Chapter 38

Clayton’s Pov

NAGISING na naman ako sa pamilyar na silid. Ang pinagkaiba lang ngayon ay mas malaki itong silid na ito at malaki rin ang kama. Tapos may mga halaman pa at iba pang dekorasyon. Parang normal na silid lang ito at wala ospital.

Igagalaw ko na sana ang isang kamay ko upang bumangon dahil naiihi ako pero nakita kong mahigpit na hinahawakan ni Lorcan ang apat kong daliri. Nakaupo siya sa isang silya at nakayuko sa kama habang natutulog. Akmang hihilahin ko ang kamay ko nang humigpit lalo ang pagkakahawak niya roon.

Pilit kong inaagaw ang kamay ko sa kanya at bumaba sa kama dahil ihing-ihi na ako. Nagbanyo ako at pagkatapos ay lumabas. Halos tumakas ang kaluluwa ko sa katawan dahil sa gulat nang pagbukas ko sa pintuan ay nakatayo roon si Lorcan at nakahalukipkip.

"L-lorcan," sambit ko sa pangalan niya.

Isinara ko ang pintuan ng banyo at nilagpasan siya pero nakailang lakad lang ako ay naramdaman ko kaagad ang presensya niya sa aking likuran. Agad na gumapang ang malaki at makalas niya braso sa maliit kong katawan. Napatigil ako.

"I missed you so much, babe." ani Lorcan at isiniksik ang mukha niya sa leeg ko.

"Lorcan," anang ko at hinawakan ang kamay niya na nakapulot sa akin. Humigpit ang pagkakayakap niya sa akin at mas isiniksik niya ang mukha roon sa leeg ko.

Ilang sandali pa ay naramdaman ko ang mainit na  likido na dumaloy roon.

"L-lorcan umiiyak ka ba, oi." wika ko at pilit na gumalaw pero hindi niya ako hinayaan. Gusto kong makita ang mukha niya. Gusto kong punasan ang luha niya.

"Let's just stay like this for a moment, babe."

Bumuntonghininga ako at hinayaan siya.

"I-I'm scared . . . I'm scared that you'll going to leave me, Clayton. The moment that I knew that you were gone. I almost went crazy and I'm not exaggerating it."

Hinarap ko siya at sa pagkakataong ito ay hinayaan na niya ako. Niluwagan niya iyong pagkakayakap niya sa akin pero nanatiling nakagapos ang mapag-angking braso niya katawan ko.

Pinalis ko ang luha sa mata niya. "Galit ako. Galit ako sa ginawa mo sa akin Lorcan. Galit na galit ako kung alam mo lang. Ginawa mo kasi akong tanga. Niloko mo ako. May marami kang oras para sabihin sa akin iyon pero . . . hindi mo ginawa. Alam mo ba ang pakiramdam ko noong nalaman ko iyon? Pakiramdam ko ay tinalikuran ako ng mundo Lorcan." Tumakas ang luha sa mata ko. "Pakiramdam ko ang tanga-tanga ko. Ang tanga-tanga ko para hindi mapansin ang lahat ng iyon. Ang tanga ko para hindi makaramdam na bulag ako sa pagmamahal ko sa'yo." I yelled at pinukpok ang dibdib niya.

"Noon pa lang ay nagtataka na ako kung bakit nagsosorry sa akin si Jersey—si Jason tapos nasundan pa iyon ni Colt noong pumunta siya sa bahay namin. Pero hindi ko masyadong inisip iyon. Tapos iyong babala ni Desmond isinawalang bahala ko iyon. Natabunan iyon ng pagmamahal ko sa'yo. Bulag na bulag ako sa pagmamahal mo." umiiyak kong saad. Kinabig ako ni Lorcan at niyakap. Umiyak ako ng husto sa dibdib niya wala na akong paki.

"I'm so sorry. I'm sorry, babe, I really am."

Kumalas ako sa pagkakayakap niya at tiningala siyang muli. "Alam mo ba kung ano iyong nakakainis? Na kahit na anong galit ako, na kahit sa pagkamuhi ko sa'yo ay mahal . . . mahal pa rin kita, Lorcan." humihikbi kong wika.

"I already reflected what I've done to you, babe. I know I was wrong. I know from the very beginning that my plan was wrong. I shouldn't have involved you into this mess. Yes, I despise Christiano for what he did to my grandparents. I wanted to avenge them, so I used you and your mother's condition. But I regreted it. I regreted it so much." aniya at kinulong ang mukha ko gamit ang medyo magaspang at mainit niyang palad.

" Alam mo ba na hindi ko tunay na ama si Christiano?" tanong ko sa kanya.

Napayuko si Lorcan. "No, hindi ko alam na hindi mo pala siya tunay na ama. But I already have a hunch since you pull the trigger on his head. So, I told Rap to look over it. I'm so sorry, babe."

"Did you regret meeting me?" Imbes ay tanong ko sa kanya. Ayaw ko nang pag-usapan ang Christiano na iyan. Dahil sa kanya nagkagulo ang buhay ko.

Mabilis siyang umiling. "Above everything that I did. Meeting you is the most wonderful thing that happened, and I meant every word I said babe. I love you with all of my might. I love you so much, babe." he steal a kiss. Nanlaki ang mata ko sa ginawa niya. Mukhang natauhan rin siya at napayuko. "I'm sorry, I shouldn't do that without your consent."

Lihim akong napangiti. He now very conscious towards his action. Ilang sandali ay nagulat ako nang lumuhod sa harapan ko si Lorcan. Nilunod niya ang dalawang tuhod niya.

"Babe, I know I cause so much pain to you. I didn't keep my promise but . . . ." he trailed and stared at me. "Please don't leave me. Please don't leave me, Clayton." Nagmamakaawang saad niya.

"Lorcan tumayo ka d'yan," sabi ko rito at pilit siyang itinayo. Pero malakas siya at mabigat kaya walang silbi ang lakas ko. Anong ginagawa ng mafia boss na ito?

"Ganyan ba ang mga mafia boss, Lorcan? Ganyan ba kayo manghingi ng tawad? And beg someone? Ganito ba?"

Umuling siya tapos yumuko na naman. "No, I don't beg. I don't beg someone before. I don't kneel before until now. I don't need someone to stay with me . . . .” Bumalik ang mga mata niya sa akin. "Until you came. So, by now you should know that I only do this to you. At hindi ako tatayo rito kapag hindi mo sinabi na hindi mo ako iiwan, na hindi mo ako hihiwalayan."

"Eh, bahala ka sa buhay mo," sabi ko at umalis sa harapan niya. Bumalik ako sa kama at humiga room. Akala ko ay tatayo siya pero hindi siya tumayo. Ni hindi siya gumalaw.

"Lorcan," tawag ko sa kanya.

"What?"

"Hindi ka t-tatayo d'yan?"

"I meant what I said earlier so, no. I will not, not until you say. You'll not leave me and you'll not breaking up with me."

Hindi ko siya pinansin. Susubukan ko kung hanggang saan ang kaya niyang tiisin. Pero hanggang sa dumating sina Colt, Raphael, Desmond at si Laszlo tapos may isang lalaki pa na nakasunod pala kay Laszlo na gwapo rin, ay nakaluhod pa rin si Lorcan at walang planong tumayo. At walang paki sa mga panauhing dumating. Narinig ko ang mahihina nilang mura pero si Colt talaga ang lumapit doon kay Lorcan.

"F*ck bud, get up." agarang ani ni Colt nang makita ang kaibigan niyang nakaluhod doon malapit sa pintuan ng cr.

Hindi pa man nakakahawak si Colt kay Lorcan ay nagsalita si Lorcan. "Don't touch me, Colt." pigil ni Lorcan kay Colt.

Nalilitong tumingin sa akin si Colt at bumalik sa mga kaibigan niya.

"Lorcan tumayo ka na d'yan." awat ko na rito.

"I meant what I said earlier, Clayton." matigas niyang sabi.

Napabuga ako ng marahas na hininga. Tumayo ako sa hospital bed.

Nagmartsa ako tungo kay Lorcan nang mapatid ko ang paa ko buti na lang at malapit sa akin si Desmond at nakahawakan niya ako. Tamang-tama naman na lumingon si Lorcan. Agad na lumaki ang mata niya sa nasaksihan.

"Dang! Don't touch him, Desmond!"

Tamad akong tinayo ni Desmond at tiningnan ang kaibigan niyang muntik ng mapatayo kanina.

"Really, Lorcan? I just help him." Nakangiwing wika ni Desmond.

Nilapitan ko si Lorcan. "Tayo na d'yan." utos ko pero hindi naman siya nakinig.

"Sige na. Oo na. Hindi na."

"Tssk! Napipilitan ka." Napahilamos ako sa sariling palad. Kailan pa naging ganito si Lorcan?

"Hay! Sinabi ko ba kanina, na hihiwalayan kita? Sinabi ko ba na iiwan kita? Diba, hindi naman. Kaya tumayo ka d’yan dahil wala naman akong balak iwan at hiwalayan ka." mahina kong saad pero sapat na iyon para umabot sa kanya. "Oo, nagalit ako per-" hindi ko matapos ang sasabihin ko nang sinunggaban ako ng yakap ni Lorcan.

"Thank you, babe. I love you so much." Masaya niyang wika. Napailing ako at tinampal ang kamay niya dahil nandirito pa ang mga kaibigan niya. Nakakahiya!

"Nand'yan ang mga kaibigan mo." wika ko at sabay naming hinarap ang mga kaibigan niya.

"Oh, you're all here." pagmaang-maangan niya pa at hinapit ang baywang ko.

"Ah, wala!" sarkastikong saad ni Raphael.

Dahil malaki ang kwartong ito, may sapat na sofa rin dito sa loob. Kaya doon umupo ang mga kaibigan ni Lorcan. Umupo ako sa single couch at nasa gilid ko naman si Lorcan. Nakaupo sa arm rest ng kinauupuan ko habang sina Colt ay sa ilang L-shaped na sofa.

"What brings you all here?" pagsisimula ni Lorcan.

"Of course, we're visiting Clayton," si Laszlo. "And I guess he is very well now."

Hindi ko mapigilang sumulyap doon sa katabing lalaki ni Laszlo na sobrang tahimik. Paulit-ulit ang sulyap ko sa kanya hanggang sa mahuli ako ni Lorcan.

"What the f*ck, babe! Why you keep on stealing glances on that guy?" galit niyang wika.

"E, nagtataka lang ako. Kaibigan niyo ba yan." nginuso ko ang lalaki.

"Ah, yeah I almost forgot. Clayton this is Ady, he is a house boy roon sa ancestral house ni Lorcan sa La Union." si Laszlo ang sumagot sa akin. Napatango naman si Lorcan na halatang hindi talaga kilala ang mga kasambahay niya sa rami.

Ngumiti naman ang lalaki. Gwapo talaga pero bakit nagsama ng house boy itong si Laszlo?

"So, yeah we're here as well dahil narecover na namin ang bangkay ni Christiano. I already check kung sa kanya ba talaga ang bangkay na iyon and yes, it is confirmed sa kanya nga. Pati na rin ang bangkay ni Alfonso." si Raphael.

Ngayon ko lang naalala si Lindsey nga pala.

"Ah, e, si Lindsey nasaan pala siya?" singit ko.

"Wala na si Lindsey Clayton." sagot ni Colt sa akin.

Napakurap-kurap ako.

"Ano?"
"Wala na siya. Actually hindi kasama si Lindsey nang sumabog ang lumang gusali na pinagdalhan nila sa iyo. Nailabas pa ni Desmond si Lindsey bago sumabog ang gusali at dinala namin siya sa pinakamalapit na ospital doon pero dead on arrival si Lindsey. Sa puso kasi siya tinamaan." pagpapatuloy ni Colt.

Nagpatuloy sila sa diskusyon nila at ako naman ay lutang dahil sa nalaman ako. Hindi ako makapaniwalang wala na si Lindsey. Oo nakita ko siyang duguan pero hindi ko aakalaing mamatay siya. Sinalo niya ang bala na para kay Lorcan at sa akin. Hindi ko alam na iyong mga sinserong ngiti at tawa niya ay iyon na pala ang huling beses kong makikita. Oo nga't hindi naging maganda ang unang interaksyon naming dalawa pero malaki ang pasasalamat ko sa kanya at mabuting tao si Lindsey. Namatay siya ng hindi man lang nakapagpakilala sa anak niya. Hindi man lang niya nakasama ang anak niya.

"Babe, are you okay?" bulong sa akin ni Lorcan.

Pilit akong ngumiti sa kanya pero kinunutan niya lang ako sa noo niya. Hindi siya naniniwala sa ngiti ko.

"I think we should talk about this matter next time," rinig kong saad ni Lorcan.

"Oh, sige." sang-ayon naman nila.

"I'm going back to La Union." anunsyo ni Laszlo.

"Really? Kailan mo haharapin ang mga magulang mo Las?" masungit na tanong ni Raphael.

"I'll find time. I'm not yet ready." si Laszlo.

"Sige umalis na kayo." Pagtataboy naman ni Lorcan sa kanila na kinailing ng mga kaibigan niya.

"Talagang aalis na kami." maartenh untag ni Colt.

Nang makaalis sila ay kinausap ako ni Lorcan. Umupo siya sa harapan ko.

"I know you are not okay." Kinuha niya ang kamay ko.

"Kasi si Lindsey, Lorcan. Kung siguro ay hindi niya ako sinubukang itakas doon siguro ay buhay pa rin siya hanggang ngayon. Sana nakilala siya ni Daniel. Sana nakasama niya ang anak niya." Sinisisi ko ang sarili ko sa pagkawala ni Lindsey. Napaiyak ako. Dahil sa akin hindi na makikita ni Daniel ang nanay niya.

"Lorcan, kasalanan ko kung bakit-"

"Shhsh," si Lorcan at niyakap ako. "It's not your fault. Don't blame yourself."

"Hindi Lorcan-"

"No, don't blame yourself. No, one pushed Lindsey to do it. She acts on her own will. Don't you ever blame yourself, okay?" hinalikan niya ang noo ko at niyakap akong muli.

Nakatulog ako sa bisig ni Lorcan. Hanggang sa naramdaman ko na may kumikiliti sa akin. May naglalaro sa nippl*s ko. Nagising ako na nasa tabi ko si Lorcan at binaba ko ang tingin ko. Nakita kong nasa loob ng damit pang-hospital ko ang kamay ni Lorcan at nilalaro ang aking ut*ng. Napansin ko ring suot ko na ulit ang kwintas na regalo ni Lorcan. Napangiti ako.

"Lorcan, nasa ospital tayo umayos ka." pinagalitan ko siya.

"I know that babe. But I missed you." Ngumuso siya. Tssk! Hindi bagay.

"E, ano ngayon? N-namiss din naman kita, ah." amin ko rin sa kanya.

"I miss being inside you, babe. I miss your tight hole. I miss it so much."nagpapakyut niyang saad habang iniipit ng darili niya ang ut*ng ko sa ilalim ng damit ko.

Iniwas ko ang mata ko sa kanya. Nagulat ako nang dalhin niya ang kamay ko sa malaki niyang umbok sa pagitan ng hita niya.

"You feel this." anang niya. "It misses you so much."