15 OKTOBER

Ik brulde het laatste refrein van 'Bicycle Race' tegen mijn houten lepel toen er een timide klopje op de deur klonk. Ik fronste en gooide snel mijn koptelefoon op het aanrecht. Hij belandde nipt naast de tomatensaus en ik complimenteerde mezelf om mijn mikvaardigheden. Ik fatsoeneerde mezelf snel, maar nog voor ik klaar was, kwam er opnieuw een klopje op de deur. Wow, geduld?

"Ik kom eraan!"

De irritatie in mijn stem was duidelijk hoorbaar. Ik trok mijn deur open en schrok. Niemand minder dan Alyssa van Amerika stond voor mijn deur. Ik staarde naar haar. Ze negeerde mijn geschrokken reactie en zwaaide vriendelijk naar me, alsof ze een oude bekende begroette. Het was het duwtje dat ik nodig had om terug in beweging te schieten.

"Prinses? Wat doe jij hier?"

Ze zag er heel gewoontjes uit. Geen dure maatpakken of designerkleedjes dit keer, maar een jeans en een simpele, witte trui die er heel zacht uitzag. Haar haren hingen in losse krullen om haar schouders. Ze had een zwarte reismand in haar hand, die ze met twee handen droeg alsof er wat gewicht in zat. Ik keek verward op, klaar om te vragen wat er aan de hand was.

Ik was nog niet vergeten hoe ik haar achtergelaten had na het etentje, maar de manier waarop ze naar me keek, zelfzeker en zonder twijfel, deed het me bijna vergeten. Had ze het me vergeven? Ze gaf me de kans niet om de vraag te stellen, want ze liep me voorbij tot ze binnen stond. In mijn appartement. Ik keek haar met grote ogen na en voelde de verontwaardiging in me opkomen. Wie dacht ze wel dat ze was?

"Ik heb iets voor je. Als bedankje omdat je mee naar Baltimore wilde komen."

Willen was een groot woord, natuurlijk. Ik stond nog steeds tegen de deur geleund, hopende dat ze de hint zou begrijpen en weer zou vertrekken. Deze plek was heilig voor me. Zij had haar uitnodiging nog niet verdiend, hoe stom ik me ook gedragen had.

"En je kon niet tot na het weekend wachten om het me te geven?"

Iets in de reismand maakte een geluid en ik fronste.

"Ik ben namelijk heel erg druk bezig."

Mijn stem was doordrenkt met twijfel omdat ik te hard afgeleid was door de mand. Alyssa trok een wenkbrauw op en maakte daarmee duidelijk dat ze me niet geloofde. Ik besefte dat ze niet zomaar weer zou vertrekken en ik sloot zuchtend de deur. Ik was me plots hyperbewust van haar aanwezigheid en van de rommelhoop die mijn appartement vormde.

Het aanrecht was bezaaid met spetters tomatensap en vuile borden. Mijn bed, dat naast de deur stond, was onopgemaakt en er stonden lege glazen op de salontafel. Ik schraapte ongemakkelijk mijn keel en krabde in mijn haren, me meer dan bewust van het feit dat ik niet de moeite genomen had om ze vanochtend te fatsoeneren.

"Ik was van plan om op te ruimen, vanavond. Echt."

Als ik had geweten dat ze zou komen, dan had ik het waarschijnlijk nog gedaan ook. Geen echte leugen dus. Alyssa humde, maar er zat niets van veroordeling in haar ogen. Ze zette het mandje op de grond en haalde diep adem. Ik ging terug achter mijn aanrecht staan, en speelde gedachteloos met een restje wortel zodat ik toch maar iets kon doen met mijn handen.

"Dit is Sandy. Ze is een van de katten uit het asiel waar ik vrijwilligerswerk doe."

Het duurde een tel voor de betekenis van haar woorden helemaal tot me doordrong. Vrijwilligerswerk. Ik dacht terug aan onze ontmoeting in McPherson Square, aan de tas met de kat erop, en ik beet op mijn lip. Ze had dus toch de waarheid gesproken. Ze leek even te wachten, alsof ze wilde dat ik dat erkende, maar ik zweeg.

In plaats daarvan leunde ik over het aanrecht om een beter zicht te krijgen op de kat in kwestie. Alyssa bukte zich en opende het deurtje. Ik wilde protesteren en zeggen dat ik geen kattenmens was, maar het zag er niet naar uit dat dat enig effect zou hebben.

"Haar volledige naam is Sandwich de Tweede. Ze zit al een jaar bij ons omdat de kinderen van haar vorige eigenaars niet verwacht hadden dat ze niet voor altijd een kitten zou blijven."

Sandwich? Had ik dat nu juist begrepen? De kat bleef op haar plek zitten, diep verscholen in de mand. Mijn nieuwsgierigheid won het van mijn koppigheid en ik kwam achter het aanrecht uit om een beter zicht te krijgen op het dier. Ze keek met grote ogen van Alyssa naar mijn appartement. Ze had een zwart-witte pels en er ontbrak een stukje van haar linkeroor. Haar ademhaling was gejaagd terwijl haar ogen schuchter heen en weer gingen. Het was duidelijk dat ze zich niet op haar gemak voelde.

"Ik weet dat het veel is, maar als Sandy niet geplaats wordt, dan..."

Ze maakte haar zin niet af, maar haar gezicht werd donkerder en voorspelde daarmee alles wat ze wilde zeggen. Ik bleef aarzelend staan, terwijl de stilte tussen ons in hing. Ze stak haar hand uit naar de kat en keek niet meer naar me op.

"Ik denk dat je het hier heel fijn gaat vinden, Sandy. Frederica heeft even de tijd nodig om te ontdooien, maar onder al dat ijs van haar valt het best goed mee."

Ik was zo overdonderd door de betekenis van haar woorden dat ik me er zelfs niet druk in kon maken over hoe gemeen haar compliment klonk.

"Ik kan haar niet meenemen naar het paleis. Mijn zus is allergisch en zou gek worden. Toe, Frederica."

De manier waarop ze mijn naam zei... Zou me eigenlijk niet eens iets mogen doen. Maar het maakte het toch moeilijker om na te denken dan ik wilde. Ik probeerde het van me af te schudden en draaide met mijn ogen.

"Goed dan."

Ik kon die kat toch niet aan haar lot overlaten? Alyssa's glimlach verlichte haar hele gezicht en ik voelde me vreemd trots. Ik herinnerde mezelf aan het feit dat ik dit enkel deed om de kat, Sandwich, te redden, en dat Alyssa er helemaal niets mee te maken had.

De kat zette aarzelend een poot uit haar mand en Alyssa maakte een bemoedigend geluid. Ik keek naar hen en besefte meteen dat ik de rest van de avond met hen opgescheept zou zitten. Ik keek naar mijn aanrecht, waar ik mijn lasagne nog verder af moest maken, en zuchtte diep. Het was meer dan genoeg voor twee porties. Ik zou morgen wel iets anders moeten voorzien, maar er waren genoeg restaurants die hun eten aan huis leverden, toch?

"Heb je... Heb je misschien zin om mee te eten?"

Ze keek geschrokken naar me op en ik wilde bijna de woorden terugnemen. Alsof ze mijn eten boven dat van het paleis zou verkiezen.

"Je hoeft niet natuurlijk. Het is maar lasagne. Vegetarisch. Het is een recept van mijn oma."

Ik beet op mijn lip om de verdere woordenstroom te onderbreken. Ik had haar anders waarschijnlijk ook nog verteld dat mijn oma Italiaans was, hoe hard ik wenste dat ik meer van haar taal geleerd had dan de enkele woordjes die ik kende, en dat ik de tomaten speciaal op de markt was gaan halen vanochtend. Too much, Freddie. Ik ademde diep in om mezelf in te tomen. Ik had halvelings verwacht dat ze me uit zou lachen, maar in plaats daarvan knikte ze voorzichtig.

Ik voelde me warm worden door het feit dat ze zo zonder twijfelen mijn kookkunsten wilde vertrouwen, maar duwde he gevoel weer weg. In plaats daarvan boog ik me over mijn lasagne, plots bang dat ik hem zou doen mislukken. Alsof ik hem al niet mijn hele leven maakte. Ik kon me zo inbeelden hoe mijn oma met haar ogen zou draaien en een of ander Italiaans scheldwoord naar mijn hoofd zou gooien door mijn onzekerheid, en ik kon niet voorkomen dat ik glimlachte.

De lasagne kwam perfect uit de oven. Ik kon me niet meer herinneren waarom ik me er zorgen om gemaakt had, en schepte in plaats daarvan een portie op voor Alyssa en dan voor mezelf. Ze nam het bord en keek even aarzelend in het rond. Het duurde even voor ik doorkreeg dat ze naar een tafel zocht. Die ik dus niet had.

Mijn studio was veel, maar het viel ook niet te ontkennen dat veel van mijn meubels een dubbele functie hadden. Aangezien de keuken, mijn slaapkamer en woonkamer allemaal dezelfde ruimte waren, had ik er ook nooit echt het nut van ingezien om te investeren in veel meubels. Een salontafel en sofa, een bed en een paar hoge stoelen tegen mijn momenteel rommelige aanrecht, meer had ik niet nodig.

Maar dat wilde dus ook zeggen dat ik Alyssa geen plek kon aanbieden om haar lasagne te eten.

"Sorry, ik..."

Ik wees naar mijn sofa en voelde me een idioot. Ik had er nooit problemen mee gehad om op de bank te eten, maar nu voelde het plots vreemd dat ik geen eettafel had hier. Alyssa leek even te twijfelen, maar ging dan toch zitten, een tevreden blik op haar gezicht. Sandwich volgde meteen haar voorbeeld en nestelde zich naast haar.

Ik ging op de vrije plek naast de kat zitten, een veilige buffer van warme pels tussen ons in, en wees met mijn vork naar Sandwich.

"Denk je dat ze je gaat kunnen missen?"

Alyssa gaf de kat een aai over haar hoofd en haalde haar schouders op. Ik nam een hap van mijn lasagne, die heerlijk warm op mijn tong smolt. Ik prevelde inwendig een bedankje naar mijn oma, waar in het universum ze ook mocht zijn nu, en voegde er snel aan toe dat ik van haar hield.

"Ze zal wel moeten. En anders zal ik vaak moeten langskomen."

Ik verslikte me bijna in mijn lasagne. Ik probeerde het te verbergen, maar Alyssa had me door en begon te lachen.

"Het was maar een grapje. Al verwacht ik wel af en toe foto's als bewijs dat ze nog leeft."

Ik draaide met mijn ogen, maar ik kon niet voorkomen dat ik moest glimlachen. Ze nam een hap van haar eten, en haar ogen werden groot.

"Wow, Frederica, dit is..."

"Magnifiek? Fantastisch? Perfectie op een bord?"

Ze draaide met haar ogen, maar knikte uiteindelijk toch. Ik kon mijn glimlach om het compliment niet verbergen.

"Pas op, voor ik aan iedereen vertel dat je 'Bicycle Race' aan het zingen was voor al je buren."

Ik voelde mijn wangen warm worden.

"Heb je me gehoord?"

Was het zo luid dan? Shit. Alyssa glimlachte.

"Ach, iedereen is fan van Queen, toch?"

Ik begroef mijn handen in mijn gezicht. Niemand mocht weten dat ik fan was van Queen. Ik had het al jaren weten te verbergen, zelfs voor Lux. Het was gênant op meer manieren die ik kon uitleggen en het was alleen nog maar meer bevestiging dat ik op mijn moeder leek. Dat was wel het laatste wat ik wilde, hoe graag ik haar ook zag.

"Je begrijpt het niet."

Ze keek me vragend aan en ik leunde mijn hoofd op de rugleuning van de sofa zodat ik haar blik kon ontwijken.

"Je bent letterlijk de enige persoon op deze planeet die me Frederica noemt."

Mijn oma had het ook gedaan, maar zij was de reden geweest dat ik die 'deftige' versie van mijn naam gekregen had. Mijn moeder had altijd voor de kortere versie willen gaan, en had me dus ook zo genoemd, als sinds ik klein was. Alyssa fronste, de vraag duidelijk in haar ogen.

"Mijn bijnaam is niet voor niets Freddie. Geloof het of niet, maar ik hoor thuis in een rijtje van Brian, Roger en Johanna, een naam die de vrouwelijke variant van John moet voorstellen."

Ik kon zien dat het nog steeds niet helemaal tot haar doorgedrongen was, dus ik zuchtte. Ik zette mijn bord op de salontafel en keek haar plechtig aan.

"Mijn moeder is een enorme fan van Queen. En wie was de frontman van Queen?"

Enorme fan was zelfs nog zacht uitgedrukt. Groupie kwam dichter in de buurt. Ik wees met mijn handen naar mezelf. Haar ogen werden groot in realisatie.

"Freddie! Zoals in Freddie Mercury!"

Haar vork kletste op haar bord. De kat keek verstoord op naar ons, alsof we haar net iets belangrijks ontnomen hadden. Ik knikte terwijl ik de hitte van mijn wangen probeerde te negeren. Alyssa schudde glimlachend haar hoofd.

"Wow. Wow, ik..."

Ze schudde haar hoofd, alsof ze het niet helemaal kon geloven. Het was al een goed teken dat ze me niet helemaal uitlachte, zoals Lux, Quinn en Samuel dat gedaan hadden. Maar toch.

"Wil je graag dat ik je ook Freddie noem?"

Het klonk plots vreemd om haar die naam te horen zeggen. Onnatuurlijk bijna. Ik schudde dus mijn hoofd en haalde mijn schouders op.

"Frederica is prima."

Ze knikte en keek glimlachend naar het bord in haar schoot. Haar krullen zakten voor haar gezicht. Ik had plots de vreselijke neiging om ze weg te duwen, zodat ik haar glimlach terug zou kunnen zien. Ik besefte waar ik mee bezig was, en nam haastig mijn eigen bord weer vast. Sandwich maakte een misnoegd geluid, alsof ze zich uitgesloten voelde. Ik nam een nieuwe hap lasagne terwijl ik mijn glimlach weer voelde verschijnen.

Het leven in mijn appartement voelde vreemd, maar minder storend dan ik verwacht had. Misschien was dit gezelschap het slechtste nog niet. 

Ontmoet mijn favoriete personage, Sandwich de Tweede 😻 Deze viervoetige heldin heeft nog heel wat uit te steken, maar dat is voor later 👀