"Όλοι έχουν ένα δαίμονα μέσα τους που τους βασανίζει. Κάποιον που η ύπαρξη του μοιάζει παρασιτική και ανούσια, όμως καταφέρνει να δυσκολέψει τα πράγματα παρά την αχρηστία της.

Αυτό το τέρας για μένα έχει όνομα.

Αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι Yugyeom ή Minkyu.

Δεν ξέρω αν εγώ είμαι το παράσιτο στο σώμα μου ή ο άλλος.

Ίσως να είμαι εγώ. Σε αυτό το σώμα δόθηκε το όνομα Minkyu ούτως ή άλλως. Εγώ υπήρξα πιο μετά, συνεπώς η αρχική προσωπικότητα είναι η κυρίαρχη.

Ίσως όμως να είναι ο Minkyu το παράσιτο. Ίσως επειδή η κοινωνία τον θεωρεί έτσι αφού σκότωνε αθώους. Για κάποιους, ίσως να θεωρούμαι μονάχα ένα θύμα σε όλο αυτό, βρισκόμενο ανάμεσα σε ένα σώμα που δεν ελέγχω πλήρως και σε μια διαφορετική διεστραμμένη προσωπικότητα.

Ίσως… ίσως και οι δύο να είμαστε παράσιτα. Νομίζω πως αυτό πιστεύουν όλοι πια. "Ο ένας έπαιρνε συνεντεύξεις από τα θύματα και ο άλλος τα σκότωνε" κανένας δεν το πιστεύει έτσι.

Για όλους, είμαστε το ίδιο άτομο που έκανε κοινα πράγματα και ζούσε κοινές εμπειρίες. Για όλους, είμαστε ένα.

Αν είμαστε εγώ και ο Minkyu ένα όμως, γιατί νιώθω ξένος στο σώμα μου;

Ξυπνάω το πρωί και όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη δεν με αναγνωρίζω.

Πότε πήγαν όλα τόσο στραβά;

Πότε άρχισα να βλέπω τα μαλλιά μου να είναι ξανά μαύρα;

Πότε άρχισα να βλέπω πεταμένα στο πάτωμα τα ματωμένα ρούχα;

Πότε άρχισα να βλέπω σε απλές χάρτινες σακούλες τις καρδιές των θυμάτων;

Εγώ ήθελα - και θέλω - να ζήσω μια φυσιολογική ζωή. Τα ρούχα τα έσκισα, τις καρδιές τις πέταξα, τα μαλλιά μου τα ξαναβαψα ξανθά τόσες φορές που άρχισαν να μου πέφτουν. Αλλά κανένας μας δεν υποχωρούσε.

"Εγώ και κανένας άλλος."

Να κάτι κοινό μου με τον Minkyu.

Δεν ξέρω αν σιχαίνομαι πιο πολύ εκείνον που διέπραττε τα εγκλήματα ή εμένα, που έπειτα από λίγο καιρό, τον κάλυπτα και έκανα τα στραβά μάτια.

Ίσως να μην έλεγα τίποτα επειδή φοβόμουν. Ναι, τώρα που το ξανασκεφτομαι, αυτό ήταν, φοβόμουν. Φοβόμουν πως δεν θα μας δουν ως δύο ξεχωριστές οντότητες αλλά ως μία. Πως και εγώ και εκείνος ήμασταν ένα. Και τελικά έτσι μας βλέπουν.

Όμως δεν είμαστε το ίδιο. Ετσι;

Εγώ έκανα όνειρα, αυτά με κράταγαν χαρούμενο. Μπορεί η μητέρα μου να με απαρνήθηκε, όμως δεν σταμάτησα να ονειρεύομαι πως είχα μια καλή οικογένεια και πως κάποια στιγμή σύντομα, θα έκανα και την δική μου.

Πώς, αντί για χαστούκια, θα έδινα μονάχα χάδια και αγκαλιές.

Τώρα που το ξανασκεφτομαι, τα θύματα που σκότωσε ο Minkyu… όλες θα μπορούσαν να είχαν γίνει καλές μητέρες.

Ο Minkyu πήρε την εκδίκηση του, και τι κατάφερε; Πήρε και εμένα στον λαιμό του και τώρα είμαστε κλειδωμένοι στο ίδιο κελί."

Εγώ κοίταξα ξανά την κοπέλα απέναντι μου. Τα μάτια της ήταν προσηλωμένα πάνω μου, καθώς σημείωνε που και που αυτά που της έλεγα.

Έμοιαζε ξαφνιασμένη που έπειτα από ένα τέτοιο μονόλογο, μπόρεσα να την κοιτάξω.

Όμως αυτό, είναι κάτι που θέλω να ακούσει.

"Δόκτωρ-"

"Μπορείς να με λες Taeyeon." Απάντησε εκείνη καθώς έβαλε μια καστανοξανθη τούφα πίσω από τα μαλλιά της.

"Taeyeon… ήρθες εδώ για να μου πεις πως από εδώ και πέρα, ανεξάρτητα την ποινή μου και το που θα φυλακιστω, θα είσαι η μόνιμη ψυχίατρος μου, σωστά;"

Εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι.

"Στη ζωή μου έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους που σου υπόσχονται ότι θα βοηθήσουν. Όμως στη πραγματικότητα ποτέ δεν βοηθούν."

Εγώ ξεροκαταπια και ύστερα συνέχισα.

"Τι σε κάνει να νομίζεις ότι εσύ θα καταφέρεις να με βοηθήσεις;" Την ρώτησα.

"Να σε ρωτήσω εγώ κάτι;"

"Πείτε μου." Της απάντησα ευγενικά.

"Γιατί νομίζεις οι άλλοι δεν κατάφεραν να σε βοηθήσουν;" Με ρώτησε εκείνη.

Εγώ κοίταξα ξανά τα δεμένα μου χέρια καθώς προσπάθησα να αναλογιστώ.

Όμως η απάντηση ήταν ξεκάθαρη.

"O Minkyu…" μουρμούρισα.

"Γιατί το πιστεύεις αυτό;" Με ρώτησε κατευθείαν.

"Γιατί τους τρόμαξε όλους. Είναι κάτι σε εκείνον που σου αφήνει μια ανατριχιλλα και μια αηδία. Αν εγώ, που δεν έχω την τύχη να δω από άλλη οπτική τον Minkyu, τον φοβάμαι, είναι λογικό να τον φοβηθούν όλοι."

Η Taeyeon σήκωσε το τετράδιο της και μου έδειξε τις σημειώσεις της. Με το στυλό της, μου έδειξε μια συγκεκριμένη πρόταση που με έκανε να παραξενευτω.

" Τρομακτικό παρουσιαστικό → αποστασιοποίηση - μηχανισμός άμυνας."

Εγώ την κοίταξα, νιωθοντας κάπως περίεργα, λες και τα πνευμόνια μου άρχισαν να μην δέχονται αέρα.

"Θα σου πω εγώ τι νομίζω για τον Minkyu. O Minkyu είναι πιο αδύναμος από όσο θέλει να παρουσιάσει. Δεν θέλει να προχωρήσει όπως προσπαθούσες εσύ, αλλά να μείνει πληγωμένος γιατί τον συμφέρει να είναι το θύμα."

"Σε σιχαίνεται επειδή είσαι δυνατός, αλλά σε χρειάζεται επειδή χωρίς εσένα, δεν θα είχε αντέξει τόσα χρόνια. Ζηλεύει τα όνειρα σου και θέλησε να στα καταστρέψει, κλείνοντας σε φυλακή μαζί του."

"Αλλά δεν είναι κανένας σπουδαίος." Ένιωσα μια ανατριχιλλα ξαφνικά καθώς η Taeyeon γέλασε. "Υπάρχουν πολλές που έμοιαζαν σαν την μητέρα του, για ποιο λόγο όμως νομίζεις ότι τα έβαζε με μικρόσωμες και αδύναμες κοπελίτσες;"

Ένιωσα τον εαυτό μου να βυθίζεται σε μια θάλασσα, καθώς μέσα μου αρχισα να πανικοβαλλομαι.

Ήξερα τι σήμαινε αυτό.

Στα μάτια της Taeyeon έβλεπα ικανοποίηση. Καταλαβα τι ήθελε πια.

Ήθελε να μου δείξει πως δεν φοβόταν.

Ένιωσα τον εαυτό μου να πετάγομαι απότομα σε μια θάλασσα, με οποία προσπάθεια έκανα να ήταν ανούσια.

"Είναι ένας αδύναμος. Όπως ακριβώς τον ήθελε η μαμά του τόσα χρόνια και δεν εξελίχθηκε ποτέ. Για αυτό κάνει τον τρομακτικό. Γιατί κατά βάθος, είναι μονάχα ένα αδύναμο πλασματακι."

Βυθισμένος στην θάλασσα, τα λόγια της ψυχιάτρου άρχισαν να πνίγονται.

Ένιωσα ένα άγγιγμα στον ώμο μου όμως δεν γύρισα να κοιτάξω. Ήξερα πως ήταν εκείνος μόνο και μόνο από την αηδία και τον τρόμο που με διαπέρασε ξαφνικά.

Και σαν ένας μικρός ψίθυρος, λίγο πριν κλείσουν τα μάτια μου και αποχαιρετήσω την ψυχίατρο για λίγο, άκουσα τα λόγια του Minkyu.

"Μην την ακούς. Εσύ κοιμήσου. Θα την κανονίσω εγώ αυτή"

"Αύριο αναμένεται η δικη του  Kim Minkyu" ακούστηκε η φωνή της Alisia από την τηλεόραση και η Irene Μου άρπαξε το τηλεκοντρόλ και άλλαξε κανάλι

"Ελεος βαρέθηκα να την ακούω συνέχεια" είπε κοροϊδευτικά η κοπέλα και χαμογέλασε

"Ώστε η φίλη σου έγινε διάσημη δημοσιογράφος" είπα και σηκώθηκα από το καναπέ του σπιτιού μου

"Διάσημη του κωλου έγινε. Αλλά στο μυαλό της θεωρεί πως έγινε γνωστή σε όλο το κόσμο" είπε η Irene καθώς κοιτούσε στις βαλίτσες της

"Εφόσον θα μένεις μόνιμα εδώ καλό θα ήταν να αδειάσεις κάποια συρτάρια από την ντουλάπα" είπα και κοίταξα τις βαλίτσες της κοπέλας

Θα μείνει εδω.

Φοβηθηκε τόσο πολύ από το ατύχημα και είπε ότι θέλει να είναι συνέχεια μαζί μου για να με βοηθάει κιόλας.

"Πάντως να ξέρεις ότι αν θέλεις να βαλεις ρούχα στο πατάρι, πρέπει να βγάλεις τη στολή μου από εκεί και να τη  βάλεις κάπου αλλού" είπα και η Irene γουρλωσε τα μάτια της και με κοίταξε

"Έχεις αστυνομική στολή;" ρώτησε η κοπέλα και τα μάγουλα της κοκκινησαν αμεσα

"Φυσικά και έχω. Απλώς βαριέμαι να την πηγαίνω στο καθαριστήριο οπότε δεν την φοράω" είπα και χαμογέλασα

"Να την φοράς πιο συχνά! Είμαι σίγουρη ότι θα σου ταιριαζει" είπε ψιθυριστά η Irene και επαιξε με μια τούφα από τα μαλλιά της

"Αν σου αρέσω πιο πολύ με στολή τότε θα τη φοράω συνέχεια" είπα γρήγορα και έκλεισα παιχνιδιάρικα το μάτι μου

"JUN ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙΣ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΆΝΟΜΟ" φώναξε η Irene και μου έριξε ένα μαξιλάρι στο πρόσωπο

"Αν είμαι παραβάτης του νόμου πρέπει να μου περάσεις χειροπεδες" είπα παιχνιδιαρικα και η κοπέλα κοκκινησε πιο πολύ αλλά χαμογελούσε παράλληλα

Χαίρομαι να την βλέπω έτσι.

Χαρούμενη όπως πάλια .

Περάσαμε πολλά και το βράδυ μπορεί να νομίζει ότι κοιμάμαι όμως τη βλέπω να κλαιει από το φόβο της.

Είναι λογικό μετά από όσα περάσαμε να φοβάται.

Το μόνο άτομο που φαίνεται το πιο ανεπηρέαστο είναι η Alisia.

Αλλά αυτή πάντα ήταν στο κόσμο της.

"Πάω να τακτοποιήσω τα πράγματα και έρχομαι σε λίγο" αναφώνησε η Irene καθώς μετακινήσε την βαλιτσα της προς το υπνοδωμάτιο

Τότε ξαφνικά το κινητό μου άρχισε να χτυπάει και εγώ δέχτηκα βιαστικά τη κλήση.

"Γειά σας κυριε Jun. Είμαι η γραμματέας σας απλώς κάλεσα από διαφορετικό νούμερο. Ήθελα να σας ενημερώσω για την υπόθεση του Kim Minkyu. Εφόσον είχατε αναλάβει την υπόθεση της Jisoo και εσείς ανακαλύψατε τον Minkyu θεώρησα ότι θα ήταν σωστό να σας κρατήσω ενήμερο" είπε η κοπέλα γλυκά καθώς έκανε μια παύση

"Φυσικά. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Τελικά τι έγινε;" ρώτησα σοβαρά και η κοπέλα άρχισε να μιλάει

"Αύριο θα δικαστεί ο κατηγορούμενος και σας ζητάνε ως μάρτυρα. Και σε λιγο θα σας στείλω μεσω email κάτι έγγραφά που θελω να δειτε. Επίσης πριν λίγο ενημερώθηκα ότι ο κατηγορούμενος ξεκίνησε να βλέπει μια ψυχίατρο.  Αν στην δικη αποδειχθεί ότι ο κατηγορούμενος σκότωνε τα θύματα εξαιτίας της ψυχικής του ασθένειας τότε δεν θα πάει φυλακή αλλά-" προσπάθησε να πει η κοπέλα και εγώ τη διέκοψα

"Αλλά θα πάει σε κλινική. Είμαι τόσα χρόνια  στο τμημα ξέρω από αυτά.  Κάτι άλλο;" ρώτησα και η κοπέλα έκανε μια πολύ μεγάλη παύση.

"Απλώς θα πρέπει να πάτε οπωσδήποτε στο δικαστηριο. Επίσης...μας λείψατε κύριε Jun το τμήμα δεν είναι ίδιο χωρίς εσάς . Εύχομαι να γίνετε γρήγορα καλά!" Είπε γλυκά η κοπέλα και χαμογέλασα

"Ευχαριστώ.  Θα προσπαθήσω να έρθω όσο πιο γρήγορα μπορώ" είπα και έληξα τη κλήση καθώς κοίταξα χαμογελαστός το τηλέφωνο

"Με ποιον μιλούσες και τώρα είσαι τόσο χαρούμενος;" ρώτησε η Irene Και πέρασε από μπροστά μου

"Η γραμματέας μου ήταν. Με ενημέρωσε για κάτι υποχρεώσεις που έχω και μου είπε ότι λείπω σε όλο το τμήμα" είπα περήφανα και η Irene Με κοίταξε καχύποπτα

"Βλακείες. Είσαι τόσο χαζός που δεν μπορείς να καταλάβεις. Εννοούσε ότι έλειπες μόνο σε αυτή απλώς το είπε με ύπουλο τρόπο" είπε η Irene Και εγώ γέλασα

"Είμαι σίγουρος ότι δεν εννοούσε αυτό" αποκριθηκα και σηκώθηκα από τον καναπέ

"Εξάλλου δεν θα έπρεπε να ζηλεύεις. Όλος μου ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εσένα~" είπα μελωδικά και η Irene χασκογελασε

"Σε αγαπάω πολύ" ψέλλισε η κοπέλα σε σημείο που την άκουγα ελάχιστα

Πρώτη φορά λέει πρώτη ότι με αγαπάει.

Σταμάτα Jun να σκέφτεσαι έτσι.

Εσύ είσαι σοβαρός.

"Και εγώ με αγαπώ" είπα παιχνιδιάρικα και αγκαλιασα τη κοπέλα αλλά η Irene με κοπάνησε στο χέρι.

"Ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου" είπε και χαμογέλασα

Μοιάζει σαν όνειρο.

Επιτέλους έχω όλα οσα ονειρευόμουν.

Και όλα όσα ονειρευόμουν είναι η Irene.