12. Avondwandeling

Chapter 12. Avondwandeling.

14 Mei 2024- Jarreau

Buiten word het al vrij snel wat kouder. Dat komt ook omdat het avond is en ook echt laat in de avond. Het was waarschijnlijk niet zo'n slim idee om op een dinsdag avond nog na half twaalf buiten te zijn in plaats te gaan slapen. Ik staar naar het uitzicht over de hele stad vanuit het balkon van Kian en Maya. Ze zeiden dat ik gewoon binnen mocht komen wanneer ik wilde. Ze zijn nu beide niet hier dus ik heb een goed moment gekozen.

Het is niet zomaar dat ik aan Jessy vroeg of ze hier wilde komen. Ik ben ergens achter gekomen namelijk. Vanaf het moment dat ik haast versteent toekeek hoe zij die vijand versloeg voelde ik iets voor haar. Ze leek mij echt wel het goede spion type maar ook zoals een normaal meisje. Het is dan weer niet iets voor mij om een stap te zetten maar nu ze een spion is bij ons hoef ik niks geheim te houden voor haar.

We zien elkaar sowieso wel elke dag op school en buiten school zelfs. Het is net alsof het geen toeval was dat ik haar zo ontmoeten. Het eerste wat ik deed was mijn masker eraf halen toen ik haar zag. Dat is toch niet zomaar iets? Dat zou ik nooit doen als ik iemand vind in een afgesloten hoge houten toren en ook nog eens tijdens een missie. Ik hoor het balkondeur openschuiven. Direct word ik zenuwachtig. Ik heb nu wel gezegd dat ze moest komen maar wat zou ik nou moeten zeggen?!

'Hey Jarreau, is er iets mis?' Vraagt Jessy als eerste. Ik kijk haar aan. Toch blijf ik even stil. Ik moet iets bedenken om te zeggen anders dan weet ze dat er iets niet klopt. 'Ja... Nou nee, maar ik moet je iets vertellen wat eigenlijk best wel belangrijk voor mij is.' Zeg ik een beetje nerveus. Ze knikt. 'Wat is het?' Vraagt ze nieuwsgierig. Vanaf dat moment kan ze haar ogen niet meer van mij afhouden. Ze wacht op een antwoord.

Ik haal diep adem. 'Jessy, ik weet dat ik een stuk jonger ben maar toch wil ik je zeggen dat je eigenlijk best leuk vind. Wil je een keer wat doen samen met mij?' Vraag ik maar direct voor ik mij nog bedenk en de meest raarste dingen ga zeggen. Ze kijkt best verrast eigenlijk. Toch zie ik een glimlach op haar gezicht. 'Ook al ben je nog maar dertien ik vind jou eigenlijk ook best wel leuk.' Zegt ze zachtjes.

Op dit moment krijg ik ook een verbaasde blik. Zo blijven we elkaar een tijdje aanstaren. Waarschijnlijk zijn we nu beide in gedachte over dit. Ze vind mij ook wel leuk? Dat is een goed teken toch? Ik slik en staar weg van haar. 'Kan je dit weekend? We kunnen naar een film gaan als je dat leuk lijkt.' Zeg ik.

Jessy begint te lachen. 'Ja Jarreau, ik vind alles goed. Zaterdag avond ben ik bij jou.' Zegt ze lachend voor ze wegloopt. Ik leun op het randje van het balkon. Met een glimlach staar ik naar de stad. Ik hoor weer voetstappen achter mij. 'Welterusten.' Zegt Jessy snel voor ik haar armen om mij heen voel. Op dat moment krijg ik die glimlach niet meer van mijn gezicht.

18 Mei 2024- Jarreau

Na een paar dagen was het alweer zaterdag. De dag waar ik haast niet op kon wachten. Ik druk op de deurbel bij Jessy haar huis. Al snel word er open gedaan. 'Hey Jarreau.' Zegt ze met een glimlach. Ze pakt haar jas en loopt naar buiten. 'Wat wilde je vanavond doen? Oefenen op vechten, zelfbescherming of...' Ik onderbreek haar. 'Jessy.'

Langzaam kijk ik naar haar wanneer ik zie dat zij precies hetzelfde doet. 'Wat zou je ervan vinden als we gewoon rond gaan lopen buiten. In het park of bij het strand hier aan de rand.' Stel ik voor. Jessy krijgt een glimlach op haar gezicht. 'Ja, dat klinkt goed.' Zegt ze blij. We lopen richting het park langs het water. Jessy vertelt over hoe haar trainingen waren nadat ik vertrok.

'En toen dacht ik even dat ik zou verliezen maar doordat de ninja haast door zijn enkels ging met lopen wist ik dat precies wat zijn zwakke plek was.' Zegt Jessy blij. Ik begin te lachen. 'Het lijkt er dus toch op dat je niet zo heel veel training nodig had. Mijn vader had gelijk over jou.' Zeg ik.

Ze kijkt mij aan. Ik stop met lopen. 'Wat zei hij dan?' Vraagt ze verbaasd. 'Dat jij een geweldige spion zal worden en ik vind je echt geweldig. Heel erg leuk zelfs.' Zeg ik waardoor ik een glimlach op mijn gezicht krijg en best wel zenuwachtig word. Ik voel dat ze mijn hand vast pakt. Op dat moment staren we elkaar aan voor een lange tijd.

De blaadjes bewegen maar wat mij opvalt is dat ze net iets te veel bewegen. Ik trek Jessy iets naar achter en ga voor haar staan. Ze knijpt in mijn hand. 'We zijn niet alleen.' Zeg ik zachtjes. Ik hoor dat haar ademhaling sneller gaat. Uit mijn jaszak pak ik mijn wapen. Mijn vader wilde altijd dat ik mij kon beschermen wanneer het nodig was. Ik druk op het knopje zodat de elektrische kant aangaat. Voorzichtig laat ik Jessy haar hand los.

Ik spring naar de blaadjes en er recht doorheen. Ik hoor iemand gillen. Het is Jessy. Ik draai mij om. Iemand heeft haar vast. Iemand met een masker. Dat betekend dus dat het mijn vijanden zijn en ik ben alleen... Callum kan mij niet helpen. Jessy draait heen en weer en weet haarzelf los te halen. Ik ren naar hem toe en zet de elektrische kant van mijn wapen aan.

Ik steek hem in zijn zij waardoor hij begint te schreeuwen. Direct loop ik door om hem weer pijn te doen. 'Waag het niet haar nog één keer aan te raken!' Roep ik naar hem. Ik hou mijn wapen omhoog. Jessy pakt mijn pols. Ik kijk haar aan. 'Ik heb geen pijn. Het is oké.' Zegt ze rustig. Jessy word weggetrokken waardoor ik mijn wapen los laat.

Een andere vijand van ons pakt Jessy bij haar nek vast. Ik zie dat ze haast geen adem meer kan halen. Het is dus niet veilig over straat te lopen in de avond. Mijn wapen licht te ver weg. Hij kan Jessy pijn doen. Ik voel in mijn zak. Callum had nog iets ter bescherming gegeven. Ik richt een pistool op hem en Jessy. Nu alleen nog recht schieten...

-------------------

Hey iedereen,

Het is gelukt om iets te bedenken voor hoofdstuk twaalf. Het was niet eens zo heel moeilijk nu. Maar omdat ik nu veel bezig ben met tekenen, trainen (atletiek) en het bedenken op andere verhalen gaat het minder snel. School neemt dan ook nog 30 uur per week in dus dan weet je genoeg. 

Tot volgende week donderdag

-YinYangLaraa

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top