24 FEBRUARI

Ik keek naar de foto's die Lux daarstraks genomen had. Ze waren nog niet bewerkt, dus zouden nog mooier worden, maar ik wist nu al dat het resultaat prachtig zou zijn. De afgewerkte engelen, de vrouw die net in de lens leek te staren, het waren stuk voor stuk pareltjes. Ze zouden ons portfolio nog beter maken.

Mijn hart maakte een gek sprongetje om te weten dat de restauratie nu definitief klaar was en dat ik nooit meer naar de bibliotheek zou gaan. Dat ik Alyssa waarschijnlijk nooit meer zou zien.

"Ik had dus een megacoole vaas gezien, eentje die perfect bij de nieuwe inrichting van onze slaapkamer zou passen. Ik had hem al in mijn handen, klaar om hem mee naar huis te nemen, en komt er plots een Karen aan die hem zomaar uit mijn handen sleurt! Alsof ik ze niet eerst gezien had!"

Daria schudde haar hoofd en draaide glimlachend met haar ogen.

"Je bent weer aan het overdrijven, lief."

Samuel keek haar protesterend aan.

"Niet waar! Ze deed alsof zij meer recht had op die vaas dan mij, maar ik was er eerst."

Daria draaide weer met haar ogen en keek smekend naar Quinn.

"Hij doet alsof hij in 'the Hunger Games' beland was, maar eigenlijk ging het er heel deftig aan toe. En ik ben er meer dan blij om dat zij die vaas uiteindelijk mee naar huis genomen heeft, want het ding was spuuglelijk."

Samuel greep naar zijn hart alsof ze hem net een doodsteek gegeven had en Daria leunde giechelend naar hem toe. Hij leek nog even in discussie te willen gaan, maar plantte dan een snelle zoen op haar lippen.

Ik schudde glimlachend mijn hoofd en staarde peinzend in mijn bier. Het was ondertussen al lang donker buiten, en ik zou hier morgenochtend ongetwijfeld spijt van krijgen, maar ik was te opgelaten om me er zorgen over te maken. Mijn vrienden veranderden van onderwerp, iets over een nieuw recept dat Lux van hun abuela gekregen had, en ik was nog lang niet klaar om de avond te laten eindigen. We waren hier om te vieren dat we klaar waren in de bibliotheek, en vieren zouden we dus doen. Of daar probeerde ik mezelf toch van te overtuigen.

Mijn gsm trilde en ik wist nog voor ik keek van wie het berichtje was. Alyssa. Ze had meer vertrouwen in me dan ikzelf, zo bleek, want hoewel ik er al een hele week in sloeg om haar te ontwijken, leek ze er nog niet klaar voor te zijn om het op te geven. Ik had het niet in me gevonden om op haar berichtjes te antwoorden. Het voelde allemaal te nep, alsof ik een plantje moest wateren waarvan ik al lang wist dat het eigenlijk van plastic gemaakt was.

Ik draaide zuchtend mijn telefoon om zodat ik naar de sms kon kijken, maar het gebaar lokte Quinns aandacht en ik wist meteen dat ik het verpest had.

"Oh my God..."

Ze staarde me met grote ogen aan en ik schudde snel mijn hoofd. Het was niet wat ze dacht. Of misschien een klein beetje, maar ik wilde gewoon niet dat ze het dacht. Dit zou een prima gelegenheid zijn voor het universum om Quinn een spontane aanval van onoplettendheid te geven.

"Je hebt het nummer van de prinses?"

Ik schudde snel mijn hoofd, maar Quinn had mijn telefoon al vast voor ik de kans kreeg om mezelf te verdedigen. Het bericht stelde niet eens veel voor, maar ik wist ook dat Quinn er alles uit zou afleiden dat ze nodig had.

Prinses 👑 aan jou: Kan het zijn dat mijn trui nog bij jou ligt?

Ik vervloekte mezelf omdat ik de melding niet meteen weggeveegd had. Veel kon ik er niet meer tegen beginnen, dus sloot ik mijn ogen, wachtend op de storm.

"Je hebt met haar geslapen!"

De rest van de groep verstomde meteen en ik moest mijn ogen niet openen om te zien dat iedereen mijn kant opkeek. Mijn wangen werden warm en ik schudde mijn hoofd.

"Ik weet niet waarover je het hebt."

Quinn draaide glimlachend met haar ogen en keek dan weer naar het bericht.

"We zijn niet blind, Freddie. Dit zat er al weken aan te komen. Het is zo van je gezicht af te lezen!"

Ik schoof mijn bier dichter naar me toe zonder haar een antwoord te geven. Ik wilde niet toegeven dat dat exact was wat ik gedaan had, omdat ik dan ook zou moeten zeggen wat ik daarna gedaan had. Hoe ik alles tussen ons verpest had omdat ik mijn hormonen niet onder controle had kunnen houden. Ik deed niet aan seks met gevoelens, en dit was exact waarom. Het maakte alles veel moeilijker dan nodig was.

Quinn toonde het bericht ondertussen aan Lux, die er verbaasd naar keek en dan met opgetrokken wenkbrauwen hun blik op mij richtte.

"En? Ligt haar trui nog bij je?"

Ik draaide met mijn ogen en schudde snel mijn hoofd terwijl ik de warmte mijn wangen voelde prikken. Ik kreeg plots spijt dat ik in het midden van de bank was gaan zitten, tussen Samuel en Quinn in, want ik had geen enkele manier om te ontsnappen.

"Voor zover ik weet niet. Maar het was een beetje chaos want mijn moeder stond plots voor de deur en—"

De woorden stroomden uit mijn mond voor ik er vat op kreeg en ik sloot hem zodra ik mijn fout besefte. Shit, Freddie. Waarom flapte ik er altijd zo'n domme dingen uit?

"Wow, mama Scott heeft haar al ontmoet? Dan moet ze wel echt de juiste voor je zijn, Scottie!"

De paniek die ik de afgelopen week al de hele tijd had proberen te onderdrukken, maakte zich weer meester van me. Ik keek naar Quinn en probeerde me te beheersen, maar het voelde alsof ik aan het uitschuiven was op glad ijs, met geen houvast in de buurt om me te redden van de onvermijdelijke val.

"Het betekent helemaal niets."

Ik was beter op mijn eentje. Zo was het altijd geweest, en zo zou het altijd zijn. Ik deed iedereen die te dichtbij kwam toch alleen maar pijn. Jo was daar een voorbeeld van, en Quinn zelf ook. Quinns perfecte wenkbrauw schoot omhoog en ze keek in haar glas rode wijn. Ik kon zien dat ze een opmerking ging maken, eentje die ik niet wilde horen, en ik duwde tegen Samuel als teken dat hij opzij moest gaan. Hij kwam mompelend overeind, maar niet snel genoeg.

"Kom op, Scottie. We waren bijna drie jaar samen en zelfs ik had je moeder nog nooit ontmoet. Alyssa is praktisch thuis in je appartement en jullie delen letterlijk een kat. Je kan niet ontkennen dat—"

"Het betekent helemaal niets!"

Het kwam er bruusker uit dan de bedoeling was. Ik schaamde me meteen voor de luidheid van mijn woorden en ik mompelde een snelle sorry voor ik naar buiten vluchtte.

Ik sloot mijn ogen en liet me omarmen door de koele avondlucht terwijl ik op de stoeprand ging zitten. Het geluid van de toeterende auto's in de verte kalmeerde me, een van de weinige constante dingen in mijn leven de laatste tijd, en ik wenste plots dat een van hen me mee kon nemen naar een plek hier ver vandaan. Miami misschien? Daar was ik nog nooit geweest. Een beetje zon en zee leek me plots geen slecht idee. Het zou nog enkele weken duren voor we konden beginnen in het hotel, dus misschien was een reis exact wat ik nodig had om alles achter me te laten.

Ik haalde mijn telefoon boven om te kijken hoeveel een hotel in Miami kostte, maar voor ik de pagina goed en wel geladen had, werd ik onderbroken.

"Quinn bedoelde het niet slecht."

Ik zuchtte diep bij het horen van Lux' stem en knikte. Ik wist dat die gelijk had. Natuurlijk was Quinns opmerking niet kwaad bedoeld, maar ik was me al de hele week aan het opfokken met net dezelfde redenering, dus het had een gevoelige snaar geraakt. Zeker omdat ze zo juist zat.

"Dus... Alyssa?"

Lux kwam naast me zitten. Ik keek naar hen en haalde mijn schouders op. Ik twijfelde erover om die te zeggen dat ik het er niet over wilde hebben, maar hun blik was zo meelevend dat ik de zinnen uit mijn mond voelde stromen voor ik mezelf kon tegenhouden.

"Ik heb haar gevraagd om te blijven... Nadien."

Het woord bleef even in mijn keel steken. Lux antwoordde niet en keek simpelweg naar me. Op het einde van de straat was er iemand uit de auto gestapt en beginnen roepen op iets of iemand. Ik probeerde even te achterhalen wat zijn probleem was, maar besefte dan dat ik het aan het gebruiken was als afleiding. Ik keek weer naar Lux, die nog altijd afwachtend naar me keek.

"Het betekent niets, toch?"

Lux legde hun hoofd op mijn schouder en ik zuchtte. Diep vanbinnen wist ik wat die me zou zeggen.

"Wil je dan dat het niets betekent?"

Ik staarde naar een groep van mensen die luid joelend voorbij wandelden, duidelijk al goed dronken, en voelde mijn tranen opkomen. Ik had geen idee. Ik zat zo in de knoop met alles. Dit was niet hoe ik het in mijn hoofd gehad had toen we aan de job in de bibliotheek begonnen waren. Lux leek door te hebben dat ik niet ging antwoorden en legde hun hand op mijn knie. Het gebaar was geruststellend en het maakte de storm in mijn hart een beetje stiller.

"Alyssa gaat je niet in de steek laten. Het is niet eerlijk van je om die angst tussen jullie in te laten komen, ook al kan je er zelf ook niet aan doen."

Ik kon er altijd op rekenen dat Lux me de waarheid vertelde, maar dat wilde niet zeggen dat ik het ook altijd even graag wilde horen. Ik wist dat die gelijk had. Maar het was ook niet dat ik het gevoel zomaar kon wegtoveren. Ik zou het zo graag negeren. Het was echter niet zo simpel als dat en zo lang dat me niet lukte, zou ik het nooit over mijn hart krijgen om een relatie te beginnen. Zelfs niet met iemand zo geweldig als Alyssa.

"Het is niet zo moeilijk om te zien dat ze je leuk vindt, Free. En heel eerlijk?"

Lux was altijd alleen maar eerlijk, het was een van de redenen waarom ik zoveel van die hield.

"Ik denk dat je ook verliefd op haar bent."

Ik keek kort van die weg. Ik overwoog even om te liegen, maar ik wist dat het hopeloos was. Ik veegde snel mijn opwellende tranen weg en knikte. Mijn hart maakte een vreemde tuimeling in mijn borst en ik glimlachte verdrietig naar Lux.

"Heel erg. Maar ik zit zo in de knoop met mezelf en ik weet niet hoe ik eruit kom. Ik weet gewoon niet of ik me ooit over die angst heen zal kunnen zetten."

Lux knikte, een begrijpende blik in hun ogen en legde dan hun arm over mijn schouder.

"Je hebt het met Quinn toch ook gekund?"

Ik haalde mijn schouders op. Ik had nooit aan Lux durven toegeven hoe anders het geweest was met Quinn. Dat het met Quinn gemakkelijk geweest was, te gemakkelijk zelfs, omdat er altijd nog afstand tussen ons in gezeten had. Ik was nooit bang geweest dat ze zou vertrekken, omdat ik diep vanbinnen wist dat het me niet zoveel pijn zou doen. Omdat ik mijn hart nooit helemaal aan haar gegeven had.

Bij Alyssa voelde het anders. Het voelde alsof ik al te veel getoond had aan haar en te veel van haar wist. Ze zat in mijn gedachten en in mijn hart, en ik wist dat het mijn hart zou breken als ze weg zou gaan.

Ik wist ook wel dat het een irrationele gedachte was. Dat ik er niet zomaar vanuit mocht gaan dat ze dat zou doen, zeker omdat ze me geen reden gegeven had om zoiets te geloven. Maar de stemmen in mijn hoofd waren soms sterker dan mezelf.

"Jij moet de keuze maken, Free. Als je geen relatie met haar wil, dan is het ook zo en dan zal niemand je dat kwalijk nemen. Maar wees er dan ook eerlijk over, want anders doe je haar pijn, en dat zou niet fair van je zijn."

Ik knikte. Die veegde snel mijn tranen weg en glimlachte bemoedigend. Ik omhelsde die opnieuw, dankbaar voor alles wat die voor me gedaan had.

"Ik weet niet wat ik zonder jou zou doen."

Lux kwam overeind en bood me hun hand aan terwijl die glimlachend met hun ogen draaide.

"Heel weinig, waarschijnlijk."

Ik stak mijn tong uit en nam hun hand om mezelf overeind te trekken. Lux lachte en ik schudde mijn hoofd. Die had een punt waarschijnlijk.

"Kom op, laten we terug naar binnen gaan voor Samuel al het bier opdrinkt."

Ik knikte, mijn hart een beetje lichter. Lux gaf me een kneepje in mijn hand en knikte naar me, alsof die me wilde zeggen dat het allemaal wel goed zou komen. Dus knikte ik terug, wetende dat zelfs na weken regen de zon ooit weer wel tevoorschijn zou komen. Zo ging het immers altijd.