This is the epilogue of the story. It's been three years since I started to write it. It's not easy but here I am again. Finishing another story of mine. Marking another work of mine as complete. I just to say, 'Thank you all for supporting this story. Giving it a try, until it's end. I will see you on my other on going stories.' I love you all.

"Mama!...Papa!...tulungan niyo ko!" I cried for help. Our kitchen submerged with fire, in every corner. It's getting hot... My breath become short. I can't stand any longer.

"I'm sorry Ma! Pa!," I whispered as I accept my fate because of what I did.

"Alpha! Alpha!"

Mabilis ang paghinga ko matapos kung mapaginip ang nangyari sa akin pamilya. Tatlong taon  na ang nakakalipas ngunit tila parang kahapon lang nangyari. Ramdam ko ang paawis na namuno sa akin noo. Ang nanginginig na mga kamay. Mabagal at naghahabol na paghinga.

Napaangat ako ng tingin ng may humawak sa braso ko. Sa unang tingin mo matatakot ka sa kanya ngunit, sanay na ako. Kahit na natural na nakakatakot ang mukha niya, marunong din itong makaramdam ng emosyon.

"It's again?" Concern vivid on his rough voice. My gaze lower, I can't stand the eye contact with him. I feel like he see all of me when I stare directly on his eyes.

I silently nod at him answering his quest. I heard him heavily sign. I sense his moving toward me. I am on my bed. And him beside me, disclosing the distance. Its his move when my nightmare visit me. He will slept beside me until I drift from dream.

And his doing it again even I get older way back. I couldn't refuse also, it gave me comfort and peace. Having someone to lean on is my very much need tonight. And I am thankful for him adapting me that time I need the most.

Zaugustus De La Haye, A leader label being a most heartless in the Therondia. Hindi iyon lingid sa kaalamanan ko. Maging ako ay kinatakutan ng ilang nakakaalam na siya ang nag aalaga sa akin. Nilalayuan ako ng mga tao kahit sa school. Wala lang iyon sa akin, sa totoo lang mas gusto kong mapag isa. Wala rin naman akong kaibigan kahit noong buhay pa ang magulang ko.

Ngunit itong babae na ito. Napakulit. Sunod ng sunod. Nakabuntot kahit saan ako magpunta. Inuubos niya ang pasensya ko ngunit... argh! Sa tuwing tataasan ko ng boses parang may kung ano sa loob ko na naiinis din sa akin. Ewan ko ba.

"Pwede ba! Tigilan mo na ang kakasunod sa akin!" irita kong suway sa kanya dahil ito na naman siya buntot ng buntot sa akin. Hindi ko nga alam kung bakit nakabuntot ito sa akin. Eh iyong mayabang na Nilu ang gusto nito.

"Doon ka sa Nilu mo,"pagtataboy ko sa kanya.

"Ayoko nga!" sagot niya. Napakamot ang ng buhok ko dahil ang kulit... kulit ng lahi nito. Aish! Babae nga naman.

"Ano ba talagang kailangan mo sa akin ha? Eirlys Ayn Salvaz?" kunting kunti na lang talaga sasabog na ako. Hindi ako pumapatol sa babae pero... sa ginagawa niya baka...baka...aish!

"Gusto ko lang naman samahan ka..." lumiit ang boses niya ng sabihin iyon. Natigilan ako ng tumingin ito sa akin. Na may namumuong tubig sa gilid ng mata niya. Arghh!

"Teka!" pipigilan ko sana kaso tumakbo na iyon palayo sa akin. Napabuntonghininga ako.

Hay buhay!

Gustong samahan? Huh! Bakit? Okay naman ang mag isa minsan ah! Tsk! Masyadong mabait para sa isang Salvaz. Tsk! Mukhang mali ako... Ito lang naman kasi siya nakikipagsabunutan sa kaklase niya. Nakakasigurado akong si Nilu ang puno't dulo nito. Ano bang mayroon na gong gong na iyon? Tsk! Dami kang kaharutan non. Babaero ang tang inang iyon. Tapos doon pa siya magkakagusto! Nako!

At bakit nga pala ako apektado? Jezz, makaalis na nga dito. Nag alala lang ako dahil dalawang buwan na siyang hindi bumubuntot sa akin. Tapos ito ang bubungad sa akin. Really? Eirlys Ayn Salvaz. Your pretty, to obssesed with him.

"What with you frowning eye brow?" It's him...wala na siya sa pwesto bilang leader. Umalis siya para pagtuunan ako ng pansin. Ayoko sana kaso desidido na siya.

"Its the girl bugging you again?"

Arghh! How does he know about it? I didn't say anything about here to him. But... Oh! I forgot!

"Yeah... he stop bugging me."

"Then why your sound unhappy about it?"

"Me?" I point my self defensive. "No! Of course no!"

"Defensive but true. Don't fool me young man. Your crushing on her."

"What? Me? No? I am to young for that!"

Napahalaklak siya ng malakas matapos kung sabihin iyon. Napailing siya habang tumatawa. Anong nakakatawa. Totoo naman ang sinabi ko ah!

"Papa!" I said with little high pitch tone. Natigil siya ng tawagin ko non.

"Pardon?" Kita ko ang gulat sa mata niya. Napaiwas ako ng tingin.

"Papa," maliit na boses kong tawag sa kanya. Mabilis akong napalingon sa kanya ng marinig siyang suminghot. Napanganga ako ng makita siyang mabilis na nagpupunas ng luha.

"Uhm..."

"Can... you... called m-e a...gain once?" he asked between his sob. I am to stunt to see him vulnerable like this. Nabitin sa ere ang sasabihin ko. Ngunit...

"Tahan na po...Papa."

Tuluyan siyang bumigay sa akin. Buong magdamag siyang umiyak sa bisig ko. Alam kong masaya siya ngunit... ang marinig ang iyak nito. Tila isang patalim sa akin. Like me, his also alone entire of his life not until I came.

Hindi na nga niya ako pinansin. Mas natuon na ang atensyon niya sa lalaking iyon. Dati siya ang laging nakabuntot sa akin at ngayon... Oo na! Ito ako nakatanaw mula sa malayo sa kanya. Bwesit!

"Uhmm... Alpha," tawag ng isang kaklase kong babae. Ano bang pangalan nito? Tsk!

"Ano?"

Napaitlag ito sa tono ng boses ko. "Ahh...hehe...may..." kinakabahan niyang sagot. Napataas ako ng kilay. May? Ano?

Kita ko ang paglunok nito ng makailang beses. Ganoon ba talaga kayo katakot sa akin? Tsk!

"May...uhm... kagrupo ka na sa Science? Kulang kasi kami ng isa. At... at..."

"Fine... count me in." walang buhay kong sagot at nilagpasan siya. Napatigil ako ng may matanaw sa hindi kalayuan sa pwesto ko. Si Eirlys nakatanaw sa taong pinagtitinginan ngayon sa school. Tsk! Bawal yan ah... Nga naman!

Mabilis ko siyang sinundan ng tumakbo ito palayo. Masyado siyang mabilis. Naiwan niya ako sa gitna ng kakahuyan. Bagama't nasa Central City kami. Dito sa lugar ng school ay may kakahuyan konektado sa Ilang lungsod na nakapalibot sa Central City. At iyon ang hindi ko alam. Kung saan direksyon siya nagtungo.

Kainis! Iba ang kutob ko. Hindi ko rin alam kung bakit ako tumakbo kasunod niya. Parang may kung ano sa akin na nag utos na sundan siya. Parang may sariling utak ang katawan ko.

"Tang ina!" I curse under my breath when an strong earthquake happened. Napakapit ako sa malapit na punong nasa tabi ko. Ang mga ibon na nagsiliparan paalis ng kakahuyan. Ang biglang pagbabago ng klima ng panahon. Lumakas ang hangin... dumilim ang kapaligiran, nagkaroon ng bitak ang lupa. Bagama't malayo ang dagat dito... rinig ko ang galit ng alon. Tila katapusan na ng mundo.

Nakakatakot ang kapaligiran ngayon. Naging madilim ang kakahuyan. Napatalon ako sa kabilang puno ng makakita ng papalapit na bitak mula sa malayo patungo sa punong kahoy na kinakapitan ko. Masama ito! Kailangan ko siyang hanapin.

Shit! Muntik na akong matumbahan ng sanga ng punong kahoy. Mahirap makapaglakad ng maayos dahil patuloy ang pag galaw ng lupa. Malakas iyon at kayang kaya na tumumba ng mga gusali at puno.

Nasaan ka na ba?

"Eir..." nabitin sa ere ng sasabihin ko ng makita siyang nakaangat sa ere. Pinalilibutan ng kulay puti na may azul na liwanag. Nasa loob siya non. Nakapikit ang mata... kita kong may lumabas na puting bilog sa noo nito. Saka siya unti unting nahulog.

"Urghh!" I groan when she landed on my body. I was not prepared for catching her. Mabigat din pala siya. Wala pa rin siyang malay ng maayos ko siyang nilapag sa damuhan. Pansin ko ang pag ayos ng paligid. Ang nagtumbahang puno bumalik sa dati. Ang bitak sa lupa unti unting nawala. Ang dilim ng paligid napalitan ng liwanag.

Anong nangyayari? Bakit? Ano iyong lumabas sa noo niya?

"Hey! Wake up!" Sinubukan ko siyang gisingin ngunit hindi ito umuobra.

"Eirlys!" someone calling him from afar. Sa tingin ko iyon ang mga kuya niya. Napabalik ako ng tingin sa kanya wala pa rin siyang malay. Sinubukan ko muli ng ilang beses pa ngunit wala.

"Hoy! Huwag kang magbiro ng ganyan..." napansin ko na lang na umiiyak na pala ako. Nang may luhang galing sa akin ang pumatak sa kanya. Hindi! Impossible!

"Eirlys!" mas lumapit iyon. Napapikit ako saka sumigaw pabalik sa kanila.

"Andito siya!"

Hindi ako nakakasiguradong narinig nila ako. Hindi ko siya maaring iwan dito. Binuhat ko siya palapit sa akin. Habang patuloy ako sa pagluha sa hindi malamang dahilan. Napaangat ako ng tingin sa harap ng may marinig na mga yabag. Doon lumabas ang dalawa niyang kuya. Pareho siyang natigilan nang makita kami.

"Eirlys!" mabilis silang lumapit sa akin at inagaw siya sa bisig ko. Gaya ko... Sinubukan rin nila itong gisingin siya. Napabaling sa akin ang nakakatanda nilang kapatid, Emerix.

"Anong nangyari?" malamig na tanong nito sa akin. Natigilan ako at nagkakandabuhol buhol ang dila ko. Napalunok din ako ng makailang beses. Nasa akin pa rin ang titig niya naghihintay ng sagot ko.

"Ahhh... nakita ko siyang umalis ng..." napatingin ako sa baba ng sabihin ang dahilan kung bakit siya tumakbo. "Sinundan ko siya at naabutan na pinalibutan ng liwanag tapos may puting bilog na lumabas sa noo niya bago ko siya masalo."

Rinig ko ang malulutong na mura nila. Binuhat na siya ng Kuya niyang si Evertt. Pareho silang lumingon sa akin.

"Wala kang pagsasabihan ng nakita mo ngayon. Nagkakaintindihan ba tayo?"

Tumango ako sa kanila. Bago sila tuluyang umalis. Ilang araw matapos iyon. Narinig kong lumipat na sila ng lugar. Hindi ko alam kung saan. Nag aalala ako ng lubos.

"Ako ang nahihilo sa iyo. Ano ba iyang bumabagabag sa iyo?" Tanong ni Papa. Kanina pa siya ako pinapanood magpabalik balik ng lakad sa sala. Nakaupo siya sa sofa.

Napabuntonghininga ako. Alam kong pumayag ako sa gusto nilang mangyari ngunit... hindi ako matatahimik.

Napanganga at napatulala ng sabihin ko iyon. Ilang minuto siyang ganoon. Anong bang mayroon? Bakit ganyan ang reaskyon niya.

"Ang tinakda..." mahinang bulong nito pero sapat na para marinig ko.

"Tinakda?" takang tanong ko. Doon siya natauhan.

Tumingin ito sa ilang kasambahay na malapit sa amin. Sininyasan niya ito na iwan kaming dalawa. Bakit? Hindi ba pwedeng malaman ng iba iyon? Sekreto ba?

"Come here."

Umupo ako sa gilid niya. Isang buntong hininga ang pinakawalan nito bago nagsimulang mag kwento. "Ang tinakda ang nakatakdang mamuno sa buong Therondia. Nagtataglay ito ng kapangyarihan tanging siya lang ang may kakayahang komontrol. Mula sa dugo ni Cleobella, magmumula ang isisilang na panibagong pinuno. Ang pang apat na tagapagmana."

"At ikaw..." pabitin niyang sabi sa akin. Anong ako? Bakit ako kasama?

"Ikaw ang nakatakdang proprotekta sa kanya."

Nalaglag ang panga ko ng sabihin iyon. What? Ako? Bakit?

Natawa lang ito sa reaksyon ko. Ginulo niya ang buhok ko saka sinabing, "Balang araw malalaman mo din. Mas maganda kung ikaw mismo ang makatuklas non."

Tahimik kong nilagay ang bulaklak sa puntod ng magulang ko at sa kanya, na tumayong pangalawang Ama ko. Ilan taon na ang lumipas at ngayon muli kaming nagkita. Ngunit bakit ganoon? Hindi na niya ako kilala. Ako ito... iyon lagi mong sinusundan. Iyon ang gusto kong sabihin matapos ko siyang makita noon enrollment.

Ngunit pinigilan ko ang sarili ko. Hanggang sa... nalaman kung wala pala siyang maalala. I hear it through Nilu. His brother asking... Diello. And I not intentionally heard it. But... Argh! I can't help but to hate her. Even though she doesn't do something that make me mad. Hearing the reason why she doesn't even remember me. Makes my blood boiled.

Galit ako sa kanila. Lalo na sa Nilu na iyon. Putang ina mong gago ka! Mukhang makakapatay ako ng masamang damo ng hindi pa nag uumpisa ang laro. Dumagdag pa itong isang tarandado na Cato na ito. Noong una pa lang wala na akong tiwala sa tarantado na ito. Hindi ko gusto ang awra nito.

At putang ina! Oo na! May gusto ako sa kanya! Argh!

At mukhang may isa pang dumagdag... Eirlys Ayn Salvaz! You! Arghhh!

"Papa's..." I here again. On cementery, seating near on their tomb stone. Ranting again on how I feel. "Ganito po ba talaga kapag umibig? Nakakainis! Naranasan niyo po ba ito? Ang magmahal mula sa malayo?"

"At Papa Zaugustus..." napalingon ako sa puntod nito. "Tungkol doon sa sinabi niyo...wala pa rin akong ideya. Malalaman ko ba talaga iyon?"

"Hay! Pasensya na kung puro sama ng loob ang naikukuwento ko sa inyo. Sadyang..." mariin akong napapikit ng maalala ang narinig kong balita. "I just want someone will listen to me."

"Excuse me... Ma'am." Someone interupt the discussion. Sa suot nitong uniform. Isa siyang myembro ng SSG dito. Ano kayang pakay niya dito. Napakunot ako ng noo ng bigla itong bumaling sa akin.

"Yes?"

"I excuse lang po si Alec Raphael Lowell-De La haye," seryoso nitong banggit sa buo kung pangalan. No one know about it. No one! Except the school of course! They had my personal information. Lowell is my father family name and De La Haye from Pa, Zaugustus who adopted me.

Napabaling sa akin ang prof namin ngayon. I know! Tamad akong tumayo mula sa upuan ko galing likod. Tipid itong ngumiti sa akin at sinabihan akong sumunod sa kanya. Siguro tungkol ito sa nalalapit na annual game. Tsk... sino na naman kaya ang mapapasama. Last time ang daling tapusin... ngayon naman bigyan nila ng kaunting thrill. Nakakatamad tuloy.

"Oh! His here. The last annual game winner," Tsk! Bakit kailangan pang ipagsigawan. Kami kami lang naman ang naandito. Mga haunters. "Oh! Come on Alec..." Biro niya sa akin.

Kung hindi lang ito President ng school... kanina ko pa tinapos ito. Ang kapal na tawagin ako ng Alec. Nakita ko na naman ang dalawang bugok dito at... napatingin ako sa pwesto ng mga bagong myembro ng haunters. Anong ginagawa niya dito? Bakit siya andito? Paano na siya?

Para akong binuhusan ng isang drum na nagyeyelong tubig ng makita ang pangalan niya sa listahan ng mga participant ng bagong annual game. What have you done! Your grown and turn out to be hardheaded huh! Tsk!

Hindi ako mapakali... walang pwedeng gumalaw sa kanya. Baka mabali ko ang protocol ng larong ito. Natatakot ako. Hindi lang para sa kanya. Kung hindi para sa akin. Hindi ko pa lubos alam ang kaya kung gawin. Natatakot ako... lalo pa't ang pinakaunang batas ay tapusin silang lahat. How? I one of them is the one holding my heart?

"So, dahil si Alec ang nagwagi sa huling laro. May karapatan siyang pumili ng magiging prey niya. So, Alec...the choices is yours."

Napaangat ako ng gilid ng labi ng sabihin niya iyon. May sense din pala ang pagkapanalo ko sa huling laro. Kita ko rin ang pag angat niya ng labi ng piliin ko ang pangalan niya sa board. Ngunit parang gumuho ang mundo ko ng sabihin niya ang isang bagay na hindi ko akalain.

"Woahh! Nice! Getting a revenge huh?" Mukhang nabasa niya ang nakasulat na gulat sa mukha ko. "Oh! Did you know? His brother kill your elder sister?"

Nanlaki ang mata ko ng sabihin niya iyon. Lalo pa ng banggitin niya ang pangalan ni Ate.

"Alexandra Lowell or Xandra is one of prey of Evertt Kaille Salvaz."

Namuo ang galit ko sa kanya. Mas nangibabaw kisa sa nararamdaman ko. Si Ate na lang ang natitira sa akin. Kinuha pa niya. Kahit masakit... kailangan kong ipaghigante ang pagkamatay mo Ate.

"Mukhang mali po kayo Papa," walang emosyon kung sabi kay Papa Zaugustus. "Hindi ako ang poprotekta sa kanya. Dahil ako ang tatapos sa kanya. Kinuha nila si Ate sa akin. Ang natitirang pamilya ko. Hindi pwedeng wala akong gawin."

Pagbabayaran mo ang ginawa ng kapatid mo. Humanda ka na. Eirlys Ayn Salvaz. I will make sure you taste hell while your living.

I heard her crispy curse inside the shower room. Even only curtain separate it. Bigla iyong gumalaw. Ngunit tangin ulo lang niya ang lumabas. Masama kaagad ang titig sa akin. Ramdam ko ang galit doon.

"Ito ba?" nakangisi tanong ko habang hawak ang twalya niya. Kita ko ang pagngingitnit niya sa galit. Wala akong balak na sundan siya dito ngunit sa apat na araw na hindi siya lumabas sa loob ng Forbidden River. Bigla akong nakaramdam ng sakit... Alam ko kahit puno ng galit itong puso ko para sa kanya. Sa ilalim non may natitira pang pag ibig sa kanya.

Lagi akong nakaabang sa batong tulay kung saan siya dumaan. Nag aabang sa kanyang pagbalik. Hindi mapakali... Oo aaminin ko. Binalot ako ng galit ko ng malaman ang tungkol kay Ate. Ngunit masisi ko ba ang sarili ko. All I thought is... we still see each other over the years and... My hope is gone.

"What the hell are you doing here?" napabalik ako sa sarili ko ng marinig ang boses niya. Hindi maitago ang galit at inis sa kanyang boses. Alam ko para saan iyon.  Ngunit pinanindigan ko. Hindi ako umalis dito sa gilid ng lababo ng c.r ng kwarto niya. Bagama't wala akong balak. Hindi kami pareho ng iniisip.

"Ganyan ka na ka-desperado?"

Doon nawala ang ngisi sa labi ko. Pilit kong pinakalma ang sarili ko. Tinanggalan ko ng emosyon ang buong mukha ko. Tumayo ako ng tuwid saka pabalang na binato sa mukha niya ang twalya. Kailangan ko ng umalis dito dahil baka hindi ko mapigilan ang sarili ko. Kapag galit ang nanguna sa akin. Hindi maganda ang kinalabasan non.

"Oo... para sa kapatid ko." Iniwan ko siya matapos kung sabihin iyon. Para malaman niya kung saan nanggagaling ang galit ko sa kanya.

"My wrath is valid right, Mama, Papa at Papa Zaugustus?" I asked them. Sa totoo lang nahihirapan na ako. Naiipit sa galit at pag ibig na nararamdaman ko sa kanya. Lalo na ng mariin kong pinikit ang mata ko. Nang maalala kung paano siya saktan sa hallway.

Alam ko hindi sagot ang paghihigante pero... mariin akong napakagat ng labi ko. Habang hinahayaang lumandas sa mata ko ang luhang matagal ko ng pinipigilan. Matagal na akong nasasaktan. Bakit ng mahalaga sa akin kailangan mawala? Bakit?

I don't want to hurt her anymore. The more she hurt... it's double on me. Maybe this how they called, "love?" When you love someone, you share pain. Is this is? Cause I don't want that kind of love.

Sinubukan kung gawin iyon. Buti na lang hindi pansin ng Game master. Until that day. Near at the curse falls. This hardheaded lady. Giving me more hard time. I almost lose her. Fuck! That was close.

I see her glow again. Like I see back then. I know she is the heiress of the power but on my part is still blurred. And it's over for me. I will surrender being a haunter even means my life being punish. I don't care as long she's safe.

"Oh! Great your here," napatayo si Mr. President galing sa isang tawag.

"Seat down, Alec. We have to discuss important matter."

Ramdam ko ang kaseryosohan doon. Ngayon ko balak isuko ang pagiging haunter ko. Hindi ko na kasi kaya pa. Hinintay ko siyang magsalita ngunit may kinuha muna siya sa isa sa mga drawer niya. May nilapag siyang document sa harap ko.

"I have to say sorry first on you, Alec." Malalim siyang napabuntong hininga. "I was wrong about your elder sister. She was not killed by Evertt." Napatitig ito sa akin. Kitang kita sa dalawang mata nito na nagsisi siya. Hindi ko alam pero... nakahinga ako ng maluwag doon.

"Alam kong naguguluhan ka kung bakit ko ngayon ito sinabi. Sa totoo lang ngayon lang din sa akin nasabi. Iba kasi ang kwento sa monitor kisa sa totoong kaganapan. At isa pang dahilan ay..." napalingon siya sa paligid. May pinindot siya sa may lamesa niya. Alam ko kung para saan iyon. Ganoon kahalaga ang pag uusapan na iyon.

"May nakarating na intel sa akin. That the legend of Therondia are here," sa sinabi pa lang niya, alam ko na kung anong tinutukoy niya. Yes! They treat it like a myth or legend here. Since, the reign of Cleobella. They almost forgotten. Only those eldery are the only people knew they still existing. "Both Heiress and It's protector."

Matapos niyang sabihin ang salitang,"protector." Tumingin ito sa akin. May ideya ako pero...

"Its you...The protector."

Hindi na ako naguat doon dahil may nakapagsabi na sa akin. Ngunit ngayon ko lang talaga napagtanto. Lalo pa ng sabihin niyang, "Ikaw lang ang may kakayahang kilalanin kong sino iyon. Malalaman ko kapag oras na nagkaroon ng koneksyon sa inyong dalawa."

"Koneksyon?"

"Yes! Ahemm..." Napaiwas ito ng tingin saka sinabing, "Through intimate bond or just kiss or something that trigger your linking." Kita ko ang pagpula ng batok niya ng sabihin iyon. Maging ako naman hindi mapigilan. Ramdam kong namumula din tainga ko hanggang batok.

"Ahh... sige na. Baka may klase ka pa."

Tahimik na tango ang binigay ko sa kanya. Lumabas ako doon saka napabuntong hininga. Bigla muling uminit ang mukha ko ng alalahanin ang sinabi niya. Hindi ba masyadong maaga sa ganoon at baka hindi rin siya papayag kung sakali. At jezz!

Sa pagitan ng halik. Nagkaroon ng koneksyon sa amin. We can feel each other. Can her thoughts if its not lock. Lalo na ng maramdaman kong nasa panganib siya. Noong gabi na iyon. Ang biglaang pag iba ng direksyon ng hangin. Alam kong may mali na. Tama nga, dahil ng maabutan ko ito. Nakasiksik sa pinto, nanginginig at takot na takot.

Nagdesisyon na rin akong isantabi muna ang nararamdamang galit sa kanya para kay Ate dahil hindi naman siya ang gawa non. Ang Kuya nya dapat na magpaliwanag sa akin. Mali ako na dinamay ko. Aaminin ko naging pasadalos dalos ako non. Ngunit ngayon, alam ko na ang gagawin ko.

Ngunit mali... lalo pa ng hindi ko siya nasagip ng kunin siya ng mga kaaway. Ako ang tagapagtanggol niya pero wala ako sa oras na kailangan niya. Hindi ko siya maramdaman matapos siyang makuha. Parang may humarang sa amin. Pero nakakaramdam din ako ng sakit. Lalo pa't nalaman kong... ginalaw siya ng labag sa loob niya noon nakuha siya. Iyon na yun araw na namimilipit ako sa sakit. Para akong pinapaso sa loob ko. Hindi ko alam ang gagawin ko non. Ang sakit halos hindi na ako makahinga. Dalawang araw na masama ang pakiramdam ko non. Nakikisabay sa nararamdaman niya.

Alam na rin nila ang tungkol sa amin. Kaya nang makita nila akong halos mamatay na sa sakit na nararamdaman. Kinabahan din sila. Ngunit hindi sumagi sa isip namin ang bagay na iyon. Masakit kasi naranasan niya ang ganoon na hindi dapat kung andoon ako. I should be there... I should save here but... I failed.

"Hey, Sugar," niyakap niya ako galing sa likod. Naamoy ko kaagad ang gamit niyang pabango. Ang lamig ng kamay niya galing c.r. bagong ligo. "Ang lalim naman ng iniisip mo," malambing niyang sabi. Sinandal niya ang noo sa balikat ko. Humigpit ang yakap niya sa akin. Ramdam ko siya. I can feel her fear for tomorrow. I am too... anxious about the big event tomorrow.

"Ano bang iniisip mo?" patuloy niya. Napangiti ako dahil ayaw niyang pag usapan ang ganap bukas.

"Ang dati? All the things happened on me while on my journey until this time." Napabuntonghininga ako. Hindi pa pala ako nakapaghingi ng tawad tungkol doon. "I'm sorry," I whispered thru air enough for her to reach.

"Sorry? About what?"

Binaklas ko ang pagkakayakap niya sa akin at hinarap siya. Mas lalo siyang gumanda sa paningin ko. Her eyes glowing, long waist level jet black hair, lips... her whole faces. Damn this girl. Got me.

"About in the annual game. For hurting you because of I lose my elder sister and think to revenge her death thru you. That I shouldn't do... cuz you don't know about it. It's should be your brother but I direct it all to you," nakayuko kong sagot habang pinaglalaruan ang darili niya. Nasa terrace kami. Ramdam ko ang paglamig ng hangin. Maging ang kamay niya malamig pa rin galing sa pagligo. Mariin akong pumikit at naglabas ng hangin. "I'm deeply sorry. I was fed by wrong information."

"I understand. It's understandable. But your right, taking revenge on people who not involve are wrong. It's good thing you distinguish it. And don't worry... about that. I already forgiven you. But... forgetting, Na!"

"You should not be," mariin kong banta sa kanya. Napaiwas siya ng tingin at ngumuso. Napailing ako dahil andali kong bumigay sa kanya.

"Let catch some rest. We need it for the big event tomorrow."

Natigilan siya ng sabihin ko iyon. Kita ko sa galaw ng kamay niya ang kaba. Kahit lumipas na ang buwan matapos ang balitang iyon. Andyan pa rin ang kaba niya at kawalan ng tiwala sa sarili. Alam kong hindi ganoon kadali na itaas ang sarili. Lalo na kong hindi mo alam kung paano iyon gagawin.

"Don't worry... its going to be okay," I soft cheer her up. I care her cheeks. Giving her comfort. "I'll be in your side."

Marahan siyang tumango at sabay na kaming bumalik sa loob ng kwarto. Sa harap ng madaming tao. Sa harap ng building ng tagapamahala ng buong Therondia. Ilang taon din itong hindi ginamit. Nakakapanibago. Ang malaking pintuan nito na napapalibutan ng ugat ng halaman. Andito kami sa harap ng hagdan na may dalawang pong baitang. Sa harap ng mamayaman ng Therondia. Ito ang araw kung saan ililipat sa amin ang kapangyarihan.

"May the spirit and power of energy give you power to rule this Island. As the ancestor of your race, pledge under the agreement. We here by... the people of Therondia. Proclaim... Eirlys Ayn Salvaz to be our new leader on this day." Isang korona na yari sa ugat ng halaman, may perlas at bulaklak na disenyo, at may nakaukit na simbolo doon. Nakayuko siya ng ipatong iyon sa ulo niya. Nauna na akong binasbasan. Matapos siyang koronahan.

Malakas at nakakabingin palakpakan ang iginawad nila sa amin. Lumapit pa kaming dalawa sa may dulo ng hagdan para masilayan sila ng maayos. Kitang kita ang ilan namin kakilala doon. Pamilya niya at kaibigan. Bagama't iniwan na nila ako. May bago naman akong itinuring na pamilya at may sarili na rin ako. Sa haba at puno ng pagsubok na paglalakbay namin. Umabot rin kami sa dulo. Nang magkasama. Magkahawak kamay.

Lumapag na ang eroplanong papel na aming pinalipad.