"ΠΙΟ ΓΡΉΓΟΡΑ MINHO" φώναξα στο αγόρι και αναστέναξε βαριεστημένα

"Μα δεν γίνεται να οδηγήσω γρηγορότερα. Θες να τρακαρουμε; ρώτησε καθώς επικέντρωσε το βλέμμα του στο δρόμο

"Και γιατί ανησυχείς; Αφού ο αστυνόμος σου είπε ότι κάλεσε ενισχύσεις" είπε ο Minho και τον κοίταξα ενοχλημένη

"Η αστυνομία δεν φτάνει ποτέ στην ώρα της! Δεν έχεις δει ταινίες;" είπα εκνευρισμένη και σταύρωσα τα χέρια μου

"Με τη μόνη διαφορά ότι δεν είσαι πρωταγωνίστρια ταινίας και αυτή είναι η πραγματικότητα. Τώρα που μιλάμε η αστυνομία θα είναι ήδη στο σπίτι του δολοφόνου" με καθησύχασε το αγόρι μου- ο φίλος μου.

"Δεν μπορώ να το πιστέψω. Είμαι πολύ χαζή, γούσταρα τον δολοφόνο που κυνηγούσα!Ο Yugyeom αποδείχτηκε ότι είναι ένα τερας...Πρέπει να σταματήσω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους τόσο εύκολα" είπα καθώς σουφρωσα τα χείλη μου

"ΤΙ;! ΤΟΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΣ; ΔΗΛΑΔΗ ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΩ ΤΊΠΟΤΑ ΓΙΑ ΕΣΈΝΑ?! ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΤΡΥΦΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΑΖΙ, ΤΙΣ ΠΕΤΑΞΕΣ ΣΤΟΝ ΚΑΔΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΈΝΟ ΧΛΕΧΛΕ;!" είπε δραματικά ο Minho και κούνησε τα καστανοξανθα μαλλια του

"Μην κάνεις σαν καμία τριτοδευτερη γκόμενα" είπα ενοχλημένη και κοίταξα έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου

Νιώθω τόσο προδομένη και ηλίθια.

Για μια στιγμή νόμιζα ότι ο Jun μου έλεγε ψέματα...

Ότι ο Yugyeom, αυτο το αθώο αγγελούδι  δεν είναι ένας ψυχασθενης που αφαιρεί τις καρδιές νεαρών κοριτσιών.

Αγγελούδι.

Χα. Ποιος θα το περίμενε ότι εγώ η ίδια θα έπεφτα σε αυτή την παγίδα.

Εγώ που πάντα κατηγορώ τους άλλους επειδή βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα για εμένα....

Τελικά όλοι είμαστε ίδιοι. Συνέχεια κατηγορούμε τους άλλους για τα σφάλματα τους αλλά ποτέ δεν κοιτάμε τα δικά μάς.

Είμαστε όλοι υποκριτές που κρυβόμαστε πίσω από τις μάσκες μας.

Και το αστείο είναι, πως όταν κάποιος προσπαθεί να σου δειξει τον πραγματικό σου εαυτό, κάνουμε σαν να μας έχουν πει το χειρότερο ψέμα.

"Alisia φτάσαμε" αναφώνησε το αγόρι γλυκά και ανοιγοκλείσα έκπληκτη τα μάτια μου

"Τελικά οδηγησες όντως γρήγορα" είπα και ο Minho χαμογέλασε

"Πρόσεχε έχεις τον γύψο. Θα σε βοηθήσω εγώ να βγεις από το αυτοκίνητο" είπε ο Minho Και εγώ χαμογέλασα

"Ευχαριστώ. Για όλα. Χωρίς εσένα θα..." προσπάθησα να πω αλλά  ο Minho με διέκοψε

"Ας κόψουμε τους συναισθηματισμους. Άντε πάμε να σώσουμε τους φίλους σου" είπε το αγόρι και εγώ κοίταξα το περιβάλλον μου

"Minho όταν ήρθαμε ήταν εδώ τα οχήματα της αστυνομίας;" ρώτησα και έδειξα τα περιπολικά που περιέβαλλαν την είσοδο του σπιτιού του Minho

"Αχ ναι. Είδες στο είπα ότι θα μας προλάβαινε η αστυνομία" είπε ο Minho και βγήκε από το αυτοκίνητο

Με τη βοήθεια του βγήκα από το αυτοκίνητο και πλησιάσαμε τα περιπολικά της αστυνομίας.

Σύγχυση επικρατούσε στο τοπίο και ξαφνικά είδα τον Yugyeom να κοιτάει το πάτωμα και να συνοδεύεται από τρεις αστυνομικούς.

Τα λεπτά χέρια του ήταν δεμένα σε αλυσίδες και στο μάτια του διαγράφοταν το βλέμμα της σύγχυσης.

Ο μαυρομαλλης Yugyeom με κοίταξε και χαμογέλασε γλυκά.

"Alisia δεν φταίω εγώ. Προσπάθησα να τον σταματήσω" φώναξε το αγόρι και τότε μπήκε μέσα στο περιπολικό

Δηλαδή ποιος φταίει;

Ο Minho μου έσφιξε το χέρι και κοίταξα τριγύρω μου τα ασθενοφόρα.

"Πρέπει να βρούμε την Irene και τον Jun" είπα και ο Minho έγνεψε καταφατικά

"Τους βρήκα " είπε το αγόρι και έδειξε προς τα αριστερά

Και οντως αριστερά μας βρισκόταν η Irene. Δεν είχε τις αισθήσεις της μάλλον για αυτό και τη μετέφεραν με φορείο. Και ακριβώς στο επόμενο βρισκόταν ο αγαπημένος της Jun.

Αυτός ο βλάκας μέχρι και τη ζωή του θα θυσιαζε για εκεινη.

Όμως σε αντίθεση με την Irene Ο Jun φαινόταν ότι βρισκόταν σε σοβαρή κατάσταση. Με ματωμένες γάζες να καλύπτουν τον θώρακα του, με μάσκα οξυγόνου και πολλούς γιατρούς να τον συνοδεύουν

"Πάμε στο νοσοκομείο. Ρώτησα μόλις τώρα μια νοσοκόμα και μου είπε που θα τους μεταφέρουν "

Τόσο προσήλωμενη ήμουν στην κατάσταση με τον Yugyeom που δεν έδωσα σημασία ότι ο Minho έπιασε κουβέντα με τις νοσοκόμες.

Πως γίνεται ένα άτομο μονάχα να έχει προξενήσει τόσο κακό; Να έχει σκοτώσει, να έχει τραυματίσει και να έχει πληγώσει τόσους ανθρώπους; Και όλα αυτά γιατί;

Δεν άντεχα άλλο να μείνω εδώ. Να βλέπω την κατάσταση και να φαντάζομαι όλες τις αποτρόπαιες πράξεις και σκέψεις του. Τώρα, οφείλω για μια φορά στην ζωή μου, να σταθώ στην φίλη μου και στον αστυνομικό που με βοήθησε τόσο πολύ. 

"Πάμε" είπα αποφασιστικά

Πόνος.

Πόνος παντού.

Αυτό νιώθω αυτή τη στιγμή.

Άνοιξα τα μάτια μου διστακτικά και το εκτυφλωτικό φως του δωμάτιου, πόνεσε τα μάτια μου.

"ΕΥΤΥΧΏΣ  ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΆΚΙ ΜΟΥ ΖΕΙ . ΤΑ ΤΑΜΑΤΑ ΜΟΥ ΑΠΈΔΩΣΑΝ" ούρλιαξε η μητέρα μου που στεκόταν ακριβώς δίπλα μου

Μου χαμογέλασε γλυκά και με αγκάλιασε όσο πιο σφιχτά μπορούσα.

"Πού είμαι;" ρώτησα καθώς ξεροκαταπια και κοίταξα τα χέρια μου που ήταν διασοληνωμενα από καλώδια

"Στο νοσοκομείο. Ευτυχώς ήταν η Alisia συνέχεια μαζί σου και σε πρόσεχε όταν έπρεπε να φύγω. Κριμα δεν την προλαβες πριν λιγο εφυγε για να παει να κανει ενα πολυ σημαντικό ρεπορταζ" είπε η μητέρα μου και μου έσφιξε το χέρι

"Ο Jun που βρίσκεται ; Είναι καλά;" ρώτησα και το πρόσωπο της μητέρας μου σκοτείνιασε

"Irene. Θέλω να παραμείνεις ψύχραιμη" είπε η μητέρα μου και κοίταξα το ταλαιπωρημένο πρόσωπο της

Ένιωσα τη καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά σε σημείο που αρχισε να πονάει το στήθος μου.

"Πες μου ότι είναι καλά" είπα και ένιωσα τα  δάκρυα να κυλούν από τα μάτια μου

"Δεν έχει ξυπνήσει ακόμη. Και οι γιατροί ανησυχούν για τη κατάσταση του. Όμως θα γίνει καλά αγάπη μου είμαι σίγουρη" ψέλλισε η μητέρα μου και άρχισα να τραβάω τις βελόνες και τα καλώδια που ήταν συνδεδεμένα πάνω μου

"ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;" φώναξε η μητέρα μου και εγώ σηκώθηκα γρήγορα από το κρεβάτι

"Σε ποιο δωμάτιο τον έχουν;" ρώτησα και η μητέρα μου αναστέναξε