Chapter 47

Clayton’s Pov

"LORCAN, saan mo ako dinala?" tanong ko sa kanya. Nakaupo siya sa paanan ng kama. Yukong pinagsiklop niya ang kamay saka itinungkod ang siko sa kanyang tuhod. Para bang nahihirapan siya. Para bang pagod na pagod siya. Malalim din ang pinapakawalan niyang mga hininga.

Ang kanyang button down shirt ay nakabukas ang apat na butones no'n. Kung kanina ay naka-rugged jeans siya ngayon ay nakapang-summer shorts na siya at nakapaa. Ako naman ay ang lagi kong suot na polo tapos jeans at wala na ang suot kong sapatos ang socks ko na lang ang sapin ng paa ko.

"Ano hindi ka ba magsasalita? Yuyuko ka lang dyan?" galit kong wika nang hindi siya magsalita, nang hindi niya ako kinibo.

Pagkagising ko kasi ay nandito na ako sa isang silid na kulay brown ang pintura tapos walang ibang nandidito kundi ang isang kama na may side-table at ang isang sofa na kanina ay kinahihigaan ni Lorcan. Hindi siya tumabi sa akin. Nagising ako na mag-isa sa malaking kama at siya pinagsiksikan ang katawan sa sofa.

Ilang metro ang layo ko sa kanya ngayon habang siya ay nakaupo roon sa kama. Naghisterya kasi ako dahil ikaw ba naman ang magising sa hindi mo kilalang silid. Kaya nagising siya. Nilapitan niya ako pero mas mabilis pa sa ninja ang kilos ko at umalis sa kama.

Hindi ko pa makalimutan na may pina-amoy siya sa akin doon sa panyo niya kaya ako nawalan ng malay. Tapos ito na! nandito na ako sa isang kwarto kasama siya. Sa madaling salita kinidnap niya ako!

"Lorcan magsalita ka! Kinidnap mo ako tapos dinala mo ako dito sa . . . saang lupalop man ito ng Pilipinas!"

Inangat niya ang tingin niya sa akin. Nakita ko kung paano gumalaw-galaw ang panga niya. Tapos iyong ugat niya sa leeg ay bumabakat na. Ano siya pa ang galit? Siya ba itong kinidnap?

His bloodshot eyes pierced through me. "I want . . . .” huminga siya ng malalim. "I want to talk to you."

Naitampal ko ang kamay ko sa aking noo at napatalikod sa kanya. Kinalma ko ang sarili ko at muli siyang hinarap. Nilagay ko ang kamay ko sa aking baywang.

"Maliwanag kong sinabi sa iyo, Lorcan na TIME and SPACE. Anong salita dun ang hindi mo maintindihan?" Nanggigil kong sigaw sa kanya.

"Babe, I already gave you that. Mamatay ako kakatanaw sa'yo mula sa malayo. Alam mo bang gustong-gusto kitang hawakan ngayon. Alam mo ba kung gaano kita kagustong yakapin at halikan ngayon?" Namumula at nanunubig ang mga mata niya. Ginulo niya ang buhok na hanggang balikat na niya ang haba. "D*mn it! I f*cking missed you! The moment I saw you, I want to run to you and have you in my arms. I want to hold you so bad that I think I'll go crazy if I can't hold you."

Kung siya namumula at nanunubig ang mata, ako naman ay nag-uunahan na ang luha ko sa pag-agos. Gusto ko rin siyang yakapin. Gusto ko rin sa piling niya. Gusto ko rin hawakan siya pero natatakot na ako. Natatakot ako. Sobra. Natatakot ako na baka kapag nahawakan ko siya mawawala na naman siya. Na kapag nasanay na naman ako, mawawala na naman siya. Ayaw ko na ng ganun. Ayaw ko na. Ayaw ko nang maramdaman ang mag-isa ulit. Ayaw kong maranasan maiwan ulit. Ayaw ko ng maranasan ulit na paulit-ulit na umiyak. Iyong kahit sa pagtulog mo ay tumutulo ang luha mo. Iyong pakiramdam na para kang sinasakal sa sakit ng damdamin mo. Iyong pakiramdam na parang dinurog-durog ang puso mo sa sakit. What I've experienced five years ago was enough for me. Ayaw ko na.

"Babe-"

"Huwag kang lalapit!" pagpigil ko sa kanya nang tumayo siya roon sa pagkakaupo niya. Labag sa loob siyang umupo ulit.

"Sagutin mo ako. Nasaan tayo ngayon?!!"

"We’re . . . we're in my yacht," bulong niya.

"Ano? Nababaliw ka na ba?"

Pagod at malungkot siyang ngumiti sa akin. "Yeah, I may be crazy. I'm crazy about you."

"Ibalik mo ako sa puwerto Lorcan! Ibalik mo ako! May naghihintay sa akin doon." pagsusumamo ko sa kanya.

"What? You'll go to that guy? That Joseff?"

I was taken aback. Paano niya nalaman iyan? Saan niya napulot iyan? Wala na akong pakialam doon sa g*go na iyon.

"Hindi! Si Daniel, si mama mag-aalala ang mga iyon sa akin. Alam mo ngayon umiiyak na si mama kakahanap sa akin at si Daniel hahanapin ako nun. Malamang sa malamang." I ranted pero walang pakialam si Lorcan.

"They know," he said quitely.

Napahakbang ako ng dalawang beses patungo sa kanya pero nanatili ang distansya ko sa kanya. Pinalis ko ang luha sa pisngi ko.

"Anong 'they know'? Anong ibig mong sabihin doon?" I asked him.

He looked up. Those green eyes. I admired it very much before and up until now. I still admired those eyes. It's like a magnet that pulling me to him. I want to touch him. But before I could do that. He opens his mouth.

"I ask their permission before bringing you here."

I throw a violent reaction. "Bringing me here?? You kidnap me." I mocked.

"Yeah, I know that. If only you'll listen to me hindi tayo aabot dito, babe. I just want you to listen to me and I want you back even if we didn't break up. I want us. I want us the way we used to before."

Naipadyak ko ang paa ko. "Pumayag si mama?"

"Yes," he confirmed.

"Sabi mo gusto mo akong makausap? Tssk! Don't fool me, Lorcan. I know what you want and-"

"BABE! I am true to-"

"Tskk! Let's get this over at pagkatapos nito iuwi mo na ako. "

Wika ko sa kanya at hinubad ang suot kong polo tapos sinunod kong hinubad ang jeans ko sabay kong binaba ang brief ko. Lorcan look so horrified. Even the distance between us, I can feel his wrath. He is not happy because of what I did. His jaw clinched.

Lorcan’s Pov

I don't know what drives Clayton, but he just stripped in front of me leaving me speechless. I just watched him. I'm not f*cking happy. I'm not enjoying this! I gritted my teeth and balled my fist.

I abruptly stand and hastily trudged towards him. I grabbed his small waist and threw his body on the bed. His body bounced. He really didn't gain weight in the past years. But he's prettier now.  He still a cry-baby. My baby.

I throw him a deadpan look. I sauntered towards the bed and settle above him. I can see through his eyes that he is frightened. He's afraid. Why? I can feel that his body in shivering.

I grabbed his wrists using my both hands and put it above his head. I lowered my head. He closed his eyes.

I will not kiss him on his lip’s kung hindi kami magkakaayos. "I'm true to my words. I'll bring you here so that we can talk." Binuksan niya ang kanyang mga mata na nanunubig. I almost lift my hand to reach his delicate face, but I choose not to. I want him to know and feel how serious am I. "Even if you strip, I will not touch you, babe. I will not touch you kung hindi tayo magkaka-ayos. One more thing, hindi tayo babalik sa port kung hindi tayo magkakaayos. " With that I stand and turn my back on him. I staggered towards the door.

I closed my eyes when I reach the doorknob. I'm weak with just his tears. I wanna go back and hug him.

"Rest. Magluluto lang ako ng agahan natin."I said and leave him. I almost give in.

Pumunta ako sa mini kitchenette nitong yate to cook for our breakfast. I plan this. I settle everything before we came here. This is just my plan B. My plan primary was to go to his restaurant and talk to him, but I stayed there almost 10 hours, but I didn't saw him. And when I saw him, like what I expected he still so stubborn. Ayaw niya pa rin akong kausapin.

Those days na wala siya sa bahay ay nagulat lahat nang housemaid sa bahay na buhay ako may iba na umiyak pa, but one thing is for sure they're glad that I am alive. Then I talk to my parents and to my friend who's also surprised and shocked when they saw me. They really thought I am dead five years ago. D*mn it!

Then I went to mama Ellen's house. I talked to her about my plan. She agreed to my plan pero kung si Clayton na mismo ang ayaw sa akin. Sinabi niya sa akin na 'wag ko na raw guguluhin ito. It was a hard decision for me, but I'll risk everything for Clayton. I've waited and survived for five years because of him and my son. So, I will not waste my time.

After cooking, lumabas ako upang ayain siyang kumain. I know Clayton sasabihin na naman no'n na ayaw niyang kumain. If I have drag him here I will. Pero hindi pa ako nakaka-akyat sa kwarto kung saan ko siya iniwan kanina ay may narinig akong pagbagsak sa tubig. Agad akong naalerto sa narinig ko. Mabilis akong tumungo sa kwarto. Pagkakita ko sa silid ay bukas na iyon. I immediately went there and there I saw the bed was empty.

"F*ck!"

I hurriedly went out and looked for Clayton. That stubborn baby! I almost faint when I saw him. I know I hurt him so d*mn much, but does he really resent me this much na hindi niya makaya akong makasama sa isang lugar? I just stared at him swimming on the vastness of the sea. He really thinks he can escape. We're f*cking in the middle of the sea. Tiningnan ko lang siya sa ibaba habang patuloy niyang kinakampay ang kamay niya. Escaping from me, huh? I was about to turn my back to go down, but when I saw him struggling below. Looks like he is drowning! F*ck! D*mn it!

Without hesitation and preservation, I jump on the sea without taking off my shirt.

"Magpapakamatay ka ba?!" Sa galit ko ay nasigawan ko siya. Hindi ko sinasadya iyon. I wrapped my hands on his trembling body.

He snakes his both hands on my neck and cry. He is coughing.  "G-gusto ko ng u-umuwi L-lorcan. Please, gusto ko ng umuwi. Umuwi na tayo, please!"

My heart melts. F*ck this!

"Okay, okay, we'll going home." I said to calm him down.

When we reached at the stern deck. Una ko siyang pina-akyat at sumunod ako sa kanya. Umupo siya kaya nilapitan ko siya. He hugs his body.

"T-totoo ba iyong sinabi mo. Uuwi na tayo," mahinang saad niya.

He really knows how and when to wrap me around his fingers.

"Yes, after we can talk." I whispered.

Agad niya namang inangat ang tingin niya sa akin.

"Lorcan naman! Ito na nga nag-uusap na tayo. Ano pa bang gusto mo! Hindi pa ba ito pag-uusap? Ano bang gusto mong pag-usapan!!?"

I squat in front of him. Pinantayan ko ang mata niyang nagliliyab. Masama talagang galitin ang mga mababait.

"We'll talk na hindi nagsisigawan. We'll talk about us. I want us back. I want you back." I said without breaking our eye. I want him to know how desperate I am to win him back.

His tears flowed like a stream. D*mn it! He's using it against me.

Yumuko siya. "Paano kung ayaw ko na?"

Sa simpleng mga kataga na iyon ay yumanig ang pagkatao ko. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. I felt my breath stop.

"Babe, I hear you wrong, right?" I tried to put a little humor on my tone.

Binalik niya ang mata niya sa akin na punong-puno ng luha.

"I think you hear me right."

"No, babe! Please. No. Hindi ko kakayanin. Hindi ako makakapayag, please, Clayton." Tinungkod ko ang dalawang kamay ko at yumuko. I can't help it but to cry as well.

"Ayaw ko na, Lorcan. Ayaw ko na." inulit-ulit niya pa.

"Why? Why? Give me your reasons. Gusto ko sabihin mo lahat. Lahat-lahat." I pleaded.

"K-kasi natatakot na ako, Lorcan," he burried his face on his palm and bawled.

"What? Why are you afraid?

Pinunasan niya ang luha niya but it keeps on flowing. "Ayaw ko na kasi natatakot na ako Lorcan. Natatakot ako na kapag bumalik ako sa'yo mawala ka na naman. Natatakot ako na baka kapag masaya na naman ako, mawawala ka na naman. Natatakot ako na baka kapag nasanay na naman ako sa piling mo, mawala ka ulit. Natatakot ako na baka sa paggising ko isang araw wala ka na naman. Natatakot ako na baka lahat ng ito, isa na naman 'to sa mga ilusyon ko. Dati na akong nandito, Lorcan . . . .” He breathed. "Napakahirap maiwan, Lorcan. Ikaw na ang naging buhay ko. Ikaw na, pero bigla kang nawala, tapos ngayon, nandito ka na pagkatapos ng limang taon. Tapos parang wala lang nangyari. Lorcan napakarami ng nangyari noong wala ka. Napakarami ng nagbago. You're not even sorry na nawala ka ng limang taon."

'Because, you didn't let me to. I want to tell him that, but I choose not to.'

"Does your feeling for me changed too?" That was a suicidal question for me. Clayton answer could be the cause of my death.

"Lorcan,"

We're just inches away from each other, but I can't hardly hear his voice because my heart beat like mad

"Just answer me." I begged.

With that he covers his face with his hands and broke down. And it hurts like h*ll seeing him like this. If staying beside him means like this, I'd rather choose to stay away from him. If staying beside him means hurting him, I'd rather stay away from him . . . if that what's make happy. I cannot be selfish.