Carter

Phoebe maakte zich na een tijdje van me los en opende haar schrift op een lege pagina.
'Schrijf maar op wat je ziet', zei ze.
Ik twijfelde of ik iets over Dewi moest vragen. Ze zou er wel over praten als ze er zelf zin in heeft.
Ik schetste de indeling van het boek. De eerste beschreven pagina was rechts van de kaft, die helemaal zwart was. Als ik dat blad omdraaide, kwam ik bij de bladzijde met de spreuk die we al kenden: 'Desit temporem, per caligationem et luminem. Avocio!' Op de bladzijde ernaast stond de tekening van de neerliggende man. Die probeerde ik na te tekenen, wat Phoebe aan het lachen maakte.
'Is dat een stervend paard?' schaterde ze.
'Nee, het is de liggende man, weet je nog?'
Op de volgende bladzijde stond een nieuwe spreuk! Die luidde: 'Aperi ianuarum cella, mutatis mutati sunt.'
'Waarvoor zou die dienen?' vroeg Phoebe zich af.
'Ik weet het niet, maar kijk eens naar de volgorde van de tekeningen. In ons boek stonden ze door elkaar, maar hier staat die van de liggende man naast de eerste spreuk en die van de deuren in de zwarte ruimte naast deze spreuk', zei ik terwijl ik de tweede tekening schetste.
'Waar staat de derde tekening dan? Is er nog een spreuk?'
Ik sloeg het blad om, maar daar stond alleen de laatste tekening.
'Nee, die staat alleen.'
Phoebe nam het schrift in haar handen en bekeek de nieuwe spreuk. 'Januari,' zei ze,' komt van de Romeinse god Ianus, die twee gezichten heeft. Hij is de god van de doorgangen, van het openen en het sluiten. Januari sluit namelijk het oude jaar en opent het nieuwe. Zo heb ik altijd kunnen onthouden dat 'ianua' deur betekent in het Latijn. Ik denk dat dit de bezwering is die de deuren naar het tijdreizen zal openen voor ons.'
'De deuren op de tekening?'
'Precies die.'
'Maar dan zijn de deuren toch open voor Atlas, aangezien hij dit deel al had?'
'Zou hij dan niet gewoon door een van die deuren kunnen en niet opgesloten zitten? We weten natuurlijk niet zeker hoe dit werkt, maar ik denk dat hij ook alleen maar de eerste spreuk gebruikt heeft. Weet je eigenlijk of hij ze wel ziet?'
'Ik heb nog geen tijd gehad voor een gesprek over tijdreizen met hem.'
Phoebe checkte de tijd op haar gsm. 'Nog een uur voordat we naar huis kunnen. Perfect. Genoeg tijd om te oefenen om zelf die zwarte ruimte te bereiken.'
Ik keek haar verbaasd aan. 'Weet jij dan hoe dat moet? We moeten toch gewoon de spreuk gebruiken?'
'Carter, je springt op willekeurige momenten. Ik weet zeker dat je dit ook gecontroleerd kan doen. We moeten gewoon een verband vinden.'
'De laatste twee keren greep hij mijn arm vast en zo kon ik daar blijven. Het is niet alsof ik zijn arm even kan tevoorschijn toveren.'
'Probeer je de ruimte voor te stellen.'
'De ruimte? Dat heeft er toch niks mee te maken.'
'Juist wel. Denk even mee, een zwarte leegte, geen zwaartekracht en vol geheimen. Beeld je nu Atlas in, stel je voor hoe hij er uitziet. Wat voelde je toen je er was? Probeer je het zo levendig voor te stellen dat je er praktisch al bent. Zeg dan de spreuk in gedachten op.'
Ik sloot mijn ogen en verdween in mijn gedachten. Ik kon me niet concentreren. De wind waaide mijn haar steeds op en in de verte tjilpten vogels. Een sirene verstoorde de warme zomerlucht. Ik voelde de schommels bewegen en Phoebes ogen in me porren.
'Het lukt me niet. Er is overal afleiding.'
'Ik heb een idee, kom.' Ze stond op en liep naar het speeltuig. Om van het ene torentje naar het andere te kruipen, was er een houten buis voorzien die gemaakt was op kinderformaat en waarin ik echt niet wou vast komen te zitten. Phoebe ging er op zitten en wees er naar. 'Hier zul je rust hebben.'
'Nee, daar pas ik toch niet in.'
Demonstratief klom ze er in. 'Tuurlijk wel, er is plaats zat.'
'Jij bent twee koppen kleiner dan ik.'
'Dat is niet waar! Ik kom ténminste tot aan je schouders.'
Ik zuchtte. 'Vooruit dan.' Phoebe gleed er uit en ging aan het klimtouw hangen. Ik kroop er in, maar kon alleen maar plat op mijn rug liggen met mijn benen uit de buis. Ik voelde me maar stom, ik leek wel een reus in zwemband. De buis dempte het geluid enigszins en dat maakte het makkelijker om me te concentreren. Ik zei de originele bezwering stilletjes op en ik weet niet hoe ik het deed, maar binnen de tien seconden stond ik ineens in het allesomvattende zwart.