέρος μου - πιθανόν για να με ρωτήσει τι ηθελε να μου πει ο Rowoon - άλλαξε κατεύθυνση και πήγε προς το γραφείο της.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και ακούμπησα την πλάτη μου στην καρέκλα

Να βρω έναν δολοφόνο και ας είναι οποιοσδήποτε. Ακόμα και αν δεν είναι ο πραγματικός.

Δεν ντρέπομαι να πω πως το έχω ξανακάνει.

Δεν ευθύνομαι εγώ για το ποιόν συλλαμβάνω όταν δεν με αφήνουν να συλλάβω τον πραγματικό δολοφόνο. Όταν έχεις τους συγγενείς, τον Rowoon, τους δημοσιογράφους και την κοινή γνώμη από πάνω σου να σε πιέζει για απαντήσεις, κανένας δεν θα κάνει καλά την δουλειά του. Δίνεις τις απαντήσεις - τις λάθος απαντήσεις - για να τελειώνεις.

Άρα, δεν είναι δικό μου πρόβλημα ποιος συλλαμβάνεται και ποιος όχι. Εγώ μόνο τις χειροπέδες βάζω.

Άνοιξα τον φάκελο της υπόθεσης και κοίταξα ξανά τα στοιχεία, αυτή την φορά με πιο προσεκτική ματιά. Διάβασα για τις πιο βασικές πληροφορίες σχετικά με την Jisoo και τα στενά οικογενειακά της πρόσωπα, προσπαθώντας να βρω...

...αυτό είναι.

Αυτός θα γίνει ο δολοφόνος.

Δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου όμως.

Κοίταξα επίμονα το κινητό που βρισκόταν πάνω στο γραφείο μου. Ξεροκατάπια και σκεφτόμουν αν γινόταν κάπως αλλιώς. Αν κάποιος άλλος θα με βοηθούσε.

Οποιοσδήποτε εκτός από αυτόν...

Όμως ήταν το τελευταίο άτομο που θα μπορούσε να με βοηθήσει. Δεν είχα πια άλλη επιλογή λοιπόν.

Κάλεσα με πικρία το νούμερο του και μέχρι να απαντήσει ένιωθα τον χρόνο να σταματά και το βασανιστήριο να συνεχίζεται για ώρες.

Σήκωσε το τηλέφωνο μα δεν μίλησε. Ποτέ δεν μίλαγε πρώτος. Πάντα εγώ ξεκινούσα

"Θέλω να κάνεις κάτι για μένα. " είπα ψυχρά.