Het adres dat Beatrice me doorgestuurd had, lag diep verscholen in een van de bossen nabij Bointavet, een vissersdorpje in het midden van Migne. Het was niet zo moeilijk geweest om hier te geraken. Integendeel, Bointavet lag veel dichter bij Saalbrunn dan het Palais des Reines in Maroy. De ijzeren poorten hielden een klein, charmant huisje verborgen dat al van ver warmte uitstraalde. De zandweg ernaartoe was rijkelijk verlicht, iets wat erg welkom was in de vallende schemer. De naaldbomen leken eindeloos te zijn, en boden me een beschermd gevoel, ook al drong de miezer zelfs hier door. En zelfs de best beschermde plekken bleken dat niet altijd te zijn. Ik dacht bitter terug aan de foto's die de afgelopen week wijdverspreid waren. Velen hadden Beatrices officieuze come-out bejubeld, en zelfs gevierd, maar velen leken over het hoofd te zien dat ze ongewenst uit de kast geduwd was. Iemand had haar ge-out, zonder dat ze zelf de kans had gekregen om ervoor uit te komen. Gewoon, omdat iemand geld wilde verdienen. Ik duwde mijn woede weg. Ik zou mijn tijd met Beatrice niet laten verknallen door een roddeljournalist.

Louis opende de deur voor me en plaatste mijn koffer op de houten vloer. Beatrice was nog niet gearriveerd, en ik ging aarzelend binnen. Ik voelde me een indringer. Beatrice had me meerdere keren op het hart gedrukt dat het oké was, aangezien ze zelf wat later zou zijn. Ik had haar toestemming om binnen te wachten, maar toch voelde ik me niet helemaal op mijn gemak. Het huisje was verwelkomend genoeg. Het was hier aangenaam rommelig, met boeken die her en der verspreid lagen, en dekens en kussens die geen plek meer leken te vinden op de zachte, verweerde sofa's. De kachel in de hoek verwarmde het hele huisje, en er lagen hoge, wollige tapijten op de grond die me bijna zover kregen dat ik mijn schoenen uitdeed.

"Is uw verblijf naar wens, uwe hoogheid?"

Ik knikte. Ik tikte enkele keren met mijn vingers op de ronde, houten tafel in het midden van de ruimte. Ik probeerde zo onopvallend mogelijk om de slaapkamers te vinden, maar kwam tot de conclusie dat er maar een was. Mijn wangen werden warm. Ik draaide mijn gezicht weg van Louis in een poging om mijn blos te verbergen. Hij reageerde amper, en vouwde netjes zijn handen achter zijn rug.

"Ik ben er zeker van dat u een fijne tijd zal hebben."

Er zat een alwetende glimlach op zijn gezicht, en het mijne werd zo mogelijk nog warmer. Ik wilde hem bijna vertellen dat het niet was wat hij dacht, maar ik kreeg de kans niet.

"Vie! Wat goed om je te zien."

Beatrice negeerde Louis en gooide haar armen enthousiast om mijn nek. Louis' glimlach werd nog breder terwijl hij beleefd naar me knikte, en zich dan omdraaide. Een tel lang dacht ik erover om hem terug naar binnen te roepen, maar Beatrice plantte haar lippen tegen mijn keel, en ik vergat spontaan wat ik wilde zeggen. Haar bloemige geur verdreef de geur van de kachel, en ik trok haar nog een beetje dichter. Ze giechelde, en de beweging van haar mond tegen mijn huid lokte een geluid in me uit dat ik geen naam kon geven. Beatrice lachte opnieuw terwijl ze zich losmaakte uit onze omhelzing.

"Zin om te koken?"

Ik knikte, want hoewel ik niets liever zou willen dan me opnieuw in haar omhelzing te begraven, maakte mijn maag me ook pijnlijk duidelijk hoeveel honger ik had.

"Wat wil je maken?"

Ze trok enkele kastjes open en toonde me groenten in alle kleuren en formaten. Ik haalde mijn schouders op. Ik had nog nooit zelf gekookt, en had geen idee waar ik zou moeten starten. Beatrice leek het te merken en legde de groenten op het aanrecht. Ze kwam weer naar me toe en legde haar armen om mijn nek.

"Wat denk je van ratatouille?"

Ik glimlachte naar haar. Ik had het typische Mignische recept nog nooit gegeten, maar dit was de ideale gelegenheid om het eens te proberen. Hier in Beatrices armen zou ik ook nooit iets van haar kunnen weigeren. Ze liet me alweer los, en mijn lichaam hunkerde naar haar aanraking. Ik maande mezelf aan om me in te houden, maar mijn gedachten hadden plots een eigen leven en dwaalden af naar plekken die me een blos op mijn wangen bezorgden. Beatrice leek het niet te merken, of ze was zo vriendelijk om me er niets over te zeggen, en overhandigde me twee rode paprika's.

"Hier. Snij deze in blokjes."

Ik knikte, dankbaar omwille van de uitvlucht voor mijn gedachten, en ging aan de tafel zitten. Ik deed mijn best om zo'n mooi mogelijke blokjes te snijden, maar het werd al snel duidelijk dat ik geen keukenprinses was. In de tijd die ik nodig had om mijn paprika's te snijden, had Beatrice al kommen gevuld met gesneden aubergine en courgettes. Mijn blokjes groenten, in heel erg verschillende formaten, lagen deels op en af mijn snijplankje, en Beatrice was zo vriendelijk om ze voor me op te scheppen in een kommetje.

"Als jij de uien nog snijdt, dan bereid ik de aubergine al voor."

Ik begon aan mijn nieuwe taak. Het ging sneller mis dan ik wilde toegeven, de lagen ui die uit elkaar schoven nog voor ik goed en wel de kans kreeg om ze te snijden. Hoewel ik mijn uiterste best deed om niet te huilen, vloeiden mijn tranen toch. Dit was de reden waarom ik nooit kookte. Ik wreef in mijn ogen, maar dat leek het alleen nog maar erger te maken. Beatrice lachte, en boog naar me toe. Ze liet haar duimen zachtjes over mijn wangen gaan om mijn tranen weg te vegen. Ik kon mezelf niet langer inhouden, en leunde voorover tot onze lippen elkaar raakten. Mijn groenten waren lang vergeten. Beatrices geur omhelsde me weer, en haar warme lippen waren stevig en dwingend tegen de mijne. Ik kwam overeind van mijn stoel, mijn handen op haar zij. Beatrice reageerde meteen en liet haar handen in mijn haren glijden. Ik duwde haar zachtjes achteruit tot ze tegen het aanrecht stond, en verdiepte onze kus. Beatrices handen gleden weer naar mijn wangen, en ze streek erover met haar duim. Ik onderdrukte de rilling die het me gaf, en liet mijn handen naar de rand van haar zachte, wollen trui reizen. Het voelde plots alsof ze te veel kleren aanhad, en ik wilde dichter bij haar zijn dan ik ooit al gewild had. Ik liet mijn handen onder haar trui glijden, over haar zachte buik tot aan haar borsten, zonder mijn lippen ook maar een tel van de hare te lossen. Beatrice maakte een verstikt geluid, en lachte dan terwijl ze onze kus verbrak.

"Mon Dieu, Vie, je handen zijn ijskoud!"

Ze maakte mijn handen zachtjes los van haar borsten en vouwde haar eigen handen eromheen om ze op te warmen. Haar handen voelden warm tegen te mijne, en ik besefte nu pas hoe koud ze eigenlijk waren.

"Sorry, ik—"

Beatrice schudde haar hoofd en plaatste een snelle kus op mijn handen.

"Nee, maakt niet uit. Het wordt maar eens tijd dat we verder koken."

Ze liet met een knipoog mijn handen los en focuste zich weer op de aubergine. De warmte van haar handen, van onze aanrakingen, gierde nog steeds door mijn lichaam. Ik wist dat Beatrice gelijk had, maar mijn gedachten zaten op een heel erg andere plek dan eten. Beatrice had er geen last van, of ze kon zich beter beheersen dan me, en ze gooide als een echte pro de groenten in een grote kookpot. Ik wilde mijn armen om haar heen slaan, maar hield me in. Ik moest iets anders doen, iets om mijn gedachten te verzetten. Koken was geen optie. Ik had geen idee hoe, en het zou er alleen maar voor zorgen dat ik me met Beatrice wilde bezighouden in plaats van met ons eten. Ik draaide me om, en spotte mijn koffer. Mijn cursussen! Natuurlijk. We waren hier naartoe gekomen om Beatrice aan een diploma te helpen, niet om... Niet om andere dingen te doen. Mijn wangen werden warm terwijl ik de rits van de kleine, grijze koffer open probeerde te krijgen.

De herinneringen aan mijn studententijd kwamen meteen weer naar boven toen ik de boeken met de lelijke blauw-gele kaften zag. Ik had ze een paar jaar geleden diep opgeborgen op de zolder van het paleis, maar Louis was zo vriendelijk geweest om ze terug voor me te zoeken. Ik had mijn diploma ondertussen al iets meer dan drie jaar, en hoewel ik nog nooit echt de kans gehad had om er iets nuttigs mee te doen, was het wel een van de prestaties in mijn leven waar ik het meest trots op was. Beatrice keek verward van mij naar de boeken die ik op de tafel gelegd had. De aubergine lag achter haar te pruttelen, maar ze besteedde er geen aandacht aan.

"Wat is dit?"

Ik fronste en wees naar de koppen van de boeken die me door mijn studententijd geholpen hadden.

"Mijn cursussen politieke wetenschappen."

Beatrice begon te lachen, maar sloeg haar hand voor haar mond toen ze mijn verwarring zag. Was dit niet wat ze gewild had? Ik ging door mijn haren om mijn schaamte te verbergen en keek vragend naar de boeken.

"Je wilde toch dat ik je les gaf? Zodat je een diploma kon halen?"

Haar mond vormde een 'o', en als ik niet zo verward geweest was, dan had ik haar waarschijnlijk wel willen kussen. Beatrice schudde haar hoofd, en nam mijn handen in de hare.

"Vie, dat was gewoon een smoes om je hier te krijgen. Ik heb toch helemaal geen diploma nodig?"

Ik zette een stap achteruit, en Beatrices handen vielen langs haar zij. Ze keek aarzelend naar me. Ik voelde me stom, en hoewel ze haar best deed om niet te lachen, kon ik haar mondhoeken toch weer omhoog zien gaan. Mijn wangen werden nog warmer, en ik wendde mijn blik af van haar.

"Ik word over enkele maanden koningin. Dan doet het er helemaal niet toe of ik een stuk papier heb of niet."

Ik slikte. De muren van het huisje leken plots razendsnel op me af te komen. Ik ging op een van de stoelen zitten om mezelf te kalmeren, maar mijn hart raasde in mijn borst. Mijn handen trilden, en ik was niet in staat om ze stil te houden. Beatrice ging niet abdiceren. Natuurlijk zou ze dat niet doen.

"Vie? Wat is er aan de hand?"

Ik schudde mijn hoofd. Stel je niet aan. Ik ademde langzaam in en toverde een glimlach op mijn gezicht.

"Niets. Alles is prima. Ik had gewoon niet verwacht dat—"

Dat je echt koningin wilde worden. Over enkele maanden zou ze een kroon op haar hoofd zetten, en dan was het over. Dan was er geen wij meer. Mijn mondhoeken zakten naar beneden, en ik voelde tranen opwellen. Beatrice keek me aan met een bezorgde blik in haar ogen. Ik ontweek haar blik, en keek naar mijn handen.

"Je weet dat je me alles kan vertellen, toch?"

Ik knikte, en nam haar hand in de mijne, me plots pijnlijk bewust van hoe weinig tijd we nog samen hadden. Beatrice trok me zachtjes overeind, en sloeg haar armen om mijn nek. Ze maakte aanstalten om me te kussen, maar ik twijfelde. Was het eerlijk van ons dat we hiermee bleven doorgaan als ze... Als ze binnenkort koningin zou worden? Ze zou haar eigen leven moeten gaan leiden, haar land moeten dienen. Er was geen plek voor mij in dat plaatje. Beatrice merkte mijn aarzeling op, en maakte zich los uit de omhelzing. Ik wist dat ik haar gekwetst had. Het was makkelijk te lezen in haar ogen, die me ontweken, en in de manier waarop haar schouders gespannen naar beneden wezen. Ze schraapte haar keel en wees ongemakkelijk naar de achterkant van het hutje.

"Ik ga me even opfrissen. Ik zie je zo?"

Ik knikte, maar kon het niet in me opbrengen om naar haar te kijken. Twijfel had de overhand genomen, en er was nog maar een ding dat door mijn hoofd spookte. We zouden met anderen moeten trouwen. Voor opvolgers moeten zorgen, partners kiezen die goedgekeurd werden door onze onderdanen. Mijn dromen, wensen, waren alleen maar dat geweest. Hoe naïef van me om te denken dat ik met een andere troonopvolger kon trouwen. Met Beatrice zou kunnen trouwen. Mijn tranen kwamen weer opzetten, en dit keer lieten ze zich niet meer tegenhouden. Ze vormden natte sporen op mijn wangen tot ze uiteindelijk op mijn trui belandden. Ik duwde mijn hand tegen mijn mond om het geluid van mijn gesnik te dempen, en grabbelde zo stil als mogelijk mijn spullen bij elkaar.

"Het spijt me."

Ze kon me onmogelijk gehoord hebben, maar toch kromp ik in elkaar bij het horen van mijn gebroken stem. Ik sloot voorzichtig de deur achter me en zette het op een rennen. De dikke druppels doorweekten me meteen, maar het was niet genoeg om mijn verdriet weg te wassen.