Chapter 22. Vreemde Callum...

30 Juni 2024- Jarreau

Jessy stopt na een aantal lange secondes onze kus. Ze heeft haar ogen gesloten en opent ze langzaam. Een glimlach verschijnt op haar gezicht. 'Jarreau... Ik bedoel... Jarrstar.' Zegt ze blij. Ik glimlach. 'Jessy, je bent terug! Ik wist het! Ik wist dat dit zou werken!' Zeg ik blij voor ik haar stevig knuffel. Ze slaat haar armen ook om mij heen voor het eerst sinds ze weer alles weer weet. Het aller beste op het moment is dat we bijna zomervakantie hebben. Nog één week en we zijn er eindelijk even vanaf.

'Lijkt het je leuk om vanavond nog even bij mij te blijven? Bij mij thuis.' Vraag ik aan Jessy. Jessy denkt na. 'Ik zal het mijn ouders vragen maar waarschijnlijk mag het wel. Kom anders even binnen.' Zegt ze en ze pakt mijn hand, trekt mij naar binnen en sluit de deur weer. Jessy loopt naar de woonkamer waar haar ouders achter de televisie zitten.

'Mam, pap, kan ik bij Jarreau blijven deze nacht? Morgen kunnen we samen naar school toe als ik mijn spullen nu alvast meeneem.' Zegt Jessy. Haar ouders kijken best verbaasd op. 'Zolang je wel gaat slapen vannacht is alles prima. Je moet nog één week naar school.' Zegt haar moeder. Ik glimlach. 'Heel erg bedankt.' Zeg ik beleeft. Jessy pakt haar spullen die ze nodig heeft en samen vertrekken we naar mijn huis.

Callum nam niet op en ook mijn moeder niet, dus we moesten lopend naar huis. Gelukkig hebben Jessy en ik daar geen problemen mee en konden we gewoon praten zoals we altijd deden voor alles gebeurde. Ik ben niet eens zo teleurgesteld dat ik zo gefaald heb want daardoor weet ik wel dat mijn vader zoveel om mij geeft en er alles aan wilde doen om mij toch gelukkig te zien.

We komen aan bij het Once gebouw en stappen in de lift naar de verdieping waar mijn huis staat. Nog geen minuut later stappen we mijn huis binnen. 'Ik kan niet meer wachten tot de vakantie. Het word waarschijnlijk weer gew....' Ik onderbreek mezelf wanneer ik mijn moeder in een hoekje zie liggen. Ik laat mijn sleutels los en ren naar haar toe. 

'Mam?' 'Juna?' Ik kniel naast haar en schud haar schouders heen en weer. Ze ademt gelukkig nog wel. Mijn hartslag is flink gestegen. 'Mam!' Roep ik. Ze knippert snel met haar ogen. Ik help haar gehaast om rechtop te zitten. 'Jessy, Jarreau, waar is Callum?' Vraagt ze angstig. Ik haal mijn schouders op. 'Heeft pap dit gedaan?' Vraag ik verbaasd. Jessy en ik kijken elkaar raar aan. We begrijpen er niks van. 

'Wat is er gebeurt?' Vraagt Jessy. Ze staat op en pakt een glas sap voor mijn moeder. Ze geeft het aan haar. 'Callum lijkt wel doorgedraaid. Hij gooide met wat stoelen en één van die stoelen raakte mij. Hij keek heel raar uit zijn ogen en liep zonder enige emotie te tonen de deur uit.' Zegt mijn moeder gespannen.

Jessy wrijft over haar rug. 'Het lijkt wel of er iets mis is met Callum. Dit kan toch niet zomaar gebeuren?' Vraag ik. Mijn moeder knikt. Ik sta op en loop rond de kamer om te kijken naar de aanwijzingen die er te zien zijn. Gebroken glazen liggen verspreid over de vloer en een deel van de meubels staan niet eens meer rechtop. Wat papier werk dat op de tafel lag is ook op de grond op alle hoeken en plekken.

Niet veel later worden Jessy en ik opgepiept. Ik druk op mijn horloge om terug te bellen. 'Hey spionnen, ik wil zo meteen iets vertellen dus kom naar het trainings gebied over een half uurtje.' Zegt Callum op een vrij gehaaste stem. Ik kijk Jessy aan. 'We zullen er zijn.' Zeg ik terug alsof er niks aan de hand is. Ik druk Callum weg van mijn horloge.

'Ik weet best dat het niet nodig is om dit tegen jou te vertellen maar wees alsjeblieft voorzichtig, jij ook Jessy.' Zegt mijn moeder angstig. Ik knik naar haar. 'Het komt wel goed. Hij heeft alle spionnen opgepiept en niet alleen ons twee. We gaan kijken wat hij wilt en dan komen we weer terug naar jou, is dat goed?' Vraag ik. Mijn moeder knikt.

'Bedankt Jarreau.' Zegt ze trots. Jessy helpt haar opstaan en loopt mee naar haar kamer om haar rustig op bed te leggen. Ik zorg ondertussen dat de meubels weer recht staan en dat het glas op de grond verdwijnt. Het papier heb ik maar laten liggen want toen was Jessy alweer terug.

Jessy en ik lopen naar het spionnen trainingszaal waar wij de eerste waren die aankwamen. 'Het is zo vreemd dat dit gebeurt is. Mijn ouders die een soort van ruzie hadden... Maar ook vooral omdat Callum meestal zo rustig en beheerst kan zijn. Misschien kennen we hem allemaal toch niet zo goed als we dachten.' Zeg ik aandachtig. Jessy schudt haar hoofd.

'Het kan toch niet zomaar dat Callum zoiets doet bij je moeder. Ik geloof er niks van als je zegt dat het aan hem kan liggen.' Zegt Jessy eigenwijs. Eigenlijk hoop ik dat ze gelijk heeft. Na twintig minuten zijn ook de andere spionnen aanwezig. Allemaal staan we in ons trainingspakken klaar op Callum zijn mededeling. Hij loopt nogal rustig binnen met zijn armen op zijn rug. 'Welkom Once spionnen. Begint hij.

Ik heb jullie gevraagd te komen omdat ik toch iets belangrijks moet vertellen aan jullie allemaal. Het lijkt erop dat we niet al te veel te doen hebben nu de rebellen hier zijn dus ik zet de trainingen en missies op stop. We nemen gewoon even een paar maanden rust van het werk en het team. Zo heb ik rust en jullie ook voor nu even dan.' Zegt Callum op een rare stem.

Alle spionnen kijken elkaar geschrokken aan. 'Dit kan je toch niet menen? Callum, is alles wel goed met je?' Vraagt Elijah verbaasd. Hij haalt zijn gezicht omhoog en kijkt ons met een gemene enge blik aan. Zijn ogen zijn pik zwart en hebben geen iris meer. Er is sowieso iets mis...

------------------

Hey iedereen, 

het is vandaag kerst wanneer dit getypt word. Voor jullie is het al wat later in 2017 zelfs al. Hopelijk vinden jullie het hoofdstuk leuk :) Callum is nu wel erg raar ineens maar wat zal er mis zijn? Het kan haast niet anders dan dat de rebellen iets gedaan hebben. Maar waren de rebellen het nu echt wel?

-Muziek bij LegendaryNightcore

-YinYangLaraa