Bugün fazlasıyla plan yapmıştım. Biraz kafamı boşaltmam gerekiyordu. Ben de meditasyona başladım. Kafamdan o çığlık seslerini bi türlü atamıyorum. Her gözümü kapadığımda o sesler geliyor aklıma. Victoria... Sürekli kendime söylüyorum. "Onu kurtaramayacaksın." Ama unutamıyorum. Ya bir yolu varsa... Yok..! Yok, olmadığını biliyorum! Onu ismimi bağırışı, acılar içindeki yüzü... "Kur-tar be...ni" ve bir gün bütün sesler kesildi. Hiç bir şey hissetmiyordum. Sadece yanağımdan süzülen küçük bir damla göz yaşının sıcaklığını hissedebiliyordum. Artık o da bir robot sayılır. Artık o Victoria değil. Onu asla kurtaramayacağım. Plan...plan lanet olsun. Zaman kaybediyorum. Düşüncelerimden duyamadığım telsizin yavaş yavaş sesi geldi. "A-220 hemen C-380'e durumunuzu bildirin!" Lanet olsun. Sanırım uyumsuzluk çıkardığımj anladılar. Hala bir şansım var. Tek gereken doğru zamanı beklemek...