1 JANUARI

Ik was nog nooit in het Witte Huis geweest. Ik had er enkel naar gekeken vanop een afstand, dus toen Alyssa me eergisteren een uitnodiging gestuurd had voor de verjaardag van haar zus, had ik niet kunnen weigeren.

Wie zou er nu nee zeggen tegen de kans om het Witte Huis te bezoeken?

Dat ik Alyssa aan mijn zijde had, had niets met mijn enthousiasme te maken. Echt niet. Mijn hoofd was ondertussen weer helemaal in orde, dus ik was weer in staat om realiteit van fictie te onderscheiden. Alyssa en ik, we waren gewoon kennissen, misschien net vrienden. Meer was het niet.

Ik deed mijn best om niet te staren, maar dat was moeilijk wanneer alles hier meer geld leek te kosten dan ik ooit in mijn hele leven zou kunnen verzamelen. Ik maakte me zorgen dat ik het lichtkleurige tapijt vuil zou maken met mijn schoenen, ook al had ik ze aan de ingang subtiel gecontroleerd. Er kon niets gebeuren, maar toch voelde het alsof ik stil moest blijven staan op mijn plek zodat ik niets kapot kon maken. Ik keek naar Alyssa, die zich hier thuis hoorde te voelen, maar ook zij was duidelijk niet op haar gemak.

Door het drukke geroezemoes had ik nog niet veel kunnen zeggen tegen haar. Het leek alsof er te veel mensen uitgenodigd waren voor de omvang van de zaal, maar wie was ik om dat te bepalen? Niemand leek echt op ons te letten. Een enkeling had ons zijn nieuwjaarwensen gegeven, maar zodra hij doorkreeg dat ik iemand onbekend en zonder functie was, en Alyssa niet de prinses die hij zocht, was hij ook weer vertrokken.

Bij Latoya stond er een rij van mensen aan te schuiven alsof ze gratis eten uitdeelde. Ik had zelf nog niet de kans gekregen om haar een gelukkige verjaardag te wensen, al had ik geen idee of ze dat van me verwachtte. Ze wist waarschijnlijk niet eens wie ik was, dus echt belangrijk vond ik het niet of ik ooit bij haar geraakte. Ik had de aandacht van de juiste prinses, dus meer had ik niet nodig.

"Het is hier prachtig."

Alyssa knikte een beetje afwezig terwijl ik mijn blik weer door de ruimte liet gaan. We waren in wat de State Dining Room genoemd werd, als ik de gedownloade map op mijn telefoon mocht geloven. In het midden van de zaal hing een gigantische kroonluchter aan het plafond, en eronder stond een lange tafel in diepbruin hout die versierd was met zilveren servies en elegante witte bloemen.

"Ik zal je even voorstellen aan Latoya."

Ik knikte en rukte mijn blik los van de muren. Ik zou er uren naar kunnen staren, naar de details ervan en de schilderijen die ertegen hingen, maar mijn ogen leken vastgelijmd te zijn aan Alyssa. Ze zag er prachtig uit vandaag.

Ze droeg een lang, dieprood kleed met een open rug en lange mouwen. Haar haren zaten in box braids, die in een speciaal patroon op haar hoofd gevlochten waren, en dan samenkwamen in een paardenstaart.

Toen ze doorkreeg dat ik nog steeds op mijn plek stond in plaats van haar te volgen, draaide ze glimlachend met haar ogen. Ze wenkte me en ik kwam snel weer in beweging. Sta niet zo te staren, Freddie. Alyssa leidde ons rond de rij tot we bij Latoya aankwamen, die haar hand in de arm van haar man gehaakt had.

Van zo dichtbij viel het niet te ontkennen dat de twee zussen waren. Hun gezichten hadden dezelfde vorm en hun ogen dezelfde kleur, al hielden daar de gelijkenissen ook op. Alyssa's neus was iets breder dan die van Latoya, en haar lippen hadden een andere vorm.

Latoya's gezicht vertrok in een geïrriteerde frons toen Alyssa haar schouder aantikte.

"Nu even niet, Lys."

"Maar—"

Latoya keek haar streng aan en ik zag Alyssa's schouders naar beneden zakken. De bijna-koningin gunde me geen blik waardig en richtte zich dan weer op haar gasten. Ik voelde verontwaardiging in me opwellen en wilde haar bijna opnieuw aantikken. Ik was bereid om de etiquette uit het raam te zwieren en te eisen dat ze zich verontschuldigde tegenover haar zus, maar Alyssa legde haar hand om mijn pols en haalde haar schouders op, alsof ze me wilde zeggen dat het het niet waard was.

"Kom, ik wil je iets tonen."

Ik knikte en volgde haar zonder vragen te stellen. Ik keek nog een laatste keer achterom, naar Latoya, die ons niet eens leek te missen. Ze was te druk in gesprek met de persoon die voor haar stond, waarschijnlijk een of andere hoog parlementslid. Alyssa was haar enige zus. Was ze niet belangrijker dan die man?

Alyssa sloeg haar armen om zichzelf terwijl ze me dieper het Witte Huis in leidde. Ik zei niets, volgde haar gewoon in stilte, terwijl ze de plek vond waarnaar ze zocht. Ze duwde de deur open en het leek alsof er een enorme last van haar schouders viel.

Het was warm en stil in de zaal, die van beneden tot boven bedekt was met schilderijen met brede kaders. Op elk ander moment zou ik ze graag bestudeerd hebben, maar nu kon ik me alleen maar focussen op Alyssa.

Ze pulkte aan het haarelastiekje om haar pols en ik zette een voorzichtige stap in haar richting. Het feit dat ze me genoeg vertrouwde om me mee te nemen, maakte me warm vanbinnen, maar ik duwde het weg. Dit ging niet om mij.

"Ben je oké?"

Mijn stem klonk hol in de grote zaal, maar het was genoeg om haar mijn kant uit te doen kijken. Ze knikte twijfelend, maar leek zich dan te bedenken en schudde dan haar hoofd.

"Dit is hoe het altijd gaat."

Haar stem klonk zo fragiel dat het bijna mijn hart brak. Ze trok aan het elastiekje en kromp in elkaar toen het weer op haar huid belandde. Ik zette opnieuw een stap in haar richting en nam haar handen voorzichtig in de mijne. Ik wreef erover met mijn duimen in de hoop dat het haar zou kunnen kalmeren.

"Ik wéét dat Latoya niet zomaar alles kan aanpassen voor me, maar ze weet tegelijk hoe moeilijk het voor me is en..."

Haar stem stokte in haar keel en haar ogen vulden zich met tranen.

"Soms vind ik het heel erg moeilijk om zoveel tijd met haar door te brengen, ook al zie ik haar doodgraag."

Ze ontweek mijn blik, alsof ze het eigenlijk niet wilde bekennen.

"Ze lijkt in iemand anders te veranderen wanneer er andere mensen bij zijn. Ik weet ergens wel dat het logisch is, maar toch. Het wordt dan altijd zo duidelijk wie ze is en wat haar rol is, en wie ik ben en..."

Alyssa stopte met praten en keek naar onze verstrengelde handen.

"En wie denk je dan dat dat is?"

Ze beet op haar lip en zuchtte. Mijn hart kromp een beetje in elkaar om haar zo verdrietig te zien en ik wenste meer dan ooit dat ik het in me had om haar weer op te vrolijken.

"De onbelangrijke prinses? Ik ben al mijn hele leven 'de zus van' in plaats van gewoon Alyssa. Dat is altijd zo geweest en op dit punt lijkt het alsof ik er nooit aan ga kunnen ontsnappen."

Ik voelde me plots schuldig. Had ik niet net hetzelfde gezegd? De herinnering aan het gesprek met Brian kwam weer naar boven en ik voelde me onnozel. Hoe had ik ooit kunnen denken dat Alyssa onbelangrijk was?

Ze zuchtte en richtte haar blik eindelijk op mij.

"Sorry, het is niet dat ik beroemd wil zijn of zo, of dat ik jaloers ben op haar kroon, allesbehalve zelfs. Maar ik zou gewoon voor een keertje..."

Ze zweeg even. Er verscheen een voorzichtige glimlach op haar gezicht die mijn hart deed versnellen.

"Belangrijk willen zijn voor iemand."

Je bent belangrijk voor mij. Ik voelde de woorden bijna uit mijn mond tuimelen, maar ze voelden te groots, dus ik beet op mijn lip om ze tegen te houden. In plaats daarvan gaf ik haar een kneepje in haar handen en hoopte ik dat ze zou begrijpen dat ze er wel degelijk toe deed voor mij.

Een deel van me wilde boos zijn op haar. Ze had zich vakkundig een weg naar binnen weten te wurmen, zich een plaats van mijn hart toegeëigend, en het zag er niet naar uit dat ze het ooit nog ging loslaten. Hoe durfde ze?

"Ik weet dat ik soms te veel kan zijn, dat het niet zo makkelijk is om van me te houden, maar soms hoop ik gewoon dat—"

Ik schudde bruusk mijn hoofd en keek naar haar op. Ik voelde mijn wangen warm worden door de woede die ik voelde. Hoe durfde iemand haar dat idee te geven?

"Je bent niet te veel, Alyssa. Zij zijn gewoon te weinig."

Ze staarde even naar me en ik voelde mijn gezicht warm worden. Had ik weer te snel gesproken? Ik moest soms echt beter nadenken over wat ik zei. Ik draaide me snel weg van haar en deed alsof ik plots wel heel veel interesse had in de Monet die tussen de wirwar aan schilderijen hing.

Toegegeven, ik zou er uren in kunnen verdrinken als ik me niet zo bewust geweest was van Alyssa. Ik zou kunnen vertellen over hoe hij hier niet tot zijn recht kwam door de felle witte lichten en door de fletse kleuren van de schilderijen errond. Ik zou kunnen zeggen wat voor verf Monet gebruikte en met welke reden, en wat mijn versie was van het verhaal dat het schilderij vertelde.

Maar daar geraakte ik niet, want mijn gedachten bleven terugspringen naar Alyssa, naar de blik die ze me gegeven had en naar de warmte van haar vingers tussen de mijne. Haar donkere ogen waren onleesbaar, maar even mooi als altijd en het maakte het onmogelijk om aan iets anders te denken. Ik schraapte ongemakkelijk mijn keel, klaar om me te excuseren voor mijn woorden terwijl ik een manier probeerde te bedenken om hier te kunnen ontsnappen. Voor ik de kans kreeg, voelde ik twee armen om me heen.

Ze knuffelde me. Alyssa omhelsde me alsof haar leven ervan afhing. Het warme gevoel in mijn buik kwam weer opzetten. Mijn hart hamerde in mijn borst terwijl ik probeerde te negeren hoe juist het voelde. Ik beet op mijn lip om een glimlach te onderdrukken.

Ik wilde niet toegeven hoe warm ik ervan werd. Hoe een gevoel zich loswrong, heel diep in mijn hart. Eentje waar ik maar een woord voor kon vinden, maar dat zelfs dan nog ontoereikend leek. Thuiskomen. Ik duwde de gedachten weg. Ik vergiste me. Dit betekende niets en ik moest er geen spel van maken.

Toch kon ik mezelf niet tegenhouden om me om te draaien. Ze schrok even terwijl ik me zachtjes loswrikte zodat ik er de kans toe kreeg. Maar voor ze zich van me kon losmaken, gooide ik mijn armen al om haar heen en begroef ik mijn gezicht in haar nek, niet bereid om het moment te laten eindigen.

Ze kneep een beetje harder en ik glimlachte. De storm in mijn binnenste woedde verder, maar ik negeerde het. Hier in Alyssa's armen voelde ik me veilig, zelfs veilig voor mijn gedachten, en dat zou ik door niemand laten verstoren.

Zelfs niet door mezelf.