31 DECEMBER/1 JANUARI

"Tien... Negen..."

Beatrice keek over haar schouder om te kijken of ik in haar buurt was, alsof we al niet de hele avond amper enkele meters van elkaar verwijderd geweest waren. Ik gunde haar een brede glimlach. Valentin probeerde zijn ouders een verhaal te vertellen, iets verderop, maar ze waren te gefocust op de lucht om naar hem te luisteren. Hij leek het niet te merken, en praatte door de aftelling heen. Beatrice draaide met haar ogen, maar ze zei er niets van en keek omhoog. Ik volgde haar voorbeeld en richtte mijn blik naar de donkere nachthemel, die bezaaid was met duizenden sterren.

"Acht... Zeven..."

Mijn adem maakte wolkjes in de koude Mignische lucht, maar het kon me niet schelen. Ik zette een stap naar voren zodat ik schuin achter Beatrice stond. Ze bleef naar de lucht kijken, ook al verraadde haar glimlach dat ze doorhad dat ik nu veel dichter bij haar stond. Beatrices vlecht hing los om haar schouder en verdween in de dikke winterjas die ze droeg, en een tel lang overwoog ik om mijn armen om haar heen te slaan. Mijn vader stond voor ons, en hij omhelsde mijn moeder liefkozend. Het koningspaar van Caelia stond stijf naast elkaar en keek ook omhoog, terwijl het nieuwe jaar plots nog maar drie tellen verwijderd was. Ik sloeg mijn pink om die van Beatrice, maar bleef naar de lucht staren, alsof er niets aan de hand was.

"Drie... Twee..."

De warmte van onze handen steeg naar mijn gezicht. Mijn hart sloeg sneller dan het ooit al geklopt had, zowel van vreugde om Beatrices nabijheid, als door de angst omdat we zo dicht bij elkaar stonden. Iedereen kon ons zien. Ik wilde bijna mijn hand terugtrekken, maar terwijl de klok middernacht sloeg, en iedereen begon te schreeuwen, bleef ik gewoon stil staan. Hier, in Mignes koele avondlucht, had ik het gevoel alsof Beatrice mijn anker voor het nieuwe jaar was. Ze klemde haar vingers ook om die van mij, en het leek alsof ze er zeker van wilde zijn dat we allebei in het volgende jaar terecht zouden komen. Samen.

"Gelukkig nieuwjaar!"

Mijn ouders schudden enthousiast de handen van de andere koningsparen, die elkaar ondertussen beleefde wensen gunden. Damiano omhelsde zijn vrouw terwijl het vuurwerk hun gezichten verlichtten. Niemand keek naar ons. Ik richtte voorzichtig mijn blik naar Beatrice, om tot de conclusie te komen dat ze al naar mij aan het kijken was. De knallen in de lucht werden vergezeld door paars en rood licht, en het gaf een zachte gloed aan Beatrices gezicht. Ze glimlachte breed, en het overtuigde me er bijna van dat dit jaar van ons zou zijn. Ik stond mezelf toe om weg te dromen van ochtenden samen, van misschien wel niet-zo-stiekeme momenten. Beatrice boog een beetje voorover. Een tel lang dacht ik dat ze me zou kussen, hier, waar iedereen bij was. Haar hand om de mijne deed me beseffen dat ik dat niet eens zo erg zou vinden.

"Bonne année, Vie."

Ze fluisterde het in mijn oor, en ik knikte. Dit jaar zou het beste jaar van mijn leven worden. Met Beatrice aan mijn zijde, kon het niet anders.

Ze trok me zachtjes weg van de rest, richting de kalme gang. Het was er stil, hoewel buiten de feestdrukte gewoon verder ging. De warmte overviel me, en ik rilde, blij dat we eindelijk de koude achter ons konden laten.

"Kom, ik wil je iets laten zien."

Ze knipoogde uitdagend, en trok me verder de gang door. Ik keek twijfelend over mijn schouder, maar niemand leek door te hebben dat we weg waren. Ik keek naar onze verstrengelde handen, en wachtte geen seconde om haar te volgen.

We stopten voor een simpele, witte deur aan het einde van een gang op de bovenste verdieping van het paleis. Het leek alsof we in een andere wereld beland waren, waar niemand ons zou kunnen vinden. Beatrice aarzelde niet om de deur open te duwen, en trok me met een brede glimlach naar binnen. Ze schudde haar jas uit, en onthulde zo de zwarte jurk die ze al de hele avond droeg.

"Voilà. Welkom in mijn slaapkamer."

Ik staarde vol ongeloof naar de ruimte. Beatrices kamer was iets groter dan de mijne, maar veel ordelijker. Ze had meer planten dan ik op het eerste gezicht kon tellen, sommige zo groot dat ze tot aan mijn middel reikten. Alles leek op elkaar afgestemd te zijn, van de pasteltinten op de muren tot de hoop kussens die op haar bed lagen.

"Wow... Dit is... Heb je dit helemaal zelf gedaan?"

Beatrice knikte trots, en sloot de deur achter me. Ik was me er plots pijnlijk bewust van dat we alleen waren, in haar slaapkamer, ver weg van alles en iedereen. Ik schraapte mijn keel en zette enkele passen richting een van haar planten. Ik deed mijn best om me erop te focussen, me meer dan bewust van Beatrices aanwezigheid achter me. Ik zocht wanhopig naar iets om over te kunnen praten, zodat ik kon negeren welke scenario's er zich in mijn hoofd afspeelden.

"Ik heb mijn ouders verteld dat ik... Dat ik lesbisch ben."

Mijn hart maakte een gek sprongetje bij het woord, maar het voelde normaler dan ooit. Op een dag zou ik er zelfs niet meer op reageren. Beatrice kwam naast me staan, haar ogen groot. Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht terwijl ze mijn handen in de hare nam.

"Meen je dat? Hoe reageerden ze?"

"Mijn vader dacht even dat ik geen koningin meer wilde worden, maar voor de rest heel erg goed."

Haar gezicht werd opgelicht door de opluchting die ik ook gevoeld had. Ik had me ondertussen over de angst heen kunnen zetten dat het ongemakkelijk zou zijn tussen mijn ouders en mij, want ze behandelden me nog steeds zoals voordien. Het was alles waarop ik gehoopt had, en nog zoveel meer. Beatrice gaf me een kneepje in mijn handen.

"Ik ben blij voor je. Heel erg trots ook."

Ik glimlachte terug en trok haar dichter tegen me aan zodat ik mijn voorhoofd tegen het hare kon laten rusten.

"Ik had het niet gekund zonder jou, Beatrice."

Ze haalde haar schouders op.

"Ik denk dat je soms vergeet hoe dapper je kan zijn. Daar heb je mij helemaal niet voor nodig."

Ik wilde haar bijna zeggen dat ze ongelijk had. Dat ik moedig durfde zijn, had ik aan haar te danken, omdat ze me uitdaagde in manieren die ik niet eens voor mogelijk had kunnen houden. Ik was al verloren sinds die kus op mijn verjaardag, maar ik had toen nooit durven dromen dat we hier zouden raken.

Het leek plots onmogelijk om me in te beelden dat ik ooit niet verliefd was geweest op Beatrice van Migne. Mijn hart maakte buitelingen in mijn borst wanneer ze naar me keek, en ik had niet het gevoel dat dat ooit zou verdwijnen. Ik wilde niet dat het verdween. Ik wou de rest van mijn leven met haar spenderen, samen zij aan zij de wereld trotseren. Beatrice streek zachtjes met haar duimen over mijn wangen, haar gezicht open en ontwapenend.

"Waar denk je aan?"

Mijn blik schoot onwillekeurig naar haar lippen. Als ze zou weten waaraan ik dacht, dan... Beatrice leek mijn gedachten te kunnen lezen, en twijfelde niet. Ze trok me dichter tegen zich aan. Haar ogen waren donker, en ik kon er duidelijk in aflezen wat haar bedoelingen waren. Het schrok me niet af, integendeel. Het maakte een vuur in me wakker dat ik niet zomaar wilde doven. Mijn vingers vonden de knopen van haar jurk, en terwijl ik ze een voor een losmaakte, gleed Beatrices mond over mijn wang naar mijn nek, en oh. Het wakkerde het vuur alleen nog maar aan. Beatrice giechelde, en ik maakte me los van haar om mijn trui uit te trekken. Hij belandde in een nietszeggend hoopje op de vloer, mijn gedachten te ver weg om me er zorgen over te maken. Beatrices handen waren koel en zacht terwijl ze mijn lichaam verkende. Ik aarzelde, een tel lang bang dat ze de littekens op mijn schouders zou zien en zich van me weg zou draaien, maar in plaats daarvan plaatste ze een zachte kus op mijn bovenarm en trok ze me mee richting haar bed.

Ik belandde half bovenop haar, en twijfelde geen seconde om de rest van haar jurk open te maken. Ik plantte een snelle kus op haar buik, en maakte een spoor naar boven tot ik weer bij haar mond terechtkwam. Beatrices handen vonden de sluiting van mijn beha, en ze keek naar me op met een vraag in haar ogen.

"Ben je zeker dat je dit wilt?"

Ik glimlachte, en knikte zonder te aarzelen. Ik streek voorzichtig enkele haren weg uit haar gezicht.

"Jij?"

Beatrices glimlach werd stralend terwijl ze me terug naar haar toetrok, en me zonder meer weer kuste. Ik verdiepte me in de kus, en liet me door haar leiden. Ik gaf me over aan het gevoel dat ze me bezorgde terwijl ze ons voorzichtig omdraaide. Ze zoende me, heviger dan voordien, en maakte behendig haar beha los. Wow. Ze boog voorover, en plantte een snelle kus op mijn lippen. Ze liet haar mond over mijn lichaam glijden, van mijn nek tot mijn buik tot daar. Daar. Ik duwde mijn vingers in haar haren, niet langer in staat om me te beheersen, tot ik aan niets anders meer kon denken dan aan haar.

***

Er klonk kabaal op de gang, en ik schoot overeind. Beatrice en ik lagen verstrengeld onder de lakens terwijl het eerste zonlicht binnen sijpelde. Ik liet me terug wegzakken en nestelde me in Beatrices armen. Ze zuchtte tevreden, amper wakker, en ik kon alleen maar staren. Ze was zo mooi. Ik wenste dat ik haar nooit meer los moest laten.

"Je hebt niet veel tijd meer om weg te glippen, Vie."

De slaap in haar stem was duidelijk hoorbaar, en ze opende haar ogen niet. Ik haalde mijn schouders op.

"Ik wil nog niet gaan."

Beatrice glimlachte, en draaide zich naar me om. Ze opende eindelijk haar ogen, en ik vergat meteen waarover we het hadden.

"Ik wil ook nog niet dat je gaat."

Ik begroef mijn gezicht in haar hals, en luisterde naar haar ontspannen ademhaling. Nog een paar minuten. Ik beloofde het aan mezelf, met geen enkele intentie om het waar te maken. Beatrice plantte een kus op mijn haren, en duwde me zachtjes overeind.

"Ga, Vie. Voor iemand zich vragen begint te stellen."

Ik kwam kreunend overeind en grabbelde mijn kleren bij elkaar. Ze had een punt, natuurlijk. Ik wilde niets liever dan hier blijven, maar de gedachte dat mijn ouders erachter kwamen wat er hier gebeurd was vannacht... Dat was te veel van het goede. Mijn wangen werden rood aan de herinneringen, en ik probeerde ze vakkundig weg te duwen, al maakte Beatrice dat wel heel erg moeilijk. Ze zat nog steeds in haar bed, het laken opgetrokken, maar amper voldoende om alles te bedekken, en... Hou jezelf in toom, Victoria. Ik ging snel met mijn handen door mijn haren, en trok mijn trui aan. Ik deed de moeite niet om mijn hemd in mijn broek te steken, en probeerde de kreuken in mijn kleren te negeren.

"Ik zie je op het ontbijt?"

Ze knikte naar me, maar maakte geen aanstalten om op te staan. Ik draaide glimlachend met mijn ogen. Ik hinkelde naar haar toe terwijl ik mijn schoenen probeerde aan te krijgen.

"Zorg eerst maar dat je ongemerkt in je kamer geraakt, Vie."

Ik haalde mijn schouders op. Mijn schoen was eindelijk aan en ik ging op de rand van haar bed zitten.

"Ik kan altijd zeggen dat ik gaan wandelen ben."

Beatrice schudde haar hoofd terwijl ze mijn haren fatsoeneerde.

"Alsof iemand zou geloven dat je in de kleren van gisteren, en op dit uur, door de tuinen van het Mignische paleis wilt wandelen."

Ik keek naar mijn gekreukte trui en trok mijn neus op. De kans was klein natuurlijk, maar wie zou me op mijn leugen wijzen? Beatrice lachte, en trok me naar beneden. Ik draaide me zodat ik naar haar kon kijken. Ze zei niets meer, maar de stilte was allesbehalve ongemakkelijk. Ik vond het meer dan fijn hier, meer nog, ik was hier uiterst gelukkig. Nog een paar minuten. Dat was alles wat ik nodig had.

We zijn bij de laatste vijf hoofdstukken beland! Het einde komt nu wel heel snel in zicht 😮