Bu gün yeni yılın ilk günü. Saat 18:00 civarları. Salonda en kuytu koltukta oturmuş, kulağımda "istemem söz sevmeni" çalarken seninle konuşuyor sana yazıyorum. Artık bu kağıtları seninle konuşmak varsayıyorum. Deliriyorum yavaş yavaş galiba. Ama en güzel delirmek bu olsa gerek.
Seni hissediyorum. Varlığını... Kalbimde farklı bir ağırlık var. Çok başka.. Bir o kadar da tanıdık, sıcak ve sevilesi.. İster altıncı his de ister başka bir şey. Seni tüm kalbimle tüm hücrelerimlerimle hissediyorum. Hani kolumuzdan iğneyle ilaç verdiklerinde, hafif yakıcı soğuk bir şekilde ilacın dağılışını hissederiz ya! Tam olarak öyle hissediyorum senin varlığını. Kalbimden yavaş yavaş aklıma, duygularıma dağılıyorsun. Bu çok güzel bir şey. Biraz acıtıyor. Seni hissetmek için sesimi çıkarmıyorum. Çıkarmayacağımda... Bunun dışında bir de eksikliğin var tabi. Derinden çok çok derinden hissettiğim eksikliğin. Seninle yoğrulup gidiyorum kısacası. Bazen kendimi gelecek zamanla şimdiki zaman arasında sıkışmış gibi hissediyorum. Tek çarem sensin gibi. Ayakta kalabilmek için sana tutunabilmem gerekmiş gibi. Gerçi kimi kandırıyorum. Mış gibi değil.. Öyle işte.. Yazacaklarım bu kadar.. Biliyorum beni bilmiyorsun ama kendine çok dikkat et olur mu? Üzülme hiç.. Bilmesen de ben buradayım.
Elfida