Dom państwa Torres jak zawsze po brzegi wypełniony był drogocennymi przedmiotami, poustawianymi niemal wszędzie.

Drucilla wchodząc do jego środka przypominała sobie chwile, gdy jako nastolatka potykała się o nie niemal codziennie. Trzeba przyznać, że w młodości była wyjątkowo niezdarna. Nie było dnia, żeby czegoś nie zrobiła - czy to podpalenie szaty czy upadek nawet na prostej drodze.

Przez takie sytuacje dorobiła się wielu siniaków, a nawet blizn. Szczególnie odznaczała się ta ciągnąca od szyi po obojczyki, po której właśnie błądziła długimi, ozdobionymi pierścieniami palcami.

- Mamo! Tato! Już jestem! - zawołała, informując o swojej obecności dwójkę czarodziejów, którzy już po chwili zjawili się w holu.

- Cilla! - zawołała z uśmiechem niska kobieta, z kręconymi, czarnymi włosami.

- Cześć mamo - blondwłosa dziewczyna objęła swoją rodzicielkę. - A ty tato już się nie przytulisz? - zapytała elegancko wyglądającego mężczyznę, który stał nieco z tyłu.

Widziała, że się wahał, w końcu nie lubił zbytnich czułości, lecz po krótkim zastanowieniu dołączył do uścisku.

- A więc jak tam w nowej pracy? - zapytała Lillian, odrywając się od córki. - Auror. To tak poważne stanowisko - dodała z dumą.

- Mamo, mówiłam ci, że zaczynam dopiero od jutra. Przyjechałam, aby spędzić z wami trochę czasu. Dobrze wiecie, że wraz z rozpoczęciem pracy będę to robiła coraz rzadziej, dlatego chcę w pełni wykorzystać ostatni dzień wolności - uśmiechnęła się szeroko. - Tak dobrze być w domu.

- A może znalazłabyś pracę gdzieś bliżej? Londym jest przecież tak daleko - Lillian spojrzała na swoją jedyną córkę z nadzieją.

- I moje wszystkie wysiłki i mieszkanie mają się zmarnować? Wiem że się martwisz mamo, ale jestem dorosła i nie mogę cały czas mieszkać z wami. Londyn wcale nie jest tak daleko - zaśmiała się.

- Nie sądzicie, że lepiej wejść do środka? - wtrącił Eliot, patrząc na swoją żonę i córkę.

- Oh, no tak - powiedziała Lillian. - Wejdź dziecko, wejdź.

- Nie jestem dzieckiem. - Drucilla przewróciła oczami, idąc za rodzicami.

Weszli do bogato zdobionego salonu, urządzonego na złoto i granatowo, gdzie od razu przywitał ich skrzat - Accio.

- Życzą sobie państwo herbaty?

- Jakbyś mógł trzy z mlekiem - poprosiła Lillian, a skrzat skinął głową i zniknął z cichym pyknięciem.

Cała trójką zajęli miejsca przy ciemno brązowym stole, na którym już leżały sztućce i różne rodzaje ciast.

- Nie sądzisz, że auror w tych czasach to niebezpieczne zajęcie? W końcu Grindelwald nie jest łatwym przeciwnikiem i będzie bardzo ciężko - powiedział Eliot z poważnym wyrazem twarzy.

Drucilla cicho westchnęła.

- Zdaję sobie sprawę, że nie będzie łatwo, ale jeśli mogę jakoś pomóc to to zrobię. Właśnie teraz jest najlepszy czas na to, żeby się wykazać.

- Wierzę w ciebie, Cilla - jej tata pokiwał głową.

- A jak ci poszły szkolenia, kochanie? - zapytała Lillian.

- Było ciężko, ale dałam radę. Mimo wszystko bardzo mi się przydały. Obronę Przed Czarną Magią mam wyćwiczoną w stu procentach - parsknęła Drucilla, bawiąc się kosmykiem jasnych włosów.

- A twój szef? - kobieta wiedziała, że jej tata nie wytrzyma i prędzej czy później zada to pytanie. W końcu musiał wiedzieć z kim miała pracować jego jedyna córka.

- Przecież już Wam o nim mówiłam - Cilla przewróciła oczami.

- Nic ci nie zaszkodzi powiedzieć o nim jeszcze raz - powiedział ponaglająco Eliot.

- Oh, na pewno go znasz, Szef Biura Aurorów, słynny Tezeusz Scamander.