Yüreğimdeki varlığın biraz daha ağır sanki. Biraz daha can yakıcı. Nasıl anlatacağımı bilmiyorum ben. Cümlelerim tekrara düşüyor. Nefesim boğazımda takılı kalıyor. Boğuluyorum... Yavaş yavaş ölüyorum. Dayanamıyorum ben buna. Aklım çıkıyor.. Ne zaman koklayacağım saçlarını ben senin.. Gülüşün ne zaman bana olacak ? Sımsıkı sarılabilecek miyim sana nefesim yetmeden ? Sayılı nefeslerim bitmeden gülen gözlerinde kendimi görebilecek miyim ? Ben papatyaları sevmezdim papatyalar anlatabilecek mi sana beni ?
Sen benim en çıkmazımsın. Her gün daha çok kayboluyorum sende. İnternette ; özlemek ölmekten sadece iki harf eksiktir ,gibi bir cümle okumuştum. Sen kalbimde yerleşmeden önceydi tabii. Saçma bulmuş bu kadar da olmaz demiştim. Doğruymuş.. Hiç gözlerine bakmadığım seni özlüyorum. Ne yazsam ne kadar anlatmaya çalışsam olmuyor. Böyle sanki aşırı soğukta ,karlar altında kalmışım. Uyuyasım var öleceğimi biliyorum .. Canım o kadar yanıyor ki ! Aklımda bir sürü soruyla seni bekliyorum. Ben senin karşına çıkamıyorum çünkü. Emin ol denedim. Elim kolum bağlı..
Köz gibi içten içe yanıyorum. Kimse benim yandığımı görmüyor. Ateş değilim onların gözünde. Hiç kimse ateşten daha çok, sürekli sönmeden yandığımı farketmiyor.
Son olarak Cemal Süreya'yla bitiriyorum.
Dışarıda yağmur,
yüreğime hasret,
fikrime sen..
Nasıl yağıyorsunuz üçünüz birden bir bilsen..
Elfida