De prinses knipoogde. Dit ging niet zoals het zou moeten gaan en Aylin wist het maar al te goed. Maar ze was te laat om te reageren, haar pijl vloog al door de lucht, recht op de borst van de prinses af. De jongeman waarmee de prinses aan het dansen was duwde de prinses aan de kant om de pijl voor haar op te vangen, maar er was al niets meer om aan de kant te duwen.

Voordat Aylin goed en wel besefte wat er aan de hand was werd de jongeman geraakt door haar pijl. Hij zou met dertig seconden dood zijn. Maar het raarste van allemaal, de prinses stond naast haar. Aylin slaakte een gil toen de vrouw ineens naast haar stond. Dat, dat was de prinses niet. De vrouw die voor haar stond was een Fae, en nog een krachtige ook.

'Wat moet jij hier?' vroeg de Fae vrouw op een boze toon. Geheel terecht natuurlijk, gezien het feit dat Aylin haar net probeerde te vermoorden. Wat haar vraag dan wel weer een beetje vreemd maakte, want Aylin verwachtte dat de vrouw voor haar heel goed doorhad wat Aylin hier deed.

'Dat kan ik beter aan jou-,' begon Aylin, maar toen ze de Fae vrouw in de ogen aankeek gebeurde er iets wat nog vreemder was dan alles wat de afgelopen duizend jaar gebeurt was. Iets waarvan Aylin nooit had gedacht dat ze het zou mogen meemaken, niet nadat de grote slachtingen plaats hadden gevonden. Aylin zag dezelfde schok in de ogen van de Fae vrouw toen hun zielsverbinding tot stand kwam.

Enkele seconden, die wel jaren leken te duren, waren ze stil. 'Maar dit betekent-,' begon de Fae vrouw.

'Dit betekent dat er nog meer dan honderd Fae moeten leven,' fluisterde Aylin, bang om die woorden uit te spreken. Haar volk, waarvan ze dacht dat ze nog de enige was en wie ze duizend jaar de rug toe had gekeerd, leefde nog. Er leefde er nog zeker meer dan honderd, het aantal dat nodig was om een zielsverbinding te kunnen creëren.

'We moeten ze vinden,' zei de Fae vrouw.

Daar was Aylin het niet helemaal mee eens maar ondertussen was er chaos ontstaan in de balzaal en zou de wacht waarschijnlijk snel op zoek gaan naar de moordenaar en de prinses die zo ineens verdween. Dus liet ze zich gewillig door de Fae vrouw teleporteren naar een plek buiten de stad.

'Hier zijn we voor nu veilig, hier gaan ze niet komen,' zei de Fae vrouw.

Aylin zat nog op de grond, zwaar ademend na de impact van de teleportering. 'Ik dacht dat teleporteren een handige manier van transport was,' hijgde ze. 'Maar ik voel me alsof ik dat hele stuk gerend heb,' voegde ze toe.

De Fae vrouw glimlachte, ze leek het wel grappig te vinden. Maar het sierde haar dat ze rustig bleef zitten wachten tot Aylin weer op adem was gekomen. In de tussentijd bestudeerde Aylin de vrouw die haar zielsverwant bleek te zijn, zo goed en kwaad als dat ging midden in de nacht.

De vrouw had felle blauwe ogen die Aylin vriendelijk aanstaarde en bruin haar dat op haar schouders viel, met een grijze gloed er doorheen. Ze was prachtig, en ergens haatte Aylin dat. Ze zat hier wel naast de vrouw die ze had proberen te vermoorden en waarschijnlijk haatte de Fae vrouw haar.

'Laten we eerst even orde op zaken stellen, wie ben je, waarom was je als de prinses op dat bal, wat kan je allemaal en hoe kan het dat we een zielsverbinding hebben?' vroeg Aylin toen ze weer op adem was.

De vrouw snoof. 'Volgens mij was jij degene die mij probeerde te vermoorden, dus mag ik als eerste de vragen stellen,' zei ze. 'Wat is je naam, hoe oud ben je en wat zijn je krachten?' vroeg ze.

Aylin wilde eigenlijk eerst antwoord krijgen van de vrouw, maar besloot uiteindelijk maar toe te geven. 'Ik ben Aylin, dochter van Merilyn, 1223 jaar oud. In heb een beetje watermagie en kan stormen oproepen. Mijn dierenvorm is een hert,' vertelde Aylin.

De vrouw knikte, maar bleef stil. Alsof ze de informatie die Aylin haar net had verteld goed in zich opnam. 'Ik ben Isabella, dochter van Ariana. 1328 jaar oud en ik ben begaafd in gedaanteverwisseling en teleportatie. Mijn dierenvorm is een lynx,' vertelde de vrouw, Isabella.

'Goed kennis te maken, Isabella,' zei Aylin. Ze zat nog steeds in een ongemakkelijke positie op de grond en besloot iets gemakkelijker te gaan zitten. 'Heb jij enig idee hoe het kan dat ik ineens een zielsverbinding tot stand voelde komen toen ik jou aankeek?' vroeg ze.

Isabella ging staan en keek de donkere nacht in. Om haar handen ontstond een gouden gloed, ze voelde de hoeveelheid magie in de grond. 'Ik kan wel iets bedenken,' zei ze uiteindelijk.

'Ja?' vroeg Aylin met een verbaasde ondertoon in haar stem.

'Ja,' zei Isabella terwijl ze zich weer omdraaide. 'Ik denk dat we een zielsverbinding voelde ontstaan omdat we zielsverwanten zijn en dat kunnen we voelen omdat er meer dan honderd Fae in leven zijn,' legde ze uit.

Aylin zuchtte. 'Zover was ik ook al,' zei ze.

Er viel een stilte, die Isabella uiteindelijk verbrak. 'We moeten naar ze op zoek,' zei ze ineens.

'Wat?' vroeg Aylin.

'We moeten de andere Fae gaan zoeken, ons volk leeft nog, daar zijn we nu achter gekomen dus het is niet meer dan logisch om ze nu te gaan zoeken,' legde Isabella uit.

Aylin besloot ook op te staan en veegde alle viezigheid van haar achterste af. 'Wacht heel even,' zei Aylin. 'Tot nog geen uur geleden was ik ervan overtuigd dat ik de enige nog levende Fae was, toen vond ik jou en nog geen seconde daarna kom ik erachter dat er nog meer dan honderd Fae leven. Gelijk daarna word ik geteleporteerd en nu verwacht jij dat ik meteen met je mee op zoek ga naar ons verloren volk?' vroeg ze. 'Laat me even rustig bijkomen,' voegde ze toe nadat Isabella geknikt had.

'Terwijl jij rustig bijkomt zal ik je alvast vertellen dat ons volk zich waarschijnlijk in de bergen schuilhoud. Ik voel een concentratie van kracht daar,' zei Isabella. 'Dat ik in al die duizend jaren nooit de krachtconcentraties tot aan de bergen getest heb,' voegde ze er zachter aan toe.

Aylins ogen werden groot van verbazing. Ze had al gevoeld dat Isabella een krachtige Fae was, maar de bergen waren honderden kilometers verder. Zelfs de oude Faekoningin kon zo ver de krachten niet voelen. Haar zielsverwant bleek krachtiger te zijn dan een compleet Faedorp en daar zelf niet van onder de indruk. 'Er rest zich nog een enkele vraag,' zei Aylin toen ze ook van die schrik bekomen was. 'Waarom deed jij je voor als de prinses?' vroeg ze.

Isabella wachtte even met antwoorden. 'Dat vertel ik je onderweg naar de verloren Fae wel,' zei ze met een ondeugende glimlach rond haar lippen.

'Ik had al een hekel aan je,' zei Aylin chagrijnig. 'Als we naar de bergen moeten hebben we paarden nodig, ik voel er niet veel voor om nog een stuk te teleporteren,' voegde ze na een korte stilte toe.

Isabella glimlachte. 'Een half uurtje lopen verderop is een dorp, we kunnen daar nog wel een slaapplaats regelen voor de rest van de nacht en morgenochtend paarden, kleding en voedsel kopen,' vertelde ze.

'Laten we dan maar gaan,' zei Aylin.