2 MAART

Het was rustig in het restaurantje dat mama voor ons uitgekozen had. Het was een vegetarisch tacorestaurant waar ik al veel over gehoord had, maar nog nooit geweest was omdat ik het uiteindelijk altijd uitgesteld had. Dit was exact waarom ik zo graag met mama omging, het leek alsof ze een zesde zintuig ontwikkeld had om altijd precies te weten wat ik nodig had.

Het voelde alsof het al jaren geleden was dat we dit nog gedaan hadden, gewoon ons tweetjes, maar ik merkte dat ik het gemist had. Ze zat tegenover me, haar bril in haar wilde krullen en haar blik op de menukaart gefocust. Ik had het altijd grappig gevonden dat ze haar bril afzette om dingen te lezen, maar dat bewees gewoon dat ik het concept van brillen nog altijd niet begreep.

Er waren grijze haren in dat eeuwige rood van haar verschenen en ze had fijne rimpeltjes rond haar ogen. Het was lang geleden dat ik haar nog zo hard bestudeerd had, maar ik vond het fijn dat, ondanks het feit dat ze ouder werd, ze ook nog steeds heel erg hetzelfde leek.

Het bracht me een bepaald soort van rust. Weten dat, ondanks alles wat ik verpest had, sommige dingen ook altijd hetzelfde zouden blijven.

"Wat ga jij nemen?"

Ze keek naar me op, en ik staarde geschrokken naar mijn kaart. Ik was zo afwezig geweest dat ik nog niets gekozen had.

"Ik euhm... Ben je hier al geweest? Ik weet niet wat lekker is."

Mama schudde glimlachend haar hoofd, alsof ze duidelijk wilde maken dat sommige dingen nu eenmaal nooit zouden veranderen, en wees dan naar een van de dingen op de kaart.

"Ik heb vorige keer de enchiladas met champignon genomen, en die waren heel lekker. Ik ga deze keer taco's nemen denk ik."

Ik knikte, en besloot dat ik haar op haar woord zou geloven. Ik legde mijn menukaart neer en keek in het rond terwijl ik de gezelligheid in me opnam. Het was nog rustig hier, aangezien we de middagdrukte voor waren, maar dat vond ik niet erg. Integendeel. Ik weet niet of ik me zo op mijn gemak gevoeld zou hebben als er te veel mensen geweest waren. Dus het was perfect zo.

"Vertel me eens, hoe gaat het met je? Het lijkt al zo lang geleden dat ik je dat nog heb kunnen vragen."

Ik haalde mijn schouders op. Ik wilde niet tegen haar liegen, dus het voelde verkeerd om te zeggen dat alles goed met me ging. Toch wist ik dat ze het me niet kwalijk zou nemen als ik haar zou zeggen dat het slecht ging, want ze had ons altijd geleerd dat gevoelens boven ongemak gingen.

Het was een van de weinige redenen waarom ik Lux op mijn zestiende had durven toegeven dat het niet goed met me ging. Dat ik vandaag nog steeds zo goed met Lux kon praten over de dingen die in mijn hoofd omgingen. Als ik mama niet gehad had, dan zou ik waarschijnlijk zelfs nooit bij een psycholoog terecht gekomen zijn.

"Ik heb een nieuwe psycholoog gevonden dankzij Lux."

Mama knikte begrijpend, de menukaart nog steeds stevig in haar handen.

"Dat is goed. Die man die je nu had was niet goed voor je. Ik ben blij dat Lux zo voor je zorgt."

Daar had ze gelijk in. Zonder Lux had ik nooit de moed gehad om weg te gaan bij Dominic.

"Heb je al een afspraak gehad?"

Ik schudde mijn hoofd. Mijn nieuwe psycholoog had wel plek voor me gehad, maar ik zou pas over een maand effectief kunnen gaan.

"Binnenkort. Maar ze heeft me doorverwezen naar een website die me in de tussentijd ook al verder kan helpen."

Ze knikte, haar blik een beetje opgelucht, en ik besefte dat ik heel erg veel geluk had dat ze mijn moeder was.

"En hoe gaat het met dat ene meisje? Alyssa? Ze zag er leuk uit."

Of misschien toch niet zo veel geluk. Ik sloot mijn ogen in de hoop dat mijn moeder het zou laten gaan, maar ze was nog steeds naar de kaart aan het kijken, alsof er plots andere dingen op zouden verschijnen, dus ze had het niet door.

"Vertel me eens over haar. Ik weet dat ze een prinses is, maar is dat het enige wat ze doet?"

Ik voelde me defensief worden en schudde verontwaardigd mijn hoofd. Alyssa was zoveel meer dan een prinses alleen. Ze werkte als vrijwilliger in een kattenasiel en hield met zoveel passie van de dieren dat ze mij zelfs had kunnen overtuigen om er van eentje te houden. Ze liet haar ASS niet in de weg komen van haar droom om met kinderen te werken, en als alles volgens plan ging, zou ze volgend schooljaar voor een klas kunnen staan. Niet dat ik dat ooit zou mogen meemaken. Ze was koppig en wist perfect hoe ze het bloed onder mijn nagels kon halen, maar ze was ook lief en mooi en zo, zo loyaal.

Alyssa was alles, en ik was te weinig geweest om haar bij me te houden.

"We zijn niet voor elkaar gemaakt. Dat is het enige wat ertoe doet."

Mijn moeder keek eindelijk op van de kaart, waarschijnlijk omdat ze kon horen hoe verstikt mijn stem klonk.

"Oh, Freddie..."

Ik wilde haar medelijden niet, niet aangezien ik het mezelf aangedaan had, dus boog ik me weer over de kaart.

"Wat is er gebeurd?"

Ik haalde mijn schouders op.

"Gewoon mezelf geweest. Het zal wel iets zijn dat ik van mijn vader geërfd heb."

Ik wilde het grappig over doen komen, maar ik voelde me te miserabel en mijn moeders blik werd bezorgd terwijl ze haar hand op de mijne legde.

"Waarom zeg je zoiets? Jij bent je vader toch niet?"

Ik voelde mijn tranen opwellen en ik schaamde me dood. Huilen op restaurant? Nee, bedankt. Ik probeerde me te focussen op de zwarte letters van de kaart, maar ze leken geen woorden meer te vormen. Mama zuchtte zachtjes.

"Je vader was geen slechte man, maar hij was ook nooit helemaal van ons, Freddie."

Ik ondernam een nieuwe poging om de letters tot woorden te dwingen, maar ik sloeg er maar niet in. Het voelde alsof mijn hoofd tolde. Was het hier daarnet ook al zo warm geweest? Mijn moeder had het nooit over papa gehad. Aan de manier waarop haar stem lichtjes trilde, merkte ik dat ze het eigenlijk nog steeds niet wilde doen. Maar meer dan ooit kreeg ik het gevoel dat ik nood had aan antwoorden, en zij leek het ook te beseffen.

Ze zuchtte en even dacht ik dat ze het daarbij zou laten. Dat ze het gewoon weer zou ontwijken, zoals ze dat altijd gedaan had.

"Hij had altijd een vluchtroute klaar. Bij alles en iedereen. Dat was al in het begin zo, toen we net samen waren, maar ik dacht dat het wel zou beteren naargelang we langer samen waren."

Ze staarde naar een punt in de verte, alsof ze zich de gesprekken met hem kon herinneren. Ik vroeg me af hoe ze er toen uitgezien had, jong en hopeloos verliefd, en waarom ze net voor mijn vader gevallen was.

"Ik heb nooit zijn zussen ontmoet. Hij had ook een hele slechte band met hen, met zijn ouders, met zijn hele familie. Ik dacht dat ik hem kon verbeteren, wat heel erg stom van me was want je kan mensen niet redden als ze niet gered willen worden."

Ze zuchtte en schudde haar hoofd, alsof ze nog steeds niet helemaal kon geloven hoe naïef ze was geweest.

"Hij had het altijd over rondreizen in Europa. Ik dacht altijd dat het een van zijn wilde dromen was, of dat we het op een dag samen zouden kunnen doen. Dan kon ik misschien eens naar Italië, naar de geboorteplek van je oma, of..."

Ze viel even stil.

"Nu ja, het doet er niet echt toe. Ik was bereid om met hem mee te gaan. Maar toen werd ik zwanger van Roger, en dat veranderde alles. De reis naar Europa werd in de diepvries gestoken, toch voor mij. Ik had er zelfs nooit meer aan gedacht, omdat jij kwam, en toen Brian. Ik dacht dat je vader eindelijk gelukkig was, met ons."

Ze beet op haar lip en ik besefte dat het haar nog steeds pijn deed. Dat hij haar grote liefde was, maar dat ze had moeten toegeven dat zij dat niet voor hem was. Of toch niet op de manier waarop ze dat gehoopt had.

"En toen kwam hij plots terug met dat idee. Ik vertelde hem dat jullie te jong waren, dat ik jullie niet zomaar kon achterlaten, en toen..."

Haar stem klonk triest en ik besefte dat dit de reden was waarom ze het er nooit over wilde hebben. Omdat het haar hart nog steeds brak.

"En toen zei hij dat het nooit de bedoeling geweest was dat ik met hem mee zou gaan. Dat hij het voor zichzelf moest doen."

"Oh, mama..."

Ze ontweek mijn blik, maar ik kon zien dat er tranen in haar ogen stonden. Ze schudde haar hoofd en ademde diep in.

"Het is net omdat hij zoveel van jou, van ons, hield dat hij nog zo lang gebleven is. Maar niets of niemand had zijn uiteindelijke vertrek kunnen uitstellen, Freddie. Hij was er niet voor gemaakt om bij anderen te blijven, en dat was zijn fout, en zijn fout alleen."

Ik knikte terwijl de tranen nu over mijn wangen gleden. Mama gaf me een kneepje in mijn hand.

"Jij bent je eigen persoon. Ik weet dat wat hij gedaan heeft een ontzettende invloed gehad heeft op je leven, maar ik weet ook dat je zoveel meer bent dan hem. Je hebt fantastische vrienden, en je komt zo goed overeen met Brian. Zelfs met Jo lukt het beter."

Ik knikte, want hoewel Jo en ik nog lang niet waren waar we moesten zijn, was het wel een hele opluchting om te weten dat we oké waren. We zouden er wel komen.

"Dat zijn keuzes die jij gemaakt hebt. Jij hebt er al je hele leven voor gekozen om er te zijn voor die mensen, voor ons, en ik weet honderd procent zeker dat je die keuze opnieuw kan maken als je dat zou willen. Voor Alyssa."

Het voelde alsof die woorden eindelijk iets op hun plek schoven. Alsof ik na jaren herhalen dat het niet mijn fout was dat mijn vader vertrokken was, het nu ook effectief kon beginnen geloven.

Het zorgde ervoor dat alles wat ik altijd geloofd had, van zijn plek schoof. Ik was nooit alleen geweest. Freddie Scott was niet beter op haar eentje. Ik wilde Alyssa en ik wist dat ze van me kon houden, op de manier dat ik het nodig had. Geen vluchtroutes en geen 'misschienen'. Ik voelde mijn tranen opkomen en snikte.

"Oh, mama... Ik ben zo'n idioot geweest."

Mama schudde haar hoofd en veegde mijn tranen weg, alsof haar ogen ook niet vochtig waren.

"Soms moeten we even wakker geschud worden voor we kunnen inzien wat we echt nodig hebben."

Ik knikte, wetende dat ze gelijk had. Want hoewel ik al langer wist wat ik nodig had, kon ik het nu pas echt toegeven. Ik had Alyssa nodig. Het voelde alsof ik aan het verdrinken was, al dagen lang, en dat het besef me eindelijk terug de kans op lucht bood.

Ik kwam overeind en de stoel schraapte luid over de grond.

"Ik moet gaan. Ik moet euhm..."

Mama schudde glimlachend haar hoofd.

"Jij moet Alyssa terug gaan winnen."

Ze zwaaide me weg, haar glimlach gevuld met moederliefde en ik voelde me warm worden terwijl ik knikte. Ik zette enkele stappen achteruit, de verontschuldiging nog op mijn lippen, maar ze boog zich weer over de kaart, het geluk zo duidelijk leesbaar van haar gezicht, dat ik het voor me hield.

We hadden zo onze gebreken, de familie Scott. Maar wat we hadden, was wel van ons, en ik zou het voor geen geld ter wereld anders willen.