„Nie jesteś prawdziwy” autorstwa Konstarnacja

Przykro mi to stwierdzić,
ale nie jesteś prawdziwy.
Nie spełniasz wymagań rzeczywistości,
nie składasz się nawet ze znanej materii.

Jesteś tak bardzo sobą,
tak bardzo kimś innym,
że twoje istnienie jest anomalią,
czymś skrajnie, realnie nieprawdziwym.

A jednak jesteś, stoisz,
jednak śmiejesz mi się w twarz.
A ja odmawiam przyznania ci racji,
bo moja wiedza ległaby w gruzach.

Więc udam, że nie słyszę
znaczącej ciszy, którą wszyscy
słyszą przy tobie.

I udam, że nie widzę
całej twej postury, a zwłaszcza
ominę ten kpiarski uśmiech.

Udam, że nie czuję
twej dłoni na mych plecach,
której Nie potrzebuję.

Bo ty nie istniejesz, a nawet jeśli tak,
to tylko w mej głowie.
Na pewno znajdzie się na to piękna nazwa
choroby tajemniczej i niezrozumiałej.

Bo jeślibyś istniał, to poczułabym,
że… że jest tak bardzo lepiej,
bo zniknąłby żal wypierany,
a mi byłoby, najprościej w świecie, raźniej