Μια εβδομάδα.

Μια αποπνικτική εβδομάδα έχει περάσει από τότε που ο Jun έχει τοποθετήσει ενα σωματοφύλακα έξω από τη πόρτα μου και εγώ αναγκάζομαι να μένω καθηλωμένη στον καναπέ μου και να φτιάχνω μικρά ρεπορτάζ.

Σηκώθηκα αργά από το καναπέ μου και τεντωθηκα επειδή η πλάτη μου πονούσε υπερβολικά.

Πλησίασα το ψυγείο της κουζίνας και όταν το άνοιξα αντίκρισα το απόλυτο κενό.

Δεν έχω βγει καθόλου έξω αυτές τις τελευταίες ημέρες οπότε λογικό είναι να αδειάσει.

Αν έβγαινα λίγο για να πάω στο σουπερ μαρκετ δεν νομίζω να παθαινα κάτι.

Πήγα στην είσοδο του σπιτιού μου και αφού φόρεσα τα παπούτσια μου και άρπαξα τη ζακέτα μου, άνοιξα τη πόρτα για να βγω έξω.

"Που πηγαίνεις;" ακούστηκε η φωνή του σωματοφυλακα  που στεκοταν εξω απο τη πορτα και με κοίταξε καχύποπτα

"Θέλω να βγω να πάρω κάτι πράγματα δεν θα αργήσω πολύ" είπα και προσπάθησα να χαμογελάσω

"Δεν γίνεται να σε αφήσω μόνη σου" είπε ο νεαρός άντρας και φόρεσε τα γυαλιά ηλίου του. Τώρα έμοιαζε με εκείνους τους φουσκωτους μπράβους έξω από τα μεγάλα κλάμπ

"Θα έρθω και εγώ" είπε ο άντρας και εγώ χασκογελασα

Νιώθω σαν πρωταγωνίστρια ταινίας αυτή τη στιγμή .

Όλη η προσοχή βρίσκεται πάνω μου.

Και το λατρεύω.

"Αφού επιμένεις" είπα γλυκά και κλείδωσα τη πόρτα του σπιτιού μου

Εξάλλου για λίγη ώρα θα λείπω τι θα μπορούσε να παει στραβά;

"Δεν χρειάζεται να με βοηθήσεις με τις σακούλες θα τις βάλω εγώ μέσα ευχαριστώ" είπα στον σωματοφυλακα και αυτός έγνεψε καταφατικά και πήγε να σταθεί στη συνηθισμένη του μεριά

Έβγαλα τα κλειδιά του σπιτιού από τη τσέπη μου και άνοιξα βιαστικά τη πόρτα.

Άφησα στο πατωμα τις σακούλες και κλείδωσα τη πόρτα της εισόδου.

Ξαφνικά ακούω κάποιον να φτερνιζεται.

Πώς γίνεται αυτό;

Ωχ! Ο δολοφόνος με βρήκε και ήρθε να με σκοτώσει!

Ανοίγω έντρομη το φως μιας και το σπίτι μου ήταν λουσμένο στο σκοτάδι και μπροστά μου είδα τον Minho ξαπλωμένο στον καναπέ.

"ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΕΔΏ;" τσιριξα έντρομη και ακούστηκε η φωνή του σωματoφυλακα μου απέξω

"Alisia έγινε κάτι;" ρώτησε ο σωματοφύλακας  και εγώ απάντησα αρνητικά στην ερώτηση του

"Έκπληξη!" Είπε χαρωπά το αγόρι και μου χαμογέλασε

"Πώς...Πώς μπήκες εδώ;" ρώτησα και πλησίασα το αγόρι

"Χτύπησα τη πόρτα αλλά κατάλαβα ότι δεν ήσουν εδώ οπότε άνοιξα με τα δεύτερα κλειδιά που μου είχες δώσει παλιά" είπε γλυκά ο Minho και έπαιξε με τα καστανοξανθα μαλλια του

"Και γιατί ήρθες εδώ; Φύγε αμέσως" είπα ενοχλημένη και γύρισα στην είσοδο για να πάρω τις τσάντες που είχα αφήσει στο πάτωμα

"Ήρθα επειδή μου έλειψες....Και επειδή ήθελα να πάρω το βρακί μου πίσω" είπε το αγόρι και σηκώθηκε από τον καναπέ

Δεν το έστειλα με την Irene; Τι συνέβη; Νόμιζα πως το είχα δώσει.

Μπορεί να το είχα δώσει και τελικά να ξαναγύρισε

Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγα με τον Minho;

"Μα καλά τι το πολύτιμο έχει αυτό το βρακί και το θες τόσο πολύ" ρώτησα και πήγα τις τσάντες στη κουζίνα

"Είναι το αγαπημένο μου και αυτό που μου ταίριαζει περισσότερο. Επίσης όλες οι κοπέλες ξετρελαινονται όταν το φοράω" είπε περήφανα το αγόρι και εγώ γύρισα τα μάτια μου ενοχλημένη

Φυσικά κάθε αλλοπαρμενη θα ξετρελαινοταν. Ευτυχώς δεν είμαι καμία εύκολη σαν τις άλλες.

"Αλλά γιατί ένας άντρας στέκεται έξω από τη πόρτα σου;" ρώτησε ο Minho καθώς πήγε στο δωμάτιο μου

"Εμπλεκομαι σε μια σοβαρή υπόθεση στη δουλειά και μου έβαλαν ένα προσωρινό σωματοφυλακα" είπα και άνοιξα το ψυγείο για να τοποθετήσω τα προϊόντα που είχα αγοράσει

"Το βρήκα!" Φώναξε χαρωπά το αγόρι και έτρεξε στη κουζίνα κρατώντας στα δεξί του χέρι  το πολύτιμο  εσώρουχο  του

"Τέλεια τώρα που το βρήκες δεν φεύγεις;" είπα και το πρόσωπο του Minho σκοτεινιασε

"Ναι έχεις δίκιο. Δεν υπάρχει λόγος να σε βλέπω πλέον" είπε λυπημένα το αγόρι και εγώ ένιωσα λίγο άσχημα με την αντίδραση του

Αλλά πρέπει να μην έχω επαφές μαζί του.

Όταν είμαι μαζί του η Irene νιώθει άσχημα και προτιμώ να είναι εκείνη χαρούμενη παρα εγώ.

Ήδη της φερομαι χάλια δεν θέλω να την πλήγωσω άλλο.

Την προηγούμενη φορά με είχε πάρει τηλέφωνο και εγώ την έγραψα σχεδόν κανονικά. Τώρα, έχω από τότε να της μιλήσω και μου λείπει.

Γιατί είμαι τόσο χαζή ώρες ώρες;

Συνέχισα να βάζω ανέμελη τα πράγματα στο ψυγείο οταν κατάλαβα κάποιον να βρίσκεται ακριβώς από πίσω μου.

Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Minho να έχει κολλήσει το σώμα του πάνω μου και το όμορφο πρόσωπο του ελαμπε κάτω από το φως της παλιάς μου λάμπας.

Alisia αντιστασου στον πειρασμό.

"Πάνω που πίστευα ότι σου είχα λείψει...Και  εσύ με αγνοείς" είπε και έσυρε γλυκά  με τη φωνή του την τελευταία λέξη

Τον απομάκρυνα λίγο με το χέρι μου και το  χρώμα του πρόσωπό μου  άλλαξε σε πεντακόσιες αποχρώσεις του κόκκινου.

"Minho το ξέρεις ότι δεν πρέπει να βλεπόμαστε. Βρες μια καλή κοπέλα και φτιαξε τη ζωή σου. Είσαι κιόλας δύο χρόνια μικρότερος μου οπότε καλό θα ήταν να βρείς μια συνομιληκη σου" είπα και δάγκωσα μανιωδως το κάτω χείλος μου

"Μα εγώ εσένα θέλω" είπε το αγόρι και πέρασε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου

"Τι έχω επιτέλους και όλοι με θέλετε; Τοσο μοιραία γυναίκα είμαι;" είπα ειρωνικά αλλά το βλέμμα της απόγνωσης ήταν αποτυπωμενο στα μάτια μου

"Μια άχρηστη είμαι που καταστρέφει τα πάντα και το σιχαίνομαι αυτό" ψέλλισα και τα μάτια μου βουρκωσαν

Ο Minho με κοίταξε γλυκά και χάιδεψε το μάγουλο μου.

"Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για τα πάντα. Είσαι υπέροχη έτσι όπως είσαι. Για αυτο μου αρέσεις" ψιθύρισε το αγόρι στο αυτι μου

Τον κοίταξα στα μάτια και του χαμογέλασα απαλά.

Ξέρω ότι αυτό που έχουμε μεταξύ μας δεν είναι αγάπη αλλά εκμετάλλευση.

Όμως και οι δύο μας είμαστε ακριβώς το ίδιο.

Κανείς δεν πληγώνεται.

Απλώς παίρνουμε αυτό που θέλουμε.

Η ανάσα του Minho χτύπησε απαλά το πρόσωπο μου και τα χείλη του έσμιξαν πάνω στα δικά μου.

"Μην ανυσηχεις σήμερα φόρεσα το δεύτερο αγαπημένο βρακί μου" ψιθύρισε το αγόρι και εγώ τον χτύπησα παιχνιδιάρικα στο χέρι

"Δεν γίνεται αυτό!" Φώναξε έντρομος ο άντρας και πέταξε στο πάτωμα το γράμμα που είχε γράψει με τόσο κόπο

Η μια και μοναδική του έχει εξαφανιστεί από τα ίχνη του εδώ και μια εβδομάδα.

Της εχει στειλει αλλά δύο γράμματα αλλά αυτή ποτέ δεν είναι στο σπίτι για να τα παραλάβει.

Έτυχε μια μέρα να μην περάσει από το σπίτι της και εκείνη την ημέρα εκείνη εξαφανίστηκε.

Ο άντρας έβαλε  πίσω από το αυτί του μια τούφα απο τα μαύρα μαλλιά του και κοίταξε προς τη κατεύθυνση του τραπεζιού του.

"Αυτός ο βλάκας φταίει" φώναξε ο άντρας εκνευρισμένος και κοίταξε τα τρεμάμενα χέρια του

Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια του ήταν ξεκάθαροι.

Είχε πλέον κουραστεί να χάνει τον έλεγχο.

Τίποτα στη ζωή του δεν πήγαινε καλά.

Ήταν απεγνωσμένος.

Έπρεπε επειγόντως να βρει τη μια και μοναδική του. Και θα το έκανε.

Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, θα πετύχαινε τον στόχο του.