Pewien czas temu...

- To ten po próbie?

- Tak, chyba bardzo z nim źle. - Słyszał szepty innych gdy wpatrywał się pustym nieobecnym wzrokiem w jeden punkt.

- Z nikim nie gada. - Nadal ignorował ich szepty na jego temat.

Chłopak był załamany tym, że ty był.
Tym, że mu się nie udało.

Poniekąd teraz rozumiał jak się czuł ten "Pedruś".

Mógłby rzec, że widział w nim siebie sprzed drugiego pobytu w psychiatryku.
Wyglądali tak samo żałośnie.
Te same zachowania.

Przeciez jednak siedzieli w tym samym bagnie.

Chodź może i nikt nie znał głębszego powodu jego pobytu tu, to jednak wszyscy byli siebie warci.

Nie bez powodu to miejsce nazywa się wariatkowem.

Każdy mial inne problemy, całkowicie inna historie, a jednak wszyscy byli tak podobni.

Jak i Gaviemu z ominięciem śniadania poszło bardzo łatwo tak i drugiemu chłopakowi.

On po prostu zostawił wszystko mając łatwą wymówkę, że nie je, dlatego, że nie chce tu być, czy tam źle się czuje.
Pierwsze dni mógł sobie na to pozwolić.

A Pedri? On po prostu oddał zwartość talerza koledze obok, gdy nikt nie patrzył.
Niby tak łatwe, a jednak dobre zagranie.

Po śniadaniu zagadał tą cała Marine.

- I tak poszło? - Spytał dziewczynę.

- Ani kalorii. - Odpowiedziała dumna.

Ciekawiło go ile ta gra będzie się ciągnąć.
Najdłużej ciągnęła się równy tydzień, chociaż wtedy sam poległ 3 dnia.

Zastanawiało go jak bardzo potrzebował tej żyletki i ile tu jest, że podjął się tej gry.
Nie wyglądał na takiego, który potrzebował tu rozrywki.

Chociaż i on sam nie był tu, by poznać ludzi czy dla zabawy.
Przecież jego jedynym celem było umrzeć.

Dla niego śmierć była jak pieniądze dla innych.
Czymś bez czego nie da się żyć.
Czymś co możemy łatwo zdobyć jeśli tylko się postaramy.

Postaramy.

Chociaż wydaje się to tak łatwe, to po tylu próbach nadal żył.

Chociaż w pracy bez umowy nie ma się pewności, że zdobędzie się pieniądze.
Tak samo jak on podczas prób nie miał pewności, że tym razem się uda.

Przecież ponoć pieniądze szczęścia nie dają.
A dla niego śmierć byłoby jak spełnienie marzeń.