Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω δημοσιογράφος.

Η αδρεναλίνη, η αίσθηση του κινδύνου, η συνεχής αναζήτηση, πάντα με συνάρπαζε και με έκανε να ψάχνω για περισσότερο.

Ποιος να το έλεγε ότι τα πράγματα δεν θα πήγαιναν όπως τα είχα σχεδιάσει στο μυαλό μου και ότι θα κατέληγα να μισήσω τη δουλειά μου τόσο όσο ο άντρας απέναντι μου.

"Τι κάνεις εδώ;" Με ρώτησε ο άντρας κουρασμένα. "Δεν σου είπα να μην ξανάρθεις; Πραγματικά εσείς οι δημοσιογράφοι δεν σέβεστε καθόλου!" Φωναξε εκείνος και εγω τον κοίταξα γλυκά πριν απαντήσω.

"Ζητώ συγγνώμη αλλά θέλω πολύ να αναλάβω την υπόθεση της κόρης σας και μια κατάθεση σας θα-" Προσπάθησα να πω καθώς έβαλα μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου.

"ΠΡΙΝ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΧΑΣΑ ΤΗ ΚΟΡΗ ΜΟΥ! Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω μαζί σας! Φύγετε τωρα απο την οικία μου" με διέκοψε ο άντρας καθώς ύψωσε τη φωνή του.

Με αργά βήματα απομακρύνθηκα από τη πόρτα και έφυγα γρήγορα ντροπιασμένη. Εκείνος έκλεισε την πόρτα ρίχνοντας μου ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα. Ίσως ήταν λάθος που πήγα…  σκέφτηκα.

Από τα μαύρα κάγκελα στο τέλος του μικρού κήπου ξεχώρισα το κόκκινο αμάξι της Irene που με περίμενε. Έσφυξα το λουρί της τσάντας γύρω από τον ώμο μου με το ένα χέρι και με το άλλο άνοιξα την καγκελόπορτα. Η Irene με είδε και έβαλε μπρος το αμάξι.

"Ας το αποχαιρετήσω από τώρα το αποκλειστικό..." είπα παραπονεμένα καθώς μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο της φίλης μου.

"Πάλι η Doyeon θα αναλάβει αυτή την υπόθεση και εγώ θα συνεχίσω να παίρνω συνεντεύξεις από γιαγιούλες που κάνουν παράπονα για τις συντάξεις τους."  συνέχισα καθώς η Irene χαμογέλασε.

"Τόσο χάλια πήγε;" Ρώτησε και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. "Τουλάχιστον δεν θα καταλήξεις να λες τον καιρό όπως η Dahyun!" είπε η Irene καθώς τη κοίταξα  στα μάτια ενοχλημένη

"Όλα στη ζωή μου πάνε σκατά. Μου τελείωσαν τα χρήματα και δεν θέλω να ζητήσω πάλι από τους γονείς μου, ο Jeonghan θέλει να με χωρίσει και κανείς δεν θέλει να του πάρω συνέντευξη." είπα καθώς πήρα βαθιές ανάσες.

"Alisia...." ψέλλισε η Irene καθώς ξεκίνησε να οδηγεί.

"Στη ζωή μας τίποτα δεν μας έρχεται εύκολα. Αντί να βλέπεις τις δυσκολίες, δες τα θετικά. Έχεις δύο υποστηρικτικους γονείς που όταν τους ζητήσεις χρήματα θα σε βοηθήσουν, έχεις τον Jeonghan που είναι ένα υπέροχος σύντροφος και απλώς περνάτε μια φάση και έχεις δουλειά." είπε η Irene καθως έφτιαξε τα γυαλιά της.

"Έχεις δίκιο...Θα προσπαθήσω περισσότερο " είπα αδύναμα καθώς κοίταξα το κινητό μου.

"Και γιατί θέλει ο Jeonghan να σε χωρίσει;" ρώτησε η Irene καθώς ξεροκατάπια αδύναμα.

"Απλώς πιστεύει ότι τον απατάω με τον Minho" μουρμούρισα γρήγορα.

"Μη μου πεις ότι πάλι-" αποκρίθηκε διστακτικά η Irene.

"Μια φορά έγινε αλλά είπα στον Minho να μην με ξαναδεί" παραδέχτηκα

"Σταμάτα να κάνεις βλακειες και ξεκαθάρισε τα συναισθήματα σου! Αν γουστάρεις τον Minho τότε χώρισε με τον Jeonghan.  Δεν γίνεται να τους έχεις και τους δύο."

"Αχ με έπιασε ένας πονοκέφαλος. Μήπως γίνεται να πάμε  καπου να φάμε;" ρώτησα γλυκά για να αλλάξω το θέμα.

Η Irene ξεφυσηξε. Κατάλαβε πως ήθελα να αποφύγω το θέμα. "Δεν είσαι μικρό παιδί. Δεν μπορείς πλέον να αποφεύγεις τις ευθύνες σου." απάντησε δηκτικά η φίλη μου καθώς σκέφτηκα πόσο τέλεια θα ήταν να μου ήμουν για πάντα παιδί.

Χωρίς ευθύνες και άγχος.

Αλλά δυστυχώς δεν έχει βρεθεί ακόμα το ελιξίριο της νεότητας.

"Σας ευχαριστούμε πολύ για το φαγητό!" Είπε ευγενικά η Irene καθώς πλήρωσε τον λογαριασμό. Ένιωσα τύψεις που δεν μπορούσαμε έστω να μοιραστούμε τα έξοδα, όμως δυστυχώς, δεν είχα χρήματα ούτε για τσίχλες.

Η ταμίας χαμογέλασε γλυκά και της έδωσε τα ρέστα, ρωτώντας την εάν της άρεσαν αυτά που έφαγε. Εγώ καθόμουν άβολα και παρατηρούσα την μικρή συζήτηση τους.

"Ήταν υπέροχο! Το kimbap μου ήταν από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει και η φίλη μου πήρε τρία πιάτα χοιρινό!" Είπε έκπληκτη και η ταμίας χασκογέλασε.

"Εάν ξανάρθετε, να δοκιμάσετε και από τα burger μας! Ξεκινήσαμε να τα φτιάχνουμε μόλις τώρα και είναι από τα πιο νόστιμα πιάτα! Θα με θυμηθείτε!"

Η Irene της έκλεισε το μάτι και έβαλε τα ρέστα στο πορτοφόλι της. "Να είστε σίγουρη!"

Μα καλά, που την έβρισκε τόση αυτοπεποίθηση να μιλάει σε ξένους;

"Καλό σας βράδυ!" Είπε η Irene και η ταμίας μας χαιρέτησε. Εγώ απλά χαμογέλασα ντροπαλά πριν ακολουθήσω την φίλη μου προς την εξώπορτα.

"Εγώ ακόμα είμαι έκπληκτη που έφαγες τρία πιάτα από χοιρινό" είπε η Irene καθώς βγήκαμε από το εστιατόριο και περπατήσαμε στο σκοτεινό σοκάκι.

"Όταν αγχώνομαι πεινάω " είπα ένοχα καθως κοίταξα χαμηλά. Εκείνη χαμογέλασε, κάνοντας το πρόσωπο της να φωτίσει.

Είχε άλλωστε πανέμορφα χαρακτηριστικά που αναδείκνυαν κάθε της εκφραση. Με χαμογελαστα μάτια πίσω από τα λεπτά στρογγυλά γυαλιά της και λεπτά ροζ χείλη, ήταν αδύνατο να μην καταλάβεις πως ένιωθε. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια απλή ματιά. Και αυτή την στιγμή, δεν φαινόταν και πολύ χαρούμενη, αντίθετα, εδειχνε ενοχλημένη.

"Κάτι μου μυρίζει πολύ περίεργα." παραπονέθηκε η Irene καθως κούναγε νευρικά το κεφάλι της.

Το κρύο αεράκι φύσηξε προς εμάς και τότε συνειδητοποίησα την δυσοσμία για την οποία μιλούσε. Περίεργη, κοίταξα γύρω για να δω από πού προέρχεται, για να δω έναν κάδο γεμάτο σκουπίδια.

"Περνάμε δίπλα από κάδο σκουπιδιών λογικό είναι να βρωμάει." είπα καθώς γέλασα.

"Όχι Alisia είναι πολύ περίεργη μυρωδιά." είπε η Irene καθως σταμάτησε να περπατά. Πήγε προς τον κάδο και άρχισε να ρίχνει προσεκτικές ματιές.

Μπροστά από το κάδο βρισκόταν μια τεράστια μισό- σκισμένη σακούλα απορριμάτων.

Η Irene προεκτεινε το χέρι της για να ανοιξει τη σακούλα από την οποία φαινόταν να προέρχεται η μυρωδιά. "Πας καλά;" Την ρώτησα. "Μην πιάσεις τα σκουπίδια!"

Εκείνη όμως δεν με άκουσε. Ακούμπησε με την άκρη των δακτύλων της το σκισιμο και το άνοιξε. Τότε, εκείνη έκανε γρήγορα βήματα πίσω, έχοντας ένα βλέμμα φόβου.

"Τι έγινε;" Την ρώτησα. Εκείνη δεν είχε το κουράγιο να απαντήσει. Τα μάτια της ήταν κολλημένα στην σακούλα και το πρόσωπο της παγωμένο.

Γύρισα λοιπόν και πλησίασα την σακούλα, προσπαθώντας να αγνοήσω την έντονη μυρωδιά.

Κοιτώντας ανάμεσα από το σκισιμο, είδα να προβάλλει το κεφάλι μιας κοπέλας, με της λευκή επιδερμίδα να είναι καλυμμένη από κατακόκκινο αίμα.

Έκανα γρήγορα βήματα προς τα πίσω και βρεθηκα πλάι στην Irene. Άρχισα να ζαλίζομαι και αφού πρώτα η Irene τσιριξε έπειτα έκανε εμετό.

Όταν συνήλθε, είπε αυτό που και οι δύο σκεφτόμασταν αλλά καμία μέχρι τώρα δεν είχε βρει το κουράγιο να πει.

"Alisia...νομίζω ότι είναι νεκρή"