To trochę straszne, że w przeciągu powiedzmy dwóch lat potrafimy zmienić się nie do poznania. Wiadomo są przyczyny tej zmiany, ale to nie ma znaczenia. Jesteśmy bardzo podatni na krzywdę, ale czy powinniśmy przez nią zamykać się w sobie i robić z siebie nic nie czującą istotę? Oczywiście, że nie powinniśmy, bo to nie jest nic dobrego. Mamy świadomość tego, ale i tak zamykamy się w sobie i upadamy coraz niżej. Jaki to ma sens? Czemu to robimy skoro wiemy, że to złe?