Έβγαλα αγχωμένος το πακέτο με τα τσιγάρα μου και άναψα ένα.

Με γρήγορους ρυθμούς  μπήκα μέσα στο γραφείο του θείου μου και ο γραμματέας του με κοίταξε έκπληκτος.

"Γειά σας κυριε Jun. Προς τι μας οφείλεται την ξαφνική σας επίσκεψη;" ρώτησε το αγόρι και διόρθωσε τα γυαλιά του

"Χεσε τις επισημότητες Hyunjae  δεν ήρθα για τέτοια. Θέλω να δω τον θείο μου και είναι επείγον" είπα αγχωμένος.

Ο γραμματέας του με κοίταξε έκπληκτος. Σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα του, έτοιμος να αντιμιλησει.

Ξέρω ότι η Irene θα είναι μαλλον ασφαλής αλλά εγώ και πάλι είμαι φοβισμένος. Κάτι μέσα μου με βασανίζει.

"Ήρθες πολύ γρήγορα" είπε ο θείος μου ο Lee, που εμφανίστηκε από το γραφείο του  και εγώ γέλασα ειρωνικά

"Δεν έχω χρόνο. Πες μου τι βρήκες" είπα αγωνιωδώς και ο θείος μου με οδήγησε στο γραφείο

"Βρήκα κάποιες πληροφορίες για τον Minkyu  και έψαξα το παρελθόν του. Κατάγεται από μονογονεικη οικογένεια. Ο πατέρας του τον εγκατέλειψε στην ηλικία των δύο και τον μεγάλωσε η ανήλικη τότε μητέρα του"

" Η μητέρα του παντρεύτηκε αρκετές φορές αλλά συνήθως χώριζε έπειτα από ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ώσπου όταν ο Minkyu ηταν 17  χρονών η μητέρα του έφυγε από τη ζωή εξαιτίας υπερβολικής δόσης ναρκωτικών" είπε ο Lee κοιτώντας τον φάκελο που κρατούσε και έβαλε μια τούφα από τα ξανθά του μαλλιά πίσω από το αυτί του

"Βρήκες το τωρινό του όνομα;" ρώτησα και ο Lee έγνεψε καταφατικά

"Ναι εργάζεται ως δημοσιογράφος σε έναν τοπικό σταθμό και ονομάζεται πλεον Kim Yugyeom" είπε ο Lee και εγώ ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου

Ο...ενοχλητικός δημοσιογράφος...τον λένε....Yugyeom!

"Έψαξα λίγο για τη δουλειά του και παρατήρησα ότι ειχε στο παρελθόν πάρει συνέντευξη και από τη Jisoο και το προηγούμενο θύμα" είπε ο Lee και εγώ έριξα έντρομος στο πάτωμα το πακέτο με τα τσιγάρα μου

"ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΎΓΩ. Η ΖΩΗ ΤΗΣ IRENE ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΚΊΝΔΥΝΟ" ούρλιαξα και τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν

Μα...Δεν γίνεται.

Πήγα στο σπίτι του. Τον έβλεπα τόσες φορές. Μας βοηθούσε με την έρευνα πως..γίνεται;

Πρέπει να πάω στο σπίτι του. Κάθε δευτερόλεπτο που είναι η Irene εκεί, είναι σε κίνδυνο. Αν αργήσω…

Ίσως ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που προσευχήθηκα. Προσευχήθηκα να προλάβω να φτάσω πριν κάνει κακό στην Irene. Γιατί αν δεν προλάβω και εκείνη πάθει κάτι, δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ.

"Δεν το πιστεύω ότι η μια και μοναδική μου ήρθε σε έμενα" είπε ο Yugyeom και με πλησίασε ακόμη πιο πολύ

Στο μυαλό μου επικρατούσε σύγχυση και δεν είχα τη δύναμη ούτε να σκεφτώ.

Πώς γίνεται ο Yugyeom να...

Είναι λες και αντικρίζω κάποιον άλλο μπροστά μου.

Τρομαγμένη,πήγα πιο κοντά στη γωνία του τοίχου και ακούμπησα πάνω στο χαλί που ήταν τοποθετημένο κάθετα.

"Δεν το λέω για να σε κάνω να νιώσεις μειονεκτικά...Αλλά στην αρχή είχα βάλει ως στόχο τη Seungyeon.  Όμως η μοίρα σε έφερε σε μένα. Όταν σε είδα μου έβγαλες μια γνώριμη αυρα και αναρωτιόμουν από που σε ήξερα" είπε το αγόρι και επαιξε με τα μαύρα μαλλιά του

"Τελικά σε ήξερε ο άλλος" είπε το αγόρι και τον κοίταξα μπερδεμένη

"Ποιος άλλος;" ρώτησα με τρεμάμενα χείλη

"Ο Yugyeom. Αυτο το χαζό που καταστρέφει τα πάντα" είπε το αγόρι και μόλις τότε συνειδητοποίησα τι γινόταν

Αυτή τη στιγμή δεν μου μιλάει ο Yugyeom.

Αλλά ο δολοφόνος.

Έκανα άλλο ένα βήμα πίσω και το πόδι μου έσπρωξε ελαφρώς το χαλί.

Τότε το χαλί έπεσε στο πάτωμα και ξεδιπλωθηκε.

Γύρισα το βλέμμα μου στο χαλί και είδα. ..εναν άντρα καλυμμένο από αίματα.

Ο Yugyeom- η μάλλον η άλλη πλευρά του Yugyeom σκότωσε αυτό τον άντρα και τον τύλιξε στο χαλί!

"Συγγνώμη Sehyoon.  Ξέχασα να τον ξεφορτωθώ.  Αυτός ο ενοχλητικός άντρας στεκόταν έξω από τη πόρτα μου και εγώ δεν μπορούσα να βγω έξω για να σε βρώ" είπε ο άντρας και ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι μου

Se...Sehyoon. Ποια είναι αυτή;

"Ποια είναι η Sehyoon;" ρώτησα και ξαφνικά το βλέμμα του άντρα σκοτείνιασε και απομακρύνθηκε από μένα.

Με κοίταξε με μάτια που ένιωθα να τρυπάνε την ψυχή μου, όταν εκείνος ξαφνικά άρχισε να χασκογελαει. Άρχισα να γελάω και εγώ.

Είδες Irene; Όλα είναι μια πολύ καλοστημενη φάρσα από τον Yugyeom. Δεν είναι ο δολοφόνος!

Το γέλιο του άρχισε να δυναμώνει, να γίνεται υστερικό. Εκείνος άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που άρχισε να πιάνει την κοιλιά του. Έπιασε το μπράτσο του καναπέ και γονάτισε.

Και το πτώμα…

Όχι Irene. Αποδεξου την αλήθεια. Αυτός που γελάει τόσο μανιακά απέναντι σου δεν είναι ο γλυκός Yugyeom που ξέρεις. Που ήταν αφελής και χαρούμενος. Είναι ένας δολοφόνος. Ο δολοφόνος που σκοπεύει να σε σκοτώσει.

Βαθιές ανάσες, ψυχραιμία και ξεκινάμε.

Πως θα ξεφύγω;

Βλέποντας τον δολοφόνο να γελά υστερικα, είδα πως ήταν πιο απασχολημένος εκείνη την στιγμή. Βρήκα ευκαιρία και άρχισα σιγά σιγά να μετακινούμαι προς την πόρτα.

Έχοντας τα μάτια μου καρφωμένα πάνω του, όταν έφτασα μπροστά από το γραφείο, άρχισα να ψιλαφιζω την επιφάνεια, ψάχνοντας για κάποιο αντικείμενο για να προστατεύσω τον εαυτό μου.

Πριν προλάβω να προχωρήσω, άκουσα εκείνον να σταματά να γελά απότομα. Εγώ πάγωσα, μένοντας ακίνητη. Με κομμένη την ανάσα, τον είδα να σηκώνει το κεφάλι αργά και να με κοιτάζει, ένα διαβολικό χαμόγελο χαραγμενο στα χείλη του.

"...δεν με ξεγελας. Όσο και αν θες, δεν θα ξεχάσω ποσο με έκανες να υποφέρω… Sehyoon."

Εγω ξεροκαταπια καθώς τον είδα να σηκώνεται ξανά και να με πλησιάζει αργά.

Το μυαλό μου έκανε χίλιες σκέψεις. Ποια είναι η πιο ακίνδυνη επιλογή μου; Εκείνος νομίζει πως είμαι αυτή η Sehyoon. Να παίξω στην φαντασίωση του ή να προσπαθήσω να του μιλήσω λογικά;

"Ξέρω τα κολπα σου. Τα παιχνίδια σου. Τόσα χρόνια αυτό έκανες. Με κατεστρεψες, με έκανες να σπάσω σε χιλιάδες κομμάτια…"

Εκείνος έβαλε το χέρι του στο πιγουνι μου, ακουμπώντας το ελάχιστα. Τα μάτια του κλείδωσαν με τα δικά μου καθώς εγώ προσπάθησα να τον διαβάσω και να προβλέψω τις κινήσεις του.

"Είσαι η πιο άκαρδη γυναίκα που έχω γνωρίσει, μητέρα."

Εκεινος με δύναμη με έσπρωξε στο πάτωμα. Εγώ εμπόδισα την πτώση μου με τον αγκώνα μου. Κοίταξα πάνω για να τον δω να γονατίζει και να με πλησιάζει. Τα μάτια του είχαν κοκκινησει.

"Σε μισώ…" μου ψιθύρισε καθώς ένα δάκρυ κύλησε από τα μάγουλα του.

Για μια στιγμή τον κατάλαβα. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα τον αγκάλιαζα.

Περίμενε, αυτό είναι.

Σωστά.

Το παραμελημένο σπίτι που δείχνει την απουσία ενήλικα… άρα μεγάλωσε μόνος του με μια μητέρα που απουσίαζε συχνά ή δεν νοιαζόταν. Πατέρας δεν θα υπήρχε συχνά στο σπίτι, αν όχι καθολου.

Το νεαρό της ηλικίας που πρέπει να τηρούν τα θύματα του είναι ένδειξη ότι η μητέρα του ήταν νέα όταν υπέστη τα παιδικά του τραύματα. Άρα τον έκανε νέα.

Αυτό προκαλεί σε πολλές μητέρες μίσος επειδή νιώθουν πως ένα παιδί τους στέρησε την μοναδική ευκαιρία τους για μια ελεύθερη ζωή. Θα μπορούσε άραγε η μητέρα του να τον χτυπούσε;

Αν πιστεύει πως είμαι η μητέρα του, τότε νιώθει παραμελημένος, ξεριζωμένος από μια καλύτερη ζωή.

Μακάρι αυτό που σκέφτομαι να πετύχει…

Εγώ άρχισα να πλησιάζω αργά το χέρι μου στο μάγουλο. Εκείνος με δάκρυα στα μάτια, έμεινε ακίνητος και με κοίταξε. Όταν τον άγγιξα, τον ένιωσα να τραβιέται ελάχιστα πριν με αφήσει να τον αγγίξω. Σκούπισα τα δάκρυα του και ύστερα τον πλησίασα. Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, είπα αυτό που πιστεψα πως χρειαζόταν να ακούσει από όλα αυτά τα χρόνια.

"Συγγνώμη."

Εκείνος γουρλωσε τα μάτια και εγώ βρήκα ευκαιρία να τον πλησιάσω ακόμα πιο πολύ.

"Έχεις δίκιο. Έχεις κάθε δίκιο να με μισείς."

Χαμένος στα μάτια μου, δεν μπορούσε να πιστέψει τα συγκεκριμένα λόγια. Πως, στο δικό του μυαλό, άκουγε την μητέρα του να παραδέχεται το λάθος της.

Αν είναι τώρα μια στιγμή που πρέπει να κλάψω, αυτή είναι η καλύτερη στιγμή.

Σκέφτηκα την οικογένεια μου. Την μητέρα μου, που πάντα έχει ένα γλυκό χαμόγελο και βάζει την μαεστρία της σε ότι πιάνει. Την αδερφή μου, που από μικρή κάθε φορά που έρχομαι σπίτι, έρχεται με μια ζωγραφιά στο χέρι και μου δίνει τις πιο δυνατές αγκαλιές. Ο πατέρας μου, που αγαπάω τόσο πολύ και που από μικρή καθόμουν για ώρες να τον κοιτάζω να δουλεύει στο γραφείο του. Την Alisia, ναι, ακόμα και εκείνη, που κάθεται για ώρες να μου μιλά για τις ερωτικές περιπέτειες της και το χάος μέσα στο μυαλό της και με κάνει να ξεχνιέμαι.

Και τέλος, τον Jun. Εκεινον που πίσω από ένα απαθές τοίχος, κρύβει μια ευαίσθητη και πανέμορφη ψυχή. Τον άντρα που θα γυρνούσε όλη την γη για να με προστατέψει.

Όλους αυτούς τους ανθρώπους, αν δεν τα καταφέρω, θα τους χάσω.

Δάκρυα κύλησαν και από τα δικά μου μάτια. Έβαλα και τα δύο μου χέρια γύρω από τον λαιμό του και τον έφερα πιο κοντά μου.

"Όλα αυτά που πέρασες μαζί μου ξέρω πως ήταν ένα μαρτύριο. Δεν ήθελα να το δω, όμως τώρα, βλέποντας πόσο σε πλήγωσα, κατάλαβα τα λάθη μου."

Εκείνος κοίταξε χαμηλά και εγώ τον κοίταξα προσπαθώντας να μην αηδιασω μαζί του.

"Μιλα μου. Μίλησέ μου. Και εγώ θα είμαι εδώ να σε ακούσω. Θα κάνω ότι μου πεις για να επανορθώσω για ότι τράβηξες μαζί μου."

Σωστά. Μίλα μου. Όποιος και αν είσαι, μίλα μου. Σπατάλησε τον πολύτιμο χρόνο μου. Δώσε χρόνο στον Jun να γυρίσει για να με βρει.

"Είμαι… μπερδεμένος. Ξυπνάω κάθε μέρα το πρωί και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Ο...Yugyeom προσπάθησε να με ξεφορτωθεί. Στην αρχή άλλαξε όνομα και σπίτι. Έπειτα θεώρησε ότι αν άλλαζε μαλλιά θα με έδιωχνε. Ξέρεις πως είναι να νιώθεις ξένος από την ίδια σου την οικογένεια και ύστερα από τον ίδιο σου τον εαυτό;"

"Οι αναμνήσεις του Yugyeom ήταν τόσο στοργικές, τόσο διαφορετικές από τις δικές μου. Είχε δύο στοργικους γονείς, μια υποσχόμενη καριέρα και αρκετούς καλούς φίλους…"

Εκείνος πάγωσε για ένα λεπτό. Η σιγή του με ανησύχησε. Και η μετέπειτα συμπεριφορά του, με έκανε να προβληματιστω.

"Ο Yugyeom τα είχε ολα. Όλα όσα εγώ ήθελα." Είπε καθώς μου χάιδεψε το πρόσωπο.

Ναι, τώρα πια είμαι σίγουρη.

Όλο αυτό το ξέσπασμα, τα δάκρυα, ο πόνος, είχε τελειώσει. Ξαναγύρισε πίσω η επικίνδυνη πλευρά του δολοφόνου.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά έντονα, αλλά προσπάθησα να συνεχίσω να δείχνω πως είμαι ήρεμη.

"Όμως ζούσε σε ένα ψέμα. Πίστευε ότι ειχε μια ευκαιρία να ζει σαν φυσιολογικός άνθρωπος για αυτό και διηγούνταν ψεύτικες ιστορίες. Ζούσε μέσα στη φαντασία του."

Εκείνος με κοίταξε βαθιά στα μάτια, τα οποία πια δεν είχαν δάκρυα.

"Ευτυχώς για μένα, εγώ ξέρω πότε με ξεγελούν."

Πριν προλάβω να κάνω κάτι, ένιωσα τα χέρια του να τυλίγουν τον λαιμό μου και να με σφίγγουν δυνατά. Οι ανάσες μου έγιναν κόφτες καθώς τον είδα να με πλησιάζει.

"Μια και μοναδική μου… Ομολογώ πως με ξεγελασες. Όμως ευτυχώς, μπόρεσα να δω πίσω από το ψέμα σου."

Άρχισα να κλοτσαω υστερικά τα πόδια μου καθώς ένιωθα την όραση μου να χάνεται και τις λέξεις του να πνίγονται στο κενό.

"Καλό το θέατρο, όμως για εμένα, είσαι μονάχα ένα υποκατάστατο εκείνης. Της μοιάζεις άλλωστε τόσο πολύ. Μεσαίο ύψος, καστανα μαλλια και μεγάλα μάτια. Μια διαφορά έχετε. Εκείνη μύριζε πάντα λεβάντα. Ήθελε να καλύπτει την μυρωδιά του καπνού από το τσιγάρο της και χρησιμοποιούσε ένα άρωμα λεβάντας" είπε το αγόρι καθώς με κοίταζε να βασανίζομαι.

Το οξυγόνο μου λιγοστευε και άρχισα να ζαλίζομαι.

"Ήρθε η ώρα να συναντήσεις τη Jisoo και τις υπόλοιπες. Και σαν πας στην κόλαση, χαιρετά την μητέρα μου…"

Ήταν αδύνατο πια να πάρω ανάσες. Όσο και αν προσπαθούσα να απελευθερωθω, δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί.

Η όραση μου χάθηκε και μια προς μια, και όλες οι υπόλοιπες αισθήσεις, με τελευταία την ακοή για να ακούσω τα τελευταία του λόγια προς εμένα.

"...γιατί ο παράδεισος χάθηκε και δεν υπάρχει πια."

How i feel:🤡