Carter

Aangezien dit een acceptabel uur was om thuis te komen, reden we naar mijn huis. Mijn vader was zoals gewoonlijk op een abnormale dosis cafeïne zijn werk aan het doornemen in zijn kantoor en stak even zijn hand op.
De posters in mijn kamer zijn tweedehands om sfeerscheppende redenen. Die van Nirvana is mijn favoriet. En dan bedoel ik niet die smiley met de uitstekende tong, maar een oude aankondingsposter voor hun concert. Eentje van Yungblud kon ik niet tweedehands kopen, want hij is natuurlijk een nieuwe artiest. Daarom heb ik hem online besteld en prijkt hij boven mijn bureau. Ik hou echt van muziek, ik weet niet hou ik zou moeten leven als ik plots doof zou worden. Waar ik eigenlijk op moet letten, aangezien ik de volumeknop veel te hoog zet.

'Die schijnheilige man bonjourde ons zomaar buiten, maar gelukkig heeft hij ons toch veel verteld', zei Phoebe.
'Ja, waarom deed hij dat eigenlijk?' vroeg ik me af.
'Misschien om ons het gevoel te geven dat hij ons geholpen heeft.
We weten in ieder geval dat hij, Eri en Luke de auteurs zijn. Zou de man van de rommelmarkt Luke zijn?'
'Dat zou wel erg toevallig zijn. Allebei hun boek weggeven? Die man zei dat hij het op zijn zolder gevonden had, weet je nog? Ofwel loog hij, ofwel...'
'Is hij dement? Die drie zijn de jongste niet meer.'
'Als ze er alledrie nog zijn.'
Phoebe ging omgekeerd op mijn bed liggen, met haar voeten omhoog. Ik zat op de grond met het tapijt te frunniken.
'We weten totaal niet wie die Eri is', zei ik.
'Ik stel voor dat we de rommelmarktman proberen op te sporen. Als hij Luke is, is hij ons enige aanknoopingspunt.'
Haar gsm maakte een geluidje. Ze keek op het scherm en sprong dan op.
'Ik moet naar huis. Mijn moeder heeft... me nodig. Zeg het me als je nog eens springt.'
Ze verdween door de deur. Ik hoorde de voordeur dichtkloppen en zat alleen op de grond. Dit gebeurde wel vaker. Ik wist zeker dat er iets aan de hand was bij haar thuis, maar ze liet er nooit iets over los. De enige keer dat ik er naar wou vragen, werd ze boos en liep ze van me weg. Ze weet dat ze altijd met me kan praten, maar vaak doet ze het niet.

Ik ging achter mijn bureau zitten en checkte mijn gsm. Een paar berichtjes van Charlotte.
Charlotte.xoxo
Hey Carter :)
Opeens verdwenen 's middags?
Voelde je je niet lekker? :(
Ik kan je altijd je huiswerk komen brengen!
<3

Alsof mijn boeken niet gewoon in mijn kluisje zitten. Charlotte is best een aardig meisje, maar haar veelvuldige gebruik van smileys geeft me soms de kriebels. Het hele jaar door klampt ze me overal aan en probeert ze me te versieren. Phoebe zegt wel dat ik het niet eens zou opmerken als ze al onze leerkrachten door zombies zouden vervangen, maar ik merk heus wel dat Charlotte me bijna met hartoogjes aankijkt als ik haar blik toevallig vang. Toch is ze niet de zielige nerd die in de middag haar lunch in de toiletten opeet (ik oordeel niet, ik spreek uit ervaring), maar populair is ze ook zeker niet. Ze heeft schattige kuiltjes in haar wangen en haar haar is vol blond, maar mijn type is ze niet.
Ik weet niet eens wat mijn type is.

De deur van mijn zus is gesloten, maar ik doe toch open. Dat resulteert in het snauwen over mijn ongemanierdheid en ik reageer erop door haar laptop dicht te klappen.
'Carter, hou op! Je weet toch dat ik morgen mijn examen psychologie moet afleggen en ik zit al achterop mijn schema, wat ik sowieso al niet had, waarbij het niet handig is dat mijn kleine broertje me komt lastigvallen.' Ze legde haar hoofd in haar handen en zuchtte.
'Wat heb ik me ook in mijn hoofd gehaald. Mama verwacht de hoogste wonderen nu ik haar eindelijk overtuigde dat ik geen medische carrière zou navolgen en het enige wat ze zal krijgen is een binnenkort zesentwintigjarige die nog thuis woont, zonder diploma.'
Oh, moet ik nou weer de druppel zijn die de emmer doet overlopen.
'Maddy, rustig nou. Ten eerste: je gaat niet falen, iedereen heeft wel eens een mental breakdown tijdens het studeren en ten tweede: mama zou alleen maar blij zijn dat haar enige dochter nog thuis blijft wonen, aangezien ze haar tienerzoon al heel erg beu is.'
Zelfs na mijn bemoedigende woorden verroerde ze zich niet, dus probeerde ik haar op te vrolijken met het enige redmiddel.
'Kom, we gaan Peccachino ijs halen. Ik trakteer.'
Ze keek zijdelings op en prevelde: 'Maar ik heb nog zoveel te doen en er is zo weinig tijd.'
Gek genoeg dacht ik aan de zwarte ruimte en hoe handig het zou zijn als ze daar kon studeren, want dan had ze zeker genoeg tijd. Meteen daarna dacht ik dat het leven op aarde nog steeds verder zou gaan en ze haar examen zou missen.
'Het is beter om je gedachten even te verzetten. Na je – als je het soms vergeten was- absolute lievelingsijs, kun je niet anders dan je beter voelen.'
Die gedachte klaarde haar op. Vroeger, voor ze iets van calorieën en suikers wist, at ze hele potten op. Alleen als er een reden was om een hele pot ijs op te eten, natuurlijk.
Ze stond op en rechtte haar schouders. 'Ik rijd wel.'

Phoebe

Mam
Kom via achterdeur

Ik was bang voor de volgende keer dat het zou gebeuren. En nu was het weer zo. Het liefst was ik bij Carter gebleven, maar mijn moeder had me nodig.
Dus zette ik mijn fiets tegen de zijkant van ons huis en ging ik via de afgeblakerde achterdeur binnen. Zo kwam ik in de garage, die zo vol lag met rommel dat een kat haar jongen niet zou terugvinden, en opende ik de deur naar de keuken. Daar zag ik de gebroken fles liggen en wist ik al hoe laat het was.

De trap naar boven kun je via een deur in de keuken bereiken, wat handig was om 's nachts stiekem wat snacks te halen, maar helaas ook handig voor situaties zoals deze. Situaties waar mijn vader dronken op de zetel ligt na een flinke rammel aan mijn moeder gegeven te hebben.

Ik klopte zachtjesaan op mijn moeders deur.
'Mam?'
Ik hoorde gesnuif en ik deed de deur open.
Ze had een blauw oog en een paar schrammen, waarschijnlijk van de fles. Ze had haar wonden al verzorgd, maar de morele schade was er nog. En blijft altijd.
Ik ging bij haar op bed zitten en sloeg mijn arm om haar heen.
Het was niet altijd zoals dit, weet je. Het begon na de dood van Dewi. En altijd op een donderdag.