'Dana, wakker worden!' hoor ik mijn zus roepen door de kamer. Ik open mijn ogen en zie dat mijn kamer nog pikken donker is. Owh, ik had verwacht dat Lieke mijn gordijnen had open gemaakt. Iets wat Lieke altijd doet!

'Liek, waarvoor maak je mij wakker?' vraag ik slaperig, met een duf hoofd. Ik zou niet weten waarom ze mijn gordijnen niet open doet. Door dat ik nog niet helemaal wakker ben, kan ik niet helemaal nadenken en ik zie hoe Lieke naar mijn bed toe komt gelopen. Ze gaat op mijn bed zitten bij mijn voeteneinde en legt een hand op mijn been, die onder het laken ligt.

'Daantje, ik moet je vertellen dat ik naar het buitenland verhuis.' In een klap ben ik gelijk wakker en kijk haar met grote ogen aan.

'Nee, meen je dit nou?' Lieke knikt met haar hoofd en zucht diep. Je kan zien dat ze het moeilijk heeft en ik ga recht op zitten, waarna ik Lieke in een knuffel trek. 'Kom hier meis!'

Lieke barst in tranen uit en ik bijt op mijn lip, zodat ik ook niet in huilen zou uitbarsten. Anders zitten we hier dalijk samen te janken! Ik wrijf geruststellend over haar rug en probeer haar te kalmeren, maar het lukt me niet echt.

'Dana, er word gebeld voor jou?!' hoor ik opeens mijn vader roepen. Ik laat Lieke los en stap snel uit bed, waarna ik met mijn pyjama nog aan naar beneden ren. Meteen ren ik de woonkamer binnen, waar mijn ouders op de bank zitten. Ze kijken naar de tv, maar ik ren dwars door hun beeld heen naar de telefoon.

'Dana, loop nou niet door ons beeld heen!' gilt mijn moeder naar me. Ik trek me er niks van aan en pak snel de telefoon op, waarna ik opneem.

'Met Dana Veldman, waarmee kan ik u helpen?' vraag ik netjes aan de persoon die aan de andere kant van de lijn hangt. Ik loop snel naar de gang, waardoor ik weer door het beeld loop van mijn ouders.

'Dana! Hou op!'  gillen nu mijn ouders allebei. Nog steeds negerend loop ik door en loop de gang in.

'Hoi Dana, met Quinn Groot.' hoor ik plots mijn vriend zeggen.

'O hey Quinn, waarom bel je om dit tijdstip?' Ik hoor Quinn even niet meer en denk dat die even naar iets aan het zoeken is.

'Dana, ik wou vragen of je even naar mij toe komt? Ik heb moet je iets zeggen, zodat ik je kan zien. Als ik het nu zou zeggen, dan kan ik jou reactie niet zien.' vertelt Quinn en ik ren direct terug naar de woonkamer, waardoor ik dus weer door het beeld van mijn ouders heen ren.

'Nou Dana, flikker op! Ga je omkleden en ga wat anders doen, in plaats van door ons beeld heen te lopen!' gillen mijn ouders weer. Ik zucht lichtjes geïrriteerd en zet de telefoon weer terug op zijn plek.

'Mam, pap! Ik ga naar Quinn, ik weet niet om hoe laat ik thuis kom.' gil ik naar mijn ouders, terwijl ze bijna zowat naast me zitten.

'Is goed, veel plezier bij hem.' zeggen ze zonder enige emotie in hun stem. Ik draai me weer om en loop voor de zoveelste keer door hun beeld heen. Mijn ouders beginnen weer tegen me te gillen, maar nog steeds negeer ik het en loop naar de gang. Vervolgens loop ik de trap op en loop terug naar mijn kamer toe, zodra ik mijn kamer binnen loop zie ik dat mijn zus nog steeds op mijn bed zit.

'Lieke, gaat het weer een beetje?' vraag ik aan haar.

Ze kijkt op en knikt, waarna ze op staat en zonder nog iets tegen mij te zeggen verlaat ze de kamer. Ik loop naar mijn kast en zoek een leuk setje kleren uit. Snel kleed ik me gauw om en loop dan omgekleed en wel naar het gordijn, die ik open schuif. Een fel zonnetje schijnt vol in mijn gezicht en ik draai snel mijn hoofd weg. Ik loop weg van het raam en loop naar mijn bed, die ik nog even opdek. Dan loop ik mijn slaapkamer uit en loop naar de badkamer.

Eenmaal in de badkamer pak ik mijn borstel en begin mijn haar te borstelen, totdat er geen klitten meer in zitten. Snel poets ik mijn tanden met de handborstel en na het tandenpoetsen spoel ik mijn mond. Heel even twijfel ik of ik mijn haar los laat hangen, maar dan besluit ik het toch in een staart te doen. Ik pak een elastiek uit de la en borstel mijn haar goed strak naar achteren. Een paar kortere plukken vallen naar voren en ik wikkel mijn haar in een hoge paardenstaart. Ik doe nog een laagje mascara op mijn wimpers, waarna ik de badkamer verlaat.

'Dana, waar ga je heen?' vraagt Lieke, die ineens naast de deur van de badkamer staat. Ik schrik van haar en slaak een kreet. 'Sorry, ik wou je niet laten schrikken zussie.'

'Ik ga naar mijn vriend Quinn Groot. Hij belde me net en vroeg of ik naar hem toe wou komen, omdat hij iets me moet vertellen.' leg ik uit aan mijn grote zus. Lieke knikt begrijpend en ik loop naar de trap toe, terwijl Lieke me volgt.

In de gang zoek ik naar mijn gympen en zodra ik ze heb gevonden trek ik ze aan. Ik pak de huissleutel, die ik in mijn broekzak stop en ik loop naar de deur die ik open trek. Dan stap ik naar buiten en trek de deur achter me rug om dicht, vervolgens begin ik mijn weg naar het huis van Quinn.

Ik loop het erf af en direct word ik overspoeld door flitsen van camera's. Een paar mensen beginnen mijn naam te roepen. Dit noem ik dus eigenlijk paparazzi! Mijn baas: Bram van den Huilst heeft me geleerd de vragen van de paparazzi nooit te beantwoorden. Je moet ook niet er op in gaan, want dan kom je in de narigheid. Dat heb ik een keer gehad en toen werd ik bedrogen door een man van rond de 30. Gelukkig heeft de politie die man aangehouden en opgepakt. De man kreeg 10 jaar celstraf, zover ik weet zit hij nog steeds in de cel.

'Dana, hoe gaat het nu met je?' vraagt een interviewer.

'Goed.' zeg ik kortaf, om niet meer informatie los te laten.

'Waar ga je nu heen?' vraagt een andere interviewer. Ik beantwoord de vraag niet en loop door, terwijl de hele menigte achter me aanhobbelt.

'Wanneer komt er een deel 2 van de film: Sterker dan andere?'

'Hebben jij en Tiron in het echt ook een relatie?' Door deze vraag begin ik boos te worden en stop met lopen. Ik kijk de interviewer aan die die vraagt zonet stelde en kijk haar boos aan. Meteen stoppen ze allemaal met vragen stellen.

'Nee, we hebben geen relatie! Alleen in de film, maar dat spelen we alleen maar. Laat me nu maar gewoon beter met rust.' zeg ik boos. De hele menigte staat perplext van mijn antwoord en ik neem hier een mooi gelegenheid om er vandoor te rennen.

Ik kom aan bij de stoplichten, die op rood staan en stop met rennen. Snel kijk ik achterom, maar zie de paparazzi niet meer. Gelukkig, ik hoop dat ze snappen dat ze niet elke dag achter mijn kont aan moeten huppelen! Soms kan ik daar echt zo gestoord van worden. Ik heb geen spijt, dat ik nu een bekende acteur ben. Maar het is wel erg vermoeiend! Dan kijk ik terug naar de stoplicht en zie dat die op groen staat. Ik steek snel over en kom aan aan de overkant, dan stap ik het park in en loop door het park heen.

In het park zie ik een paar pesters van school staan, maar ik kan via een omweg hun vermijden. Gelukkig, anders had ik hun ook in mijn nek gehad! Hier en daar zie ik kleine kinderen met hun ouders lopen, sommige lopen met elkaar tikkertje te spelen. Ik zucht diep. Nu mis ik het kind zijn ook wel een beetje! Al hoewel ik nu wel mijn droombaan heb gevonden, is het best vermoeiend. Dan kom ik aan het eind van het park aan en ik loop het park uit, waarna ik doorloop naar het huis van mijn vriend. Ik ben benieuwd wat hij te vertellen heeft!

Ik steek snel over, zodat ik niet wordt aangereden door eventuele auto's die hier rijden. Nog zo'n vier straten verder lopen, waarbij ik ook langs mijn school loop. Althans, ik moest eerst naar school toe! Doordat ik nu geen tijd meer heb voor school, moet ik veel leren voor mijn werk. Teksten leren, teksten oefen en teksten goed uitspreken! Maar natuurlijk moet je op de set ook aan je emoties denken, zoals welke emotie je moet hebben bij een bepaalde zin. Ik kan je eerlijk zeggen, dat is echt super lastig! Je moet ook je tekst goed onthouden en als je iets verkeerds zegt dan moet je weer helemaal opnieuw van het begin beginnen.

Ik loop de straat in, waar mijn school staat en zie dat er kinderen het schoolplein oplopen. Mijn tijd op school was trouwens niet echt super, ondanks ik goede cijfers haalde had ik geen vrienden. Ik mis het om vrienden te hebben, maar ik heb nooit vrienden in mijn leven gehad. Iedereen haat me! Niemand geeft me een kans! Soms probeer ik op de set vrienden te maken, alleen is me dat nog nooit gelukt. Quinn, de jongen waar ik nu naar toe op weg ben is eigenlijk mijn begeleider. Hij helpt me om in een film te kunnen spelen, maar daar moet hij ook aardig wat werk voor doen.

'Hey, jij daar! Ben jij niet die ene beroemde acteur?' roept ineens een meisje naar mij.

'Welke acteur bedoel je?' vraag ik aan het meisje.

'Dana Veldman.'

'Ja, dat ben ik. Dat heb je heel goed gezien!' Ze begint te gillen en de andere meisjes die naast haar staan, die stonden mee te luisteren en beginnen ook tet gillen.

'Mogen we je vragen stellen?' vragen ze gillend. Alle andere kinderen op het schoolplein draaien zich onze kant op en meteen begin ik te rennen. Nee, alsjeblieft niet nog meer mensen achter me aan! Het is al irritant genoeg wanneer de paparazzi achter me aan zit!

Ik ren zo ver als ik kan en uit eindelijk zodra ik een zij straatje zie, schiet ik daar als een speer in. Meestal rennen de fans er dan voorbij, althans ik noem ze fans. Natuurlijk weet ik niet hoe ze eigenlijk heten, maar dat doet er niet toe. De meeste rennen er voorbij, maar er rennen er drie het zij straatje ook in.

'Alsjeblieft, mogen we onze vragen stellen?' Ik kiik hun geschrokken aan en weet even niet zo goed iets uit te brengen.

'Sorry, maar ik moet door.' Breng ik met moeite uit en ren langs hun, maar direct hoor ik gegil achter me. Ships! Waarom houdt dit niet even op? Oké, ik heb er zelf voor gekozen. Maar ik kan nooit meer zo rustig over straat lopen.

Ik zet het op een rennen en ik ren snel de straat in, waar ik door heen moet om bij mijn vriend's huis aan te komen. Snel kijk ik nog even achter om, maar ik zie de kinderen achter me aankomen rennen. Vlug kijk ik weer voor me uit en kan nog net op een nippertje een lantaarnpaal ontwijken. Anders was ik er nu vol tegen aangelopen en dat doet behoorlijk zeer. Ik ben al in mijn hele leven zo'n zes keer tegen een lantaarnpaal aangelopen.

'Omg! Dana Veldman!' hoor ik weer meerdere stemmen roepen. O nee, nu komen er nog veel meer mensen achter me aan. Dit is niet meer grappig! Ik ben ook maar een mens, want dat zijn zij zelf ook. Volgens mij snappen ze dat niet helemaal.

'Dana, kom gauw!' Een paar huizen van mij vandaan zie ik Quinn staan in de deuropening. Ik begin nog stapje harder te rennen, waardoor ik zo Quinn's huis in ren en direct sluit Quinn de deur achter mij dicht. 'Daarom duurde dat zo lang!'

Ik knik en trek mijn schoenen uit, die ik op een plankje zet. Dan loop ik samen met Quinn naar de woonkamer, waar ik op de loungebank neerplof. 'Wil je wat te drinken?,' vraagt Quinn aan me. 'Ja graag! En als je ook iets te eten hebt?,' vraag ik vriendelijk.

'Je hebt nog niks gegeten?!' roept Quinn verbaasd uit. Ik schud met mijn hoofd. 'Ik ga meteen een boterham met pindakaas voor je maken!,' gilt hij. 'Maar ik mag geen pinda's!,' roep ik nu uit om hem te herinneren dat ik een pinda allergie heb. 'O ja, sorry! Was ik even vergeten, dan pak ik wel de crunchy voor je,' zegt hij en rent dan de keuken in.