Hidden

'Act like nothing happen'. One of my motto in life. Whenever I saw or knew one thing. Dahil sa nalaman namin ni Nasha.

Sa sinabi din ni Coffee. My curious self eager to dig more in this University. I' m not feeling right about this School. Something strange about it.

Pinaalis ko yun sa isip ko at tamad na umupo sa may sala. Knowing na may mga bugs na nakakalat dito.

Napalingon ako sa may gawi ng pinto ng marinig itong bumukas. I see Nasha pale face. Trembling lips and moise eyes.

"Did something bad happened?" Agad na usisa ko. Napalingon ito sa gawi ko saka sumenyas na sumunod sa kwarto niya.

What? I'm not feeling right about it.

Ni lock ko ang pinto saka umupo sa sahig sa harap niya.

Nakayuko ito habang nagpupunas ng luha sa mata. I can sense something bad happened. I calm myself, waiting for her to speak up.

"Do you remember, Jezicah?" Her voice crack while saying those words. Hindi pa rin tumitigil ang luha niya.

"Yah, but why about her?" I confuss ask her. Cause If I remember clearly. Jezicah flee from the other island. So, whats the tea?

"Earlier, Her Mom called me!" Pagsisikap niyang magsalita kahit na nanginginig ang boses niya.

Tumingin siya sa mga mata ko. Bago binagsak ang malagim na balita.

"They found her body as cold as ice. Near here at our University. They thought she is in Sarichia." Muling bumaba ang mga mata niya.

I'm totally in state of shock. My mouth hang open, my eyes never blink at once. My body stiff. Saka lang ako natauhan ng muli siyang magsalita.

"Pero matapos yun. Tita told me one thing she doubt about the cause of her death" Mas lalo siyang pumutla ng banggitin ito. Her eyes come flicker, rubbing his fingers, and trembling knees.

Lumapit ako sa kanya para ibulong na lang niya.

"About our University. Tita work at here at staff in the admin. But currently resigned cause she see how this University work. And si Jezicah have a lot of thing knew about the School kaya nagdesisyon siyang lumipad patungo sa ibang lugar. Kaso huli na, She's dead." Muli siyang umiyak dahil doon. I feel her sorrow for losing a childhood friend.

Magsingdikit silang dalawa. Mula Kinder hanggang Senior highschool magkasama sila. Ngayon lang sila nahiwalay sa college. Pero pang habang buhay na.

I stand up and seat beside her. Hinigit ko siya saka sinandal sa balikat ko. My presence is she must need tonight.

She cried in pain, her sobs vivid for me to hear her agony. I stay quiet until I cannot feel her moves.

I think she fall asleep while crying. She must be devastated this day. I move softly so that I don't disturb her.
Maingat ko siyang inihiga sa kama niya saka siya kinumutan at hinalikan sa noo. Maybe she need a rest.

Umalis ako sa kwarto niya saka nagtungo sa may kusina. Halos bumagsak ako sa kinatatayuan ko ng makita kung sino ang naandoon.

"What are you doing here?" I yelled at him. But its look no sense with him. He even eat an apple so calm.

Mas lalo akong nairita.

Malakas ang padyak ko habang naglalakad palapit sa kanya. I stand and look up on him.

Saka lang niya ako pinansin.

"Hey, Little whiner" He just greet me and continue eating apple. I snatch it from him. Saka lang niya ako binigyan ng atensyon.

Napataas na ang isang kilay niya sa akin.

"What?" I hear irritation from his voice. Aba! siya na nga itong tresspassing.

"Anong ginagawa mo dito?" Madiin kung tanong sa kanya. He get back the apple bite it and chew it before answering me.

"Visit?" Patanong pa niyang sagot. Wow, hindi pa siya sure nan.

"Leave" Pagtataboy ko sa kanya. Pero parang wala siyang narinig. Kumuha pa siya ng isa saka umalis para umupo sa may sala.

Ginagalit talaga ako ng lalaki na ito. Buti pa yung si Crystal blue eyes. Muntik ko na siyang makalimutan.

Sinundan ko siya sa sala saka nagpamewang sa harap niya. Tahimik kung tinuro ang daan patungo sa may pinto palabas.

He just look at me for a minute saka nagshrugg bago nagpatuloy sa pagkain. Leaving my mouth open and my jaw drop. Did he just ignored me?

"Close your mouth. Natetemp akong halikan ka" May pagbabanta nitong utos sa akin. Masama ko naman siyang tinignan. Ano ba ang balak nito at naparito siya.

Hindi kaya?

"Lys!" Mahinang boses ang tumawag sa akin sa may likuran ko. Napalingon ako, and I see her. Nakasandal sa may pader kung saan ang kanto papunta sa may kusina.

Umayos na ang mukha nito. Parang hindi umiyak kanina. But her face is so serious. I feel heavy atmosphere from here.

Inis akong sunulyapin ang lalaking feel at home na nakaupo sa sofa namin bago pinuntahan ni Nasha.

"Why are you here, go back and get some rest. You need it the most" Nag aalalang saad ko sa kanya. Pero wala sa akin ang atensyon niya. Nakay Cato.

Kaya napalingon muli ako sa kanya. What about this guy? Binalik ko muli ang tingin ko kay Nasha.

"Act normal!" Bulong nito bago ako nilagpasan. I see her back marching toward to Cato. Nagpamewang ito sa may gilid. I see how Cato look at her weird.

"Why are you here? Aren't you reading the dos and do of this Dorm protocol?" Maldita niyang tanong. Parang kanina lahat mahimatay na sa pagdadalamhati. Minsan nahihiwagaan din ako sa kanya.

Sumandal lang ako sa may kanto. Watching how this bad guy answer my bicthy lady.

I smirk I see him swallow. His next bite hang on. Hahaha may katapat ka rin pala eh. Tsk! saka ako umiling.

Tumikhim muna siya saka sinandal ang siko sa tunod niya. Saka tumingala kay Nasha.

"I came to see her" Sabay silip sa gawi ko. To see what? Hahaha what a lame excuses.

"Oh, Cato stop using me as your lame excuse. Spill it up, dude!" Siga kung saad sa kanya. Saka umalis sa pagkakasandal sa may kanto.

He roll his eyes. And stand up. Akala ko ay tutungo siya sa akin. Pero laking gulat ko ng lumabas siya sa may pintuan.

Napapikit kami ni Nasha sa lakas ng pagkakasara nito. Pahiya dude?

"Wahahahaha!" Malakas na tawa ni Nasha. Imagine her bend with open legs and her hands upward. And open like a craw of a tiger.

"You loose your class. Stop it! your like a drug lord" Umiiling na sita ko sa kanya. Matalim niya akong tinignan. Saka umayos ng tayo.

"Why can't you just support me? Mga ugali talaga ng Salvaz. Tsk! tsk! Kill joy" Ismid niya saka naglakad pabalik sa kwarto niya.

"Hey!" I shout at her before she open her door.

"What do you want for dinner?" I loudy ask her. She shrugg and shout back.

"What ever you cook" Sagot nito saka pumasok sa loob. I guess she need some solo moment for mourning about her childhood friend.

Napa isip naman ako kung bakit pumunta dito si Cato. His ask like something fishy. Habang nagpreprepared ako ng lulutuin. Hindi mawala sa isip ko yun.

Is he up here for something? Or his searching for something?

Inilihis ko muna yun sa isip ko at nagfocus sa niluluto ko. I guess mag nilaga na muna kami. Since patatas at repolyo ang una kong nakita sa ref.

Nilabas ko ang phone ko saka naghanap ng kanta. Ang boring iisa ko lang dito. Ang tahimik mas maganda ng may music.

NP: Style by Taylor Swift

When the music start playing. I slowly move my head to the beat. And make a small moves. Sway...sway...left to right. Waiting hanggang kumulo ang niluluto ko.

Midnight, you come and pick me up, no headlights

Long drive, could end in burning flames or paradise

Fade into view, oh,

Patuloy pa rin ako sa mga small moves ko. Hanggang sa umabot na sa chorus ng kanta.

You got that James Dean daydream look in your eye

And I got that red lip, classic thing that you like

And when we go crashing down, we come back every time

'Cause we never go out of style, we never go out of style

Hindi ko na napigilan sumayaw. Pose dito pose doon. I feel like a model. Kung wala lang akong narinig na mahinang tawa hindi ako titigil.

"You look crazy dude, hahahaha" Natatawang puna sa akin ni Nasha. Nasa may doorway siya papunta dito sa kusina.

Sapu sapo ang tyan sa sobrang katatawa. Pinigilan ko ang sarili kong sumabog dahil sa galit. She lost someone important to her. At least I made her laugh in times of her downs.

"Finish?" Kalaunan tanong niya. Pero andoon pa rin ang bakas ng pang aasar sa akin. I hide my face, nahihiya ako. She see my other side. How I hate it. Si Kuya Evertt lang nakakaalam non. Noong nahuli niya akong kunwari nagmomodel sa may kwarto sa tapat ng salamin.

"Infairness, You have a talent in dancing. Sana all" Patuloy niya sa pang aasar sa akin. Hoooo, patient Lys. Patient!

"Hmm, my hidden talent" Proud kong saad sa kanya. Napailing na lang siya sa sinabi ko.

"Tapos na" Pag iinporma ko sa kanya saka nag simula ng maghain sa hapag kainan.

She help me to prepare for our dinner. We silently pray for the food, blessing and also for the soul of her friend.

"You still not okay?" Tanong ko sa kanya ng hindi tumitingin.

"You tell" Mahina niyang saad. Napabuntong hininga ako sa sagot niya. Muli kong naisip kung bakit pumunta si Cato sa dorm namin. Its very unusual lalo't pa na pinagbabawal na may pumasok na lalaki dito sa girls dormitory.

"Hey!" Pag aagaw pansin ni Nasha sa akin.

"Tulaley ka, lalim ng iniisip mo. Malunod ka nan," Nakangisi niyang asar sa akin. Hindi ako umimik. Mukhang na gets naman niya ang reaksyon ko.

"What's the tea? Pakishare it namam dude," Pabulong niyang tugon sa akin. We still being concious to our surrounding. Knowing they are able to hear us and watch.

"Its about Cato, unknow reason of visiting us," duda kung sagot sa kanya.
Napatigil siya sa pagkain saka sumandal sa sandalan ng upuan.

"Your right I thing they fishing here. Knowing that I am connected to the new victim that saw dead outside at our University" Possible na rason niya.

"Maybe yes, maybe not. Were unsure about it. But one thing is sure. They hidden something tea about this University. Seing and hearing the brutally cause of dead of their own student. And yet, they don't do any necessary action about it. Its invading the human right. Its unhuman, taking their life for the sake of this University. Bakit? Anong ayaw nilang malaman ng nasasakupan nila. Is their planning for some hidden agenda or personal interest. Its alarming knowing na may malaman ka lang kahit kaunti basta against sa kanila. They will after your life. How is that? Its unlawful. Para saan pa't may pinapatupad na batas. Kung ang nasa position hindi ito ginagawa ng patas. Nakakabaliw, nakakagigil, nakakabuwesit and nakakasuka" Mahabang rant ko tungkol sa University na ito.

"Yes, your right. They just like a clown. Patawa!" Umiiling na sang ayon niya sa akin.

"I feel like is not just an ordinary hidden agenda or what. Paanong umabot sa puntong papatayin nilang lahat ang may alam sa University na ito. Napakalaki naman ng tinatago nila. To the point na ganito sila kasahol. Their are one of the shit of shity things on the universe" Malakas ang kutob ko dito. Hindi pwedeng walang malalim na dahilan na humantong sa pagpatay.

Ano takot sila sa pwedeng gawin ng studyante nila sa kanila. They are afraid of the educated person. Alam nilang dihado sila. Silencing them means win for them.

The cruelty shit happening on the earth is getting worst and worst by each pasing second, minute, hour, days, months and years.

"Hey, we should filter our opinion. Did you forgotten?" Pag aagaw pansin nito sa akin.

Napa 'O' naman ang bibig ko ng maalala yun. Oh speaking off, they put some hidden things here.

I should zip my mouth and start putting some filter. My filfthy shit mouth is active again. Oh how bad.

"Got it, let's finish it. So we can do our assignment and take a rest" Huling saad ko saka inubos ang pagkain ko.

Hinugasan namin ang mga pinagkain namin saka magpaalam sa isa't isa bago pumasok sa kwarto namin.

It's a tiring day. May pasok pa naman bukas. NSTP hays!

°°°

PrincessNalics

Heres the update. I was busy from the other things and reading some news about our country kaya hindi ako kaagad nakapag UD. Nakakaalarma na eh.