I did my best to forget about what everything and focused myself on the positive side of it. I continued to smile even though what I really wanted was to cry. I let him see I my smile and made him belied I was fine despite wanting to scream my heart out to ease the pain even for a short while.

"Let's try that. I'll win you a bear," Gio suggested, pointing at the direction of one booth where in a shooting range was set up with different sizes of bears were displayed outside on top of a long table.

"Marunong ka ba? Baka puro ere lang 'yan, ha?" tanong ko sa nanghahamong tono.

Ngumisi siya, puno ng kumpiyansa ngunit walang halong pagyayabang. "Trust me, babe. I got you."

My mouth fell open upon hearing the endearment he used to call me. Ito ang unang beses na narinig ko 'yon. Heck! This is the first time he used that term for me aside from the usual "Cae" that he's using. And it wasn't even something you use to call someone, especially if it's the opposite sex.

Kumabog ng malakas ang dibdib ko kaya kusang bumagal ang paglalakad ko para mapalayo ng bahagya kay Gio sa takot na baka marinig niya 'yon.

He guided me towards that place without breaking the connection of our hands.

"Bax!" he called, recognizing the man behind the counter.

The man whistled, looking at us with admiration. "The hottest couple in town is here," he grinned.

Ngiwi ang nabuo sa mga labi ko. Hayan na naman tayo sa sikat-sikat na 'yan na hindi ko naman maintindihan. Hindi ko sila magawang sabayan sa tuwing nagiging gano'n ang usapan.

This wasn't the first time today that this happened. Kanina nga ay may nai-spot-an pa akong kinukuhanan kami ng litrato which I find unnecessary because we're no celebrities.

"Susubok ka?" tanong ng lalaki kay Gio.

"Yes, for my girl." He turned his face towards my direction and winked at me.

I felt myself blushed at that. Maging ang Bax na tinawag niya ay napasipol na naman dahil sa ginawa ni Gio. Bahagya tuloy akong napaatras sabay tago sa likod ni Gio.

But Gio has other plans for me. He put his arm over my shoulder 'till I ended up beside him. Tuloy, expose na expose na ako sa harapan ng lalaki na malako akong tinitingnan ngayon na para bang nang-aasar dahil sa ginawang pag-akbay ni Gio.

"How much, Bax?" tanong muli ni Gio.

"Libre na lang para kay Miss ganda," ngiti niya.

Napailing si Gio. "Magkano nga? Para naman sa charity at scholarship kaya magbabayad ako."

Lahat kasi ng proceeds na malilikom ng lahat ng booths ay ibibigay sa mga scholars ng university at choses charities. Marami rin kasi talagang booths kaya malaki ang malilikom na pera.

Sa main pa lang na halos bente na, paano pa kaya sa engineering, apex, at summit. Lalo na sa dalawang malalayong campus na mas malaki and vicinity. Isama pa na open for public ang buong university kaya mas maraming tao ang makakabisita sa univ.

"50 pesos lang," sa wakas ay sagot niya.

Naglabas ng pera si Gio mula sa pitaka niya. Habang ako naman ay humiwalay na sa kaniya at nagpuwesto na lang sa gilid ng booth.

Pinanood ko lang si Gio na seryoso nang nakaporma ngayon sa labas ng booth, hawak-hawak ang laruang baril na gagamitin niya para patumbahin ang maliliit na sundalong nakatayo sa loob ng booth.

Students started crowding us, watching Gio in his serious state as if what he's doing is worth millions. Kunot ang noo niya at matalim ang tingin ng mga mata. He actually looked different now, but he undeniably looks good with his plain white tee and loose maong pants. Hapit sa bandang dibdib niya ang damit kaya mas nagpadagdag 'yon sa dating niya.

"Wala man lang bang cheer, Miss Ganda?" tanong ni Bax sa akin. He even wiggled his eyebrows playfully at me, obviously teasing me.

Nanlalaki ang mga mata ko sabay mabilis na wasiwas ng kamay ko sa harapan bilang pagtanggi.

Nakangising nilingon ako ni Gio. "Oo nga naman Carmen. Wala man lang bang reward kung makakakuha man ako?" maloko niyang tanong.

"Reward naman na ang makukuha mo kung mananalo ka," naguguluhan kong tanong.

"Ibang reward yata ang gusto ni Kuya Gio, Ate," singit ng isa na mula sa crowd.

Base sa ID lace niya, engineering student din ang babae at sa tingin ko ay mas mababa ang year level sa akin. Kaya siguro kilala niya si Gio.

"Anong reward?" naguguluhan kong tanong sa kaniya.

"Kiss!"

Nanlaki ang mga mata ko sa pagkawindang nang halos sabay-sabay na isigaw 'yon ng mga taong nanonood sa amin ngayon.

Gulat na nilingon ko si Gio na nagkibit-balikat lang sa akin na para bang ang gustong sabihin ay hindi siya ang nag-request no'n kundi ang mga tao.

"Nababaliw ka na ba?!" I mouthed.

"Sa'yo," nakangisi niyang tugon.

Tilian ng mga nakarinig sa sagot niya ang sumunod na nangibabaw matapos niyang sabihin 'yon. At mas dumami pa ang mga nanonood sa amin. Pasimple kong inilibot ang paningon ko para lamang mas pamulahan pa ng mukha nang makita ko na maging sa pataas na hagdan ng canteen ay may nanonood na sa amin.

Pinanlakihan ko ng mga mata si Gio na sinagot lang niya ng isang kindat bago muling binalingan ng tingin ang mga target niya.

Bakit kasi lungga ng mga engineering ang booth na 'to. At bakit kasi ang kakaiba ng mga kilos ni Gio ngayon? Ni minsan hindi kami umabot sa puntong ganito. Kaya nalilito ako kung ano ba ang gusto niyang ipahiwatig. O baka ako na lang talaga ang naglalagay ng malisya para sa isang bagay na biro lang pala.

"Gio! Gio! Gio!" the crowd cheer.

Purong mga kulay abong lace ang nakikita ko ngayon sa kanila, mga engineering student. Nagtago ako sa likod ng buhok ko, nahihiya sa nakukuha naming atensyon.

Parang gusto ko na lang bigla lumubog sa sobrang hiya. Sa buong durasyon ko sa CIU, engineering campus ang pinakainiiwasan ko. Bukod kasi sa mas marami ang lalaki sa populasyon nila, mangingibabaw ako dahil sa lace ng ID ko na berde.

Isa na rin sa dahilan ay si Haze na talagang takot at iwas na mapalapit sa mga lalaki. Kaya never kaming nagtangka na magpunta roon kahit na sandali lang.

Pero ngayon, pakiramdam ko nasa den nila ako. Pinalilibutan nila kami, kasama ng ilang mga taga ibang college na nakiki-cheer na rin kay Gio.

"Gio! Gio!"

"Isa na lang, Kuys! Go! Go! Para sa kiss!" tila kinikilig na saad ng isang babaeng estudyante mula CCS.

Napahawak ako sa dalawang pisngi ko nang maramdaman ko ang pag-iinit no'n.

I tried to focus my eyes on Gio, and thankfully I momentarily forgot the cheers of the people surrounding us. Seryoso pa rin ekspresyon sa mukha niya na para bang walang pinto para sa isang pagkakamali.

He aimed at one of the plastic figures of a soldier in front of him. And when he finally pulled the trigger of the pellet gun, cheers boomed once again causing me to cover my ears because of the loud voices of the crowd.

He hit the target. The soldier fell from the stand which automatically made him win. Pero hindi ang may katamtamang laki na kulay brown na teddy bear na hawak niya ang pinagtuunan niya ng pansin. Sa halip ay hinarap niya ako, hinihingi sa akin ang kaniyang premyo.

"Hahalik na 'yan! Hahalik na 'yan!" sigaw ng mga tao sa iisang ritmo at tono.

May nakakalokong ngisi sa mga labi ni Gio na hinarap niya ako. Pinanlakiha ko siya ng mga ma tani hindi niya pinagtuunan ng pansin, sa halip ay idinipa pa ang dalawang kamay na para bang iniimbitahan ako palapit sa kaniya.

"Kiss daw," ngisi niya.

"Hibang ka na ba?" gilalas ko.

Nagkibit-balikat siya. "Hindi."

Gio lowered his upper body for his cheek to reach near my face. He even tapped it twice using his index finger as waiting for his reward... my kiss.

"Gio ano ba..." ilang na saad ko. I tried to push his shoulder away, but he just caught my arms... and intertwined it with his. "Gio..." I trailed off.

"Come on, babe. I'm waiting," he said. His voice has no hint of mischief, he is serious about this.

I was stunned by what he's pulling off now. Hindi ko alam ang dahilan niya kung para saan ang ginagawa niya ngayon. Kung parte pa rin bai to ng palabas namin o may iba na siyang gustong ipahiwatig.

"Kiss! Kiss! Kiss!" the crowd roared like a battalion of army cheering.

"Go na, Ate! Naghihintay si Kuyang Pogi!" hirit ng isa.

Mas lalong nag-init ang pisngi ko. At nasisiguro kong sobrang pula ng ng buong mukha ko ngayon.

Gio tenderly pulled me closer to him until I was left with no choice but to close my eyes and slowly... the distance between our face became even closer.

But when I thought that moment was the most shocking amidst all that happened today... the next stunt Gio pulled got me tongue-tied, sending me into a totally different realm.

The moment that we finally cut the gap between us, a few moments before my lips touch his cheek, Gio slowly turned his face to face me.

Being in a staged play with both of us playing couple as if we're a real deal, we have never been intimate. Holding hands was the limit of it. And for the first time... our lips touched. I felt the softness of his lips against mine.

It was just a simple touch of lips. A quick peck but it made my heart beats loudly and wildly, something I've never felt before.

"Cae..." he trailed off.

"B-Bakit?" naguguluhan kong tanong pero bago pa man siya makapagsalita ay muli na namang umingay ang paligid dahil sa tilian ng mga tao sa paligid namin.

"Iba ka, Gio! Hanep!" a man from their college roared.

Hinila ako no'n pabalik sa reyalidad. Kusa akong napasubsob sa dibdib ni Gio para itago ang mukha ko. He chuckled at that. And later on, I felt his arms wrapped around my upper body.

"Let's get out of here," he whispered in my ears.

Tumango ako at nagpatangay sa kaniya nang hilahin niya ako. Hindi naging madali ang pag-alis sa lugar na 'yon dahil sa rami ng tao sa lugar. But Gio made it a bit better for me by staying beside me and guiding me the way a bodyguard of a celebrity does.

Nang sa wakas ay makawala kami sa kumpol ng mga tao ay nagkaroon na rin ng katahimikan ang tainga ko. At dahil doon ay muli na namang nanumbalik sa isip ko ang ginawa ni Gio.

But even before I could say something, Gio started walking again, taking me with him towards the path that would lead us to the oval. Just like what it's called, the structure of the place is oval. Gawa sa semento ang mga upuan roon. May dalawang puno na napapalibutan ng sementong upuan na nagsisilbi ring silong roon.

Presko ang paligid sa buong oval dahil sa malalagong puno na sumasangga sa init ng araw. May mga booth pa rin naman doon ngunit iilan lang dahil sa limitadong espasyo. Tatatlo lang ang nandoon, dalawa sa harapan at isa sa likuran.

Ngunit ang mas nakakuha ng atensyon ko ay ang nag-iisa sa likod dahil sa pila ng mga estudyante roon.

"Anong booth 'yan?" tanong ni Gio, inaalis ang puwang sa isip ko na balikan ang ginawa niya kanina.

"Hindi ko alam. Hindi pa kami nakakapaglibot sa buong campus," sagot ko sa kaniya. Bahagya niyag pinalobo ang dalawang pisngi niya sabay hila sa akin patungo sa direksyon ng pila. "Hoy, pipila tayo? Eh, hindi naman natin alam kung anong booth 'yan."

"Magtatanong muna tayo syempre," ngiti niya.

Nagpapaubayang nagpahila lang ako sa kaniya. Kinalabit niya ang babaeng nasa pinakadulo ng pila na agad naman siyang nilingon.

"Miss, anong booth po 'to?" tanong niya sa estrangherong kaharap.

"Hena po, Kuya," sahot nito sa kaniya.

Matapos magpasalamat sa babae ay muli niya akong nilingon. Hindi na rin kami umalis sa pila. Ang likod niya ang nakaharap sa pila dahilan para magawa niya akong harapin.

"Okay lang ba sa'yo? Gusto mo ba?" he asked carefully. He held both of my hands tightly, slightly swaying them in the air.

The soft side of me found that gesture sweet, melting my heart and making me fall even deeper for him. I felt like even though only a just passed my feeling grew even richer, that even though I tried to stop it I ended up defeated.

Maybe because I grew up seeing him in his brightest days up until his darkest nights, that I have a weak spot for him. Na kahit sobrang confusion na ang dinadala ng mga kilos niya sa akin, hindi ko pa ring magalit man lang at bumitaw.

There's always this feeling that I need to protect him from pain and seclude him in an area that no one would dare to hurt him. Hindi ko siya responsibilidad pero 'yon ang nararamdaman ko sa tuwing kasama ko siya. Na kahit minsan ay gusto ko na lang siyang iwasan ay mas nananaig sa akin ang kagustuhang maprotektahan siya at ibigay sa kaniya ang kasiyahan niya.

The reason why I became a fool for him.

"Ano namang ipapa-hena natin?" nakangiwi kong tanong.

"Our names?" he suggested.

"Ang baduy naman. I'll ink myself with my own name kasi?"

Gio softly chuckled at me. He also pinched the tip of my nose before softly pulling me towards him for a hug. "Bakit ang cute mo?" may himig ng ngiti na tanong niya sa akin. He caresses my hair while laughing at me at the same time. "Of course, you're not going to put your name on your skin. You'll have my name inked and yours to mine. Kahit anong gusto mo."

Another booming sound surrounded my ears when my heart began to beat in a wilder and faster manner. And what surprised me more was, I also felt the same way with Gio's chest pressed against my cheeks.

Malinaw kong naririnig 'yon at kahit na pakiramdam ko ay niloloko lang ako ng sarili kong pandinig, pinatutunayan 'yon maging nang kabog sa kaniyang dibdib.

Nanatili kami sa ganoong posisyon hanggang sa kami na ang papasok sa loob ng tent. At nang humiwalay ako sa kaniya at nakita ko ang tao sa likod ng mahabang pila, nalito ako kung dahil ba sa hena o sa taong nagtatato ang pinipilahan ng mga tao.

"No wonder babae halos lahat ng nasa pila," sabi ko.

Sabay na natawa ang isang babaeng mula sa CAFA na nagtatato rin at si Gio. Naiiling na naupo si Gio sa tapat ng babae habang ako naman ay naupo sa bakanteng puwesto sa tapa ng lalaking nasisiguro kong dahilan ng mahabang pila kanina. Kahit nga sa likod namin ay pila pa rin hanggang ngayon.

"Anong ilalagay ko at saan?" tanong ng babae kay Gio.

He looked at me again, asking for permission that I ended up nodding my head in approval. "Her name," he said. "On my wrist."

"Ikaw?" Elon asked carefully.

Napangiwi ulit ako sa kaniya. Siya naman yata ang pinilahan at hindi ang booth nila.

"Giovanni's name," sagot ko.

"Saan?"

Inilahad ko ang kamay palad ko sa harapan niya. I formed an okay sign using my left hand to reveal the skin on the side of my ring finger. "Here."

Napuno ng katahimikan ang buong lugar. Kung hindi pa siguro dahil sa tugtog na nagmumula sa speaker sa labas ng tent ay msobrang tahimik na ng lugar. Isang bagay na ipinagpapasalamat ko dahil kahit papaano ay hindi awkward para sa akin.

Elon took my hand and held it lightly as if it was something vulnerable. "You look okay now," Elon commented.

May distansya sa pagitan namin ni Gio kaya nasisiguro kong hindi niya naririnig ang usapan namin ni Elon ngayon.

Napatingin ako sa kaniya. "Not sad anymore," I grinned.

"Hmm, exactly. You actually look happy." He looked at me behind his lashes. "But bothered."

Bahagyang nawala ang ngiti sa mga labi ko nang mahuli niya ang katotohanan sa likod ng mga ngiting ibinibigay ko sa kaniya. "Halata pa rin ba?"

"You're always easy to read, Carmen," sabi niya pa.

Tuluyan na tuloy nabura ang ngiti ko. Malalim akong napabuntong-hininga.

"Huwag mong sanayin," mahinang saad niya.

Naguguluhan ko siyang tiningnan ngunit hindi ko nagawang masalubong ang mga mata niya dahil nakayuko lang siya at seryosong nakatingin sa ginagawa. "Ang alin?"

"Ang magkunwaring masaya."

Napangiti ako ng mapait nang tila mahuli sa kasinungalingang ilang buwan ko na ring isinasabuhay na maging ako ay halos makasanayan ko na.

"Huwag, Carmen. You might end up not knowing what happiness truly means. Baka sa mga susunod na pagkakataon, hindi mo na rin makilala ang sarili mo. You might even know how to recognize that emotion."

Nagbaba ako ng tingin sa ginagawa ni Elon ngayon sa kamay ko, hinahayaang malunod ang sarili sa mga salita niyang totoo at tagos.

Tatlong letra pa lang ang naiguguhit niya pero sapat na 'yon para sa akin. It was written in cursive and an elegant manner, something I didn't expect from Elon at all. Parang gawa ng isang babae ang pagkakaguhit niya sa pino at ganda no'n.

"Paano kung nasa isang sitwasyon ka na gusto mon ang umalis pero biglang binigyan ka ng tao ng isang dahilan para manatili?" lakas-loob na tanong ko, umaasang makakukuha sa kaniya ng sagot na papayapa sa isip ko.

He continued to write again, finishing the whole eight-letter words of Gio's name. And when he's finally done, he looked at me and gave me the answer that I needed.

"Why don't you try to chase something that would give you happiness? And if you fail at the end of the game, stood up and be braver." His hand moved from my finger to my hand, making me feel his presence with his touch. "Not every decision is right, nor it would guarantee you happiness. But you'll surely learn something from it. This may not be the best advice you'll hear but try to choose something what your heart speaks of may it be what other wants from you or what you want for yourself. Basta kung saan ka sasaya ng tunay, 'yong walang halong pagpapanggap, doon ka."