"SHIT." Mahinang napamura si Shakira--o mas kilala sa pangalang Kira. Nasa kalagitnaan na siya ng paglalakad pauwi sa bahay nila mula sa eskuwelahan nang maalala niya ang journal niya sa English.

 Kakailanganin niya iyon mamaya para sa assignment nila sa naturang subject.

 Wala siyang ibang choice kundi bumalik sa pinapasukan niya. Oh, great. Hingal na hingal na siya sa paglalakad, 'tapos kailangan pa niyang bumalik sa school para sa journal niya. Ayaw naman niyang gumastos para sa pamasahe. Sa dami ng projects at requirement sa pag-aaral niya, kailangan niyang mag-doble tipid sa pera niya. Nahihiya naman siyang humingi ng pera sa magulang niya. Hindi naman sila mayaman.

 Isang housemaid ang mama niya at construction worker naman ang papa niya. Hanggang kaya ni Kira, nagtitipid siya para hindi maya't maya siyang humihingi ng pambili ng mga kailangan niya sa school.

 Doble kayod na nga ang ginagawa ng magulang niya para mapagtapos siya ng pag-aaral. Lalo pa ngayon na malapit na ang graduation nila.

 Napabuntong-hininga si Kira.

 Alam niya ang hirap ng mga magulang niya para mapagtapos siya. Kaya nga nagsisikap siyang mag-aral ng mabuti at mabigyan ng matataas na grades ang magulang niya. Iyon lang ang alam niyang dahilan para maramdaman ng mga ito na nagsisikap din siya para sa pamilya nila, at para na din sa kinabukasan niya.

 Kapag nagtapos siya na may honor, siguradong may makukuha siyang scholarship. At bawas gastos din 'yon kapag tumuntong siya sa kolehiyo. Malaking tulong na din 'yon para sa magulang niya. Siguradong magiging mas proud pa ang mga ito sa kanya.

 Napangiti siya. Inspired na binilisan niya ang lakad pabalik sa eskuwelahan. Pagdating niya sa gate ng school ay nagtatakang tumingin sa kanya ang guard.

 "O, 'neng, bakit bumalik ka pa?"

Pagod na nginitian ni Kira ang sekyu. "Nakalimutan ko po kasi ang english journal ko sa classroom. Kailangan ko lang po na makuha iyon ngayon."

 "Sige, bukas pa naman siguro ang classroom n'yo. May meeting pa din naman ang mga teacher."

Tumango siya, pagkatapos ay mabilis na tumakbo patungo sa classroom nila. Nasa third floor pa iyon. Kahit hingal na hingal na siya sa kakatakbo at tumutulo na ang pawis sa noo niya, pinilit niyang makarating doon. Napansin niyang wala ng katao-tao ng makarating siya sa third floor. Walang maririnig na ingay kahit ano. Puwede ng setting ng isang korean horror movie. Hindi naman siya matatakutin kaya wala lang sa kanya kahit pa mag-isa na lang siya doon.

 Ngunit gayon na lamang ang pagkakalaglag ng panga niya ng pagdating niya sa classroom ay naabutan niya ang isang malaswang eksena sa pagitan ng kaklase niyang si Millen at sa nobyo nitong varsity player na si Callante. Naghahalikan ang dalawa habang nagtataas-baba si Millen sa kandungan ng nobyo.

 "Uhhh... Hon, sige pa. Sige pa, oohhh.."

 Napasinghap si Kira. Hindi niya alam kung ano ang gagawin. Oo, wala pa siyang alam sa kamunduhan. Pero hindi naman siya mangmang para hindi malaman kung ano ang ginagawa ng dalawa.

 Natagpuan na lang niya ang sarili na umuurong. Nanginginig ang daliri niya at nanlalambot ang tuhod niya sa nakikita. Masidhi ang pagpipigil niya na tumili. Alam ni Kira na sa oras na gawin niya iyon ay makukuha niya ang atensyon ng dalawa. At ayaw niyang mangyari 'yon. Siya ang nahihiya. Baka akusahan pa siya na mamboboso sa mga ito!

 Mas pinili na lang niya ang lumabas ng tahimik. Paglabas ni Kira, mabilis na kumaripas siya ng takbo hanggang sa makarating siya sa kanilang bahay. Nakalimutan na niya ang tungkol sa naiwanan na English journal. Hanggang sa pagtulog ay hindi maalis sa isip niya ang nakita. Parang isang eksena sa pelikula na nag-play iyon ng paulit-ulit sa isipan niya. Hindi pa tuloy siya makatulog.

 "Hay, naku naman, Kira! Wag mo na pakaisipin ang nakita mo. Please lang! May report ka pa sa Science bukas!"

 Pero hindi siya tinantanan ng isiping 'yon buong gabi. Tuloy, hindi niya maayos na nagawa ang report sa Science kinabukasan. Dumagdag pa na nakakuha siya ng mababang score sa assignment niya sa English dahil minadali lang niya ang paggawa nun.

 Mahina siyang napamura habang tinitingnan ang mababang score niya. "Kasalanan 'to ng dalawang 'yon, eh. Nakaka-buwisit!" Inis na humugot siya ng buntong-hininga.

 "Mukhang badtrip na badtrip tayo, ah."

Napasinghap na lumingon si Kira sa nagsalita. And then, she saw him. Ang dahilan kung bakit hindi siya nakapag-report ng maayos sa Science at mababang score niya sa English.

 Si Callante Fontanilla--o mas kilala sa pangalan na Callan. Ang nag-iisang campus bad boy at captain ball ng larong basketball sa school nila. Mahirap na hindi ito mapansin, lalo na ang mga mata nito na kulay asul at nakakaloko kung tumingin. Kaklase niya ito at alam niya kung gaano ito kalikot sa mga babae. Kahapon nga ay mas nalaman niya kung gaano ito "kalikot".

 Inis na inirapan ni Kira si Callan. "Badtrip talaga ako. Kaya lumayo-layo ka kung ayaw mong ikaw ang makatikim ng pagkainis ko."

 Humalakhak ang binata. "Kahit kailan talaga ay suplada ka, Kira. Alam mo ba 'yon?"

 "Hindi ko alam 'yon. Thanks for reminding me." Tinalikuran niya ito at inayos na niya ang mga gamit niya. Mamaya ay labasan na at kailangan niyang umuwi agad para makatulong sa mama niya sa paglalaba.

 Sa halip na tigilan siya ni Callan dahil sa pagsusuplada niya, umupo pa ito sa tabi niya at pinakatitigan siya. "Bakit ba parang ang lalim ng pinaghuhugutan mong inis sa akin, Kira? Ano ba'ng ginawa ko sa 'yo?"

 Napatiim-bagang siya. "Wala kang paki kung inis ako sa 'yo. At bakit mo ba tinatanong pa ang bagay na 'yan? Wala ka bang malanding babae kaya ako ang kinakausap mo?" iritadong tanong niya dito.

 Noon pa man ay inis na talaga si Kira sa lalaki. Hindi niya alam kung bakit. Hindi rin niya maintindihan kung bakit mas gusto niya itong pagtarayan. Siguro, likas lang na ayaw niya sa taong mayayabang. Iyon kasi ang tingin niya kay Callante.

 Isang mayabang na lalaki. Por que mayaman ito at may sinabi sa lahat ng bagay, pakiramdam nito ay may karapatan na itong magyabang.

 Hindi lang pala ito mayabang, malikot din ito sa babae at ubod ng pagiging palikero. Grade five pa lang sila ay may nililigawan na ang walanghiya. Ngayon nga na high school na sila ay hindi na mabilang ang mga naging nobya nito. Subalit hindi na siya nagtataka kung bakit marami itong nauuto. Gwapong binata si Callante. Malaking bulas at bagaman teenager pa lang ay matipuno na ang pangangatawan nito. Tila sadyang hinubog para makipagtalik. Hay, naku.

 "Baka naman nagseselos ka lang sa mga babaeng pinagtutuunan ko ng pansin kaya naiinis ka sa akin? Hmmm."

 "Ano? Ako, nagseselos? Ayos ka lang?" Dinuro niya ito. "Hoy, Callante Fontanilla! Para sabihin ko sa 'yo, wala akong gusto sa 'yo. Kahit maubos pa ang lalaki sa mundo, hindi ako papatol sa tulad mo. Magsasarili na lang ako kesa patulan ka. Naiintindihan mo?!"

 Saglit na natigilan ang lalaki. Akala niya ay magagalit ito. Pero mas lalong dumagdag ang pagkainis niya dito nang malakas na humalakhak pa ang walanghiya. Nanggigigil na lumabas na lang siya ng classroom.

 Baka masampal na niya ito ng tuluyan.

 Inakala ni Kira na tatantanan na siya ng lalaki. Ngunit hindi pa pala. Dahil habang naglalakad siya pauwi sa bahay nila ay nakasunod ito sa kanya sakay ng monster ducati nito. Oo, anak mayaman si Callante at sunod ito sa luho. Kahit na anong gustuhin nito, madali nitong nakukuha.

 Hindi tulad niya. Kailangan pa niyang mag-ipon ng isang buwan para lang mabili ang damit na gusto niya.

 "Hi, Kira." nakakalokong bati ng binata. "Gusto mong sumabay?"

Sumimangot siya. "No, thanks." Mas gugustuhin pa niyang maglakad kesa sa umangkas sa motor ng binata.

 "Bilis na. Nakakapagod din maglakad, akala mo." pagpipilit pa nito. "Don't worry. Hindi naman ako magpapabayad."

 "Huwag na nga. Ang kulit mo din, ano? At teka nga, di ba, may girlfriend ka? Bakit di na lang 'yon ang iangkas mo?"

 "Naihatid ko na si Millen kanina. Naka-iscor pa nga ako."

Muntikan na siyang matisod sa sinabi ng binata. Pinukol niya ito ng nakamamatay na irap.

 "Wala ka din talagang kahihiyan no? Talagang sinasabi mo pa yan sa akin. Hindi ka na nga nahiya sa ginawa n'yong dalawa kahapon!" Huli na para mabawi ni Kira ang sinabi. Nadulas na siya. Malas lang niya, naintindihan agad ni Callan ang ibig niyang sabihin.

 "Wait. Nakita mo kami sa classroom kahapon?" tanong nito.

Shit. Mabilis na nag-init ang pisngi niya. "Ewan ko!" Binilisan niya ang lakad para tantanan na siya nito.

 "Ah, ikaw nga siguro 'yon. 'Kala mo siguro hindi ko napansin na parang may nanonood ng live show namin kahapon, ah?" abot hanggang tenga ang ngisi nito.

 "Bwisit! Talagang proud ka pa!"

Humalakhak ito. "I don't know what to say. Hindi ko alam na mamboboso ka pala, Kira."

 "Ano?" Magkahalo ang galit at inis na hinarap niya ito. "For your information, hindi ko kayo binobosohan! Nagkataon lang na may kailangan akong balikan kahapon. I need to get my english journal, pero hindi ko na nakuha na 'yon dahil sa inyo ni Millen!"

 "A-huh? Dapat ba akong maniwala?"

 "E, di wag kang maniwala kung ayaw mo! You know, you should be thankful at hindi ko kayo ni-report sa adviser natin. Dahil kung ginawa ko 'yon, siguradong hindi kayo makaka-graduate!"

 Pagkatapos niyon ay binilisan na niya ang takbo. Pero nanatiling nakasunod pa rin sa kanya si Callante.

 "Puwede bang huwag mo na ako sundan!" sigaw niya. "Wag kang mag-alala. Wala akong balak na isumbong kayo!"

 Nakakalokong ngumisi ito. "Wag ka din mag-alala, Kira. Di rin kita sinusundan."

 "Ows? Talaga lang, ha?"

 "Oo. Nakalimutan mo yatang magkapitbahay lang tayo mula pa noon."

Namula ang pisngi niya, napahiya. Oo nga pala. Baby pa lang sila, magkapitbahay na sila ni Callante. At sa bahay ng mga ito nagtatrabaho ang kanyang mahal na ina.

 Argh. May araw ka rin sa akin, Callante!