⚠MATURE CONTENT BELOW. READ AT YOUR OWN RISK.

Chapter 48

Clayton’s Pov

"LORCAN," napakahina kong bulong.

"Answer me babe." muli niyang wika at pinaglapat ang labi niya sa isa't isa.

Babe pa rin siya nang babe kahit sa nangyayari ngayon. Basang basa kami pero heto kami parang hindi nilalamig.

"Mahal . . . mahal na mahal pa rin kita, Lorcan. Isa lang ang hindi nagbago mula noong nawala ka at iyon ay ang nararamdaman ko sa'yo. Sinubukan kong kalimutan ka. Sinubukan kong burahin ka sa isip at sa puso ko pero hindi talaga. Hindi ko k-kaya."

Umiling siya. "I don't understand babe. I don't understand why you pushed me away when you still love me." Naguguluhan niyang saad.

Gusto kong abutin ang mukha ni Lorcan at punasan ang luha sa pisngi niya. I also don't understand myself Lorcan. Gusto kitang balikan na hindi. Handa ba akong sumugal ulit? Handa ba akong sumubok ulit? 'Yan ang mga tanong ko sa sarili ko na ang hirap sagutin.

Hindi ko na nakikilala ang sarili kapag nandirito sa tabi ko si Lorcan. Parang may ginigising siyang kakaiba sa akin.

"Okay. . . .” Naputol ang pag-iisip ko nang bigla siyang magsalita nang hindi ako kumibo. He is also crying. Pinunasan niya ang luha niya. Guminhiwa siya ng malalim at tiningnan ako. Malungkot siyang ngumiti sa akin. "Don't cry," aniya at dinala ang kamay niya sa basang-basa kong pisngi at pinunasan ang ako roon.

"Hindi na kita pipilitin. Hindi na kita pipilitin kung ganito man lang din ang mangyayari. Hindi kita pipilitin kong iiyak ka man din sa akin. Ayaw na ayaw kong nakikita kang umiiyak, babe. Ayaw kong nakikita kang mahihirapan at nasasaktan dahil sa akin, C-clayton. You are my weakness and my strength. I will not force you anymore. So don't cry. I don't want to see you crying because of me." he spoke while caressing my face.

How I miss his hands. His hands on me.

"I will not make a promise to not to see you, Clayton because I will still see you— watch you whenever you are. I may be one of those creepy stalkers, but I don't care anymore. Just let me, okay? Soon . . . soon, I will try to f-forget you. I love you, babe. I love you so much."

Nararamdaman ko ang panginginig sa kamay niya habang pinapalandas niya ang kanyang magaspang na kamay sa mukha ko.

"Lorcan,"

"Maybe, what we have is toxic love? We poison it's each other. We hurt each other; we're hurting each other. Maybe, it's really right for us to stay away from each other. I love you, babe." wika niya at hinalikan ang noo ko at sunod na hinalikan ang palapulsuhan ko. "Nobody compares to you babe. No one will be," bulong niya at pinakawalan ang kamay ko. Tumayo siya.

"Tumayo ka na d'yan. Maligo ka at magbihis mag-aagahan muna tayo bago tayo umuwi. "

Hindi ako kumibo. Hindi ako makapagsalita. Is this really the end? Am I really letting this go? Handa na ba talaga akong mawala ulit siya sa akin? Sabi niya mahal niya ako. Paano kung makahanap siya ng iba tapos mahal ko pa rin siya? Kakayanin ko bang makita siyang may kasamang iba? Kakayanin ko bang may tinatawag na ibang mommy si Daniel? Hindi ko kaya iyon! Hindi ko kaya!

Tumayo ako. At handa na akong pigilan si Lorcan sa paglayo niya sa akin pero napatigil ako nang hinubad niya ang kanyang polo at basta na lang iyon tinapon. Ang mata ko ay napako sa likod . . . sa likod niya na punong-puno ng mga piklat. Piklat na malalaki, may mga maliliit halata doon na parang patong-patong ang mga piklat na iyon.

Mabilis kong inabut ang likod niya. He stiffened. Pinalandas ko roon ang kamay ko. I traced every inch of his scars. His back is full of scars. What is this?

"Clayton."

Tawag niya sa akin pero hindi ko iyon pinansin. Ang buong atensyon ko ay nasa likod lang niya. Nasa likod lang niya na may mapakaraming piklat. Ilang beses ko nang nakita noon si Lorcan na naka-topless dahil mahilig siya roon. Kahit nga sa pagtulog namin noon ay naka-boxer lang siya kaya alam na alam ko ang bawat anggulo ng katawan niya. Kilalang-kilala ko ang katawan ng taong mahal ko.

Hinuli niya kamay ko na nakahawak doon sa likod niya. "Don't touch it. Don't look at it. It's ugly." His jaws clinched.

Tuluyan na niya akong hinarap. Nakita ko ang pangalan ko na nakaukit sa dibdib niya. Nakita ko ang pagtaas-baba ng adams apple niya. Tiningnan ko siya sa mga mata niya. Anong nangyari sa kanya? Bakit may ganun siya sa likod niya? Saan galing ang mga piklat na iyon?

"Anong nangyari sa likod mo? Bakit ang d-daming piklat sa likod mo? Saan galing iyan? Anong ginawa mo noong nawala ka?" Pinaulanan ko siya ng mga katanungan na kailanman ay hindi ko natanong sa kanya.

"You don't have to know," walang emosyon niyang saad at umiwas ng tingin.

"Sabihin mo sa akin. Sabihin mo sa akin, Lorcan kung ano ang nangyari sa iyo? May karapatan akong malaman kung ano ang nangyari sa'yo noon. Kailangan kong malaman kung bakit bigla kang nawala noon. Tapos inakala pa namin na patay ka." I mumbled. Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanyang mukha. Mas nag-mature siyang tingnan ng may balbas dagdagan pa ng mahaba na niyang buhok.

Huminga siya ng malalim.

"Five years ago . . . .” pagsisimula niya. "Five years ago, alam mong pumunta ako sa Italy for business conference, right? Pagkatapos ng business conference ay tumawag ako kina mommy upang ibalita na magpo-propose ako sa'yo. My mom was the who choose the ring, actually." He smiled while reminiscing the past.

"After I got the ring, I immediately call my friends about my plan, my surprise for you. I plan on proposing you at La Union, the place where I confess my true feelings towards you. Iyon ang lugar na 'di ko makakalimutan. And I want it to be more memorable that's why I plan on proposing to you there. But unexpected things happened. On the way to airport. I was caught by our higher ups and our council sa mafia organization. I cannot go and fight them. I cannot fight against them nor defy them at my situation."

Nararamdaman ko na nahihirapan si Lorcan. Yumuko siya saglit at binalik ang mata sa akin. Bumuntonghininga na naman siya at nilagay ang kamay sa bewang niya.

"B-bakit ka nila hinuli?" mahinang tanong ko.

"We have a code of silence, Omerta. We cannot tell anyone about us . . . me being a mafia boss. Even if it is my lover, I cannot tell him or her about it. But I thwart, I disobey, I defy our rule . . . I defy them the moment I told you about me. I'm so sorry babe that because of me you suffered. I'm so sorry for what happened five years ago."

"I-ibig mong sabihin dahil doon kaya hinuli ka nila?" Nangatal ang nga labi ko.

"Yeah, I need to pay for what I've did. I know even before that I need to pay for what I did but what happened five years ago was beyond of what I think. After I was abducted. I was punished . . . .”

"Punished?" I mimicked.

"Come on. I said don't cry." saad niya at pinalis ang tumulong luha sa pisngi ko. Kasalanan ko ba kung bakit siya nahuli? Nagmatigas ako noon. Nag-isip bata ako. Kung sana hindi na lang ako nagtanong at naging kuryoso sana hindi ito nangyari lahat. Pero hindi ko naman alam ang punishment-punishment na iyan. Hindi ko alam na dahil sa katangahan namin noon ni Lorcan ay nauwi kami sa ganito.

"Yes, I was punished. The scars on my back was due to a hundred lashes thrown to me. I was lashed for 1000 times-"

"1000 times? Ganyan ba lala? Ganyan ba talaga karaming latigo?!!" I roared. 

"No, my punishment was doubled," sagot niya sa akin na nakangiti. Parang baliw naman 'to. Umiiyak pero ngumingiti.Bakit-bakit doubled? Anong doubled? Ang unfair naman niyan?" I heaved. Naguguluhan ako.

"It's not unfair, I choose it. The punishment was meant for me and for you. Pero humingi ako ng pabor sa kanila na ako na lang ang sasalo sa parusa mo. Okay lang na ako, basta 'wag lang ikaw ang latiguhin nila. And fortunately, they agreed. Hindi ko kakayanin na pati ikaw ay madamay sa ginawa kong mali. Hindi ko kakayaning makita na nasasaktan ka kaya ako . . . ako ang sumalo sa dapat ay mga lashes mo. I was lashed for almost 7 months. Lash after lash. I passed out and the moment I wake up lashes again, iyon ang nangyari sa akin. Then after, I was bedridden for 1 year and 4 months after my wounds healed, I was also imprisoned. And the first night you saw me . . . kakalabas ko lang ng kulungan nang araw na iyon but I immediately went home. I immediately went to you."

Nangngangapa ako. Nanginginig ang tuhod ko, ang kamay ko ay 'di ko mapirmi sa panginginig. Sumalampak ako sa sahig ng deck dahil sa panghihina ko. So, all those years . . . sa limang taon na wala siya ay parang buhay pala siyang pinapatay ng dahan-dahan? Hindi lang pala ako ang nagdusa? Hindi lang pala ako ang nangulila. Hindi lang pala ang nasasaktan at mas grabe pa ang naranasan niya. Sa piklat palang niya . . . alam kong grabe na iyon. Halata kasi na malalalim ang mga sugat na iyon. One thousand lashes? How can this man have survived? Supposedly, sa akin pala dapat iyong five hundred lashes? Hindi pa lang ako nakaabot ng one hundred malamang namatay na ako. Tapos siya sobrang dami no'n.

Nag-squat siya at hinawakan ang braso. "Stand up."

Umiling ako at pinatalikod ko siya. Mabuti at nagpaubaya siya sa akin.

"It's ugly. It's disgusting." saad niya at haharap na sana siya pero hindi ko siya hinayaan.

"H-hindi . . . it's not ugly and disgusting." usal ko, pinalandas ko ang dalawang kamay ko roon sa likod niya. Grabeng sakit siguro nito. Anong klaseng sakit kaya ang natatanggap ni Lorcan, ang sakit na naramdaman ni Lorcan nang nilalatigo siya?

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ko pero dahan-dahan kong nilapit ang mukha ko room sa likod niya.

"B-babe." Nautal si Lorcan nang maramdaman niya siguro ang hininga ko roon sa hubad niyang likod.

Pinikit ang aking mga mata at dinampi ko ang labi ko roon. Hinalikan ko ang bawat piklat niya roon. Wala akong pinalampas. Naramdaman ko ang paganginig sa katawan ni Lorcan. Nalalasahan ko ang alat sa balat niya dahil sa tubig dagat kanina pero wala akong pakialam. Hinalikan ko ang likod niya na para bang sa paraan na iyon ay naibsan ko ang sakit na pinagda-anan niya noon.

Pagkatapos kong halikan ang mga piklat niya ay niyakap ko siya mula sa likuran niya. Binaon ko ang mukha ko sa likod niya at umiyak ako. Hindi ko lubos maisip ang kanyang mga naranasan sa mga panahon na iyon.

Tinanggal ni Lorcan ang kamay ko roon sa pagkakagapos sa kanya. Lumuhod siya ay binaba ang mukha niya sa mukha ko. Tumatama ang init niyang hininga sa mukha ko. Walang pagdadalawang isip niyang pinaliguan ng halik ang buong mukha ko kahit na may luha iyon.

Pagkatapos niyang gawaran ng halik ang buong mukha ko ay hinawakan niya ang batok ko saka ako siniil ng malalim ngunit nakakahalinang halik. Halik na nakakalilo. Halik na namiss ko ng limang taon. Halik na matagal kong gustong maramdaman. Nagpaubaya ako kay Lorcan. Halos mabali ang leeg ko kakatingala ko upang salubungin ang halik niya. Ikinawit ko ang isang kamay ko sa kanyang balikat. Mayamaya ay kinuha niya ang isa kong kamay na nakatungkod sa deck at nilagay niya iyon sa balikat niya.

Hanggang sa naramdaman ko na lang na parang lumulutang na ako. Binuhat ako ni Lorcan paakyat ng upper deck kung saan ang master's bedroom habang hindi naghihiwalay ang labi namin. Ang halikan namin ay nagsimula sa mahina na parang ninanamnam namin ang bawat paglapat ng mga labi namin at ang bawat palitan ng laway sa bibig namin hanggang nauwi sa mapupusok na halik na parang bang kung maghihiwalay ang labi namin ay ikakamatay namin.

Dumeretso kami ni Lorcan sa shower room. Binaba niya ako at muntik pa akong mabuwal sa panginginig ng tuhod ko buti na lang at mabilis niyang naagap ang baywang ko. Binuksan niya ang shower at sabay kami na nagpailalim sa shower at naghalikang muli. Hindi ko namalayan ang pagkawala ng saplot ko sa katawan at gano'n din sa Lorcan. Itinaas ni Lorcan ang isa kung binti at pinisil pisil niya iyon. Niyakap ni Lorcan ang malalakas niyang braso sa maliit kong katawan. Naikawit ko ang dalawa kong braso sa leeg niya at lumambinit naman ang dalawang binti ko sa bewang niya. Isinandal ako ni Lorcan sa malamig na tiles ng shower room. Saka mas lalong pinailaliman ang bawat halik niya sa akin. Halos di ko na mahabol ang bawat galaw ng bibig at dila niya. Tapos ay nilipat niya ang mainit niyang labi sa leeg ko. Kagat at sipsip ang iniiwan niya roon. Para bang minamarkahan niya ang leeg ko.

Tanging ungol ko at ang paglagasak ng tubig ang pumuno sa buong shower room.

"I missed you, babe. I f*cking missed so much . . . .” kinagat niya ang nippl*s ko.

"Ah,ah, ughhh! I-I missed y-you too." Halos di ko na matapos ang bawat salita ko. Salita na may kahalong ungol.

"I love you. I love you, babe."

Pinasok niya ang middle finger niya sa ass hole ko at nilalabas-pasok niya iyon saka ginalaw-galaw niya rin iyon sa loob ko na nagpatindig sa aking balahibo.

"I l-love, ahh, ahh, I l-love you too, b-babe." halinghing ko.

Biglang napatigil si Lorcan. Napatigil siya sa pagsipaip sa ut*ng kong naninigas na dahil sa pagsipsip niya roon. Ang daliri niya sa loob ko ay huminto rin sa paglabas-pasok.

"A-ano?" takang ani ko nang tumigil siya.

"What did you say?" tanong niya.

"Ang a-alin doon?"

"The words you said earlier when I said I love you."

"I love you rin iyon, e."

Ngumisi siya. "No, I heard you. You call me babe."

Narinig niya naman pala pinapaulit pa. "Ano naman ngayon?"

"It's the first time you call me babe. Say it again, say it again, babe. I wanna hear it again and again."

"Babe, babe, I love you, babe-ahhhhh . . . ." naiyakap ko ng mahigpit ang braso ko sa kanyang leeg. Napasigaw ako nang bigla niyang sinagad ang dalawang daliri sa loob ko.

"So, we're okay now. You'll mine again?" anito sa may pang-aakit na boses.

I smiled. "I've always been your, Lorcan. Always been yours."