Casualties

Kanina pa ako nakarating dito sa dorm namin. Pero hanggang ngayon ito ako nakaupo habang patuloy sa pagtulo ng dugo sa parehong sugat na mayroon ako. Buti na lang din nalaman ko na bawal sa clinic. Kailangan kong gamutin ang sarili ko.

But how? Unti unti na akong nanghihina. Nawawalan na ako ng lakas. Tatlong beses na pagod at sakit ang natamo ko ngayon. Hindi ko alam kung kaya ko pa itong tagalan.

Pero walang masama Eirlys kung hindi mo susubukan.

I try to crawl to get the first aid kit that I left in the sala. I was in messed that time to bring back it where it should be place.

Kaunti na lang! Sige pa!

Sa isang paghila pa sa sarili tuluyan akong bumigay. I can't even fucking move my both legs. I can't even feel them both, which make me scared even more. No! My tears is back.

Fuck! I can't do this all alone. I need help.

Someone please help me. Somebody out there, help me...

Bigla akong nagising sa isang masamang panaginip. Nag aalab na apoy sa buong Therondia, mga sumisigaw ng saklolo, mga taong nakahandusay na walang malay, at sira sirang mga bahay, gusali at infrastraktura. Mabilis ang naging paghinga ko. Para akong tumakbo sa isang marathon.

"Glad your finally, awake." A man voice sound in relief. My eyes wide when I recognized the voice. No! Fucking no! It's impossible. So impossible.

"Eirlys," he called my name, so soothing in my ears. Like lullaby song that calm my nerve.

Saka lang ako nagkaroon ng lakas ng loob na hanapin niya. His in my right side, seating tired on my chair, haywire hair, dark circle under his eyes, with his uniform mark with stain of blood? Is that mine or to the one his running after I had a fight on Alpha?

"Hey!" He move closed to me. Lumubog bahagya ang parte ng kama kung nasaan siya, dahilan para mausog ako palapit sa kanya. Ang mga mata niyang puno ng pag aalala, nakaawang na labing nanunuyo na.

Nang natauhan niya ay umayos siya at nahiga sa tabi ko. Lumakas naman ang kabog ng puso ko, rinig na rinig ang lakas non. Kinabahan ako na baka maging siya marinig iyon.

Matapos siyang mahanap ang tamang pwesto, doon niya ako pinantuunan ng pansin. Sinubukan kung tumingala sa kanya pero kaagad na napigil ng maramdaman ko ang kirot sa leeg ko. Napapikit ako sa hapding dulot non.

"Stop it, don't move," marahan niyang babala sa akin. Saka hinaplos ang parte na iyon. "I'm sorry," he apologize when he hit the part that shrieked me in pain.

Napamulat ako ng maramdaman ko ang malambot niyang labi sa parte na iyon. Lumawak ang pagbukas ng mata ko ng nagtagal iyon. His like kissing it to ease the pain he insert earlier. I don't know what is happening but I like it better.

Pagkamulat ko doon nagkasalubong ang mata namin. It's been a while for me to look closer on his eyes. Those intensify feelings comeback on me now. How could you make my heart into chaos and yet still want it more. Are you really a wizard?

Muli akong napapikit ng haplosin niya ang pisngi ko, kung saan may marka ng unang sagupaan namin ni Alpha. Magaling na siya pero halata pa rin ang bakas non. Magaan ang paraan niya ng paghaplos non. Para akong henehele.

"Want more?" napapaos niyang tanong sa akin. Mabilis ang naging pagtugon ko. Iba na itong nararadaman ko, malala na. Parang ayaw ko na tumigil siya sa ginagawa niya. Hindi ko alam kung isip at puso ito pero parang maging ang katawan ko nais ang ginagawa niya ito.

"Hmm..." hindi ko mapigilan hindi maglabas ng reaksyon. Narinig ko ang mahina niyang tawa. Masama ko siyang tinignan, kita ko ang pagpipigil niya ng tawa. Mabilis kong tinabig ang kamay niya, na nagpaawang sa labi niya at tumalikod kahit kumirot ang parte kung saan ako may sugat.

Ilang segundo lang naramdaman ko umusog siya palapit sa akin, saka bumulong, "Pwede ka bang mayakap? Kahit saglit?" pagpapaalam niya sa akin. Napanguso ako sa paraan niya ng pagpaalam.

Hindi ako nagsalita bagkus ay tumango lang.

Naramdaman ko naman ang mabagal na pagpulupot niya ng kamay sa baywang ko. Inantay ko siyang tuluyang mayakap ako saka ako naman ang umayos.

We're too close, the distance between us are now filled. I can feel his body against mine. It so good, the heat on him reduce the coldness I feel after I open my eyes. Like where in the North Pole. Maybe because my body is in the state of process of healing.

Speaking of it, did he treat my wounds?

"Hmmm... can I ask you something?" I said, waiting for his response, but no sign of it.

He move forward on me, making us closer. "Yes! What is it?"

Akala ko hindi na siya sasagot. Huminga ako ng malalim saka sinubukan siyang silipin, bago tanungin, "Ikaw ba ang nag gamot sa akin?" Nakadungaw pa rin ako sa kanya.

Sinagot ng niya tingin ang pagsilip ko sa kanya, bago siyang mabagal na tumango.

"Thank you!"

"Do not mention it."

Pareho kaming natahimik non. Walang nangahas na magsalita. Napadaan ang tingin ko sa orasan. Alas y dies na ng umaga. Anong araw na ito? Baka ilang araw akong tulog. Impossible na isang araw dahil kulay itim na ang mga marka sa damit niya.

"Anong araw na?"

"Linggo," maikli niyang sagot.

Napabuntong hininga ako. Isang linggo na naman ang nasayang ko. Saan ako pupulutin nito kapag finals na. Hindi ako nakapag aral ng matino sa sitwasyon kong ito.

"May problema ba?" napatanong siya ng nagpakawala ako ng isang mabaha at malalim na buntonghininga. Lumuwag ang pagkakayakap niya sa akin ng gumalaw ako para harapin siya.

Hindi ko na ininda ang pagkirot ng mga sugat ko. Gusto ko siyang makita sa ganito kalapit. Bihirang pangyayari ito.

"Iniisip ko lang ang pag aaral ko," nakatitig kong sagot sa kanya. Malamlam ang paraan niya ng pagtitig sa akin. Isang halik sa noo ang ginawa niya saka may pinunasan sa pisngi ko.

"Hindi na kasi ako nakaka-attend ng sa mga klase ko. Nahuhuli na ako sa mga aralin, hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kapag finals na. Kahit hindi pa tapos ang midterm, hindi ko mapigilan hindi isipin iyon." Nakayuko kong kwento sa kanya, dahil iyon ang isa sa dahilan kung bakit ako lumipat dito.

"Okay lang na isipin yun. Normal dahil eskwelahan pa rin ito. Pero..." he trailed off and look away. "Hindi mo magagawa iyon kung..." saka niya binalik sa akin ang tingin niyang may kasamang sakit, "Kung... mamatay ka." Parang may bumara sa lalamunan niya ng sabihin iyon.

Kasabay ng isang pangyayari na hindi ko lubos na akalain makikita ko sa unang pagkakataon.

Dinaluhan ko siya sa pag alis ng luhang bumuhos sa pisngi niya. May kung anong lumukob sa puso ko para masaktan din sa nakikita ko.

"I'm sorry...I'm so sorry," he plead that make my jaw drop. Why he is sorry?

I close my mouth and try to ask him, "Why? Why you're saying it? You're not the one who hurt me."

"Yes, but I am late to protect or even just to help you get out of his hand."

Doon napakunot ang noo ko. "Hindi ba labag sa rules yan?" nagtataka kong tanong.

Napayuko siya. "Yes, is written on the rule that no haunter or even non participant may help the participant of the annual game."

"But you..." I trailed off, when I realized what he did to me.

"Don't worry about it. That rule implies in the game where the haunter and his prey are in clash or fight. No one would dare to interfere or else your take the consequence and be part of the participant if you're non-participant, and if it is a haunter, the council or game master will the one who make punishment to the haunter."

"And treating you is an exception, so don't bother with it. I will not make some decision that fall in our misfortune," he assure on me.

Doon lang ako nakahinga ng maluwag. Akala ko mapapahamak kaming dalawa dahil sa pang gagamot niya sa akin. Muli kaming natahimik. Mag alas once na, baka nasa laban kami at biglang pumasok si Alpha dito.

"Is the game started again?" Kagigising ko lang kaya hindi ko alam kung tumunog na iyon sign na umpisa na naman ng laro.

"Nope, no game day today. It set as rest for all. And..." he paused, and look away. "It's the day when the student that die will be posted on the announcement board and broadcast in the specific news within the university."

"It's the way they notify someone close to them."

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Halo halong emosyon ang lumalabas sa akin. Nakakainis dahil walang ibang paraan para maaksyunan ang mga sumubok na alamin kung ano man ang nakatago sa University na ito nang walang namamatay. That's why after all, life is unfair. Not by our status but the fate laid on us.

"In what time that announcement will happened?"

Siniksik niya ang ulo niya sa leeg ko saka pabulong na sumagot, "After lunch."

"Okay."

"Are you hungry?" nabigla ako sa tanong niya. Dahil ako mismo hindi ko naalala ang bagay na yan. Siguro sa dami ng inaalala ko. Pati pagkain nakalimutan ko na.

Kung hindi pa kumalam ang tyan ko, hindi ko masasabing, "yes."

"Well then, wait for me here. I already made earlier before you wake up."

Bumangon na siya, at umalis sa tabi ko. Bumaling pa siya muli sa akin bago binuksan ang pinto para lumabas. Tumango ako sa kanya kahit wala naman siyang sinabi.

Pinilit ko ang sarili na bumangon para umupo at sumandal sa may head board ng kama. Hindi ko lubos na akalain na magiging ganito ang buhay ko sa eskwelahan na ito. Malayo na inaakala kong magiging buhay kolehiyo na nakikita ko sa ibang estudyante. Ibang iba pala iyon sa lugar na ito.

How bold of me promise to them that I transfer to this school for mold my future and yet some of my words are now serve in the plate in front for me to eat it. They all warned me and yet, I disregard and walk confident, and not thinking all the possible hindrance that will come.

Huli na para magsisi. Ang magagawa ko na lang ay ipagpatuloy kung ano ang nasimulan ko, dahil ako nagsimula, ako rin dapat ang tumapos.

Naputol ang pag iisip ko sa mga bagay bagay ng biglang bumukas ang pinto. Nilabas siya na may bitbit na tray. Gusto ko siyang tulungan pero hindi pa kaya ng katawan ko. Inayos niya iyon sa harap ko.

Lunch on bed huh! I dream it to become romantic but... never mind me.

Ngayon ko masasabing gutom na gutom ako dahil sa itsura pa lang nila, nakakatakam na. Tahimik kung nilantakan ang pagkain na hinain na para sa akin. Marami akong nakain, masarap at ilang araw na akong walang matinong oras ng pagkain.

Napatakip ako kaagad ng bibig ng malakas akong naglabas ng dighay. Shit! Sa harap pa niya mismo. Nakakahiya ka.

Tangin tawa ang isinagot niya sa akin. Pakiramdam ko ang pula pula na ng mukha ko. Kainis!

"It flattered me, which means you like the food I made."

Kakaiba ang ngiti na nasa labi niya ngayon. kalmado at tunay.

"Uhm... thank you, for the food," I grateful thank him. And give him a warm smile.

"You're always welcome."

"Si Nasha..." mahinang saad ko ng maalala siya habang abala siya sa pag aayos ng mga pinagkainan namin.

"Okay lang siya. Nakabantay si Cato, kaaalis lang ng lumabas ako."

Hindi ko maiwasan hindi magsalubong ang kilay ko ng banggitin niya ang pangalang, Cato. Ang dito na naman siya. Mas lalo ako nitong nililito sa mga nangyayari. Mas lumalakas ang kutob ko na magkakilala nga sila.

"May alam ka ba sa kanila?" Hindi ko maiwasan hindi mag usisa. I bare know Nasha ever since... lately lang kami naging malapit. She's still unsolved puzzled for me.

Mabagal siya umiling saka sumagot, "Wala."

"Oh! I forgot that."

"It's okay."

Naiwan ako dito sa loob ng nilabas niya ang tray para linisan iyon. Hindi naman ako mapalagay dito. Sumasakit na ang pwet ko sa kauupo. Mas mabuting i-ensayo ko itong katawan ko.

Mabagal ang naging pagtayo ko. Kaagad akong nagtungo sa may banyo para umihi. Medyo matagal ako doon, pagkalabas ko ang nag aalalang mukha niya ang sumalubong sa akin.

"Hey!" I called him when he hug me tight after I pass on the doorway. Mas lalong humigpit iyon na para bang takot na takot. What happen?

"Don't do that again. I thought he get you," ramdam ko ang takot ng sabihin niya iyon. Pero napakunot ako sa huling sinabi niya. Nakayakap pa rin siya sa akin.

Kung hindi lang tinangay ng hangin ang buhok ko, hindi ko maiintindihan ang nais niyang ipahiwatig. Sarado yan pagkatayo ko kanina at bago ako pumasok sa kwarto. Kaya pala bigyan akong nakaramdam ng kaba. Akala ko guni guni ko lang iyon.

"His here?" I almost whispered ask him, and he nod for the answer. "How? Its Casualty day right?"

Bigla na naman akong nalito sa game na ito.

Hinila niya ako paupo sa kandungan niya saka sinagot ang tanong ko.

"Yes, it's casualty day, but his exception."

"Exception?" napataas ako ng kilay.

"Hmm, he win the game last year, and by that he was given power this year annual game to do whatever he want. As the appreciation and gratitude for his effort to eliminate the participant last game."

Natahimik ako sa sinabi niya. Tama pala ang pakiramdam ko sa kanya. Isa siyang panganib. Sa pagpapakilala pa lang sa kanya noon, iba na ang pakiramdam ko.

"Wait..."May naalala ako. Mariin siyang napatitig sa akin. "I saw you running over one student it mean your?" I trailed off.

"Yas," paos niyang sagot. Na ikinatigil ko. Pero...

"How? You're not even part of the announcement of this year haunter!" Naguguluhan kong tanong sa kanya.

"That's the new batch cause three fourth of the Haunter last year are dead. Only few remain."

"But Alpha?"

May nakakatawa ba sa sinasabi ko? Kasi ito siya, tumatawa sa harap ko.

"What is funny?" I serious asked him. Pilit niyang itago ang ngiti sa labi niya pero hindi niya magawa.

"His exceptional and I bet he want to introduce again, cause not everyone know him. And that make him win." Kalmado na siya ngayon. "Kaming ilang natira kilala pa rin sa pagiging haunter. Kaya hindi na kailangan pang ipakilala muli. Only College student are allowed to be part of Haunters. And being Haunter last for the year the student is graduate, unless he kill by his target."

"Kaya don't be so bother with his presence. Just don't let him take your life. His desperate to do it, caused of the past event."

Lungkot ang una kong nabakas sa mukha niya. May alam kaya siya?

"Hindi dapat ako ang magkwento sa iyo non. Dahil aminado ako, hindi ko alam ang buong pangyayari. Tanging ang kuya mo ang makakasagot nan."

Hindi na ako umimik mula ng sabihin niya iyon. Nasa harap na kami ng T.V magkatabi sa sofa. Habang inaabangan ang balita sa mga namatay. Ngayon oras iyon.

"Breaking news report from the Supreme Student Government. As the yearly annual event, we are now giving some detailed about the ongoing Annual Year-Hide and Game."

"This news for the people who lost their battle while in the game. As the rules of the game. We are declare the lost live to give them gratitude on participating on the game."

"From the CBAA department..."

Mahaba nag naging balita para sa mga namayapa, kasamang pinakita ang itsura nila.

Halos sumampa sa isang daan ang namatay, dalawang linggo pa lang ang nakakalipas ng official na mag bukas ang laro. Mula sa dalawang libong kalahok, bumaba sa mahigit isang daan ang bilang non. Marami pa rin, pero kung pag aaralan mo. Sa dalawang linggong lumipas, marami na silang nabawas. Hindi malayong maubos nila yan lahat.

"Paano na nanalo si Alpha last year? Kung isa ka sa haunter tapos Dalawang po lang ang makakaabot sa final round. Paano iyon?"

"It's the battle for all. All haunters that remain will fight to kill those who advance in final. And the Haunter who has large amount of points is the winner."

"Teka? Pang haunter's ang final?"

Mabilis siyang umiling. "No, it's not. The year game was not tough as we predict. Madaling naloko at mapatay ang mga kasama sa laban. Kaya bago pa matapos ang oras na nakalaan para sa Final rounds, ubos na sila. Kaya sa laro nakaraang laban ang Haunters ang nagwagi."

"Pero iyon ang gusto ng school diba? Ang mawala sila sa landas ng administration? Anong nangyayari sa mga nanalo?"

Marahan siyang napabuntonghininga. "Ang administrasyon na ang bahal doon. Ang tunay na layunin ng laro ay pabagalin sila at kung kaya ay gaya ng sabi mo tanggalin dahil balakid."

"Pero hindi sa lahat ng pagkakataon, lagi kaming wagi. May ilang annual game na rin na natalo ang mga haunters. Pero nabalik lang sa ayos ng dumating ang Kuya mo at ang batch niya."

"Si Kuya Evertt?" takang tanong ko dahil hindi halata sa ugali ni Kuya yun. Ang layo kapag kasama ko siya. May natatago din pala siyang ganoong ugali.

"Siya lang naman ang nag aral dito maliban sa iyo. Hindi ka ba niya binalaan ng mabuti tungkol dito?" curious niyang tanong, mabilis akong umiwas dahil sa kanilang lahat si Kuya Evertt ang pinakatutol sa paglipat ko dito.

"Binalaan." Nakanguso kong sagot.

"Naiintidahan ko."

Napataas ako ng kilay doon. Parang double meaning. Hindi na niya hinayaang mag usisa pa ako. Binalik na niya ako sa kwarto para magpahinga. Aalis na rin siya para makapaghanda para sa panibagong laban bukas. At sa tingin ko naman kaya ko na. Bagama't medyo hindi pa ganoon kagaling ang mga sugat ko. Nakakagalaw naman na ako ng maayos.

Masyadong masakit sa utak itong laro na ito. Lalo pa sa ilang impormasyon na nalaman ko. Kailangan ko talagang makausap si Kuya para maintindihan ang kagustuhan ni Alpha na ilagay ako sa listahan ng mga nasa nasawi.

I know he won't stop until one day, my name is on the list of casualties.