7 OKTOBER

De hoorn was al zijn glans verloren, maar beetje bij beetje en met elke penseelstrook kwam hij weer tot leven. Het instrument hing losjes in de hand van een van de kleinere engelen, die smekend opkeek naar de vrouw in het centrum van de koepel. Het leek bijna alsof hij gestraft was, al had ik geen idee waarom.

Ik staarde even naar zijn gezicht, dat een van de volgende dagen op mijn planning stond. Hoewel hij om gratie leek te smeken, was hij ook nog steeds hoopvol, alsof hij diep vanbinnen wist dat de vrouw hem wel zou vergeven. Quinn had het altijd vermakelijk gevonden hoeveel tijd ik kwijtspeelde aan het uitdokteren van de verhalen achter de schilderijen. Ze had nooit rechtuit gezegd dat ze het tijdverspilling vond, maar ze kon haar gedachten ook niet echt verbergen, toch niet voor mij, dus het was me meer dan duidelijk.

Het was de reden waarom Quinn zich liever bezighield met de achtergrond van de werken, het groen van de bomen en de nevels van de wolken. Ik zou me nooit dagen kunnen focussen op iets dat zo weinig te vertellen had, maar het waren uiteindelijk onze verschillen die ervoor zorgden dat we zo'n goed team waren, dus ik had niet te klagen.

De deuren van de gang zwaaiden open. Een tel lang dacht ik dat Quinn teruggekeerd was omdat ze iets vergeten was, maar de zachte stem die volgde, deed al die illusies verdwijnen. Ik keek weg van mijn engel en kwam tot het besef dat het opeens al aan het schemeren was buiten. Shit. Ik was duidelijk de tijd weer uit het oog verloren. Dit was exact waarom ik eigenlijk op hetzelfde moment als Quinn zou moeten vertrekken. Ik legde zuchtend mijn penseel neer en bewonderde mijn werk.

"Dat kan je niet maken!"

Ik keek geschrokken naar beneden, waar prinses Alyssa nu tegen haar telefoon stond te roepen. Ik kon zelfs van hier zien dat ze geïrriteerd was door de persoon aan de andere kant, al had ik geen idee wie dat was.

Ik draaide me om zodat ik haar niet kon zien, in een poging om haar toch een beetje privacy te geven, en ontgrendelde mijn telefoon om mijn gemiste meldingen door te nemen. Het waren er zo veel, van mails tot berichtjes van Lux en in het groepsgesprek, dat ik me even overweldigd voelde en een tel lang overwoog om ze allemaal nog een beetje langer te negeren. Ik wist echter ook dat dat het gevoel alleen maar zou verergeren, dus swipete ik de mails weg en ploeterde ik me door de berichtjes van mijn vrienden.

"Onze auto vertrekt over een uur, Latoya. Je kan nu niet zomaar beslissen dat je niet meer wil gaan."

Oh, het was haar zus. Ik had geen idee waar ze naartoe zouden gaan, maar ik besefte dat ik haar alsnog aan het afluisteren was. Ik keek om me heen om te kijken of mijn oortjes binnen handbereik lagen. Ik was niet van plan om meegesleurd te worden in een ruzie, en al helemaal niet in een ruzie van de koninklijke familie.

Daar. Aan het andere uiteinde van het platform lagen mijn oortjes. Ik kwam voorzichtig overeind en strekte mijn hand ernaar, hopend dat ik ze zou bereiken voor ik dingen hoorde die ik helemaal niet wilde weten.

"Je bent echt ontzettend egoïstisch."

Of niet. Ik reikte verder met grote ogen. Ik had nu al meer gehoord dan me lief was en aan Alyssa's toon te horen zag het er niet naar uit dat het er beter op zou worden. Mijn vingertoppen raakten eindelijk mijn oortjes toen er twee dingen tegelijk gebeurden. Allereerst zuchtte prinses Alyssa op een manier die meer teleurgesteld was dan boos en ik kon de steek van medelijden die door me heen ging, niet vermijden.

Daarnaast plaatste ik mijn knie een beetje verder om beter bij mijn oortjes te kunnen, maar ik raakte daarmee per ongeluk mijn verfbakje. Mijn penseel besloot daardoor dat het het perfecte moment was om uit te testen wat zwaartekracht was. Voor ik het kon tegenhouden, rolde het over de rand van het platform. Shit. Ik vloekte inwendig en hield mijn adem in, terwijl ik het universum smeekte om het penseel ergens een scherpe bocht naar links of rechts te laten maken zodat het overal terecht zou komen buiten op het hoofd van de prinses.

Mijn gebeden werden niet gehoord. Een hoge kreet gaf aan dat mijn penseel wel degelijk net daar beland was en ik sloot mijn ogen alsof ik daardoor zou kunnen verdwijnen.

"What the..."

Ik moest niet naar beneden kijken om te weten dat ze mijn kant op keek en ik moest mijn ogen ook niet openen om te weten dat ze me gezien had. Ik zou het allerliefst door de grond zakken van schaamte, maar ook aan die gebeden gaf het universum geen gehoor. Was dat nu echt zoveel gevraagd?

"Wat. Doe. Jij. Hier?"

Ze legde heel erg veel nadruk op elk apart woord, alsof ze de tijd ertussen nodig had om te realiseren wat er net gebeurd was. Ik opende mijn open en herpakte me, alvorens over de rand van het platform te leunen zodat ik haar kon zien.

Het viel me nu pas op hoe elegant ze gekleed was, in een witte jurk die tot aan haar enkels kwam. Er zat een donkerblauw patroon in het bovenstuk, en haar haren waren zo opgestoken dat ze een faux hawk vormden. Een faux hawk met goud erin.

Ik probeerde zo onschuldig mogelijk te glimlachen, maar zodra ik oogcontact met haar maakte, wist ik dat ik gedoemd was. Ze zou denken dat ik het expres gedaan had. Haar zus klonk weer over de telefoon, maar de prinses drukte haar weg zonder nog naar haar scherm te kijken. Het verbijsterde me hoeveel macht ze eigenlijk had. Ze had het lef om de toekomstige koningin van Amerika weg te drukken, zonder er zelfs maar een seconde over na te denken. Damn.

"Het spijt—"

De woorden bleven in mijn mond steken. De prinses haalde het penseel van haar haren, maar er bleef gouden verf achter in haar haren. Haar gezicht veranderde van een zomerstorm naar een volledige orkaan, en ik wist meteen dat ik in de problemen zat.

"Dit is al de derde keer dat je me aanvalt!"

Ik maakte een onelegant geluid dat tussen verontwaardiging en een lach in zat, en ik schudde mijn hoofd. Natuurlijk vatte ze het zo op. Prinses Alyssa, middelpunt van de wereld. Ze zou eens moeten weten hoe idioot ze eruitzag met die verf in haar haren, hoe goed de kleur haar ook stond.

"Ik heb wel wat beters te doen dan jou aan te vallen, prinses."

Haar ogen schoten vuur en ik besefte dat ik me weer op de grens aan het begeven was. Wat was dat toch aan haar dat dat zo leuk maakte? Ik kon mezelf niet tegenhouden, niet nu ik zag hoe hard mijn aanwezigheid haar irriteerde. Ik klom naar beneden, de behendigheid van jaren hoogtewerk in mijn benen, en leunde tevreden tegen de stelling eens ik weer op de grond stond.

"Heb je ooit al gehoord van Newton? Die ontdekte namelijk dat er zoiets bestaat als zwaartekracht. Dingen vallen nu eenmaal naar beneden, prinses."

Ze duwde het penseel bruusk in mijn handen en draaide met haar ogen. Haar hand ging naar haar haren en ik wilde haar bijna tegenhouden, tot ze haar mond weer opende.

"Ik ga ervan uit dat je me afgeluisterd hebt?"

Ik kruiste mijn armen voor mijn borst en wees met het penseel naar haar. Ze zette een stapje achteruit, alsof ze bang was dat ik haar gezicht goud zou maken, en ik schudde mijn hoofd.

"Mag ik je erop wijzen dat ik hier aan het werken ben?"

Haar hand raakte de natte vlek verf en haar ogen verwijdden. Ik kromp een beetje in elkaar, en draaide me om om een doek te zoeken waarmee ze het kon wegvegen. In een van de lege verfbakken verderop lag een stapel oude lappen stof, en hoewel ze al lang hun beste leven gekend hadden, was dat het enige in de nabijheid dat ook maar een beetje zou kunnen helpen.

"Op dit uur? Waar is de rest van je team, of Lynn, of wat was haar naam?"

"Quinn."

Ik gaf haar geen verdere uitleg, wetende dat ze een punt had. Ik haalde mijn schouders op en gaf haar de properste van de doeken. Ze fronste terwijl ze het aannam, en ik wilde haar bijna toebijten dat het dat was, of rondlopen met verf in haar haren.

Natuurlijk had ik al meer dan een uur thuis moeten zijn, net zoals Quinn. Maar hyperfocus was nu eenmaal iets waar ik niet zomaar onderuit kwam. Daarnaast, het was ook niet zo alsof er thuis iemand op me wachtte. Buiten een paar vervallen etensresten en borden die dringend afgewassen moesten worden, verwachtte helemaal niemand iets van me. Een paar extra uren in de bibliotheek maakten me dus niet zoveel uit.

"Prima. Ik word verwacht op een diner, en ik ben niet van plan om alleen te gaan."

Ik had geen idee wat dat met mij te maken had, dus ik haalde simpelweg mijn schouders op. Alyssa draaide met haar ogen en zette een stap dichterbij terwijl ze haar vinger in mijn richting priemde.

"Jij hebt duidelijk geen leven, en na dit alles is dat wel het minste wat je voor me kan doen."

What the hell? Ik wilde protesteren, maar haar blik snoerde me de mond. Het was duidelijk dat het al beslist was. Ik deed een laatste smeekbede aan het universum, maar Alyssa gooide het doek, nu bezaaid met goud, op de grond, en ik wist dat ik er helemaal alleen voor stond.

***

Ik overwoog even om te ontsnappen via het raampje in de toiletten in de kelder van de bibliotheek terwijl Alyssa me een zwarte beschermhoes overhandigde. Het raampje was echter te klein voor me, en Alyssa hield me zo nauwoplettend in het oog dat ik het waarschijnlijk nog niet eens had kunnen openen zonder een opmerking van haar. Als een draak die haar schat bewaarde. Een mooie draak, misschien, maar dan nog. Het beviel me helemaal niets.

"Het is niet helemaal jouw maat, maar het is het beste wat ik kon voorzien op zo'n korte tijd."

Want we zouden over een kwartier naar Baltimore vertrekken. Ik protesteerde en vertelde haar over mijn algemene onelegantie terwijl ik me omkleedde in een van de toilethokjes. Ik paste helemaal niet thuis in die chique wereld van haar. Alyssa zuchtte simpelweg zonder echt naar me te luisteren en vertelde me dat het geen gala was, dus dat mijn kledingkeuze er niet eens toe deed.

Al vertelde de diepblauwe jurk die meer kostte dan mijn appartement dat het er wel degelijk toe deed.

Een autorit van een uur later bewees mijn vermoeden. Terwijl ik uitstapte in mijn beste poging om niet over de jurk te struikelen, die te los zat en net te lang was, werden we verwelkomd door een man met een gastenlijst in zijn handen. Hij keek bedenkelijk naar me terwijl Alyssa een glimlach op haar gezicht toverde die niet helemaal gemeend was.

"Ze hoort bij mij. In plaats van prinses Latoya."

De man mompelde iets, maar Alyssa's titel leek genoeg om hem verder geen vragen te doen stellen. Hij schrapte iets door, waarschijnlijk Latoya's naam, en keek dan naar mij.

"Naam en ID, alsjeblieft."

Ik keek een tel lang verwilderd naar hem, en hij draaide met zijn ogen.

"De mensen hier zijn allemaal gescreend. Je komt er niet in zonder me je ID te tonen."

Ik knikte en zocht onhandig naar de kaart. Hij zuchtte ongeduldig toen ik het hem eindelijk overhandigde en nam er een foto van. Ik wilde bijna protesteren, iets over identiteitsdiefstal of zo, maar zijn verveelde blik vertelde me dat hij er niet mee zou kunnen lachen. Hij overhandigde me mijn ID weer en knikte toen naar ons.

"Fijne avond."

Ik kon niet voorkomen dat ik het gevoel kreeg dat ik me richting het hol van de leeuw begaf.