25 JANUARI

Ik streek mijn handen opnieuw over mijn broek. Ze waren vochtig van het zweet, maar mijn pogingen om ze te drogen leken niets te helpen. Ik keek ongeduldig door het raam. Mijn auto was nergens te bekennen, ook al zou ik over enkele minuten moeten vertrekken. Ik staarde geïrriteerd naar buiten, inwendig vloekend op Louis. Ik wist diep vanbinnen ook wel dat hij me nooit te laat zou doen komen, maar vandaag leek elke minuut wachten er een te veel.

"Victoria."

Ik draaide me betrapt om van het raam. Mijn oma stond bovenaan de centrale trap, en wandelde traag naar beneden, alsof ze haar aanwezigheid extra duidelijk wilde maken. Dit was niet het moment. Ze zag eruit alsof ze op een belangrijk evenement verwacht werd, maar ze had duidelijk geen haast om er te geraken. Ze stopte aan de onderste trede, haar hand om de leuning geklemd ter ondersteuning.

"Ik heb gehoord dat je het parlement bij elkaar geroepen hebt."

Ik vloekte inwendig. Ik was van plan om pas morgen met haar te spreken, als dit allemaal voorbij was, maar het zag ernaar uit dat het weer maar eens op haar voorwaarden moest gebeuren. Ik vroeg me af hoe ze erachter gekomen was. Ik had mijn ouders gesmeekt om te zwijgen, en ze hadden me hun volledige steun gegeven. Het leek me sterk dat ze het zomaar aan oma zouden vertellen. Mijn oma zuchtte ongeduldig, en schudde haar hoofd.

"Ik dacht dat je slimmer was dan dit. Na ons gesprek in de keuken had ik even de hoop dat je je gezonde verstand teruggevonden had."

Ik beet op de binnenkant van mijn wang. Ik was slimmer geworden. Niet op de manier die ze wilde, maar wel degelijk op een manier die ertoe deed. Ik weigerde me nog langer door haar opzij te laten duwen. Haar tijd als koningin was al lang voorbij. Ik schudde gefrustreerd mijn hoofd, en opende mijn mond om haar tegen te spreken. Mijn oma keerde me echter de rug om.

"Ik ben niet gekomen om je succes te wensen. Enkel om je te vertellen dat je niet zomaar moet hopen op een overwinning in het parlement."

Ik staarde met open mond naar haar rug. Ik wist dat ik haar steun nooit zou krijgen. Maar dat ze me er ook nog eens expliciet op wilde wijzen, lag me heel erg dwars. Ik schudde mijn hoofd, en mijn woede brak zich los.

"Ik wil je alleen maar waarschuwen, Victoria. Als het aan mij gelegen had, dan—"

"Het is uw recht niet om te bepalen wat goed of slecht is voor me."

De woorden vlogen uit mijn mond voor ik me kon bedenken. Mijn oma draaide zich om, haar ogen samengeknepen in ongeloof. Het maakte me bang, maar voor de eerste keer in mijn leven maakte het me nog banger om te zwijgen. Het was genoeg geweest.

"Ik denk dat je soms maar al te graag vergeet dat ik koningin geweest ben. Ik wil alleen maar wat goed is voor dit land."

Ik schudde mijn hoofd.

"Hoe kan ik zoiets vergeten, wanneer u elke seconde van de dag paraat staat om me terecht te wijzen over hoe ongeschikt ik ben voor mijn toekomstige rol? U denkt dat u veel weet, maar geloof me, uw kennis zou u vandaag geen goede koningin maken."

Mijn oma's schoten vuur, en ik kreeg bijna spijt van mijn woorden. Nee. Na alles wat er gebeurd was, wat ze gedaan had, was het niet meer dan mijn recht om háár voor een keer de rug toe te keren.

"Heb je enig idee wat ik opgeofferd heb? Voor dit land, voor—"

Ik schudde mijn hoofd. Ze had dit spelletje al veel te lang gespeeld, en ik zou niet langer onvrijwillige deelnemer zijn.

"Ik ben de toekomst van Breienbach. U zal zich ernaar schikken, of vertrekken. Ik ben niet langer bereid om naar u te luisteren."

Ik draaide me om, klaar om de hele discussie achter ons te laten. Zodra ik mijn kroon kreeg, zou ze vertrekken. Ze was hier niet langer welkom. Het werd maar eens tijd dat ik zelf mocht kiezen wie er deel was van mijn leven. Ik beende de gang uit, zonder naar haar om te kijken. Ik had genoeg tijd verspild aan mijn oma, en ik werd ergens verwacht. Het was tijd om mijn hart te volgen, en mijn oma zou me niet meer kunnen stoppen.

***

"Ik heb jullie vandaag bij elkaar geroepen voor iets dat me nauw aan het hart ligt."

De adrenaline gierde door mijn aderen. Mijn handen beefden terwijl ik tevergeefs de kreuken uit mijn papieren probeerde te strijken. Ik gaf het op en focuste me weer op de microfoon. Mijn stem klonk allesbehalve zelfzeker, maar het hield me niet tegen. De halve cirkel van het parlement was goed gevuld, en het verbaasde me dat ze zo talrijk waren. Ik had hen al eens ontmoet, maar nu ik hier voor de eerste keer voor hen moest spreken, leek het plots alsof er nog tientallen ministers bijgekomen waren. Niet panikeren, Victoria.

"U bent hier om te stemmen op de voorgelegde notie. Ik hoop dat ik op uw steun kan rekenen."

Ze zouden over mijn leven beslissen. Ik had niet vaak het gevoel dat ik eigendom van de staat was, maar nu ik hier zo stond om een van de belangrijkste dingen in mijn leven voor elkaar te krijgen, kon ik me moeilijk iets anders voelen dan dat. Hier stond ik dan, voor een groep wildvreemden die zouden bepalen of ze me toestemming wilden geven of niet. De voorzitster van het parlement, een vrouw van in de zestig, knikte naar me terwijl ze naar haar microfoon leunde.

"U weet wat de gevolgen zijn van een afkeuring, uwe hoogheid?"

Ik knikte. Ik had een hele reeks slapeloze nachten achter de rug zodat ik samen met Mariama de ouderwetse wetten had kunnen doorgronden. Ze kwamen ondertussen mijn oren uit, maar ik kon nu ook vanbuiten opzeggen wat me te wachten stond. Als het parlement nee zei, en ik wilde nog steeds mijn plan voortzetten, dan zou ik mijn titel verliezen. Het risico was groot.

"Prima. Dan wil ik de leven van het parlement nog kort de kans geven om u over de notie aan te spreken."

Ik beet op mijn lip. Ik wist dat mijn tekst zorgvuldig voorbereid was. Ik had er alles aan gedaan om aan alle partijen, van links tot rechts, iets te bieden, maar nu ik hier was, leek het allemaal niet voldoende. De oude man die ik herkende als de Minister van Buitenlandse Zaken, kwam overeind. Ik haalde diep adem terwijl ik knikte, wat hij opvatte als zijn teken om te starten.

"Hoewel het voorstel van uwe hoogheid erg doordacht is, willen wij er als partij toch op wijzen dat er wat moeilijkheden aan te pas komen."

Twaalf stemmen. Amper twaalf op honderdachtendertig, maar ik voelde ze al uit mijn vingers glippen. Als ik hen kwijt zou raken, hoeveel zouden er dan wel niet volgen?

"Trouwen met hare majesteit, koningin Beatrice van Migne, betekent trouwen met een ander staatshoofd."

Ik knikte. Het was een struikelblok, dat wist ik ook. Mensen zouden denken dat Beatrice het deed voor de extra kroon, of dat we onze landen zouden willen verenigen tegen Caelia. Het was allemaal onzin, natuurlijk, maar angst was iets gevaarlijk. Dat wist ik zelf maar al te goed. De man leunde nog een beetje dichter tegen zijn microfoon, alsof ik hem daardoor beter zou kunnen horen.

"Dan wil ik ook nog even aanhalen dat hare majesteit, nu ja..."

Hij twijfelde even.

"Wel, dat ze ook een vrouw is."

Ik fronste. Ik kon mezelf op het laatste nippertje inhouden om niet met mijn ogen te draaien. Ergens had ik geweten dat niet iedereen er even blij mee zou zijn, maar ik had toch gehoopt dat ze het niet zouden durven zeggen. Homofobie was heel erg passé.

"Daar ben ik me bewust van."

Hij knikte, maar leek de bitterheid in mijn stem niet te horen. Iets achter hem zat de partij van mijn Economische Minister druk te overleggen, en in tegenstelling tot mij, draaiden enkele van hen wel met hun ogen.

"Onze partij heeft zich de afgelopen decennia meer en meer richting de toekomst gestuurd. Dat wil zeggen dat we geen bezwaar hebben tegen het feit dat u met een vrouw wil trouwen."

Ik knikte hoopvol, maar besefte te laat dat hij nog niet uitgesproken was.

"Dat wil echter wel zeggen dat u niet voor de kerk kan trouwen. Het is traditie voor koningen, en koninginen, om dat wel te doen, en onze partij hecht daar nog steeds veel waarde aan. Ik kan me ook voorstellen dat een rooms-katholiek land als Migne daar hetzelfde over denkt."

Hij knikte, en ging weer op zijn stoel zitten. Ik staarde naar de lege sprekersstoel. Had hij zichzelf niet net tegengesproken? Hij vouwde zijn handen om zijn papieren alsof hij de slimste man ter wereld was, maar ik kon niet anders dan afkeer voelen voor hem. Hij kon zich na mijn oma plaatsen in de rij van mensen die niets te bepalen hadden over mijn leven. De Minister van Economie wierp een boze blik naar haar collega, duidelijk even ontevreden over zijn betoog als ik, en richtte zich dan tot mij.

"Ik wil enkel nog mijn felicitaties uiten aan u, uwe hoogheid. Hoewel de ontwikkelingen tussen koningin Beatrice en u ons allen ontgaan waren, wil ik u toch duidelijk maken dat u mij aan uw zijde heeft."

Ik knikte dankbaar. Haar woorden voedden een sprankje hoop in mijn borst. De minister ging terug zitten, en de voorzitster schraapte haar keel.

"Goed. Dan is het tijd om te stemmen."

Ze knikte naar me, en ik keek in het rond. Dit was het dan. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten zou verdwijnen. Ik kreeg het getril van mijn handen maar niet onder controle. Ik had geen idee of ik het parlement een smekende blik moest toewerpen, of moest doen alsof hun beslissing me helemaal niets deed. Het deed me heel erg veel. Ik wilde met Beatrice trouwen. Ze had me de optie gegeven, alles of niets. Ik was misschien een beetje laat, maar ik was er nu. De kroon of het meisje. Het ene zou het andere niet mogen uitsluiten, maar op dit moment leek het plots alsof ik zou moeten kiezen. De voorzitster stond op en knikte naar me.

"Nee-stemmers in de vraag of onze toekomstige monarch van Migne mag huwen."

Er gingen aarzelend enkele handen de lucht in. Dan nog een paar. En dan plots heel erg veel. De lucht leek uit mijn longen geslagen te worden. Ik kon niet meteen tellen hoeveel mensen tegen gestemd hadden. Het zijn er te veel. De neen-stemmers zaten overal. Ik voelde tranen opwellen. Was ik echt zo naïef geweest om te denken dat ze me de toestemming zouden geven voor het enige wat ik ooit van hen gevraagd had?

"Genoteerd."

Ik schrok van de stem van de voorzitster, en herpakte me. De kroon of het meisje. De keuze leek meer en meer onvermijdelijk. De handen van de neen-stemmers gingen naar beneden. Ik greep me vast aan de sprekerstafel en probeerde niet te panikeren.

"Onthoudingen."

Dit keer gingen er amper handen omhoog. Zes mensen die niet wilden beslissen. Zes mensen die mijn kans op goedkeuring alleen nog maar kleiner maakten. Ik beet op mijn lip, hard, en proefde bloed. De kroon of het meisje? 

"Ja-stemmers."

Het meisje. Altijd weer Beatrice. Het hout van de tafel maakte diepe groeven in mijn handen, maar het was het enige wat me houvast bood. Er gingen veel handen de lucht in, maar ik was alle hoop kwijt dat het er genoeg waren. Het was voorbij. Over en uit. Ik zou mijn troon moeten opgeven, en Breienbach zou geleid worden door een of andere verre achterneef die ik nog nooit ontmoet had. Maar Beatrice... Als ze me nog wilde, zou het het allemaal meer dan waard zijn. Ik verfrommelde mijn toespraak, klaar om het allemaal op te geven, de kroon en het land, maar de woorden van de voorzitter hielden me tegen.

"Dat is dan vijfenzestig tegen, zes onthoudingen en zevenenzestig voor. Proficiat, uwe hoogheid."

Het duurde een tel lang voor haar woorden doordrongen. Proficiat. Proficiat, proficiat, zevenenzestig voor! Ik hapte naar adem, en sloeg mijn hand voor mijn mond in ongeloof. De meerderheid! Ik had de meerderheid. Ik lachte, nog steeds niet in staat om te begrijpen wat er net gebeurd was. De voorzitster knikte naar me, en aarzelde geen tel langer om het parlement te ontbinden. Er ontstond geroezemoes bij de parlementsleden, maar ik lette er amper op. Ik kon alleen maar voor me uit staren, een stap dichter bij mijn toekomst.

Ik ben nog niet klaar om het te laten eindigen 😅 Fijne dag nog, en hopelijk tot snel voor het allerlaatste hoofdstuk!