17 AUGUSTUS

Een timide klopje op mijn deur deed me opkijken van mijn gsm. Ik lag nog in mijn bed, ook al scheen de zon al enkele uren stevig door de ramen. Louis had mijn dag vrijgemaakt, maar in plaats van iets nuttig te doen zoals ik hem beloofd had, had ik het gebruikt om uit te slapen. Ik kwam overeind en wreef in mijn ogen.

"Binnen!"

Ik keek weer naar mijn gsm, half verwachtend dat een van de poetshulpen binnen zou komen.

"Victoria? Kom ik op een fout moment?"

Ik keek met een ruk op. Mariama stond aarzelend in de deuropening. Shit. Ik was van plan om haar te bellen, al sinds gisteren, maar ik had het blijven uitstellen. En nu stond ze hier. Ik haastte me overeind, en wenkte haar naar binnen. Het luchtte haar zichtbaar op, en het deed me nog schuldiger voelen. Mariama sloot snel de deur achter zich, alsof ze zo kon voorkomen dat ik van gedacht zou veranderen. Ik probeerde me te ontspannen, maar mijn spieren weigerden mee te werken. Ik voelde me plots heel erg ongemakkelijk. Dit was mijn schuld. Mariama had nog nooit geklopt voor ze hier binnenstormde, en nu leek het plots alsof we vreemden voor elkaar waren. Ik friemelde aan mijn dekens, op zoek naar de juiste woorden. Ik had me gedragen als een lafaard, en nu ze hier voor me stond, zou ik er niet langer meer aan kunnen ontsnappen.

"Ik weet dat je de dingen graag negeert wanneer ze je niet helemaal aanstaan, maar ik vind dat het tijd is dat je naar me luistert."

Ik slikte, en ging langzaam om mijn bed zitten. Ik had zin om me opnieuw in mijn dekens te wikkelen en me te verstoppen, maar ik wist ook dat dat geen optie was. Ik voelde me zo kinderachtig. Mariama had gelijk. Als het me te moeilijk werd, dan stak ik mijn kop in het zand. Alsof ik een struisvogel was, in plaats van een toekomstige koningin. Mariama zuchtte en zette aarzelend een stap dichterbij.

"Dit is de kans van mijn leven, Victoria."

Ik knikte. Dat wist ik ook. De job bij DeuTECH was alles waarvan ze gedroomd had, en misschien zelfs nog wel veel meer. Dat was het enige wat er toe deed.

"Ik vind het niet leuk dat ik je moet achterlaten. Als ik DeuTECH naar hier zou kunnen verhuizen, dan zou ik daar geen seconde aan twijfelen."

Ik keek naar mijn dekens, die ondertussen helemaal gekreukt waren door mijn gefriemel, en knikte. Mariama had de baan niet aangenomen omdat ze me dan achter zou kunnen laten. Ze zette een stap in mijn richting, zelfverzekerder nu, en ze kruiste haar armen voor haar borst.

"Ik ga me niet verontschuldigen omdat ik mijn hart volg. Dat zou..."

Ze zuchtte kort en schudde haar hoofd.

"Dat is niet wie ik ben. Ik hoop gewoon dat ik je steun krijg, Victoria, want ik zal vertrekken met of zonder."

Ik beet op mijn lip. Ik had me enkele dagen geleden al gerealiseerd dat ze deze kans meer dan verdiende. Ik voelde me stom omdat ik zoveel tijd verspild had, en durfde niet naar haar opkijken. Er sprongen tranen in mijn ogen, en ik kon het niet in me opbrengen om ze weg te vegen.

"Het spijt me. Ik stelde me aan en..."

Mariama draaide met haar ogen en ging naast me zitten.

"Geen idee van wie je dat geërfd hebt."

Ik glimlachte door mijn tranen heen, en Mariama strekte haar armen uit.

"Je oma zou trots zijn om te weten dat ze je met tenminste één karaktereigenschap heeft kunnen opzadelen."

Ik haalde opgelucht adem terwijl ik haar in een omhelzing trok. Mariama lachte, en verstevigde onze knuffel.

"Ik ben echt blij voor je, Mariama. Het spijt me dat het zo lang geduurd heeft voor ik je dat verteld heb."

Ze knikte tegen mijn schouder. Ik veegde mijn tranen weg, en Mariama duwde zich van me weg zodat ze me aan kon kijken.

"Je moet weten dat ik altijd je beste vriendin zal blijven. Duitsland, Amerika, of gewoon hier in Breienbach... Zo makkelijk zal je niet aan me ontsnappen."

Ik lachte, en schudde haar lichtjes door elkaar.

"Goed. Ik zou het niet anders willen."

Ze knipoogde en stond op. Ze trok me overeind en liet haar blik over mijn outfit gaan. Ik schaamde me plots dood. Mijn pyjama, die bestond uit een oude grijze short en een veel te groot shirt, was gekreukt, en rook al lang niet meer zo fris. Ik ging met mijn handen door mijn haren, en wendde mijn blik af naar de rommel die op de grond lag.

"Ik euh... Heb het druk gehad?"

Mariama lachte, en trok me mijn kleerkast in.

"Ik begin me meer en meer af te vragen wat je gaat doen als ik hier niet meer ben om je op het goede paadje te houden."

Ik draaide met mijn ogen, maar volgde haar toch. Mariama dook meteen in mijn stapels kleren, en tussen de hangers, en haalde triomfantelijk enkele opties boven.

"Voila!"

Ik schudde mijn hoofd.

"Ik heb een vrije dag vandaag, dus het heeft echt geen zin om eruit te zien alsof ik een staatsbezoek moet doen."

Mariama glunderde terwijl ze de lichtblauwe blouse naar me gooide, en hoewel ik een poging deed om ze op te vangen, gleed ze zo door mijn vingers heen. Ik bukte me om het kledingstuk op te rapen, terwijl Mariama opnieuw druk in de weer was om een nieuwe stapel opties boven te halen.

"Dat komt dan goed uit! Ik heb ook nog niets gepland. Misschien kunnen we gaan winkelen in Saalbrunn."

Ik reageerde niet op haar voorstel, en deed mijn shirt uit om het te verwisselen met de blouse van Mariama. Ik was nog bezig met het dicht te knopen, toen er een grijze broek mijn kant op vloog.

"Waarom is het eigenlijk zo druk op het paleis? Ik ben door twee metaaldetectors moeten gaan voor ik binnen mocht."

Ik was bezig met me in de broek te wurmen, en stopte halverwege. Ik fronste, tot ik me realiseerde wat Louis me gezegd had, vlak voor hij vertrokken was.

"Het is jaarlijkse controle van de kroonjuwelen. Ze worden straks gepoetst en hersteld."

Mariama's ogen werden groot, en ik kon zien dat ze iets van plan was, al kon ik niet goed inschatten wat. Ik trok de broek verder omhoog en deed de knoop dicht terwijl ik diep inademde.

"Straks, als in...?"

Ik keek haar vragend aan en haalde mijn schouders op. Ik bewoog mijn benen enkele keren zodat de broek aangenamer viel, en besloot meteen dat het niet zou lukken. Ze zou vanavond in de vuilbak belanden, geen twijfel over mogelijk.

"Deze namiddag. Wat ben je van plan, Mariama?"

Mariama glimlachte geheimzinnig en nam mijn hand in de hare. Ze beantwoordde mijn vraag niet en trok me de gang op, mijn protesten negerend.

We kwamen tot stilstand voor de deur van de juwelenkamer. Het was nog kalm hier, maar ik had geen idee hoe lang dat nog zou duren. Nog even, en ook hier zouden metaaldetectoren geplaatst worden, alles om te garanderen dat onze juwelen veilig waren. Mariama wiebelde met haar wenkbrauwen naar het toetsenbord dat naast de deur hing. Ik schudde mijn hoofd.

"Eerst vertellen wat je van plan bent."

Ik was niet van zin om haar hier zomaar binnen te laten. Ik vertrouwde haar met mijn leven, maar deze plek was heilig voor het koningshuis, en als iemand erachter kwam dat we hier zonder reden waren, dan zouden ze ongetwijfeld de code veranderen. Om nog maar te zwijgen over het gezeur van mijn oma.

"Toe, Victoria. Dit is onze enige kans om de juwelen uit te proberen! Ze worden straks gepoetst. Niemand die het zal merken."

Ik schudde mijn hoofd en kruiste mijn armen voor mijn borst.

"Ben je gek? Als we iets kapot—"

Mariama legde haar handen op mijn armen en pruilde haar lippen.

"Ik beloof je dat ik heel voorzichtig zal zijn. En ik zal je in het oog houden zodat je niets per ongeluk laat vallen. Kom op, zie het als mijn afscheidscadeau."

Ik draaide met mijn ogen, maar keek toch twijfelend naar het klavier.

"Je beseft dat wat daarbinnen ligt, onbetaalbaar is, toch?"

Mariama knikte ernstig, maar de glimlach op haar gezicht verraadde haar enthousiasme. Ik zuchtte, en richtte me op de nummers. Ik wist dat dit niet het beste idee was dat we ooit al gehad hadden, maar na mijn gedrag van de afgelopen dagen was het misschien een manier om het goed te maken. Ik toetste de combinatie in, en daarna de tweede, en de buzzer van de deur gaf aan dat ik de juiste code ingegeven had. Mariama duwde de deur open, en hapte naar adem.

Ik kwam hier ook zelden, en het zicht benam me keer op keer de adem. De muren waren bedekt met vitrinekasten en spiegels. De ledlampen schenen hun onnatuurlijk licht op de honderden juwelen die hier verzameld waren, maar dat was niet eens wat echt de aandacht trok. In het midden van de kamer stonden drie zwarte marmeren cilinders met rode kussens erop die onze kronen presenteerden.

"Wow."

Ik knikte naar Mariama. Het voelde altijd gek om hier te komen, want hoewel ik technisch gezien eigenaar was van alles wat hier lag, leek het toch alsof ik een indringer was. Mariama zette voorzichtig enkele stappen vooruit, haar blik gefocust op een zware gouden ketting die ingelegd was met blauwe edelstenen.

"Als mijn moeder zou weten dat ik hier was, dan zou ik huisarrest krijgen tot mijn dertigste."

Ik draaide met mijn ogen, maar wist diep vanbinnen ook wel dat ze gelijk had. Ik had geen idee wat mijn ouders ervan zouden zeggen, als ze erachter kwamen, maar ik ontdekte het liever niet. Ik stapte naar een van de kasten aan de zijkant, de kronen bewust negerend, en richtte mijn blik op de zilveren hangers die ik voor mijn zestiende verjaardag gekregen had van de koningin van Denemarken.

"Gaat er een alarm af wanneer we de kasten openen?"

Ik schudde mijn hoofd. Als ik de interne alarmen af zou zetten, dan zou er niets gebeuren.

"Beloof me alsjeblieft dat je geen gekke dingen gaat doen."

Mariama schudde plechtig haar hoofd terwijl ik me omdraaide naar een verborgen paneel naast de deur. Ik drukte het open, en toetste snel de nummers in. Een klik kondigde aan dat de kasten geopend konden worden, en ik deed teken naar Mariama.

"Ik meen het, Mariama. Als er iets gebeurt met de juwelen, ..."

Mariama zwaaide losjes met haar hand terwijl ze naar een kast op het einde van de ruimte wandelde.

"Ik ga niets kapot maken. Daarnaast, ze komen straks naar hier om alles in orde te maken, dus veel kan er niet gebeuren, toch?"

Ik beet op mijn lip, niet helemaal overtuigd, maar knikte toch. Mariama trok de kast open, en haalde er een brede armband uit. Ze deed hem met veel zorg om haar pols, en klikte hem vast. Ik hield haar nauwlettend in de gaten, en beloofde mezelf dat ik de juwelen niet zou aanraken. Mij kennende zou ik er toch nog in slagen om iets kapot te maken, en ik had geen nood aan een uitbrander. Mariama kwam zelfzeker op me afgestapt en zwaaide elegant met haar pols.

"Kijk! Ik ben koningin Camilla! Pester van kleindochters en heerser der zuurpruimen."

Ik schoot in de lach, en schudde mijn hoofd. Mariama liet het niet aan haar hart komen en paradeerde de ruimte door. Mijn blik schoot weer naar de kronen. Mijn kroon blonk in het witte licht, maar hij viel in het niets bij de kroon van mijn moeder. Mijn toekomstige kroon. Hij was prachtig, zoals gewoonlijk, en ik vroeg me plots af hoe hij eruit zou zien op mijn hoofd. Ik wendde mijn blik af. Ik was nog geen koningin. Ik zou nog enkele jaren moeten wachten voor ik dat kon ontdekken, en...

"Er is niemand die ons kan zien, Victoria."

Ik keek geschrokken op. Mariama glimlachte breed. Ze had ondertussen ook ergens een halsketting gevonden, die ze met veel elegantie droeg. Ik zette betrapt een stap achteruit en schudde mijn hoofd.

"Dat weet ik ook wel. Dat wil niet zeggen dat we alle tijd van de wereld hebben."

Mariama zuchtte, alsof ze doorkreeg waarmee ik bezig was. Ze liet haar vingers zachtjes over het juweel om haar nek glijden, en keek in het rond.

"Je hebt maar vijf minuten nodig om die kroon op je hoofd te zetten."

Ze had een punt, natuurlijk. Mijn blik verschoof weer naar de kronen, en twijfel maakte zich meester van me. Niemand zou erachter komen. Vijf minuten, en dan waren we hier weer weg. Ik zette een stap dichterbij, naar de koninginnenkroon en aarzelde. De smaragd glansde in het licht, en de diamanten die errond zaten in krullerige patronen moesten er niet voor onder doen. Mijn moeders kroon stond centraal, in het midden tussen de andere twee, en dat was niet meer dan terecht. Mijn vaders kroon was simpel, maar elegant, en mijn kroon viel in het niets bij die van mijn moeder. Wat als hij me niet staat? Ik beet op mijn lip. Ik kende niemand zo perfect en geschikt als mijn moeder, en ik had geen idee wat ik zou doen als het duidelijk zou worden dat ik niet naar haar kon opleven.

"Je kan het, Victoria."

Mariama knikte bemoedigend, en ik haalde diep adem. Ik nam het juweel voorzichtig op, en probeerde mijn verbazing te onderdrukken. Ik dacht al dat mijn kroon zwaar was, maar dat bleek allesbehalve waar te zijn. Ik zette de kroon op mijn hoofd, en rechtte mijn nek om hem te kunnen dragen. Ik ademde diep uit terwijl ik me naar een van de spiegels omdraaide.

"Wow..."

Mariama kwam naast me staan. Er stonden tranen in haar ogen die vermengd waren met trots, en het deed mijn hart een beetje sneller slaan. Wow. Ik rechtte mijn schouders, maar het voelde alsof de kroon dat al voor me deed. Hij maakte me groter, eleganter, indrukwekkender. Het beeld in de spiegel verbaasde me. Ik was niet langer prinses Victoria, niet langer het meisje dat bang was voor de toekomst. De vrouw in de spiegel was niemand minder dan Victoria d'Emeralde, Koningin der Breianen, en voor het eerst in mijn leven leek het alsof ik dat altijd al geweest was.

Een beetje vroeger dan gewoonlijk, maar hopelijk niet minder goed 😉. Fijne woensdag en tot snel!