Co jakiś czas ktoś pyta, czy jestem zajęty albo czy mam już może umówioną z kimś kolację i chociaż nie jest to prawda, odpowiadam im, że tak.

Że czekasz na mnie w domu z kubkiem miętowej herbaty i pudełkiem kaset z filmami. Uwielbiałeś oglądać filmy, chciałeś być aktorem i może nasza relacja była jednym wielkim kastingiem do filmu twojej nowej ukochanej osoby.

Cóż, spełniam twoje marzenie i zostałem zawodowym blefiarzem. Udaję, że moja dłoń ma już czyjąś do trzymania i że do kogoś należę, a ktoś należy do mnie. Większość mi wierzy, wiesz? Rzeczywiście miałeś rację, mówiąc, że potrafię przekonywać. Teraz widzę, że nie tylko Ciebie.

Jaka jest przynależność rzeczy zagubionych? Myślałem, że to trudne pytanie, lecz teraz przekonałem się na własnej skórze. Jestem rzeczą zagubioną. Rzeczy zagubione należą do nikogo, a zarazem do wszystkich, należą do ulicy i tak samo zagubionego tłumu ludzi. Biegnę od jednego do drugiego człowieka, czując ich usta na swojej szyi, chociaż podobno wszystkich od siebie odsuwam. Mam nadzieję, że któreś będą takiego kształtu, jak twoje, ale to chyba nie jest możliwe. I mam nadzieję, że czyjeś dłonie będą krążyły tymi samymi ścieżkami i że będą tak samo kojące, ale każdego ranka zdaję sobie sprawę z marności moich dążeń. Znowu wtedy uciekam, uciekam do kogoś innego i wierzę, że ucieknę do ciebie, bo to ostatnia rzecz, w jaką pozostało mi wierzyć.

Przynależność brzmi poważnie, lecz zarazem jednak jest czymś pięknym, tyle że jestem za daleko, aby tego piękna dotknąć.

Pozwól mi znowu do ciebie należeć, bo boli mnie już głowa na myśl o ulicy, po której nietrzeźwo krążę. Popełniam błędy i będę je popełniać, lecz gdybyś tylko miał trochę więcej cierpliwości, aby mnie nauczyć, uczyć się na nich, wciąż byłbym twój. Chciałbym Cię winić, ale mój mózg nie potrafi przetrawić sytuacji w jakiej mnie zostawiłeś i nie ma odwagi tego zrobić.

Tonę zatem we własnych oskarżeniach, łzach i obcych pocałunkach, wierząc, że wyciągniesz mnie z tego oceanu zagłady.