Game

A cold water drops on my face down on my body. Under the shower, cleaning myself. I cannot help to reminisce what just happened. I let the water flow down on me.

How possible that inside of how many hours is equivalent to days outside the Forbidden River. Like it just flies so fast. Like that part has another time frame. Another dimension.

Kuya Evertt is right. There's a part of Therondia that still on the mystery side. He share that, "Our ancestor are not explored all the places of Therondia. That made some part of it hide in darkness and mystery. They under it in a private property that no one can go inside. Unless, the authority may permitted."

"Wala ba silang balak na alamin ang ilang parte ng Therondia na tinutukoy mo?"

Umiling siya ng mariin. "Bawal."

"Huh? Paanong bawal?"

"Dahil ang mismong isla na ang tumututol. Kaya kahit anong gawin ng Kinauukulan, hindi pwede."

Siguro dahil nawala sa posisyon ang mga Lordsley. Ang tunay na tagapamahala sa Isla na ito. Nasaan na kaya sila? Panigurado nagtatago o sadyang naglaho na ang angkan nila. Sayang dahil gusto ko silang makausap tungkol sa bagay na iyon. Maraming bagay sa ngayon ang tangin kabilang sa angkan nila ang makakasagot.

At isa na rin, na naniniwala ako na sila lang ang may kakayahang magpahupa ng gulo na ito.

"Shit!" I curse under my breath. Nasa ilalim pa rin ako ng shower. Lintik nasa labas ang twalya ko.

"Ito ba?" nakangisi niyang tanong hawak ang twalya ko. Tangin ulo lang ang nakasilip sa akin. Naiwan sa loob ang katawan ko na natatakpan ng kurtina. Nangingitnit ako sa galit dahil kahit sa mismong palikuran walang pakundangan niya akong sinundan. Ganito ba talaga ang larong ito?

Walang respeto sa salitang privacy?

"What the hell are you doing here?" hindi maitago sa boses ko ang galit at inis sa kanya. Ganoon pa rin siya. Maangas na nakasandal sa may lababo ng c.r ng kwarto ko.

"Ganyan ka na ka-desperado?"

Doon nawala ang ngisi sa labi niya. Napalitan ng walang emosyon ang buong mukha niya. Tumayo siya saka pabalang na binato sa mukha ko ang twalya.

"Oo... para sa kapatid ko." Matapos niyang sabihin iyon ay bigla na siyang nawala sa paningin ko. Natigilan ako sa kinalalagyan ko dahil sa sinabi niya.

What the fucking hell he just said? Kapatid? I hate this idea... but...

"Fuck this hell!" I curse after that serene again. Bullshit I even not in dress. Arghhhh! This is fucking, fucking bullshit!

I double lock my door and window. Giving the idea that he might broke in again. I am in my school wear, but in bare foot. Ghad! I need my fucking combat boots!

I didn't hear anything inside my room. Marahan kong binuksan ang pinto ng c.r para sumilip sa loob ng kwarto. Pero ni anino niya hindi ko nakita. Nang makasiguro na wala siya saka lang ako lumabas.

Tahimik at walang ingay akong naglakad palapit sa may lalagyan ng mga sapatos. I don't about fucking care the requirement for being a CBAA student. The hell I need to stay alive until next weekend. Hindi ako matatahimik hangga't hindi ko nakakausap si Kuya Evertt.

I have a little idea about what he just spilled on me. Ghad! Too many revelation for me. My head is now in a messed. Drowning on the thoughts roaming around. Kunti na lang sasabog na ito.

"Ay! Sabog!" I exclaimed when a gunshot from the back of this dormitory fired. What the hell! Gamit ang kamay at tuhod mabilis akong gumapang patungo sa may bintana para silipin iyon. At isang pagkakamali nang gawin ko iyon.

"Tofee!" mahinang banggit ko sa pangalan niya.

He look at the dead body of a guy, bathing on his blood on the grass. His holding a gun while on his clean uniform. I watched him until he leave on the place like nothing happened. Chill still on me, when he stop and look up before he totally leave this place. For the first time, I see his face on that expression that didn't across on my mind.

It is already 10 in the morning. I don't know what happened in that four days I had gone. The quiz paper still here.

Sagutan ko na lang muna ito, saka ako lalabas. Baka may iba pang naganap na quiz sa araw na iyon. Buti na lang may patakaran na excuse ang participant kapag nasa laro. Pwede kaming humabol sa mga missed quizzes, activity and examinations, unless your still alive.

I warn myself to be alert all the time. I silently watching my bracelet blinking in red light while on the floor at the Sala. I decided to go after lunch. I haven't seen Nasha around. That girl.

"This is it," I talk to myself, while on the gate of the dormitory. "Let stay alive."

Luckily, I manage to get on the CBAA without the presence of him. Mabilis kong pinasa sa prof ko ang papel saka nagtanong kung may nakaligtaan akong mga pagsusulit o aktibidad. Mabilis akong lumabas saka nagtungo sa room. Kita ko ang gulat sa mukha ng iba kung kaklase. Nandito rin si Diello. Talagang nag alala siya ng husto sa akin. Kitang kita sa itsura niya ang pagod at puyat.

Wala si Tofee dito. Mararamdaman ang kakaibang klima sa loob ng room. Ang dating masigla at maingay... napalitan ng katahimikan. Kapansin pansin ang tahimik na paligid. Na nababalot ng takot sa tuwing nakakarinig ng sigaw, putok ng baril at kakaibang tunog.

Kahit pa mukha akong kalmado dito. Hindi maisantabi ang takot na bigla siyang sumulpot at paulanan ako ng mga iba't ibang klase ng kutsilyo. Napapalitan ng daing ang takot ko sa paminsan na pagdaplis sa sugat sa pisngi ko. Gawa niya, medyo sariwa pa kaya mahapdi pa.

Isang malalim na buntonghininga at mariin na pagpikit ang ginawa ko. Matagal ng nag umpisa ito. Pero ngayon pa lang nararamdaman. Wala pang isang buwan ngunit ganito na. Natatakot na ako sa mga posibleng mangyari. Ang hirap magpakampante ngayon. Hindi mo alam ang mangyayari sa susunod dahil sa ngayon pa lang ang hirap ng lagpasan.

Nakahinga ako ng maayos ng tapos na ang laro. Maging ang klase ay nagtapos na rin. Kasabay ko siya ngayon. Tahimik tila nasa isang malalim na pagsisid. Tuluyan ko siyang hinarap bago kami makarating sa gate ng Dorm ng babae.

"About last week," I started, but avoiding his gaze. Tila pinapaso ako non. Hindi ko kayang sabayan. Napabuntonghininga saka tuluyang sinabi kung nasaan ako non.

Hindi siya kumibo kaya tinitigan ko siya. Imbes na takot, iba ang nasa mukha niya. Gulat... iyon ang nakikita ko. Mas lalong naging sigurado iyon ng titigan niya ako. May kung anong emosyon na andoon na kaagad niyang pinalis bago ko pa maintindihan.

"All of places..." he said quietly but mad evident on his tone."Why Forbidden River?"

Napaatras ako ng maramdaman ang kakaibang enerhiyang bumalot sa kanya. Para may kulay itim na awrang nakapalibot sa kanya. Alam kong delikado ang lugar na iyon pero bakit?

"Why not?" Hindi ko alam kung bakit iyon ang lumabas sa bibig ko.

Hindi na siya nagulat sa sinabi ko. Parang inaasahan na niya iyon.

He chuckled in harsh tone and shook his head. "Salvaz never failed me to give head shot."

"You really a Salvaz." He step forward on me, which make me step backward on him. He catch my waist, and make me firm stand infornt of him. "My Salvaz please... I know your blood running in your veins but please be careful too."

"I know you're capable of," a long deep sign he released and added, "but you're human too."

His voice from mad to melody tone. His now hugging me tight. His grip in tight but I can still breathe and it's comfortable too.

Ito na naman kakaibang tibok ng puso ko ng mga oras na iyon, na lubos kong pinagtataka. Sa kanya lang ako nagiging ganito. Hindi ko man lang naramdaman ito kay Tofee, Cato o maging kay Nilu. Kahit pa may paghanga ako sa kanya. Ibang iba sa kanya.

Naputol ang pag iisip sa bagay na iyon ng maagaw ng isang bagay ang isipan ko. Patak ng mga dugo ang bumungad sa akin pagpasok ko sa dorm namin ni Nasha. Ayaw ng gumana ng utak ko para mag isip dahil kitang kita kong bakit may ganito. Isa lang ang ibig sabihin.

"Eirlys!" tinig ng isang naghihina ang nagpalingon sa akin sa may harap ng sofa.

"Nasha!"

Balot na siya ng dugo. Marami na rin ang nawala sa kanya. Unti unti na siyang namumutla. Natataranta na ako. Hindi ko alam kung ano bang dapat kung gawing tama.

"Eirlys!" She keep calling my name even she's in pain.

"Stop wasting your energy. Shut up and don't fucking move."

Kinuha ko ang first aid kit. I put a pressure on her wound to stop the spilling of her blood. She need medical assistance.

"Kaya mo bang tumayo?" I asked her. She need to bring in the clinic to heal her.

Mabagal siyang umiling. Shit! paano to? I don't think I can carry her to the clinic. My body is on process of adjusting. I have a long ended run last week. And I can felt it now. This is emergency.

"Don't think about bringing me on the clinic." Masama ko siyang tinitigan ng sabihin niya iyon.

"At bakit hindi?"

Nakuha pa niyang tumawa ng mahina bago sumagot sa akin. "It's closed for the participant of the game." Siya naman itong naging seryoso.

"Do you think, It did not across on my head to come to clinic?" Her sarcasm chuckled. "I did and what they do? They throw me away. That's why I am here. Slowly dying."

"That's a rule, Eirlys. A fucking damn rule!"

Hindi ako kaagad nakasagot sa sinabi niya. Hindi makapaniwala sa sinabi niya. Alam ko kung anong purpose ng laro na ito. Ang tanggalin ang sagabal sa kanila na may maitim na balak mula na ikinukubli ng eskwelahang ito. Ngunit dahil sa sinabi niya, wala akong magagawa doon. Pero...

"Pero kailangan mong magamot. Nagiging malubha na ang lagay mo."

Kita ko kung paano niya indahin ang sugat na natamo. At bakit siya nadali? I heard her talking to someone that she already prepared, but what happened?

"Arghhh!" She cries in pain. Kaya hindi na ako nagdalawang isip na gamutin siya. I have a little knowledge in medicine but I hope it work on her. Inayos ko muna ang mga gagamitin. Saka siya tahimik na ginamot. Nakatulog siya habang tinatahi ko ang sugat na natamo siya sa may bandang tagiliran. May kalaliman iyon, pero hindi umabot sa malalim na parte na mas lalong maglalagay sa kanya sa kapahamakan.

She needs blood but the rule is rules. This is insane, unhuman and worst game ever. Even its purpose it reasonable but I really can't take how they manage to protect it.

A knock on door bring back my sense. I leave her resting now on her bed. I already clean my messed. My eyes wide when I see who is.

"Cato?" I called his name in a singsong tone. It's already eight in the evening. Why he even doing here? "What you're doing here?"

Nasa may pinto pa rin kaming. Hindi ko pa nalinis itong sala. Kaya hindi ko siya maaring papasukin. Mahirap ng magtiwala ngayon.

"Hindi mo lang ba ako papasukin?" He now asking me. Napansin din pala niya. Shit!

I look back inside, surveying the place. There is a little drop of blood scattered on the floor. Even in some home decor. May bakas ng ilang dugo. "I know that is the reason why I am here."

Lubos na nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. "What?"

Hindi niya ako sinagot saka na lang siyang pumasok ng biglaan. Natauhan na lang ako nang makita siya nasa sala. Sinusuri ang paligid hanggang sa mapunta ang tingin niya sa sahig. Patungo sa pwesto niya kanina bago ko siya dinala sa kwarto niya.

"Where is she?" his voice strain sound in vulnerable one. That about to cry. Umawang ang labi ko ng marinig iyon. What the hell? Is this fucking real? For Real? I am seeing right? Someone can punch me right now, to wake up if this is a dream?

"Where?" he repeated.

I weakly point her room door. Can't digest and process what I see and hear a while ago. A sound of door closed knock my sense back again. I always being absent minded. Or just don't know what the hell is happening?

For four days I've gone... what happened? Did I miss a news? Why Cato is acting like that? They know each other? Mas maraming bumagabag sa akin ngayon. Sa sobrang dami parang sasabog na ang utak ko. Too much for this day.

I even hear him when I passed at Nasha room, crying. Unti unti akong nagkaka ideya na baka nga magkakilala silang dalawa. Pero bakit hindi niya sinabi sa akin?

From: Unregistered number

Glad your fine. Tsk! make some little extra careful. You're giving us headache. Be always safe, Salvaz.

Napatitig ako sa nabasa ko sa screen ng cellphone ko. Sino at Paano niya nalaman ang numero ko? Napatulala ako habang nakaupo sa dulo ng kama ko. Gulong gulo sa mga pangyayari na ito. Hindi ko alam kung alin pa ang dapat kung paniwalaan, at pagkatiwalaan.

Seems this game is always making the true color of person exposed. Mahirap maghinala hangga't walang kongkretong ebidensiya. Mabigat ang magparatang ng walang solid na nagpapatunay non.

To accuse is like making your own grave, because you can't still figure it out and already believe what is right for you.

Nagpasya akong maagang magpahinga ngayon. Ngayon ko lang naramdaman ang lahat ng pagod para sa isang linggong lumipas. Na parang kahapon lang.

"It's really an energy draining game. Between life and death, luck or not, for those who survive-the one who will continue to live."

"A battlefield for those who eager to know what is beyond the untold story."

Unti unti nang hinihila ng antok ang mata ko. Tinatangan na ako. Bumibigat na ang pag hinga ko. "And what is my purpose on this game?" My only question why I am involve anyway, before drifting from sleep.