10 FEBRUARI

Ik kwam nerveus overeind van de bank en beende heen en weer. Waarom was dit zo moeilijk? Het was niet alsof de wereld zou vergaan als ik de woorden hardop zou zeggen. En toch. Wat als Dominic me uitlachte? Het voelde alsof hij daartoe in staat was. Zo weinig vertrouwen had ik in hem.

Het bevestigde alleen nog maar meer dat wat ik ging doen, de juiste keuze was. Dat wist ik. Het effectief zeggen, was wel nog iets helemaal anders.

"Freddie, is alles oké met je?"

Dominic hield me fronsend in de gaten en ik haatte hoe bekeken het me deed voelen. Hij tikte enkele keren met zijn balpen tegen zijn boekje, zoals hij wel vaker deed, en zuchtte dan.

"Kijk, Freddie, ik kan je niet helpen als je me niets zegt, dat weet je."

Maar dat was net het probleem. Ik had hulp nodig om over mijn gevoelens te praten. Ik had gehoopt dat hij het me zou leren, of me tenminste toch zou helpen. Het was niet dat ik niet wilde praten en me even slecht wilde voelen als ik nu deed, maar ik had gewoon geen idee hoe ik alles onder woorden moest brengen. Hoe vertelde je aan iemand die je amper vertrouwde dat je depressie terug was? Dat je 's morgens niet meer uit je bed wilde komen en dat op sommige dagen je eten opwarmen in de microgolf al te veel moeite van je vergde? Ik wist dat hij er ervaring mee had, dat was ook de manier waarop ik hem gevonden had, maar toch voelde het alsof hij me niet zou begrijpen.

"Dit gaat niet werken."

Ik liet me gefrustreerd op de bank vallen en hij keek me vragend aan. Ik vroeg me af of iemand ooit gewend kon raken aan zijn borstelige wenkbrauwen en veroordelende blikken, maar misschien had hij die blikken enkel gereserveerd voor mij.

"Therapie is uiterst geschikt om—"

Ik draaide met mijn ogen en schudde mijn hoofd.

"Ik bedoelde dat dit..."

Ik zwaaide met mijn hand tussen ons in.

"Niet gaat werken. Ik kom hier al maanden en ik voel me niet geholpen, dus ik denk niet dat je de juiste persoon voor me bent."

"Ah, op die manier."

Hij knikte en schreef iets neer. Ik wilde het boekje bijna van hem afnemen, maar hield me in. Nog even. Na deze sessie hoefde ik hem nooit meer te zien. Het was een belofte aan mezelf en aan het telefoonnummer dat ondertussen bijna een gat in mijn zak brandde.

Ik had het al weken geleden in mijn telefoon moeten zetten natuurlijk, maar ik was ook nog steeds wie ik was, en mijn uitstelgedrag was niet te ontwijken. Dus prulde ik aan de hoek van het papiertje dat ondertussen al zacht van de kreukels was.

"Ik ben blij dat je het me gezegd hebt, Freddie, want zoiets is niet eenvoudig."

Hij keek weer op van zijn boekje en gunde me een glimlach. Hadden psychologen ooit zelf het gevoel dat ze een slechte match waren met hun patiënten? Ik kon me onmogelijk inbeelden dat hij nooit gedacht moest hebben dat het te stroef liep in onze sessies.

"Heb je al iemand anders gevonden of wil je dat ik je daarbij help? Of heb je besloten om je therapie af te ronden?"

Ik prutste opnieuw aan het briefje in mijn zak en knikte dan.

"Ik heb al iemand gevonden."

Ik voelde mijn wangen branden. Waarom voelde het alsof ik hem bedrogen had? Relax, Freddie. Hij was mijn psycholoog, niet mijn partner. Ik was hem niets verschuldigd. Ik beet op mijn lip om het gemakkelijke gevoel weg te duwen en keek hem dan aan. Ik hoopte dat ik zelfzeker overkwam, maar eigenlijk voelde ik me heel klein.

Nog heel even. Dan zou het weer beter worden. De psycholoog die Lux me aangeraden had was jong en vrouwelijk, en bovendien ook nog eens gespecialiseerd in queer mensen met depressies. Ze vinkte meer van de vakjes aan dan Dominic ooit zou kunnen, dus ik had er meer dan ooit vertrouwen in dat het goed zou komen. Zij zou me wél helpen.

"Oké, prima. Wil je deze sessie nog uitzitten of zullen we het hierbij laten?"

Ik kwam overeind en het diende als mijn antwoord. Hij knikte en klapte zijn boekje dicht terwijl hij ook overeind kwam. Hij strekte zijn hand naar me uit. Ik schudde hem terwijl ik de hitte in mijn wangen probeerde te negeren.

"Veel succes, Freddie."

Ik mompelde een bedankje en beende dan zo snel ik kon richting de uitgang. Bij elke stap die ik zette, voelde ik me vrijer en moediger, alsof ik eindelijk weer een stap in de juiste richting aan het zetten was. Ik besefte dat ik dit al veel eerder had moeten doen.

Kiezen voor mezelf.

Het zou waarschijnlijk altijd moeilijk blijven voor me, maar het was een van de beste dingen die ik kon doen om beter te worden. Dus ik zou het tenminste proberen.

Zodra ik buiten was, toetste ik het nummer van het briefje in en ademde diep in terwijl ik de telefoon enkele keren hoorde overgaan. Alles komt goed. Ik kon het voelen in mijn buik en in mijn hart, een soort van zekerheid die ik al lang niet meer gevoeld had, en het bezorgde me het soort van rust die al een tijd ontbrak in mijn leven.

Mijn nieuwe psycholoog nam op met een vriendelijke stem en ik voelde me meteen op mijn gemak. Ik bedankte Lux inwendig en vroeg de vrouw dan om een afspraak, en voor ik het wist, had ik weer een beetje meer zekerheid in mijn leven.

***

Ik voelde me licht en opgewekt toen ik arriveerde in de bibliotheek, helemaal klaar om mijn dag te beginnen. Ik begroette Quinn, die aan de tafel zat, maar ze beantwoordde mijn enthousiasme niet. Ik fronst toen ook Lux in beeld verscheen met een teleurgestelde blik op hun gezicht.

"Free, kan je even gaan zitten?"

Ik deed wat Lux van me vroeg terwijl een slecht gevoel zich in mijn buik nestelde. Hun gezicht voorspelde weinig goeds en de manier waarop de twee naar me keken, hielp ook niet.

"Is er iets aan de hand?"

Ik wilde bijna vragen of er iemand dood was, gewoon omdat ik me ongemakkelijk voelde en ik niet goed wist hoe ik om moest gaan met deze situatie. Maar de bezorgde blik op het gezicht van Lux deed me bijna denken dat ik een 'ja' zou krijgen, dus ik durfde het risico niet eens nemen. En ik dacht nog wel dat vandaag een goede dag ging worden.

"De barokke kerk is aan een ander bedrijf gegeven. We hebben de job niet."

Oh. Een tel lang kon ik alleen maar opgelucht zijn dat er niemand gestorven was. Maar dan daalde het besef volledig op me neer. We hadden de job niet. Lux legde een hand op mijn schouder.

"Het spijt me, ik weet hoe graag je het wilde."

Ik knikte verdwaasd en beet op mijn lip. Ik had het zo graag gewild dat het pijn deed en nu... Nu voelde ik alleen maar leegte. Ik wist niet eens waarom ik er zo zeker van geweest was dat we gekozen zouden worden. Er waren massa's andere mensen die zichzelf hadden opgegeven, sommige van hen met veel meer ervaring. Stiekem had ik gehoopt dat onze huidige job, voor niemand minder dan de koninklijke familie, genoeg zou zijn geweest, maar dat bleek dus niet het geval te zijn.

"Wat euh..."

Mijn stem klonk schor terwijl de teleurstelling in golven door me heen ging. Ik wist diep vanbinnen ook wel dat dit niet het einde van de wereld was, er zouden immers nog zoveel andere jobs komen, maar het was even moeilijk om me daar overheen te zetten.

Waarom kon ik me er niet zomaar over zetten?

Ik kreeg plots het gevoel dat ik beter mijn best had moeten doen, dat ik Jo had moeten vragen voor een ander ontwerp voor ons portfolio, of dat ik andere projecten had moeten kiezen. Shit. Waarom had ik daar niet eerder aan gedacht? Een golf van schaamte ging door me heen door alle gemiste kansen, door de dingen die ik beter had kunnen doen, en het blije gevoel dat ik eerder had gehad, was nu definitief verdwenen. Waarom was ik niet gewoon beter?

"Wat zeiden ze? Hebben ze een reden gegeven?"

Lux schudde hun hoofd en keek naar de telefoon in hun hand, waar een mail openstond.

"Er staat enkel dat ze ons bedanken voor het opsturen van ons portfolio, maar het is een redelijk standaard mail die ze volgens mij naar iedereen gestuurd hebben."

Ik knikte en staarde naar mijn vingers. Lux gaf een zacht kneepje in mijn schouder. Quinn kwam ook overeind van haar plek.

"Dit wil niet zeggen dat we niet goed genoeg zijn, Scottie."

Ze omhelsde me en Lux volgde. Ik voelde mijn tranen opkomen. Ik wist diep vanbinnen dat ik het erger aan het maken was dan het was, dat deze job niet de enige was die we nog zouden krijgen, maar ik kon het gevoel niet onderdrukken.

"Quinn en ik hebben al heel wat andere leuke projecten op het oog. We vinden er wel eentje dat bij ons past."

De twee lieten me niet los en ik knikte dankbaar. Ze hadden gelijk natuurlijk. We zouden een nieuw project vinden. Eentje dat minstens even goed was en waar ik me ook in zou kunnen verliezen. Ik haalde diep adem en veegde mijn tranen weg.

"Kunnen jullie ze even tonen?"

Lux liet me los en knikte. Die nam hun laptop en toonde me de projecten. Geen van hen greep me naar het hart, niet zoals de kerk dat gedaan had, maar elk van hen had een stukje schoonheid die ook niet te negeren viel.

"Dit zijn projecten van eigenaars die ons gestuurd hebben. Als we de jobs willen, dan hebben we ze. Ik heb er ook nog een paar die ook via een algemene oproep werken, als je dat graag terug wil proberen?"

Ik schudde mijn hoofd. Voor nu wilde ik het op veilig spelen. Ik wist niet hoeveel afwijzing ik nog zou kunnen verdragen. Quinn protesteerde niet en wees naar het tweede project, een oud museum dat omgebouwd zou worden tot een hotel. Haar armen lagen nog steeds om mijn schouders en ik was haar dankbaar voor de kleine veilige haven die ze me bood.

"Ik vind die wel leuk. Wat denk je?"

Ik knikte terwijl ik naar de foto's staarde. Het was een groter project dan we tot nu toe al gedaan hadden, met gigantische plafonds en meerdere verdiepingen, maar ik begreep waarom Quinn er potentieel in zag. Elke verdieping leek door iemand anders geschilderd te zijn, dus het zou genoeg variatie zijn voor me om het vol te houden tot het einde. Er waren schilderijen vol mensen, maar ook eindeloze landschappen, dus Quinn en ik zouden er allebei plezier uit halen.

Ja, dit was een prima alternatief.

Ik knikte, opgelucht dat de twee me zo snel door mijn teleurstelling hadden weten te leiden. Quinn knuffelde me nog eens en liet me dan los terwijl Lux naar me glimlachte. Wat zou ik toch zonder die twee moeten doen?