16 JANUARI

Het leek alsof maandag nog sneller gekomen was dan anders en ik voelde me loom. Het liefst van al was ik vanochtend in mijn bed gebleven. Ik had zelfs even overwogen om ziek te bellen, maar ik wist ook dat mijn vrienden me niet geloofd zouden hebben.

Dus had ik me hier naartoe gesleept.

De gedachte dat ik hen terug onder ogen moest komen, was overweldigend. Ik had mijn telefoon uitgezet, niet bereid om te zien of ik al dan niet berichtjes van hen zou krijgen, maar nu ik hier stond, had ik meer dan ooit spijt van die beslissing.

Ik ademde diep in en ging dan naar binnen. Het was nog leeg in de bibliotheek, op uitzondering van Lux na, die de zaal aan het rondgaan was om de lichten aan te doen. Huh. Waar waren Quinn en Jo? Ik was normaal gezien altijd de laatste om te arriveren. Het was niet alsof ik vandaag een metro vroeger genomen had, toch?

Ik keek op mijn horloge om het te controleren en kwam tot het besef dat ik zelfs nog later was dan anders. Zo hard had ik het dus uitgesteld om te komen. Lux kreeg door dat ik er was en wandelde naar me toe. Die leek mijn verwarring op te merken en zuchtte.

"Jo komt niet vandaag. En ik heb aan Quinn gevraagd om later te komen zodat ik met je kon praten."

Ik voelde mijn hart een nerveus sprongetje maken.

"Hier?"

Lux knikte.

"Je hebt me niet echt een andere optie gegeven. Ik heb je het hele weekend proberen te bereiken."

Oh. Het luchtte me een beetje op dat die de moeite genomen had om wel degelijk met me te praten. Het alternatief had me beangstigd, dat ik het definitief verpest had bij iedereen en dat ze me niet meer zouden willen spreken, zo erg zelfs dat ik geweigerd had mijn telefoon terug op te zetten.

"Mijn euh... telefoon stond uit."

Lux knikte en ging dan op een van de stoelen rond de grote tafel zitten. Die klopte zachtjes op de lege stoel naast hen. Ik probeerde het ongemakkelijke gevoel in mijn buik te negeren, maar dat was moeilijk wanneer hun blik zo bezorgd was. Ik ging dit niet leuk vinden, dat kon ik nu al voorspellen.

Ik wilde een beetje boos zijn omdat die me in een hoekje gedreven had op het werk, maar ik wist ook dat ik die geen andere keuze gegeven had. Daarnaast wist ik ook dat ik waarschijnlijk nodig had wat die me ging vertellen, of ik het nu wilde of niet.

"Je weet dat ik van je hou, he?"

Ik knikte.

"Ja, natuurlijk. Dat is wederzijds. Waarom—"

"Ik ken je al sinds we klein waren. Je sleurde me op de speelplaats overal mee naartoe en je was de eerste aan wie ik durfde vertellen dat ik andere voornaamwoorden wilde gebruiken. Je bent er altijd voor me geweest en hebt altijd voor me gezorgd."

Ik haalde mijn schouders op. De herinneringen aan de zevenjarige variant van Lux kwamen bovendrijven. We waren allebei nieuw geweest op de school, ik net na de scheiding van mijn ouders en Lux net naar hier verhuisd. Ik had me aan die vastgeklampt alsof mijn leven ervan afhing, en daarna nooit meer losgelaten. Die was sindsdien mijn beste vriend geweest en ik zou het niet anders gewild hebben.

"Dat is wat vrienden doen, toch?"

Die knikte en legde hun hand op de mijne.

"Ja, inderdaad."

Ik fronste. Ik had geen flauw idee wat Lux me wilde zeggen, maar ik kreeg het gevoel dat het me niet ging bevallen.

"Ik maak me zorgen om je, Free."

Oh. Ik haalde mijn schouders op, mijn standaardantwoord al klaar.

"Het gaat—"

Lux schudde hun hoofd.

"Ik geloof je niet. Ik weet dat je plezier haalt uit je momenten met ons, met Alyssa zelfs, maar ik merk ook dat je terug veel meer in je hoofd zit. Dan heb ik het niet eens over je ruzies met Jo."

Ik wilde mezelf verdedigen. Hun blik was echter streng dus ik hield wijselijk mijn mond. Die gaf me een briefje met een telefoonnummer erop. De getallen waren in dat elegante handschrift van hen geschreven en eronder stond een naam.

"De dochter van de kapster van mijn tía is een psycholoog. Ik heb met haar gesproken en ze heeft een plekje vrij voor je."

Ik staarde naar het briefje en voelde mijn wangen warm worden door de betekenis ervan.

"Lux, dat is heel lief van je, maar ik heb al een psycholoog, dat weet je toch?"

Lux' blik werd zachter en die schudde hun hoofd.

"Ik denk dat we allebei weten dat hij je niet verder helpt, Free. Ik weet hoe je eruitziet wanneer je echt gelukkig bent, en het breekt mijn hart om te weten dat ik dat nu niet in je herken."

Er sprongen tranen in mijn ogen en ik knikte.

"Dank je."

Lux schudde hun hoofd en trok me in een omhelzing. Het voelde alsof er een enorme last van mijn schouders viel, wetende dat die zo voor me uitkeek. Alsof het eindelijk allemaal weer in orde zou komen.

"Je hoeft me niet te bedanken. Dat is wat vrienden doen, toch?"

Ik knikte tegen hun schouder en kon niet voorkomen dat mijn tranen vielen.

"Oh, Free..."

Die trok me een beetje dichter tegen zich terwijl mijn tranen veranderden in gesnik.

"Het is terug."

Die knikte, alsof die dat eigenlijk al wist. Ik wist niet waarom ik het woord zo moeilijk over mijn lippen kreeg. Depressie. Het was niets om me over te schamen. Maar toch voelde het alsof ik gefaald had, alsof ik niet genoeg mijn best gedaan had om gelukkig te worden.

"Het is oké. Met de juiste hulp gaan we ervoor zorgen dat je weer beter wordt."

Ik knikte tegen hun schouder, mijn tranen nog steeds alom aanwezig. Die suste me zachtjes, over en over, tot het woord niet meer zo zwaar leek en het gevoel meer draagbaar, en ik het gevoel had dat die gelijk had.

Ik zou beter worden.

Ik had het al eens eerder gekund en dit keer zou het niet anders zijn. Ik zou mijn depressie weer klein krijgen. Met de juiste hulp en Lux aan mijn zijde, kon het niet mislopen.

***

Ik leunde lui mijn armen op de tafel. Ik voelde me nog steeds vermoeid door mijn emotionele gesprek met Lux van vanochtend, maar ik wist ook dat ik na de vergadering naar huis zou kunnen. Nog even en ik kon me verbergen in mijn bed met Sandwich aan mijn zijde. Quinn blies op haar thee, speciaal geïmporteerd uit Engeland omdat die van ons blijkbaar niet zo lekker was, en maakte op die manier wolkjes in de koele bibliotheeklucht. Ze had vanochtend overdreven vrolijk gedaan, alsof ze op die manier kon doen alsof er niets aan de hand was. Ik apprecieerde het wel, al kon ik me ook inbeelden dat ze zich herinnerde hoe het geweest was toen we net uit elkaar gegaan waren.

Ik had ook niet kunnen vermijden dat ik me voelde alsof de geschiedenis zich herhaalde. Dus in plaats van me weer van haar af te sluiten, zoals ik vorige keer gedaan had, had ik teruggelachen naar haar en haar omhelsd om duidelijk te maken dat ik haar dit keer niet in de steek zou laten. Dat ik me niet nog een keer zoals mijn vader zou gedragen.

Niemand van ons zei iets, al te hard verlangend naar het einde van de werkdag. Jo was nergens te bespeuren en Lux had me niet verteld waarom ze er niet was, maar ik had het gevoel dat ik haar niet vaak meer zou zien na onze uitval. Niet dat ik dat erg vond. Hoe sneller ze aan haar nieuwe job begon, hoe beter. Lux klapte hun laptop open om duidelijk te maken dat onze teamvergadering begonnen was en ik ging terug een beetje rechter zitten.

"Goed, we gaan onze laatste maand in. Als alles loopt zoals we gepland hebben, dan zijn we drieëntwintig februari klaar."

Quinn knikte en ik deed hetzelfde terwijl ik op mijn schema keek. Nog twee kleine engelen en dan de vrouw in het midden, en dan zat mijn werk erop. Mijn werk zou waarschijnlijk al een week eerder klaar zijn dan dat van Quinn, aangezien zij altijd de laatste details deed en zorgde voor de afronding. Zo hadden we het altijd gedaan, om ervoor te zorgen dat ik mijn interesse niet zou verliezen en sneller kon overstappen naar een nieuwe job.

Dit keer voelde het anders.

"Is er al nieuws over de kerk?"

Quinn keek geïnteresseerd naar Lux, maar die haalde hun schouders op.

"Dat zou wel heel snel zijn. Ik denk dat het nog wel enkele weken zal duren voor we er iets van horen."

Ze knikte, tevreden met het antwoord, en richtte dan haar blik op mij.

"Jij hebt niet veel werk meer toch?"

Ik schudde mijn hoofd en vertelde haar hoe mijn planning de komende weken er nog uit zag. Ze knikte tevreden en keek dan naar haar eigen schema.

"Goed, dan kan ik eerst nog verder werken in de kleine zaal, en dan zal ik zodra je klaar bent de details van de grote zaal afwerken.

"Ik zal het wel doen."

Ik besefte pas dat ik het hardop gezegd had toen Quinns wenkbrauwen de lucht in schoten. Ze fronste en keek naar me met een vragende blik in haar ogen, alsof ik mijn verstand verloren had en ze niet helemaal wist hoe ze ermee om moest.

"Wat? Ben je zeker? Je wil anders nooit—"

Daar had ze een punt natuurlijk. Mijn dopaminelevel was meestal zo laag op het einde van de projecten dat ik me er niet meer op kon focussen, maar dit keer voelde het anders. Dit keer wist ik dat ik de laatste hand wilde leggen aan het plafond.

"Ik ben zeker."

Quinn maakte een hummend geluid en deelde een blik met Lux die ik niet helemaal kon ontcijferen.

"Goed dan. Wat jij wil."

Ik had even verwacht dat ze er moeilijker over zou doen, maar ze krabbelde gewoon iets neer op haar schema en nam een nieuwe slok van haar thee. Ik staarde naar mijn eigen blaadje, en voegde er snel het woord 'afwerking' aan toe voor ik het zou vergeten.

Ik kwam overeind, klaar om te gaan knuffelen met Sandwich en me dan te gaan verstoppen in mijn bed, maar Quinn was nog niet klaar met me. Ze leunde achteruit in haar stoel, haar dampende thee nog steeds in haar handen.

"Ik zou zeggen spill the tea, maar dat is een beetje te voor de hand liggend zeker?"

Ze tikte met haar vingers op haar mok en glimlachte breed. Ik draaide met mijn ogen terwijl ik mijn spullen verzamelde.

"Ik weet niet waarover je het hebt."

Quinn glimlachte geheimzinnig en knikte dan.

"Tuurlijk, Scottie. Als jij het zegt."

Ik wilde haar bijna zeggen dat haar insinuaties verkeerd waren, maar ik was niet zeker of het wel overtuigd uit mijn mond zou komen. Dus zweeg ik gewoon terwijl ik afscheid van hen nam en deed alsof er niets aan de hand was.

Ze antwoordden in koor, maar ik kon aan hun blikken zien dat ze er wel degelijk iets van dachten. Ik negeerde het en vertrok naar huis, naar mijn veilige haven waar ik me nog even langer kon verstoppen voor het besef over wat Alyssa met me deed. Ik had andere dingen aan mijn hoofd.

Mijn hart kon nog wel even wachten.