History

"You get your own map?" I asked her, while serving our breakfast. I wake up earlier since it's friday. Mamaya pa ang klase namin. I have plan to visit those places where student are allowed too.

Tinaas lang niya ang kamay niya. Kita ko ang kagaya ng sa akin. It's blinking in yellow light too. We're really in game.

"Let's eat."

The whole morning while having breakfast filled with silent. I been lately untouched with her. We barely talk unlike before. I can't help but to feel something between us. Kung ano man iyon, hindi ko alam.

8 o'clock, I have one hour to roam around. I've remember what Nasha tale before about Mystic forest. That the first one am I going to visit.

Nasha description is right. I made up my mind to visit it, but right now. Nag dadalawang isip na ako. Am I about to step back when a force of air push me through.

"Wait... hey," I shrieked. Fear fill my whole body. My muscle start to tremble, Am I starting to get sweat. "Omg–"

In a blink of eyes. Am I in the mystic forest. Where my fear and worries are gone. This is look familiar.

"Is this?"

Napatakip ako ng bibig ng ma-realized iyon. Oh crap! I explored this place through my eyes. It's cold here. Still the same to the dream I had experienced. Where the lullaby started.

What is this place? Why that lullaby sang here? I still wander while taking small step, watching if there is a path.

Balak kong hanapin iyong underground base na sinabi sa akin ni Nasha. Nakuha non talaga ang atensyon ko. Everything about airplane make me excite, for I don't know reason.

Maybe cause Papa is former pilot. And it's inspired me to be one also. And yet, the standard of society for that kind of job is not equal. They still on that time. Where man's work are for man only not for woman.

Mahigit isang oras na ako dito pero hindi ko pa rin makita iyong basement na tinutukoy ni Nasha. I clearly remember her tale. It's was house but in small infrastructure.

Remembered my signed.

Napatakip ako ng kamay sa mukha ko ng biglang lumalakas ang hangin. Tila tinutulak ako, papunta kung saan.

"Ha-ha-ha." I catched my breathe after the strong forced of wind pushed me.

"You okay?"

I hear a familiar voice. Doon ako napamulat. Hinanap ang boses na iyon. Bigla akong natigilan.

It's a man, asking a girl beside the tree. Seating and panting. They inside the forest. I see how the man hold his waist. I bet they ran.

From who?

I feel like in someone's memory. I am here in the scene, but like a wind. They faces are blurr from my place.

"I think they saw us, Miliano." Scared tone writen on girls voice. She's still seating under the tree. Unlike when I first see them, her breathe is fine now.

The guy she called, Miliano. Just standing next to her. Looking intimate on her position. By the way he look at the girl. It's screaming, a word only people who know what it's mean.

He don't reply back. Instead, seating beside her. Resting his head on her shoulder. Doon lang siya tinignan ng babae. When I look at them, I feel at peace.

They both at peace. On silent, with each other. Even words are absence, their present on each other scream, love.

"Hoy!" napamulat ako ng may yumugyog sa balikat ko. Mabilis akong napabangon ng makita ko ang paligid. Nasa room ako? Bakit? Paano?

It's Diello, looking worried on me. "You okay?"

Doon lang ako kumalma. Nasa Mystic forest lang ako kanina ah. Bakit?... Pero ang hindi ko maintindihan ang huling eksinang nakita ko.

They both holding each other hand, but bath in blood. Theirs people making them split with their hold. Cries in pain. Plead in shout. A loud thug of thunder... a grey sky under them. A lighting splashing through. It's like the nature are in rage with the scene it's watching beneath on it.

A green grassland turn into bloody stream. With many dead body every where. The beauty of nature covered with shade of hatred.

"Hey you okay?" he asked. "Your crying? Is there something wrong?"

Doon ako natauhan. Unti unti kong naramdaman ang mainit na bagay na lumundas sa pisngi ko. Napahawak ako doon. Why I am crying?

"Eirlys," napapaos na tawag sa akin ni Diello. Doon ako napaangat ng tingin sa kanya. I see how worry he is. Malamlam ang tingin siya sa akin. Ang mga kamay niya na hindi alam kung paano ako hawakan.

"I'm okay," I assured him while wipping all the excess tears in my cheeks. "You don't have to worried. Just a nightmare."

Ramdam ko sa titig niya ang hindi paniniwala sa sinabi ko. Kung hindi lang dumating ang ilang kaklase ko. Hindi pa siya babalik sa pwesto niya. Kahit nag umpisa na ang klase, hindi mawala ang pagtitig sa akin ni Diello. Na ikinaiinis nitong katabi ko.

Kanina ko pa naririnig ang pag "tsk" niya. Hindi ko siya malingon dahil may bakas sa mata ko na pag luha kanina. Baka katulad ni Diello 'di ako titigilan nito.

"What the hell in earth...Diello staring at you like that?" Hindi na niya napigilan pa. Halatang naiirita na siya. "Like your gonna gone, if he leave his eyesight from you...tsk!"

"Is not your business anymore. Shut up! we're in the middle of class," I warned him. "Wala akong maintindihan kapag kinakausap mo 'ko."

"Tsk!" hasik niya saka humalikipkip sa upuan niya.

Andito pa rin iyong pakiramdam ko sa nakita ko. Hindi ko mapigilan matulala kada minuto na maalala ko iyon.

"Masamang paghintayin ang pagkain. Baka pagkaitan ka." Kung wala si Diello sa paligid. Baka buong maghapon akong tulala at wala sa sarili. Bakit? bakit ko nakita ang senaryo na iyon?

I feel something inside awaken. Like is was done before.

"Don't force yourself... I do wanna see that again."

Seryoso siya ng banggitin iyon. Na para bang may alam sa nangyayari sa akin. Isang malalim at mahabang buntonghininga ang pinakawalan niya.

He look away from me and state, "I do wanna lose you again, this time."

Napalundag ako sa higaan ko ng paulit ulit na nag p-play sa utak ko ang sinabi niyang iyon.

"I do wanna lose you again, this time."

"Arghhhh!" I can't help to released my feels. I covered my pillow on my face while shouting at my madness.

"Lys?" knock on my door, bring back my sense. Hindi pa ako nakabihis dahil nga sa sinabi ni Diello. Hindi ko naman na siya natanong kanina about doon. Kainis... bukas na lang.

"Yes? come in."

Sumilip siya mula sa labas. "Hey!"

"Hey!" I reply back. I seat at my bed. Waiting her to walk to my spot. "What is it?"

Nag iwas siya ng tingin saka napabuntonghininga. "Natatakot ako." Ramdam ko ang takot niya ng sabihin iyon. Maging ako natatakot.

"Nakakatakot na wala pang nagaganap na ano mang kakaibang pangyayari ngayon. Hindi ko alam anong pwedeng mangyari sa akin...atin." Her eye filled with fear along with a water in her eyes gathered in her eyelids.

Mariin akong napapikit. Dahil hindi ko alam ang gagawin ko ngayon. Pareho kaming takot sa maaring kinahinatnan namin. Hindi ko alam kung paano siya dadamayan dahil maging ako hindi ko alam kung paano. Ihahanda ang sarili sa makamatay na larong ito.

"I heard they now assigning the haunters to all participants." Ramdam ko ang paglubog ng higaan sa gilid ko. Isang bagay ang pumatong sa balikat ko. "I want us to survive, but how?"

"Still the nightname?" Napabaling ako sa kanya. Magkasama uli kami ngayon. Launch time, in the same spot. But just two of us.

Umiling ako saka siya sinagot, "Nope, the other thing." Ito na naman ang tingin niya sa akin. Magmula ng gabing iyong. Narito na itong kakaibang kabang nasa dibdib ko. Ang mga mata niyang nag aalalang nakatingin sa akin. Na para bang mamaya ay mawawala ako sa tabi niya.

Sinabayan ko siya, tinitigan ko rin ang kulay grey niyang mata. Na para akong nilulunod.

"Cleobella," I murmured out of nowhere. Kita ko ang paglaki ng mga mata niya. Kasabay ng pagkatigil niya. Pansin ko rin ang pagputla ng mukha niya.

"Diello?" I called him. Maputla pa rin ang mukha niya. Mabilis siyang napalingon sa paligid bago tumayo. Mabilis ang kilos niya na tuluyan kong hindi na sundan. Nakita ko na lang ang sarili na hila hila niya patungo kung saan.

Pamilyar itong daan na ito...hindi kaya? Tuluyan ko lang napatunay ng nasa loob na kami. Bakit alam niya ito? Ohh–I forgot they are friend.

"What just did you said?"

Doon ako napabalik sa wisyo. Ramdam ko ang takot at pangamba sa sinabi niya. Napakunot ako ng noo habang inaalala ang binanggit ko kanina.

"Cleobella?"

Napanganga naman ngayon siya. Kita ko ang panghihina niyang umupo sa upuan kung saan umuupo si Tofee.

"What? What about her?"

Hindi niya ako sinagot, ganoon pa rin siya. Tulala at parang ang lalim ng iniisip. Umupo na lang din ako. Bakit niya ako dinala dito? Isa rin bang malaking sekreto na 'di dapat marinig ng ilan?

"Cleobella..." he started. Kaya napalingon ako sa kanya. Nakaharap lang siya sa pader kung saan maraming papel ang nakadikit. "A handler of extraordinary power. A protector of balance and peace order."

"Their ancestor is the first discovered the power that buried in this Island. Their family was the one who had voyage here. First family to live here. From their bloodline, is the first who build a community here. It was small but peaceful. Everyone is disciplined."

Nanatili akong tahimik habang nag sisimula siyang magkwento.

"Before they decide to travel from their small Island. Seona, whose is the least Island that lack of resources that push them to travel here. But then, going here in Therondia back then is not easy as you think." Doon niya ako binalingan ng tingin. Nagulat ako dahil may galit na bumalatay doon na kaagad din nawala. "It has a protector from the barbarians came to colonialized the Island. Many has tried but no one succeed other than Cleobella's ancestor."

"In the book of history... they we're granted-by the protector. That everyone envy."

"Decade has passed. The community are become bigger, dahil na rin sa pinayagan na ang ibang pumasok. Dahil sa isang kasunduan sa pagitan ng pamilya nila Cleobella. In the book, stated that. Every girl child passed after the 4 generation will have the power to take over and control the power. They will become the protector of this Island from the people who want the power and use it into chaos of all."

"Cleobella is the second holder of the power. Among the first one. She rule the power so well. She is knewn for her critical thinking skills when it come to the decision making. Lahat ng galaw, kilos, desisyon at pagpapatakbo niya ay malinis at maayos. Not until that day. Sa aking talino at husay ni Cleobella. Hindi kailan man sumagi sa isip ng mga nakakatanda na, magiging mahina ito sa salitang pag ibig."

"Ang pag ibig na sumira sa kanya."

Humina ang boses niya sa parteng iyon. Ang saklap naman, umibig lang siya ikinasira pa niya. How can love can conquer everything yet can also destroy you in the greatest taste.

"Anong nangyari? Paano iyong pag ibig na iyon ang sumira sa kanya?"

Napailing siya ng mapalingon sa akin. "Dahil umibig siya sa isang kalaban. Ang angkan na gustong makuha at mapasakamay ang kapangyarihan para sa pansarili nilang kagustuhan."

"Miliano, the guy who catch her heart. The destroyer of balance and peace. A Island whose know for being peaceful, run under a war between the four Island."

"Sa kanila nagsimula ang unang digmaan. Na tumagal ng dalawang taon. Marami ang nasawi dahil sa pagkasilaw sa kapangyarihan. Na hindi nila alam ang kaakibat non."

Napahinto siya saka naghilamos ng mukha gamit ang kamay niya. Saka siya tumingala habang nakapikit.

"Noon pa man. Lubusan ng magka awayan ang dalawang angkan. Ang Lordsley kung saan nagmula si Cleobella at ang Brighton, ang angkan ni Miliano."

"Dahil sa gyera na tumagal hanggang dalawang taon. Dalawang taon din matapos ang digmaan doon, nag umpisang mahati ang Therondia. Sa dami ng nasawi, nawasak at lawak ng naapektuhan. Lumayo ang iba mula sa unang pinagtayuan ng komunidad."

Seryoso siyang nakatingin sa akin. Don't tell me?

"Tama ka, iyon na ang simula ang pagkakaroon ng limang syudad. Alam kong alam mo na ang parte na iyon. Pero hindi lahat ay alam kung saan ba nagsimula ang gulo."

"Napagkasunduan ng lahat na magkaroon ng pinuno. Para sa kaayusan." Nakangisi siyang umiling. "Pero hindi nasunod. Dahil ang iba ay nabulag ng mga kaaway. Ang henerasyon nila Cleobella ay natanggal sa posisyong pamunuan ang Isla. Dahil na rin sa gyerang similyab. Wala nang naniwala pa sa kakayahan nila. Lubusan silang nasira."

"Nakakatawa sila alam mo ba iyon?" Annoyance can trace on his voice.

"Iyong akala nilang maayos na pamamahala. Tignan mo ngayon. May hierarchy? Discrimination. Tsk... kung sana ang angkan pa ng Lordsley ang namuno panigurado, hindi ganito ang sasapitin ng Therondia."

"This generation are far beyond the decade ago. Like how my mother reminisce those days."

"Iilan na lang rin ang nakakakilala kay Cleobella. Mayroon man, hindi sila ganoon nagpapahalata. Ang rinig ko hinahanap ng mga kaaway ang sino mang may alam sa history nina Cleobella at Miliano."

Napakunot noo ako. Kaya pala ganoon siya umasta. Nakakainis ha! pati ba naman doon, walang sinasanto ang kaaway. Ganoon ba sila kasama?

"Kaya hangga't maari huwag na huwag mong sasabihin na alam mo ang nangyari kila Cleobella... ilang beses ko itong sasabihin," his voice become more serious. "Hindi na ako papayag na mawalay ka sa akin."

"Hindi na."

Matapos ang seryosong usapan na iyon. Natahimik kami. Hindi ko siya maintindihan sa part na ayaw niya akong mawala muli sa kanya. Ayaw naman niyang sabihin kapag nagtatanong ako. Kainis na lalaki!

"Maalala mo rin yan kapag handa ka na," he said in gentle while caressingly my check. Something in eyes, made me in dazed and confused. Ngayon ko lang ito naramdaman. Ibang iba kay Calize at Nilu. Something that make me itch by his touch. Tuluyan akong nalunod non at nadismaya ng bitawan niya ang pisngi ko. "Be good to yourself. Don't force it. Like how it gone... it will comeback when it is time."

After his statement. A soft gentle skin of his lips crash against my forehead. That make my heart and mind into battlefield. Hanggang ngayon ramdam ko pa rin iyon.

Late na naman siya. Rinig ko ang pagbukas ng pinto sa main door. Hindi pa naman curfew time. Kaya alam kung si Nasha iyon. Napapadalas ata ang pag uwi niya ng ganitong oras.

Baka acads lang. Hindi ko na inabala ang sarili doon. Dahil sa nalaman ko. The history reveal something on me. Maybe that's why, Mystic forest want me to see. Isa rin ba doon ang lullaby?

Kung hindi pa tumunog ang alarm ko. Hindi pa ako mag aayos dahil curfew niya. Oras na rin siguro para magpahinga. It's been a rough day for me.