"Τώρα μας μένει να βρούμε ποιος είναι ο Kim Minkyu" είπα καθώς βγήκαμε από το σπίτι της Hayoon

"Πιστεύεις ότι αυτός είναι...Ο..." προσπάθησε να πει η Irene αλλά τη διέκοψα

"Δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Θα ψάξω στα αρχεία της αστυνομίας και θα βρούμε ποιος είναι, αν και η διαδικασία είναι λίγο γραφειοκρατική και χρονοβόρα. Τέλος πάντων τώρα θα σε αφήσω σπίτι σου και θα συνεχίσω μόνος μου " είπα και έβγαλα ένα πακέτο τσιγάρο από τη τσέπη μου

"Δεν το θυμόμουν ότι σε έλεγαν Junhee. Όταν σε άκουσα να συστήνεσαι στη κυρία σκέφτηκα ότι θα πρέπει να σε φωνάζω Junhee" είπε ξαφνικά η Irene

"Μόνο ένα άνθρωπος με αποκαλεί Junhee" Είπα ψυχρά

Γιατί ενδιαφέρεται η Irene για εμένα; Δεν μπορεί να με αφήσει μόνο μου;

"Αληθεια; Ποιός;" ρώτησε η κοπέλα και διόρθωσε τα γυαλιά τής

"Πολλές ερωτήσεις κάνεις" είπα καθώς επιτέλους φτάσαμε στο μηχανάκι μου

"Νόμιζα ότι δεν είχες κοπέλα " είπε η Irene διστακτικά

"Και όντως δεν έχω " είπα καθώς ανέβηκα στη μηχανή

"Ναι αλλά για να σε φώναζει μόνο αυτό το άτομο Junhee πάει να πει ότι είναι ιδιαίτερο" είπε η Irene καθώς έκατσε και αυτή στη σέλα της μηχανής και πέρασε τα χέρια της γύρω από τη μέση μου

"Ο θείος μου με φώναζει έτσι.  Υποθέτω ότι είναι ξεχωριστός για εμένα...εκείνος με μεγάλωσε επειδή οι γονείς μου έλειπαν συνέχεια από το σπιτι" είπα και άνοιξα τη μηχανή

"Ήταν απασχολημένοι με τη δουλειά τους.Τους έβλεπα μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα...Για αυτο δεν θέλω να κάνω οικογένεια . Γιατί ξέρω ότι θα ειμαι ένας απαίσιος γονιός" είπα και ξεκίνησα να οδηγώ

"Επειδή οι γονείς σου δεν σου φέρθηκαν καλά δεν πάει να πει ότι εσύ θα είσαι κακος πατέρας.  Αντιθέτως πιστεύω ότι θα είσαι πολύ καλός. Μπορεί να μην θες να το δείχνεις αλλά από όταν σε γνώρισα έχω παρατηρήσει ότι προσηλωνεσαι με την υπόθεση που αναλαμβάνεις και θες να προστατεύεις τους άλλους" είπε η Irene γλυκά καθώς έσφιξε τα χέρια της

"Δεν με ξέρεις αρκετά καλά" είπα καθώς συγκεντρώθηκα στο δρόμο

Δεν ξέρει ποιος είμαι .

Ειμαι ένας τιποτενιος που δεν του αξίζει αγάπη.

Η υπόλοιπη διαδρομή κύλησε άβολα και εγώ απλώς σκεφτόμουν όλα τα νέα στοιχεία που μου δόθηκαν.

Η περιγραφή που μου έδωσε η γυναίκα ταίριαζει με τη περιγραφή του Chan. Όμως το γεγονός ότι ο άντρας αλλάζει χρώμα μαλλιών ίσως είναι παραπλανητικό.

"Jun- Junhee γιατί έγινες αστυνόμος;" ρώτησε ξαφνικά η Irene καθώς ξεφυσηξα

"Δεν είμαι υποχρεωμένος να σου απαντήσω " είπα ψυχρά και η Irene με χτύπησε με το χέρι της

"Πιστεύω ότι το επάγγελμα που επιλέγουμε αντικατοπτρίζει τη προσωπικότητα μας. Για παράδειγμα η Alisia είναι δημοσιογράφος γιατί της αρεσει να μαθαίνει για τους άλλους και χώνει τη μύτη της παντού. Ο φίλος μου o Minho δουλεύει σε τράπεζα γιατί του αρέσει η οργάνωση και είναι ορθολογιστής.  Εσύ γιατί επέλεξες να γίνεις αστυνομικός;" ρώτησε η Irene

"Ο θείος μου είναι ιδιωτικός ντετεκτιβ και επειδή περνούσα το περισσότερο χρόνο μου μαζί του ας πούμε ότι ήθελα και εγώ να βρίσκω την αλήθεια και να αποδίδω δικαιοσύνη" είπα και η Irene στερεωσε-παλι- το κεφάλι της στον ώμο μου

"Αυτό ακούγεται ωραίο" είπε γλυκά η κοπέλα και εγώ χαμογέλασα

"Εσύ;" Την ρώτησα "Γιατί θέλεις να γίνεις δικηγόρος;"

"Για τους ίδιους λόγους που είσαι εσύ αστυνομικός. Να υπερασπίζομαι το δίκαιο και να ψάχνω την αλήθεια." Απάντησε εκείνη.

"Και αν ο πελάτης σου είναι ένοχος και εσυ το γνωρίζεις αλλά εκείνος δεν το παραδέχεται; Τότε τι θα κάνεις;" Ρώτησα μια ερώτηση την οποία είχα απορία για πολλά χρόνια.

"Δουλειά μου είναι να πιστεύω τον πελάτη μου. Όμως εάν ο ίδιος είναι ένοχος σε ένα έγκλημα και δεν το παραδέχεται ή το παραδεχτεί και θέλει να τον βγάλω αθώο, δεν θα το κάνω. Γιατί έτσι είναι το δίκαιο. Θα προσπαθήσω, αλλά όχι για να αθωωθεί, αλλά για να πάρει αυτό που του αξίζει "

Ένιωσα ένα βάρος στην καρδιά μου και έτσι, σταμάτησα την μηχανή στην άκρη του δρόμου. Από τον καθρέφτη είδα την Irene να με κοιτά περίεργα.

"Ακόμα και αν η καριέρα σου κινδυνεύει εάν χάσεις αυτή την υπόθεση;" Την ρώτησα, νιωθοντας ένα βάρος στην καρδιά μου.

Εκείνη τότε χαμογέλασε. Με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη και τα μάτια μας κλείδωσαν. Η καρδιά μου ήταν έτοιμη να σπάσει. Ήμουν σίγουρος πως εάν την κοίταζα μεσα στα μάτια της και όχι μέσα από έναν καθρέφτη, θα είχα πεθάνει από το άγχος.

"Ναι. Αλλά πολλές φορές δυστυχώς δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να ακούσουμε κάποιον ανώτερο, έτσι δεν είναι;"

Μα πως το είχε καταλάβει; Πως είχε βρει πως η σύλληψη του Chan ήταν αποτέλεσμα του αφεντικού μου;

"Εσύ τι θα έκανες;" Την ρώτησα.

"Εξαρτάται. Τι θα έκανα εγώ σαν Irene ή σαν Jun;"

"Και τα δύο."

Εκείνη κάθισε για λίγο και σκέφτηκε, ένιωθα πως πέρασε ένας αιώνας μέχρι να απαντήσει. "Σαν Irene, θα έκανα αυτό που είναι σωστό, ακόμα και αν μου κόστιζε την δουλειά μου."

"Και σαν Jun;" Την ρώτησα.

"Θα έβαζα ποντικοφάρμακο στον καφέ του αφεντικού μου." Αστειευτηκε και γελάσαμε ταυτοχρονα. Το χαμόγελο της ήταν υπέροχο και έλαμπε στον καθρέφτη.

Ίσως η γριούλα να είχε δίκιο. Ίσως να ταιριάζαμε μαζί.

Εκείνη μου χτύπησε τον ώμο παιχνιδιάρικα. "Άντε ξεκινά! Κρυώνω και νυστάζω και έχω σχολή αύριο!"

Εγώ ξεφυσηξα ενοχλημένος και εκείνη χασκογέλασε. "Καλά πριγκίπισσα. Ότι πεις."

Εκείνη χαμογέλασε και ύστερα έβαλε ξανά το κεφάλι της στον ώμο μου.

Πλέον ειμαι σίγουρος ότι αυτή η διαδρομή είναι η καλύτερη που είχα ποτέ.

Όμως τελείωσε γρήγορα.

"Εδώ μένεις έτσι δεν είναι;" ρώτησα και έδειξα το σπίτι της Irene

"Ναι, σε ευχαριστώ που με έφερες σπίτι  και γενικά που με ανέχτηκες.  Συγγνώμη που έγινα ενοχλητική " είπε ντροπαλά η κοπέλα

"Δεν είσαι ενοχλητική" είπα και χαμογέλασα ειλικρινά

"Είσαι πιο ωραίος όταν χαμογελάς. Αλλά συνέχεια γκρινιάζεις  " είπε η Irene και μου βαρεσε ελαφρά το χέρι

"Πρέπει να φύγω" είπα όμως δεν ήθελα να φύγω

Τότε το τηλέφωνο μου χτύπησε. 

Ήταν ο Lee.

Γιατί τηλεφωνεί τόσο ξαφνικά;

"Ωχ μήπως είναι από τη δουλειά και σε καθυστέρησα" είπε ανήσυχη η Irene

"Όχι, ο θείος μου είναι.  Υποθέτω ότι πρέπει να φύγω. Τα λέμε Irene" Είπα και η κοπέλα με χαιρέτησε καθώς απομακρύνθηκε

Τώρα πρέπει να δω γιατί με κάλεσε  ο Lee.

Οι φωτεινές αχτίδες του ήλιου λαμπυριζαν και ένα απαλό αεράκι φυσούσε.

Η νεαρή κοπέλα βγήκε ενθουσιασμένη από το κομμωτήριο και ανεμισε γεμάτη αυτοπεποίθηση τα -πλεον- κοντά μαλλιά της.

Μπροστά από τη πόρτα του κομμωτηρίου την περίμενε ένα όμορφο, Ψηλό αγόρι που θύμιζε μοντέλο περιοδικού.

"Δείχνεις πανέμορφη Seungyeon" είπε το αγόρι και έβγαλε τα μεγάλα γυαλιά ηλίου που φορουσε

"Το κόκκινο σου ταίριαζει απόλυτα" είπε το καστανομαλλικο αγόρι και ανακάτεψε παιχνιδιάρικα τα  κοκκινα μαλλιά της κοπέλας του

"Δεν το πιστεύω ότι έκανα μια τόσο μεγάλη αλλαγή. Αλλά το τελευταίο καιρό ένιωθα...περίεργα. Ήταν λες και έπρεπε να αλλάξω τα μαλλιά μου " είπε η Seungyeon και κοίταξε προβληματισμενη το αγόρι

"Εγώ θα σε προστατέψω Seung ότι και αν γίνει οπότε δεν χρειάζεται να ξεσπάς συνέχεια στα μαλλιά σου" είπε το αγόρι και η κοπέλα τον αγκάλιασε γλυκά

Όμως οι ανυσηχιες της Seungyeon δεν ήταν αβάσιμες.

Όντως κινδυνευε. 

Πίσω από τη γωνία του κομμωτηρίου κρυβόταν ο 'θαυμαστής' της και την παρατηρουσε.

Σήμερα σχεδίαζε να της δώσει και το πρώτο της γράμμα. 

Είχαν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που την είδε για πρώτη φορά και σήμερα ήταν η κατάλληλη ημέρα για να της παραδώσει το γράμμα που είχε γράψει με τόση μαεστρία.

Ανυπομονούσε τόσο πολύ για να δει το φόβο στο όμορφο της πρόσωπο.

Και αυτή τόλμησε να βάψει και να κουρεψει τα μαλλιά της .

Το σχέδιο του καταστράφηκε!

Ο άντρας κοιτούσε εξαγριωμένος την Seungyeon που περπατούσε ανέμελη με το αγόρι της και το βλέμμα του είχε καρφωθεί στα απαίσια-κατα τη γνώμη του- κόκκινα ,κοντά μαλλιά της.

"Τα...τα κατέστρεψε όλα! Εκείνη  δεν θα έκανε ποτέ έτσι τα μαλλιά της!" Σκέφτηκε ο άντρας και η καρδιά του άρχισε να πονάει

Ήταν η πρώτη φορά που κάποια άλλαζε τα μαλλιά της.

"Το...το σχεδιο μου" σκέφτηκε ο αντρας και κοίταξε εξοργισμένος την Seungyeon

"Τώρα έγινε άχρηστη" ψιθύρισε ο άντρας και απογοητευμένος κοίταξε στο πάτωμα

Τι αδικία!

Το μόνο που ζήτησε ήταν να βρει τη μια και μοναδική.

Ο άντρας φόρεσε τη κουκούλα του και τα γυαλιά ηλίου του και ήταν έτοιμος να βγει από το σοκάκι ώσπου άκουσε δύο γυναίκειες φωνές. 

"Alisia σταμάτα να είσαι υπερβολική. Ο Yugyeom θα είναι καλά.  Δεν χρειάζεται να πάμε πάλι  σπίτι του" είπε η μία κοπέλα

Ο άντρας έβγαλε λίγο το κεφάλι του έξω για να κοιταξει και παρατήρησε τις δύο φίλες.

Η μια είχε γλυκα χαρακτηριστικά : αμυγδωλατα μάτια, κερασενια χείλη σχεδόν αγγελικό προσωπο αλλά τα μαλλιά της ήταν καστανοξανθα.

Και τότε την είδε.

Την μια και μοναδική του.

Την κοπέλα με τα μακριά, σκούρα μαλλιά και τα μαύρα μάτια που γυάλιζαν στον ήλιο.

Τα γυαλιά που φορούσε ήταν μια λεπτομέρεια, που όμως μπορούσε να αφαιρεθεί.  

"Η μοίρα ίσως ήθελε να τη συναντήσω. Τωρα ξερω σε ποια θα δωσω το γραμμα μου!" σκέφτηκε ο άντρας

"Μην μου φωνάζεις γιατί και εγώ θα έπρεπε να σου την πω επειδή έφυγες μόνη σου με τον Jun. Πολύ κολητσιδα του έχεις γίνει Irene" είπε η καστανοξανθη κοπέλα

Irene...

"Irene ειναι το όνομα της μιας και μοναδικής μου!" Είπε ψιθυριστά ο άντρας και χαμογέλασε