"Masama na ang lagay ng kompanya ng daddy mo, hija. Ang ilan sa mga investors ay nag-pull out na, ang mga empleyadong hindi nasasahuran sa nakalipas na dalawang buwan ay nag-a-alyansa; siguradong nagpa-panic na ngayon sina Augusta at Esther; at siguradong gumagawa na sila ng paraan para mahanap ka.

Hindi magawang sumagot ni Calley matapos marinig ang ulat ng Ninong Lito niya mula sa kabilang linya. Nanatili siyang nakaupo sa harap ng canvas at pinagmamasdan ang dagat na mula pa kaninang hapon niya ipininta. It wasn't finished yet; the color wasn't balanced and she needed to add more whites on the blue ones to make it look like the ocean was shining under the heat of the sun.

Sabado ang araw na iyon ay muli siyang humingi siya ng dalawang araw na pahinga upang muli silang magkaroon ng oras ni Phillian sa isa't isa. He promised to spend the weekend with her, subalit nang araw na iyon ay nagpaalam ito dahil makikipagkita sa isa sa mga kliyente at ipaaayos ang nasirang makina ng isa sa mga pump boats. Maaga itong umalis at ginising lang siya upang ipaalam sa kaniya ang nakatakdang lakad. Ang sabi nito'y pipiliting umuwi nang maaga para makasabay siya sa hapunan.

Pasado alas seis na ng gabi at sa pamamagitan ng mga outdoor lamps at tinuloy niya ang pagpipinta sa veranda. Nakatabi sa kaniya ang cellphone na binili ni Phill dahil inaabangan niya ang tawag o text message nito. He had been out the whole day and he hadn't given him a single call. Pero hinayaan niya ito dahil alam na niyang kapag ganoon ay labis itong abala sa mga ginagawa.

Si Nelly ay nasa kusina at inihahanda ang hapunan. She marinated chicken this morning and Nelly would be grilling them at the back. Mula sa veranda ay naaamoy na niya iyon at nagugutom na siya--but she would wait for Phill. Kailangang sabay sila.

Dahil sabi nga nila... A couple who eats together, stays longer.

Kung sino man ang nagsabi niyon ay mag-dilang anghel sana.

Dahil wala na siyang ibang hinihiling pa ngayon kung hindi ang payapang buhay kasama si Phillian.

At habang naghihintay siya sa pag-uwi nito ay naisipan niyang kunin ang blangkong canvas at ilang mga gamit nito sa pagpipinta saka dinala sa veranda upang subukan kung kaya niya. Kahit papaano ay alam naman niya kung papaano magsimula; she could paint nicely. Hindi nga lang kasing galing ni Phillian, pero pwede na.

Sa loob ng halos dalawang oras ay nakaupo lang siya roon at pilit na tinatapos ang pagpipinta hanggang sa makatanggap ng tawag mula sa Ninong Lito niya.

Minsan ay parang ayaw na niyang sagutin ang mga tawag nito dahil nasisira lang ang mood niya. She was getting stressed and she didnt want his updates to ruin her day. Gusto niyang maaaliwalas lagi ang kaniyang anyo sa tuwing nagkakaharap sila ni Phill. Gusto niyang lagi siyang masaya sa harap nito, kaya kung maaari'y ayaw niyang makarinig ng mga balita mula sa Ninong Lito niya tungkol sa kompanya o sa mga tiyahin niya.

"I can't do anything at the moment, Ninong. Hayaan mo ang ibang mga shareholders na gumawa ng paraan. Alam naman ninyo kung ano ang sitwasyon ko rito--gumagawa rin ako ng sarili kong paraan."

"I know, hija." Huminga ito nang malalim. "I just thought I'd give you an update. Your father worked hard for that company, at nasasaktan akong isipin na ang pinaghirapan niya'y mapupunta lang sa wala. I can't blame you kung ayaw mong hawakan ang kompanya; business isn't for you."

Tumayo siya, tinungo ang balustra at tinanaw ang madilim na dagat. "I'm just happy that my father isn't here in this world to witness how Esther ruins his company and how she would cross the line just to get what she wants. Let's leave the company to her, Ninong. Ibibigay ko rin ang mansion at ang bukurin sa kaniya hindi dahil binabalewala ko ang mga naiwan sa akin ng aking mga magulang kung hindi dahil gusto kong lumaya at maging masaya. Don't you think my parents would be happy to see me free and living peacefully?"

Muling huminga nang malalim ang ninong niya sa kabilang linya. "Kung bakit kasi ganito pa ang naging kondisyon ng daddy mo, eh. Wala ka sana sa sitwasyong ito ngayon."

Ngumiti siya. "Don't worry, Ninong. Kahit naman nasa mahirap akong sitwasyon ngayon ay masaya ako. Like what I have discussed with you last time, I will marry Phillian and bear his child. I will make sure it happens this year. Kapag naisakatuparan ko na ang lahat ng iyon ay ibibigay ko kina Esther ang lahat, at matatahimik na rin ang buhay ko. That's all that matters to me now."

Sandaling natahimik si Lito sa kabilang linya. At nang muling nagsalita'y puno ng bahala ang tinig. "When are you two going to get married, hija? Okay lang bang magkasama kayo sa iisang bahay nang hindi pa ikinakasal? I know you grew up in the States and this seems to be normal to you, pero hindi nanggaling sa States ang mga taong nakapaligid sa iyo riyan. Nag-aalala akong masira ang reputasyon mo dahil sa ginagawa mong ito."

"Hindi ko rin alam kung ano ang nagpapatagal kay Phillian na alukin ako ng kasal. I'm sure he has feelings for me; I'm sure he is crazy about me. I could feel that he also wanted to settle down with me." She straightened up and let out a sigh. "Don't worry, Ninong. I'll make sure that my plans will work out. Phillian and I will get married, and we will build a beautiful family."

"Sinabi mong hindi pa alam ni Phillian ang tungkol sa plano mong ito. Bakit hindi mo sinasabi sa kaniya, Calley? Hindi ka ba nag-aalalang baka hindi niya magustuhan itong panggagamit mo sa kaniya--"

"Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon niya sa ginagawa kong ito, but I'm desparate, Ninong. He's the perfect guy for me to marry. He has his own business, he came from a prominent family, his background is clean, at he's goregous. Nasa kaniya na ang lahat ng qualifications, don't you think?"

"Whatever you say, Calley. Nararamdaman ko namang masaya ka sa kaniya at napagtanto kong hindi mo lang din ito ginagawa dahil lang sa sitwasyon mo. I know you really wanted to have a family with him. Ang inaalala ko lang ay baka hindi niya magustuhan ang kaalamang may iba kang motibo sa pagbuo ng pamilya kasama siya."

Nahihimigan niya ang lungkot at pag-aalala sa tinig ng Ninong Lito niya kaya napangiti siyang muli. Her voice softened when she spoke again, "Dapat kasi pinabago mo kay Dad ang nilalamang kondisyon ng last will niya para hindi ako namomroblema sa sitwasyon ko ngayon, hindi ba?"

"Well, hindi naman sana talaga magkakaproblema kung hindi nalaman ni Esther ang tungkol sa isa pang kondisyon. Hanggang ngayon ay iyon pa rin ang gumugulo sa isip ko. How did she know that?"

"Who knows." Niyakap niya ang sarili nang biglang umihip ang malakas na pang-gabing hangin. "It's getting cold out here, Ninong. Let's end the conversation here. I'll talk to you again some other time, okay?"

Her Ninong let out a deep sigh. "Okay, Calley. Take care."

Nang matapos ang tawag ay kaagad niyang binalikan ang canvas at painting stand. Niligpit niya ang mga iyon saka binitbit pabalik sa silid. She placed them at the corner, doon sa area na pinaglagyan niya ng mga gamit ni Phill. Itutuloy niya ang pagpipinta niyon bukas--all she needed to add was the clouds and the sun.

Matapos mailigpit ang mga iyon ay pumasok siya sa banyo saka nag-ayos ng sarili. Muli niyang tiningnan ang cellphone subalit nang makitang wala pa ring mensaheng natatanggap mula kay Phillian ay ibinaba niya ang device sa ibabaw ng side table saka lumabas ng silid upang tulungan si Nelly sa pag-aayos ng mesa.

Nasa hallway na siya nang matigilan. Nakita niyang papaakyat sa hagdan si Phillian, at doo'y malapad siyang ngumiti saka lumapit. Dalawang hakbang ang pagitan nila nang huminto ito at inisuksok ang mga kamay sa bulsa.

"Hi," she greeted first.

"Hi," he answered, smiling a little.

"Hindi ko narinig ang pagdating ng truck mo?"

"Ah, iniwan ko sa silong. Nagkaaberya kaya iniwan ko muna kay Boy para maayos nila. He knows how to fix it."

"How did you come home?"

"I walked, my sweet." He grinned and continued his pace. Huminto ito dalawang dipa mula sa kaniya. "Kailangan kong bumalik sa silong. Kulang ng mga tao ay baka sumama na lang muli ako mamaya sa laot."

Nakaramdam siya ng dismaya at panghihinayang. May usapan sila. Nangako itong gugugulin nila ang weekend nang magkasama.

Pero kailangan niya ring intindihin ang sitwasyon ni Phill. Ayaw niyang magtampo dahil lang doon. She wasn't a teenager anymore; she's a grown woman who should act and think like one.

Magkaganoon man... kahit naiintindihan niya ay hindi pa rin niya naiwasang malungkot. Hindi rin niya napigilan ang pagbagsak ng mga balikat at ang pagpawi ng kaniyang ngiti.

"Ang akala ko ay..." She trailed off and lowered her head. Bakit ba siya naiiyak? Okay na, naiintindihan niya. Pero bakit siya nagiging emosyonal? It's not like they weren't going to see each other again?

"I'm sorry about this, babe. Hindi ko lang maiwan ang mga tauhan ko. Marami sa kanila ang hindi makasasama sa laot dahil ang dalawang naka-talaga sana ngayong gabi ay parehong may ubo at pinagpahinga ko na muna. Ang iba nama'y may lakad kasama ang pamilya."

She pouted and raised her head. "I understand. I'm just sad because I was looking forward to this day."

Lumapit ito at hinalikan siya sa noo; ang mga kamay nito'y nasa magkabila niyang mga braso. "I'm sorry kung nawawalan ako ng oras sa iyo. But you have to put in mind that even before you arrived in my life, this is how my day normally went. Minsan ay hindi ako nakauuwi rito sa beach house ng dalawang araw. But because you are here now and you're waiting for me, I always make sure to come home and see you." Itinaas nito ang isang kamay at masuyong dinama ang ibabang labi niya gamit ang hinlalaki nito. "Come on, stop pouting. Magdadagdag ako ng mga tao para pagdating ng panahon ay hindi ko na kailangang sumama sa laot. I just need to make more money first."

She looked him in the eye; her lips were still puckering. "If you need money, I could help..."

Doon unti-unting nawala ang ngiti ni Phillian--ang anyo nito'y naging seryoso. Ang kamay nitong nakahawak sa braso niya'y unti-unting lumuwag, hanggang sa tuluyan iyong bumitiw, kasama ang isa pang kamay na nakadama sa kaniyang mukha.

That's when panic rose to her chest.

"Thank you for your offer, but I don't think it's right to accept financial help from you, Calley."

"But--" Huminto siya at pinigilan ang sariling sabihin ang hindi dapat. She was gonna say that there wasn't wrong about her offering financial assistance, lalo kung magpapakasal din naman sila. What's hers was going to be his and vise versa.

Buti na lang ay napigilan niya ang sarili. At hindi niya maipaliwanag kung bakit sa tingin niya ay iyon ang nararapat na gawin.

"I'm going to wash up and go back to the beach," pukaw ni Phillian sa kaniya. Yumuko ito at dinampian siya ng banayad na halik sa sentido bago siya iniwan doon at dumiretso na sa kanilang silid.

Lumingon siya at inabutan pa ang pagpasok nito roon saka ang pagsara ng pinto.

And with a heavy sigh, she headed down the stairs and went straight to the kitchen.

*

*

*

May kung anong kaluskos na narinig si Calley dahilan upang magising siya mula sa mahimbing na pagkakatulog nang gabing iyon. Bahagya niyang iminulat ang mga mata at ini-angat ang katawan upang sana'y abutin ang nightlamp nang may biglang siyang naramdamang kamay na humawak sa kaniyang binti.

It didn't alarm her as she knew who it could be. With her eyes still half-closed, she looked over her shoulder and found Phillian lying next to her.

She moaned and smiled drowsily. "You're back..."

Phillian said nothing; his lips traveled down and planted soft, little kisses at her back. His hand was on her leg still, touching, while the other slid under her pillow.

She closed her eyes and hugged the pillow in front of her.

"Hmm, what time is it?" she asked, half moaning.

"Three in the morning," he whispered as he continued to plant butterfly kisses on her skin. Sunod niyang naramdaman ay ang pag-kagat nito sa strap ng suot niyang pantulog at ang pag-hila nito roon pababa sa kaniyang balikat.

Her body shuddered against the warmth of his lips. "Kadarating mo lang?"

"Thirty minutes ago. I already had a shower." His hand then traveled from her thigh up to her hips. Pumasok iyon sa kaniyang pantulog kaya dama niya ang mga palad nitong nag-iiwan ng init sa kaniyang balat. Unti-unting pinupukaw ang kaniyang karupukan.

Parang kagabi lang ay nabahala siyang muli nang magkaroon na naman sila ng hindi pagkakaunawaan. Muling umalis si Phillian nang matapos nitong magpalit ng damit; dumaan lang sa kusina kung saan sila naghihintay ni Nelly upang magpaalam. No hugs and kisses, no smiles. It bothered her, and this time was for real.

Naisip niyang maliit na bagay lang naman iyong nasabi niya para masira ang mood nito, but she also thought that he must have been exhausted from the whole day and then he had to help his men for another night at sea again.

Kaya in-intindi niya. Bago ito tumalikod ay nagbilin siyang mag-ingat ito, and that she couldn't wait to see him in the morning.

Phillian just nodded and turned his back. Si Nelly ay tinanong siya kung ano ang nangyari, pero sinabi niyang pagod lang si Phill at wala sa mood.

Nahinto siya sa pag-iisip nang hapitin pa siya ni Phillian papalapit sa katawan nito. His lips were now kissing the side of her ear, biting a little, and then kissing it again in a teasing, sensual way.

"How was... your night?" she asked as the heat started to build up within her.

"It was alright," tipid nitong sagot.

Napakagat-labi siya nang maramdaman ang palad nitong naglakbay mula sa bewang niya hanggang sa matagpuan niyon ang kaniyang dibdib. And there, he started fondling.

A soft moan escaped her throat as Phillian's huge hand played with her breast. His lips found her shoulder blade where he trailed wet kisses next, before biting her skin gently, making her whimper in pleasure-pain.

"Hindi nakisama ang alon sa amin buong gabi," he said between kisses. "We've had a hard time conquering the waves. All of my men skipped their meal to avoid throwing up."

"H-How about you? Hindi ka... kumain kagabi bago umalis. A-Are you... hungry? I could heat up the chicken and prepare you a hot soup downstairs—"

"No need; you are more than enough."

Napa-ungol siya nang maramdaman ang pagbangon ng pagnanasa nito sa pagitan ng mga binti. That's when she realized that he wasn't wearing anything under the sheet.

She could feel him growing every passing second... and she couldn't help but shudder in anticipation.

"Y-You need to eat somehow..." She didn't know why she kept on persuading him to eat, gayong ang katawan niya'y unti-unti na ring bumibigay sa panunukso nito.

"I am about to, baby..." Phillian answered in a low yet sexy voice. His hand released her breast and traveled down to the garter of her sleeping pants, pulling them down to her knees, urging her to wiggle them off her feet.

And she did, actually. Willingly so.

Bumangon si Phillian at pumaibabaw sa kaniya. And she thought he was ready to take her in a missionary position, so she spread her legs and waited for his invasion.

But she thought wrong.

Because Phillian smirked and lowered his body down to the valley of her thighs while making eye contact. Sa pamamagitan ng kaunting ilaw na nagmumula sa outdoor lamp sa veranda ay nakikita niya kung gaano ka-sidhi ang pagnanasang nasa mga mata nito nang mga sandaling iyon.

At mukhang alam na niya kung ano ang ibig nitong sabihin kanina nang sabihin nitong hindi na kakain dahil sapat na siya.

Ahhh... shit. She just knew what he was about to do, so she held her breath and waited for his hot lips to glorify her body.

Phillian, realizing that she was ready, smiled and lowered his again to kiss the inner sides of her thighs. He continued to push his way down and off the bed, knelt on the side, and pulled her to the edge. Nang nasa dulo na ng kama ang kaniyang katawan ay mahigpit nitong hinawakan ang kaniyang mga binti, and before he plunge down, he said...

"I've been thinking about this moment the whole night, baby..."

Mariin niyang naipikit ang mga mata kasunod ng pag-arko ng katawan nang maramdaman ang pagdampi ng mga labi nito sa kaniyang sensitibong bahagi. He was kissing at first, petting, teasing, before stroking his tongue in long, slow licks, curling in a slick promise at the center of her blazing body.

All she could do was whimper in surrender.

*

*

*

FOLLOW | COMMENT | SHARE