Carter

Het was alsof ik naar boven schoot in een donkere ruimte zonder muren of plafond. Ik was er maar enkele seconden en belandde meteen weer in de kelder.
'Wat heb je gezien? Voelde je iets? Zag je een geest?' vroeg Phoebe direct.
'Alles wat ik zag, was zwart om me heen. Voor de rest is er niks gebeurd.'
'Niks gebeurd? Echt wel, ik voelde dat je ergens anders was. Laten we het nog eens proberen!'
'Nee, liever niet. Ik wil eigenlijk gewoon naar huis.'
'Toe nou, Carter. De tweede keer ben je al voorbereid en dan lukt het vast beter.'
'Nee. Ookal zag ik niks, het was niet bepaald aangenaam. Ik kreeg zo'n schok alsof ik uit de lucht viel.'
'Zo erg kan het toch niet zijn. Doe het eens bij mij.'
'Gaat niet gebeuren, vergeet het maar.'
'Ik weet je nog wel te overtuigen.'
Ik stond op en klopte mijn handen af. 'Tot morgen, Pheebs.'
'Ga je al weg? Oké, zie je op school.'

Thuis aangekomen, stond mijn vader een koffie te drinken in de keuken.
'Ben je bij Phoebe geweest? Ik mag hopen dat jullie geen demon opgeroepen hebben, gezien het uur van de dag.'
'Nee hoor, pap. Maak je geen zorgen, de demonen waren nog niet wakker.'
Hij lachte en klopte op mijn rug.
'Hoe gaat het met je onderzoek?' vroeg ik. Mijn vader is gespecialiseerd in oude handschriften te ontleden. Hij werkt vaak door tot diep in de nacht zodat hij dan in alle rust kan nadenken. Dat is ook de reden waarom we zo'n duur koffiezetapparaat hebben. Je wilt niet weten hoeveel kopjes koffie er door hem gezet worden.
'Het loopt op rolletjes', zegt hij gebarend naar de rollen papier in zijn werkkamer. De deur is van glas gemaakt, dus je kunt er zo binnenkijken.
'Goeie, pap. Hey, als je even tijd hebt, kun je me dan met iets helpen?' Ik bedacht opeens dat hij de titel van ons bezweringenboek misschien wel kon ontcijferen.
'Zeker. Raad ik het juist als het over een oud opschrift gaat?'
'Inderdaad. Het ligt nog bij Phoebe, maar ik zal het morgen meebrengen.'
'Oké, ik maar wel wat tijd vrij.'
'Bedankt, slaapwel hé.'
'Als ik er nog toe kom. Slaapwel, Carter.'